پزشکی بالینی

استفاده از هورمون‌ روده‌ای GLP-1 در درمان چاقی، مانع از دست‌ رفتن توده‌ی‌ استخوانی می‌شود. این نکته، یافته‌ی بررسی جدیدی از دانشگاه کپنهاگ است و می‌تواند در‌ آینده تأثیر قابل‌توجهی بر درمان چاقی بگذارد. کاهش‌وزن سریع معمولا منجر به از دست‌دادن توده‌ی استخوانی و افزایش خطر ابتلا به شکستگی استخوان می‌شود.
محققان می گویند: درمان چاقی با هورمون ‌GLP-1 علاوه‌ بر داشتن برخی اثرات مثبت بر تشکیل استخوان جدید و میزان قند‌خون، مانع از‌ دست‌رفتن توده‌ی‌استخوانی نیز می‌شود. به گفته آنها امروزه آنالوگ‌های‌GLP-1 مانند liraglutide، به‌ طور گسترده‌ای در درمان دیابت نوع‌ 2 استفاده می‌شوند و ثابت شده‌ است که برخلاف سایر داروهای دیابت، موجب افزایش خطر شکستگی استخوان نمی‌شوند. Liraglutide به‌ دلیل تأیید اثرات آن در مهار اشتها، برای درمان چاقی تأیید شده‌ است اما تاکنون اثر آن بر استخوان بیماران دچار اضافه وزنی که به دیابت نوع‌ 2 مبتلا نیستند، مشخص نشده‌ است.
در این تحقیق تعدادی زن که با گرفتن یک رژیم‌غذایی کم کالری تا 12‌ کیلوگرم وزن از‌دست‌ داده ‌بودند تحت بررسی قرارگرفتند. این زنان به دو‌ گروه تقسیم شدند: یک گروه liraglutide، آنالوگ‌GLP-1 دریافت کردند و یک‌گروه، کنترل‌ بودند. آنان طی یک دوره‌ی یک‌ساله، مشاوره‌ی مکرر رژیم غذایی را برای کمک در حفظ کاهش‌وزن خود دریافت می‌کردند و اگر وزن آنها افزایش می‌یافت، می‌توانستند تا دو وعده را با پودر کم‌کالری جانشین کنند. پس‌ از یک‌سال، هر‌ دو‌ گروه کاهش‌ وزن خود را حفظ کرده بودند.
زنان گروه کنترل، وزن خود را با جانشینی یک وعده غذا در روز با یک رژیم غذایی کم‌کالری حفظ کردند. گروه liraglutide، هیچ توده‌ی استخوانی از‌دست نداده‌ بودند و میزان مارکرهای تشکیل استخوان در خون آنها افزایش‌ یافته بود که برخلاف ازدست‌دادن توده‌ی‌استخوان در گروه کنترل بود. خانم های یائسه با افزایش خطر ابتلا به پوکی‌استخوان و شکستگی استخوان مواجه هستند و اگر سعی‌ کنند وزن خود را کاهش‌ داده و توده‌ی‌ استخوانی بیشتری را از‌دست دهند، در‌ معرض خطر بالاتری قرار‌ می‌گیرند.
محققان می گویند: اکنون زنان دارای اضافه‌ وزن می‌توانند با مصرف ‌liraglutide، وزن خود را بدون افزایش خطر از دست‌دادن توده‌ی‌ استخوانی کاهش‌ داده و همزمان به اثرات مثبت دیگری بر متابولیسم قند خود دست یابند که از‌ طریق کاهش‌ وزن ناشی‌ از رژیم تنها، حاصل نمی‌شود. به گفته محققان اهمیت هورمون‌های روده‌ای در تشکیل و تجزیه‌ی استخوان به مدت طولانی مورد توجه بوده‌است. اکنون این بررسی مبحث جدیدی را برای بهره‌برداری از اثر سودمند هورمون‌های روده‌ای بر استخوان گشوده‌ است.
آنها می گویند: اضافه‌ وزن یک عامل محافظ برای پوکی و شکستگی استخوان است اما خطر ابتلا به بیماری‌های دیگر مانند بیماری‌های قلب‌و‌عروق و دیابت نوع‌ 2 را افزایش می‌دهد. به‌ نظر‌می‌رسد که درمان با liraglutide، امکان کاهش‌وزن و حفظ اثرات مفید آن بر استخوان‌ها را فراهم می‌کند در‌ حالی‌ که همزمان، خطر ابتلا به بیماری‌های قلب‌و عروق و دیابت نوع 2 را نیز کاهش می‌دهد.

