پزشکی بالینی

از اواسط قرن نوزدهم تا اواسط قرن بيستم، درمان انتخابي سل ريوي استراحت در آسايشگاه‌هاي مسلولين بود. گزارش‌هاي شفاهي مبتني بر مشاهدات در اين مراکز نشان مي‌داد که بعضي از بيماران به دنبال بروز پنوموتوراکس خودبه‌خودي علاج پيدا کرده‌اند. بنابراين فورلانيني (Forlanini) ايده ايجاد مصنوعي پنوموتوراکس را مطرح کرد که طي آن ريه کلاپس‌شده استراحت مي‌نمود و التيام مي‌يافت- بدون آن که بيمار به سال‌ها اقامت در اين آسايشگاه‌ها نياز داشته باشد. در موارد ايجاد مصنوعي پنوموتوراکس، لازم بود که جايگزيني هوا به صورت مکرر صورت گيرد لذا پزشکان در جستجوي راه‌حل‌هاي دايمي‌تر برآمدند. يکي از اين راه‌حل‌ها توراکوپلاستي يا پلمباژ بود که در آن يک فضاي خارج پلوري بين پلور جداري و ديواره قفسه سينه ايجاد مي‌شد و با موادي از قبيل بافت چربي، روغن، پک‌هاي موم، استخوان يا توپ‌هاي متيل متاکريلات (مثل اين بيمار) پُر مي‌گرديد. هيچ‌گاه مشخص نشد که آيا اين روش واقعا سل ريوي را درمان مي‌کند يا خير؛ زيرا کارآزمايي باليني تصادفي‌شده‌اي در اين مورد انجام نشد. با اين حال، عفونت سل مي‌تواند حتي بدون داروهاي موثر امروزي هم خودبه‌خود فروکش کند.

عوارض درمان با پلمباژ به وسيله توپ‌هاي متيل متاکريلات مي‌تواند حتي پس از دهه‌ها رخ بدهد. اين عوارض عبارتند از عفونت و بدخيمي و نيز حرکت کردن توپ‌ها همراه با خوردگي ساختارهاي مجاور و بيرون زدن آن‌ها به سمت ديواره قفسه سينه يا به خارج از قفسه سينه. درمان اين عوارض نيازمند برداشتن همه اين توپ‌ها خواهد بود. با اين حال، در بيماران بي‌علامت نيازي به برداشت روتين توپ‌ها نيست؛ خصوصا به اين دليل که اين کار با تحميل خطرات قابل ملاحظه جراحي به بيماران سالمند همراه است.

منبع فارسی: نشریه نوین پزشکی شماره ۵۲۶
منبع اصلی: ژورنال انجمن پزشکی کانادا

برای مشاهده لیست گزارش های پزشکی بر روی لینک زیر کلیک نمایید:
فهرست گزارش های پزشکی
برای مشاهده گزارش های پزشکی به ترتیب زمان درج در وبلاگ پزشکی بالینی بر روی لینک زیر کلیک نمایید:
گزارش های بالینی