دستگاه جدیدی که از یک پروتئین مهندسی شده تصفیه‌کننده خون استفاده می‌کند، می‌تواند درمان موثری برای شوک مرگبار بیماری سپتی‌سمی یا گندخونی باشد. سرطان پروستات، سرطان پستان و بیماری ایدز از جمله بیماری‌های کشنده‌ای هستند که هر ساله صدها هزار نفر را به کام مرگ می‌کشند؛ اما شوک سپتیک ناشی از بیماری سپتی‌سمی که یک واکنش ایمنی مرگبار ناشی از عفونت است، بیشتر از همه این‌ها باعث مرگ و میر می‌شود. به گفته موسسه ملی سلامت، هر ساله بالغ بر یک میلیون نفر در آمریکا از بیماری سپتی‌سمی رنج می‌برند و بین 30 تا 50 درصد از آنها بدلیل این شرایط جان می‌سپارند.
به گفته مایک سوپر، دانشمند ارشد موسسه ویسه دانشگاه هاروارد، درمان قطعی برای بیماری سپتی‌سمی وجود ندارد، به همین دلیل وی و همکارانش در حال تلاش برای یافتن درمان هستند. وی اظهار کرد: استاندارد فعلی درمان، تجویز آنتی بیوتیک و مایعات است. اما موضوعی که ما اینجا مورد بحث قرار می‌دهیم، درمان قطعی برای بیماری سپتی‌سمی است. به گفته مایک سوپر، مساله مورد نیاز راهی برای پاکسازی سریع جریان خون از عوامل بیماری‌زا پیش از وقوع واکنش التهابی مرگبار است که می‌تواند به شریان‌ها آسیب برساند و منجر به نارسایی اندام‌ها شود.
دانشمندان از یک سیستم دیالیز برای فیلتر کردن خون از طریق یک لوله استفاده کردند که با توریهایی از الیاف کوچک پر شده و این الیاف با سلاح مخفی مایک سوپر - پروتئین مهندسی شده‌ای موسوم به fcMBL- پوشش یافته‌اند. مایک سوپر گفت: مساله مورد توجه در مورد پروتئین‌هایی مثلfcMBL از سیستم ایمنی طبیعی بدن، این است که آن‌ها به قندی که بخشی از دیواره سلولی پاتوژن‌ها را تشکیل می‌دهند، متصل می‌شوند. این پروتئین‌ها همچنین به دیواره سلولی باکتری، قارچ، بسیاری از ویروس‌ها و بسیاری از انگل‌ها و مواد سمی نیز می‌چسبند. وی افزود: ما داخل لوله‌ها را با این پروتئین پوشش می‌دهیم وخون آلوده بیمار را از میان آن عبور می‌دهیم و فیلتر، عوامل بیماری‌زای موجود در خون را جذب و محصور می‌کند، به طوری که خونی که به بدن بیمار برمی‌گردد، پاکسازی شده است.
در حال حاضر از مدل‌های حیوانی بزرگ و موش‌ها به عنوان بیمار استفاده شده است. در آزمایش بر روی موش‌ها، این سیستم بیش از 99 درصد در فیلتر کردن باکتری مرگبار موثر عمل کرد. محققان امیدوارند که بتوانند در آینده نزدیک این آزمایشها را بر روی انسان شروع کنند که گام بعدی در جهت ایجاد یک درمان موثر برای یکی از قاتلان پیشرو در جهان محسوب می‌شود.

پژوهش محققان دانشگاه دیکین نشان می دهد بخشی از مغز موسوم به هیپوکامپ که به یادگیری، حافظه و سلامت مغزی مرتبط است در افرادی که به طور منظم فست فود و غذاهای ناسالم نظیر نوشیدنی های شیرین، میان وعده های شور و گوشت های فرآوری شده می خورند، کوچکتر است. به منظور انجام این پژوهش، محققان با استفاده از تصویربرداری مغناطیسی اندازه هیپوکامپ مغز گروهی از استرالیایی های 60 تا 64 ساله را مورد بررسی قرار دادند.  
نتایج نشان می داد در سالمندانی که غذاهای ناسالم بیشتری می خوردند هیپوکامپ چپ آنها کوچکتر از سایر افرادی است که غذاهای مغذی نظیر سبزی، میوه و ماهی می خورند. به گفته محققان گرچه این نتایج از مطالعه بر افراد سالمند به دست آمده است اما به تمام افراد و به ویژه کوکان قابل تعمیم است. این پژوهش در مجله "BMC Medicine" منتشر شده است.

محققان آمریکایی استراتژی جدیدی را برای حمله به سلول‌های سرطانی کشف کرده‌اند که از پتانسیل کاهش عوارض جانبی درمان برخوردار بوده و بطور بنیادی مسیر درمانی و شیوه جلوگیری پزشکان از پیشرفت این بیماری را تغییر می‌دهد. جان هر، یکی از محققان دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا اظهار کرد: ما معتقدیم در مسیری قرار داریم که نه تنها به طور خاص سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهد، بلکه می‌تواند در خط مقدم درمان زنان مبتلا به سرطان‌های مختلف که خواهان حفظ باروری‌شان هستند، قرار بگیرد. 
محققان در بررسی‌های خود بر روی سلول‌های زایا – سلول‌های تولید مثلی که اسپرم و تخمک را تشکیل می‌دهند – ارتباطی را میان سلول‌های تخمک در حال رشد و تومورها کشف کردند. آن‌ها دریافتند پروتئینی موسوم به SAS1B که به طور معمول فقط در سطح سلول‌های تخمک بالغ در حال رشد یافت می‌شود، همچنین در سرطان‌های پستان، ملانوم، رحم، کلیه، تخمدان، سر و گردن و سرطانهای پانکراس نیز بروز می‌کند. 
این تحقیق، به نمایش یک جنبه بنیادی کمتر شناخته شده سرطان پرداخته که بر اساس آن، بسیاری از انواع سرطان وقتی که نامنظم یا منحرف می‌شوند، به عقب بازگشته و ویژگی‌های تخمک را که تمام بافت‌های بدن از آن مشتق می‌شوند، به خود می‌گیرد. محققان راهی را برای به کار انداختن این بینش اساسی بوسیله ایجاد روشی برای ارائه دارو توسط پروتئین SAS1B به عنوان هدف یافتند.
در این روش، یک پادتن به همراه یک دارو به سمت پروتئین SAS1B گسیل می‌شود و ظرف 15 دقیقه از تماس با سلول‌های سرطانی، این پادتن به سطح سلول متصل شده و فرایند درونی‌سازی را آغاز می‌کند. بعد از حدود یک ساعت، مجموعه پادتن‌های SAS1B به درون سلول رسیده و محموله مواد سمی خود را آزاد می‌کند که باعث ایجاد تغییراتی درون سلول و در نهایت، مرگ سلولی در عرض چند روز می‌شود. این نوع از دارورسانی هدفمند می‌تواند به معنای یک کاهش چشمگیر در عوارض جانبی دشوار درمان سنتی سرطان مانند ریزش مو، تهوع، کم خونی و نوروپاتی باشد. این یافته‌ها در مجله Oncotarget منتشر شده است.

محققان دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز نشانگر زیستی جدیدی را برای شناسایی میگرن اپیزودیک یا دوره‌ای که در هر ماه حداقل 15 حمله می‌کند، شناسایی کردند. دکتر لی پترلین، مولف ارشد این تحقیق در مورد این دستاورد اظهارکرد: اگرچه هنوز مطالعات تکمیلی برای تایید کامل نشانگر زیستی جدید لازم است، اما در بررسی‌های انجام شده مشخص شد که به کمک این روش می‌توان درمان بهتری برای بیماری میگرن ارائه داد.
محققان در این تحقیق با دریافت نمونه خونی و سنجش توده بدنی حدود 52 زن مبتلا به میگرن دوره‌ای و 36 زن سالم دریافتند که مقدار چربی موسوم به سرامید در زنان مبتلا به میگرن دوره‌ای در مقایسه با زنان سالم کمتر است. آنها پس از بررسی نتایج آزمایش دریافتند که در هر میلی‌لیتر از خون زنان مبتلا به میگرن حدود 6000 نانوگرم سرامید وجود دارد که این مقدار در مقایسه با زنان سالم با رقم 10 هزار و 500 نانوگرم در میلی‌لیتر، نشان‌دهنده اهمیت این نشانگر زیستی است.
محققان در محاسبات انجام شده دریافتند که با هر واحد افزایش در مقدار سرامید خون، میزان خطر ابتلا به میگرن حدود 92 درصد کاهش می‌یابد. آنها همچنین دریافتند که تغییر در مقدار دو گونه چربی دیگر موسوم به اسفنگو میلین نیز تا 2.5 برابر نشانگر سرامید، در احتمال ابتلا به بیماری میگرن تاثیرگذار است. این یافته‌ها در مجله Neurology منتشر شده است.

یک آزمایش جدید ابولا که نه تنها از کاربری آسانتری برخوردار بوده، بلکه 100 برابر حساستر از آزمایشات مورد استفاده کنونی است، می‌تواند به کاهش شیوع این بیماری در غرب آفریقا کمک کند. شیوع کنونی ابولا بر کشورهای غرب آفریقا تاثیر گذاشته است. به گفته ژیون یان، یکی از مولفان پژوهش از دانشکده علوم چین، در غرب آفریقا منابع کمی وجود دارد از این رو آزمایشات پیچیده و پرهزینه زیاد موثر نیستند.
یان خاطرنشان کرد: آزمایش نواری جدید ما یک آزمایش یک مرحله‌ای ساده با کاربری آسان و ارزان‌قیمت است و سیگنال واضحی را ارائه می‌کند، به این معنی که افراد برای استفاده از آن نیازی به آموزش ندارند. ما بر این باوریم که این آزمایش می‌تواند در مناطق روستایی که دسترسی به تجهیزات فنی و مهارت وجود ندارد، موثر باشد.
در حال حاضر دو راه برای آزمایش وجود ویروس ابولا وجود دارد: استفاده از روش واکنش زنجیره پلیمراز (PCR) که نسخه‌هایی از مولکول را برای تشخیص ویروس ایجاد می‌کند و دیگری، آزمایش مصادره پادتن الیزا (ELISA) - آزمون ایمونوسوربنت وابسته به آنزیم- است که در زمان حضور یک مولکول در نمونه خون، سیگنال تصویری می‌دهد.
آزمایش PCR بسیار حساس و دقیق است، اما همچنین گران و پیچیده بوده و نیاز به مهارتهای خاص و تجهیزات فنی دارد. آزمایش الیزا یا همان تست نوار طلایی، ارزانتر بوده اما از نظر حساسیت آن در سطح پایینی قرار دارد، به این معنی که اغلب نتایج نادرست ارائه می‌دهد. آزمایش جدید که آزمون nanozyme نام دارد، از نانوذرات مغناطیسی استفاده می‌کند که در جهت تقویت سیگنال همانند آنزیم‌ها عمل کرده و شفاف‌ترین نتیجه‌ای را که میتوان با چشم غیر مسلح دید، ارائه می‌دهد.
ویروس ابولا سبب بیماری‌های حادی می‌شود که به طور میانگین، در نیمی از افراد مبتلا منجر به مرگ می‌شود. هیچ واکسنی برای ابولا وجود ندارد، بنابراین کشف این ویروس در کنترل شیوع بیماری بسیار اهمیت دارد. با تشخیص دقیق، بیماران می‌توانند قرنطینه شده و تحت درمان مناسب قرار گیرند تا خطر شیوع بیماری کاهش یابد. فناوری جدید می‌تواند به منظور تشخیص انواع مولکول زیستی به کار گرفته شود، از این رو می‌توان از آن برای تشخیص بیماری‌های عفونی دیگر مانند آنفلوآنزا بهره برد و بطور بالقوه، تومورها و حتی آلودگی در فاضلاب را شناسایی کرد. این پژوهش در مجله Biosensors and Bioelectronics منتشر شده است.

محققان دانشگاه پزشکی جنوب چین، مولکولی را کشف کرده‌اند که می تواند در پیش بینی شانس زنده ماندن افراد مبتلا به سرطان معده که در مراحل بحرانی قرار دارند، موثر باشد. محققان طی این پژوهش دریافتند بیمارانی که سطوح بالایی از miR-506 را دارند، در مقایسه با افراد فاقد که این مولکول، به طور چشمگیری شانس بیشتری برای زنده ماندن دارند. علاوه بر این، مولکول miR-506 باعث توقف تومور، تشکیل رگهای خونی و متاستاز شدن می‌شود. 
پژوهشگران در این تحقیق که بر روی 84 بیمار صورت گرفت، دریافتند miR-506 برای گذار اپیتلیال - مزانشیمی که فرآیند مهمی در توانایی سرطان برای تهاجم به اطراف و متاستاز است - نوعی مهارکننده محسوب می‌شود. این پژوهش در مجله Pathology منتشر شده است.

پژوهشگران با عبوردادن پروتئین‌ها از نانوحفره‌ها موفق به کسب اطلاعاتی در مورد ساختار آن‌ها شده‌اند. با توجه به اینکه عبور پروتئین‌های متفاوت اثرات مختلفی از خود بر جای می‌گذارد، می‌توان از این روش در تشخیص سریع بیماری‌ها نیز استفاده کرد. پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا گام‌های بلندی به سوی دستیابی به روشی برای تشخیص ترتیب پایه‌های DNA وقتی که از یک حفره نانومقیاس عبور می‌کنند، برداشته‌اند. علاوه بر این، در این مطالعه آن‌ها متوجه شده‌اند که می‌توان این روش را برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ساختار پروتئین‌ها نیز استفاده کرد. روش‌هایی که در حال حاضر برای این امر وجود دارند، نیازمند کار بسیار زیاد و استفاده از تعداد بسیار زیادی پروتئین می‌باشند. هم‌چنین باید تغییراتی بر روی پروتئین اعمال شود که کارایی این مدل‌ها را برای درک رفتار پروتئین‌ها در حالت طبیعی و واقعی آن‌ها محدود می‌سازد.
روش جابه‌جایی (Translocation) که توسط محققان دانشگاه پنیسیلوانیا معرفی شده‌است، امکان مطالعه بر روی پروتئین‌های منفرد را بدون اصلاح آن‌ها فراهم می‌کند. در این روش با بررسی نمونه‌های منفرد، امکان تشخیص بیماری‌ها و پژوهش‌ بر روی آن‌ها فراهم می‌شود.
این روش از تحقیقات درندیک بر روی تشخیص ترتیب ژن‌ها به کمک نانوحفره‌ها نشأت می‌گیرد که هدف آن تشخیص پایه‌ها (آدنین، تیامین، گوانین، سیتوزین – مترجم) در رشته‌ای از DNA، از طریق بررسی اندازه روزنه‌ای است که آن‌ها هنگام عبور از حفره نانومقیاس می‌پوشانند. اثرات متفاوت بر جای مانده از این عبور به مقادیر متفاوتی از مایعات یونی اجازه عبور می‌دهد. تغییرات جریان یون‌ها توسط ادوات الکترونیکی اطراف حفره اندازه‌گیری می‌شود و می‌توان فراز و فرودهای این سیگنال را با هر کدام از پایه‌ها مرتبط دانست.
درندیک و همکارانش با انجام آزمایش‌هایی، اثرات این روش بر روی سایر مولکول‌های زیستی و ساختارهای نانومقیاس را بررسی کردند. با همکاری گروه ساون، آن‌ها بر روی مولکول‌هایی که نیاز به دقت بیشتری داشت نیز آزمایش‌هایی را صورت دادند. ساون در این ارتباط می‌گوید:« پروتئین‌های بسیاری وجود دارند که ما دوست داریم آن‌ها را نیز مطالعه کنیم؛ پروتئین‌های که بسیار کوچکتر از رشته‌های DNA هستند و کارکردن روی آن‌ها بسیار دشوار است. ما علاقه‌مند هستیم اطلاعات زیادی در مورد ساختار یک پروتئین داشته‌ باشیم مانند اینکه آیا به صورت مونومر وجود دارد یا با یک پروتئین دیگر ترکیب شده و به صورت دیمر است یا اجتماعی از تعداد زیادی از پروتئین‌هاست و به صورت الیگومر وجود دارد.»
محققان نسبت‌های مختلفی از مونومر و دیمر را در یک سیال یونی ریختند و از حفره‌ها عبور دادند. نایدزویکی در این ارتباط می‌گوید:« مونومرها و دیمرها تعداد متفاوتی از یون‌ها را مسدود می‌کنند. بنابراین وقتی از حفره عبور می‌کنند، جریان‌های متفاوتی مشاهده می‌شود.» ساون می‌گوید: «بسیاری از محققان مارپیچ‌های طولانی از پپتیدها (گروهی از آمینواسیدها – مترجم) و پروتئین‌ها را در بیماری‌هایی نظیر آلزایمر و پارکینسون مشاهده کرده‌اند اما مدارک بسیاری موجود است، دال بر اینکه این مارپیچ‌ها به بعد از بیماری مربوط می‌شوند و عامل اصلی که باعث بیماری می‌شود، مجموعه‌ای از پروتئین‌های کوچکتر هستند. اما تشخیص ماهیت و اندازه این مجموعه‌ها در شرایط فعلی بسیار دشوار است.»

محققان دانشگاه کلورادو دریافتند، مصرف ویتامین C در افرادی که اضافه وزن دارند، به اندازه ورزش موثر است. بررسی‌های جدید نشان داده­، برخی افراد بزرگسال که با مشکل چاقی و یا اضافه وزن مواجه هستند، مصرف مکمل های ویتامین C، برای آنها جایگزین مناسبی به جای ورزش است.
محققان دریافتند، مصرف روزانه مکمل­های ویتامین C اثری مشابه ورزش در افراد چاق دارد. کیتلین داو، نویسنده این پژوهش اظهار کرد: ویتامین C به عنوان قرص ورزش معرفی نمی‌شود و درمان جدیدی هم نیست، اما در افرادی که نمی‌توانند ورزش کنند، شاید جایگزین مناسبی باشد. 
نتایج این بررسی نشان داد در افراد چاق و دارای اضافه وزن، فعالیت پروتئین endothelin-1 بالاست و عروق خونی کوچک در آنها مستعد بسته‌ شدن است که در نتیجه خون کمتری از آنها عبور و خطر ابتلا به بیماری‌های عروقی در این افراد افزایش می‌یابد. محققان عنوان کردند: ورزش به کاهش فعالیت endothelin-1 کمک می‌کند که این موضوع نباید نادیده گرفته شود.
آنها این بررسی را بر روی 35 نفر انجام دادند و دریافتند، مصرف روزانه 500 میلی‌گرم مکمل ویتامین C، به اندازه پیاده‌روی در کاهش فعالیت endothelin-1 موثر است. این یافته‌ها در چهاردهمین کنفرانس بین‌المللی اندوتلین، فیزیولوژی، پاتوفیزیولوژی و درمان‌شناسی آمریکا ارائه شده است.

دانشمندان دانشگاه کینگز کالج لندن نوعی نشانگر ژنی ارائه داده‌اند که می‌توان از آن برای پیش‌بینی شروع بیماری‌هایی مانند آلزایمر پیش از ظهور آن استفاده کرد. این تحقیق به دنبال تعریف مجموعه‌ای از ژن‌های مرتبط با پیری سالم در سن 65 سالگی است. چنین پروفایل مولکولی می‌تواند برای تشخیص‌دادن افراد در معرض خطر زودهنگام بیماری‌های مرتبط با سن کارآمد باشد.  
این موفقیت نخستین نشانگر مولکولی قوی سن بیولوژیکی در انسان‌ها را ارائه و می‌تواند شیوه استفاده از سن برای تصمیمات پزشکی را متحول سازد. این امر شامل شناسایی افرادی است که به احتمال زیاد در معرض خطر بیماری آلزایمر هستند. محققان آر‌ان‌ای متعلق به سوژه‌های 65 ساله را تحلیل کردند و از اطلاعات بدست آمده برای تولید نشانگری متشکل از 150 ژن آر‌ان‌ای استفاده کردند که پیری سالم را نشان می‌دهند. این نشانگر پیش‌بینی‌کننده قابل‌اعتمادی برای خطر بیماری مرتبط با سن به هنگام مطالعه آر‌ان‌ای از بافت‌هایی مانند عضله انسانی، مغز و پوست است. 
دانشمندان با استفاده از این نشانگر آر‌ا‌ن‌ای، نمره ژنی سن سالمی تولید کردند که از آن برای آزمایش‌کردن و مقایسه‌کردن پروفایل‌های آر‌آن‌ای افراد مختلف استفاده کردند و نمره بالاتر با سلامتی بهتر در زنان و مردان مرتبط بود. جزئیات این تحقیق در مجله Genome Biology ارائه شد.

محققان نواحی و مکانیزم‌هایی را در مغز انسان شناسایی کرده‌اند که به افراد امکان انجام چندین مسئولیت را بطور همزمان می‌دهند. با مطالعه شبکه‌های فعالیت مغز در قشر پیشانی (ناحیه مرتبط با کنترل بر افکار و فعالیت‌ها)، محققان نشان دادند درجه‌ای که این شبکه‌ها خود را بازپیکربندی می‌کنند و همزمان از مسئولیتی به مسئولیت دیگر تغییر فاز می‌دهند، انعطاف‌پذیری شناختی افراد را پیش‌بینی می‌کند. 
سوژه‌های آزمایشگاهی حاضری که در این تحقیق هنگام تغییردادن بین یک آزمایش حافظه و یک آزمایش کنترل، بهترین عملکرد را داشتند، بهترین بازآرایی اتصالات درون قشرهای پیشانی و همچنین جدیدترین اتصالات با دیگر نواحی مغزشان را به نمایش گذاشتند. درک بنیادی‌تر از چگونگی مدیریت‌کردن چندمسئولیتی (چند کارگی) توسط مغز می‌تواند منجر به مداخله‌ بهتر در شرایط پزشکی مرتبط با عملکرد کاهش‌یافته اجرایی مغز مانند اوتیسم، اسکیزوفرنی یا زوال عقل شود.  
محققان به جای بررسی‌کردن نقش یک ناحیه منفرد در کارکردهای مغز، ارتباطات تنگاتنگ بین نواحی مغز را با استفاده از fMRI بررسی کردند. نقشه‌برداری کردن از این که این شبکه چگونه خود را باز پیکربندی می‌کند، دیدگاه مهمی درباره چگونگی عملکرد مغز ارائه می‌دهد. دانشمندان به دنبال درک این موضوع هستند که چگونه انعطاف‌پذیری فعالانه شبکه‌های مغزی می‌توانند انعطاف‌پذیری شناختی یا توانایی سوئیچ‌کردن از مسئولیتی به مسئولیت دیگر را پیش‌بینی کنند. 
در آزمایش انجام‌شده، 344 شرکت‌کننده بین مسئولیت حافظه کاربردی که برای دخالت‌دادن قشر پیشانی طراحی شده بود و همچنین یک مسئولیت کنترل تغییر فاز می‌دادند. انعطاف‌پذیری بیشتر در درون قشای پیشانی بدین معناست که دقت بیشتر در انجام مسئولیت حافظه و ارتباط مستمرتر بین قشر پیشانی و نواحی دیگر قابل‌پیش‌بینی‌تر است. این موفقیت می‌تواند منجر به ارائه درمان‌های بهتر برای شرایطی مانند اوتیسم، زوال عقل یا اسکیزوفرنی شود. جزئیات این تحقیق در مجله PNAS ارائه شد.

پژوهشگران نانولوله‌های کربنی، الیافی نرم و انعطاف‌پذیر و درعین‌حال محکم ساخته‌اند که در بافت قلب، برای درمان نامنظمی ضربان قلب کاربرد دارند. محققان دانشگاه رایس (Rice) و مؤسسه قلب تگزاس، در حال مطالعه کاربرد الیاف نرم و انعطاف‌پذیر ساخته‌ شده از نانولوله‌های کربنی، برای بازگرداندن هدایت الکتریکی به بافت آسیب‌دیده قلب هستند. با حمایت انجمن قلب آمریکا، این نهادها توانایی الیاف برای اتصال وقفه‌های الکتریکی در بافت، ناشی از بی‌نظمی ضربان قلب را آزمایش کردند.
یک قلب تپنده، توسط سیگنال‌های الکتریکی که موجب انقباض و انبساط بافت‌های قلب می‌شوند کنترل می‌شود. زخم در بافت قلب، باعث عدم هدایت برق می‌شود. این الیاف نرمِ بسیار رسانا، راهی برای کار در اطراف این شکاف‌ها ارائه می‌دهند. سرپرست این پژوهش می‌گوید: «این الیاف مانند کابل‌هایی هستند که به ما اجازه می‌دهند بار الکتریکی را از یک طرف شکاف به طرف دیگر منتقل کنیم. اساساً، ما در حال اتصال کوتاه مدار هستیم.»
الیاف نانولوله، ساخته‌شده در آزمایشگاه شیمی‌دان و مهندس شیمی، ماتئو پاسکوالی در دانشگاه رایس، قطری حدود یک‌چهارم ضخامت یک تار موی انسان دارند؛ اما حتی یک قطعه یک اینچی از آن، شامل میلیون‌ها نانولوله (لوله‌های میکروسکوپی از کربن خالص، کشف‌شده در اوایل 1990) است. پاسکوالی گفت: «هرچند این الیاف در اصل به‌منظور صرفه‌جویی در وزن در هواپیماهای تجاری تولید شد، توانایی‌های بالقوه آن برای کاربردهای پزشکی به‌سرعت آشکار شد.»
از آنجا که این الیاف نرم، انعطاف‌پذیر و بسیار محکم هستند، انتظار می‌رود برای برنامه‌های کاربردی زیستی بسیار مناسب باشند. این الیاف در حال حاضر توانایی بالقوه‌ای برای درمان بیماری پارکینسون نشان داده‌اند که بیمار برای درمان این بیماری عصبی نیاز به کاشت مغز دارد. مارک مک کالی، الکتروفیزیولوژیست قلبی در مؤسسه قلب تگزاس می‌گوید: «افرادی که مبتلا به نارسایی قلبی هستند، در طول زمان دچار زخم بافت قلب می‌شوند که از راه‌های مختلفی روی هدایت الکتریکی در قلب تأثیر می‌گذارد. به اعتقاد ما این الیاف ممکن است به ما کمک کند انواع بی‌نظمی‌های ضربان قلب و مسائل انتقال الکتریکی را حل کنیم.»
فلاویا ویتال، یک دانشمند محقق در آزمایشگاه پاسکوالی می‌گوید: «سیم‌های فلزی خود به بافت قلب آسیب می‌زنند. اگر به فروکردن یک سوزن در پوست خود فکر کنیم، درنهایت پوست واکنش نشان می‌دهد و در اطراف سوزن زخم شکل می‌گیرد؛ اما این الیاف منحصربه‌فرد، کوچک‌تر و قابل‌انعطاف‌تر از یک تار موی انسان بوده و آن‌قدر قوی هستند که در اثر تپش مداوم قلب فرسوده نمی‌شوند. علاوه بر این، به علت امپدانس (مقاومت آن در برابر جریان) کم الیاف، برق به‌مراتب بهتر از آن‌ها نسبت به سیم‌های فلزی هدایت می‌شود.» محققان در حال آزمایش سازگاری زیستی الیاف هستند و امیدوارند بیش از چند سال با آزمایش‌های انسانی فاصله نباشد.

دانشمندان دانشگاه میشیگان نشان داده‌اند وجود سطوح بالای پروتئینی به نام FGF9 در مغز افراد افسرده، یافته‌های پیشین را مبنی بر این که مغز این افراد در مقایسه با مغز غیرافسرده‌ها دارای اجزای کلیدی کمتری است، رد می‌کند. در تحقیق جدید، افراد مبتلا به افسردگی حاد، دارای 32 درصد FGF9 بیشتری در مقایسه با افراد سالم بودند. در موش‌ها نیز افزایش سطوح FGF9 منجر به تغییرات رفتاری افسرده‌مانند شد و استرس اجتماعی مکرر هم باعث افزایش سطوح پروتئین مزبور شد.  
در صورتی که مولفه FGF9 یا اثرات آن بتواند به هدف دارویی مناسبی تبدیل شود، این نتایج احتمالا سرانجام منجر به ارائه داروهای بهتر برای بیماری افسردگی می‌شود که بر میلیون‌ها آمریکایی اثر می‌گذارد. دانشمندان طی سال‌ها مقایسه دقیق بافت مغزی اهدایی توسط افراد مبتلا به افسردگی و افراد سالم و همچنین چندین مطالعه بر روی موش‌ها به این نتایج دست یافتند.  
این نخستین باری است که مولفه FGF9 با افسردگی مرتبط شده و در ناحیه بحرانی مغز برای این اختلال فعال است. آزمایشات دانشمندان، افزایش سطوح FGF9 را در افسرده‌ها نشان داد و زمانی که این میزان بالا بود، میزان چندین مولفه دیگر در مغز در سطح پایینی قرار داشت؛ این بدین معناست که سیستم کلی رشد سلولی در مغز افراد افسرده دستخوش تغییر می‌شود. این یافته‌ها شواهد بیشتری در مورد این موضوع ارائه می‌دهد که افسردگی یک بیماری فیزیکی است. جزئیات این تحقیق در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شد.

دانشمندان در امریکا به تازگی موفق به ویرایش‌کردن ژن‌های نوعی پشه‌ عامل تب دانگ شده‌اند تا در آینده از این روش برای جلوگیری از شیوع این بیماری توسط پشه‌ها استفاده کنند. پشه‌ها بازیگران اصلی در شیوع بیماری‌های مرگباری مانند تب دانگ و مالاریا هستند زیرا میزبان انگل‌ها و ویروس‌ها بوده و با گزیدن انسان‌ها، بیماری‌ها را به آن‌ها انتقال می‌دهند. 
به تازگی محققان دانشگاه میسوری شیوه‌ای کارآمد را برای ویرایش‌کردن ژن‌های پشه‌ها ارائه داده‌اند. این دانشمندان بر این باورند که روش جدید راه را برای تحقیقات آتی در مورد اصلاح ژنتیکی پشه‌ها باز می‌کند تا آن‌ها دیگر حامل ویروس‌ها و انگل‌های مضر برای انسان‌ها نباشند. دانشمندان با ویرایش‌کردن ژن‌های خاصی در گونه پشه Aedes aegytpi شیوه‌ای ارائه داده‌اند که می‌توان از آن‌ در تحقیقات آتی و برای هدف‌گرفتن توانایی‌هایی انتقال بیماری توسط این پشه استفاده کرد.  
آن‌ها در تحقیقات، بیشتر از سیستم ویرایش‌کننده ژنی CRISPR/Cas9 استفاده و آن را برای کاربری در پشه‌ها سازگار کردند. هدف تیم علمی مختل‌کردن ژن رنگ فلورسنت آبی چشم در این پشه اصلاح شده بود. این پشه در اصل هر دوی ژن‌های رنگ قرمز و آبی فلورسنت را در چشمانش بیان کرد. 
در نتیجه، نسل‌های آتی این پشه‌ها دیگر رنگ آبی را نشان ندادند اما هنوز هم بیان رنگ قرمز را در چشمانشان نشان دادند. ویژگی جدید طی چندین نسل پشه‌ها به ارث برده شد و دانشمندان دریافتند این سیستم را می‌توان برای اجرای ویرایش‌های کارآمدتر ژنی به کار برد. آن‌ها بر این باورند در تحقیقات آتی، با استفاده از شیوه CRISPR/Cas9 می‌توان به دنبال راه‌هایی برای ویرایش‌کردن ژنتیکی پشه‌ها گشت به طوری که آن‌ها دیگر میزبان بیماری‌هایی مانند تب دانگ نباشند.

محققان دریافتند دانش‌آموزان کلاس چهارم و پنجم که در منزل در معرض آلاینده‌های سمی هستند، معدل درسی پایین‌تری دارند. محققان آژانس ملی ارزیابی هوای سمی و حفاظت محیطی آمریکا در جدیدترین بررسی خود اظهارکردند: کودکانی که در معرض آلاینده‌های سمی همچون دود اگزوز موتورهای دیزل قرار دارند، معدل درسی‌شان پایین‌تر است.  
یکی از محققان این تحقیق اظهار کرد: دو دلیل این ارتباط را بیان می‌کند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد این ارتباط به دلیل بیماری‌هایی همچون عفونت‌های تنفسی یا آسم است. آلودگی هوا کودکان را بیمار کرده و موجب عملکرد ضعیف آنان در مدرسه می‌شود. فرضیه دیگری نشان می‌دهد هوای آلوده تاثیرات منفی بر اعصاب و توسعه مغز دارد. 
نتایج نشان می‌دهد آلودگی هوا بر سلامت کودکان بسیار مهم است. با درک بهتر تاثیرات آلودگی هوا بر سلامت کودکان گامی در کاهش آلودگی هوا برخواهیم داشت. نتایج این تحقیق در نشریه Population and Environment منتشر شده است.

دانشمندان موفق به توضیح چگونگی توانایی سم نوعی زنبور برزیلی در نابودکردن سلول‌های سرطانی بدون آسیب‌رساندن به سلو‌ل‌های عادی شدند. زنبور اجتماعی Polybia paulista با تولیدکردن زهری که حاوی نوعی ماده مبارزه‌کننده قدرتمند با سرطان است، از خود محافظت می‌کند. 
محققان نشان دادند چگونه سم زهر Polybia-MP1 یا MP1 به طور گزینشی سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های عادی می‌کشد. سم MP1 با لیپیدهایی تعامل برقرار می‌کند که به طور نامعمول بر روی سطح سلول‌های سرطانی توزیع شده‌اند و روزنه‌هایی خلق می‌کند که به مولکول‌های حائزاهمیت برای عملکرد سلول سرطانی امکان نشت‌کردن می‌دهد. 
ارائه درمان‌های سرطانی که به ترکیب لیپیدی غشای سلول حمله می‌کنند، گروه کاملا جدیدی از داروهای ضدسرطانی خواهند بود. این امر در ارائه ترکیبات جدید دارویی کارآمد خواهد بود که در آن‌ها، چندین دارو به طور همزمان برای درمان سرطان و با حمله‌کردن همزمان به بخش‌های مختلف سلول‌های سرطانی عمل می‌کنند. سم MP1 علیه پاتوژن‌های میکروبی و با مختل‌کردن غشای سلول باکتریایی عمل می‌کند. این پپتید ضدمیکروبی نوید جدیدی برای محافظت‌کردن از انسان در مقابل سرطان است. 
این سم می‌تواند رشد سلول‌های سرطان پروستات و مثانه و همچنین سلول‌های مقاوم در مقابل داروهای چندگانه را مهار کند. با این حال، تاکنون مشخص نبود که چگونه MP1 به طور گزینشی سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های عادی نابود می‌کند. دانشمندان تصور می‌کردند کلید حل این معما شاید در ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد غشای سلول‌های سرطانی نهفته باشد. در غشاهای سلول‌های سالم، فسفولیپیدهایی به نام فسفاتیدیل‌سرین (PS) و فسفاتیدیل اتانل آمین (PE) در ورقه درونی غشا و مشرف به درون سلول قرار گرفته‌اند. اما در سلول‌های سرطانی، PS و PE در غشای بیرونی و مشرف به پیرامون سلول واقع شده‌اند. 
دانشمندان نظریه خود را با خلق مدلی از غشاها ارائه دادند که تعدادی از آن‌ها حاوی PE و PS بودند و در معرض MP1 قرار داده شدند. محققان از طیف وسیعی از تکنیک‌های تصویربرداری و زیست‌فیزیکی برای توصیف اثرات نابودگرانه MP1 بر روی غشاها استفاده کردند. 
نتایج نشان داد وجود PS اتصال MP1 به غشا را افزایش داد و از سوی دیگر وجود PE توانایی MP1 برای مختل‌کردن سریع غشا را بالا برد و اندازه روزنه‌های سلول سرطانی را زیاد کرد. این روزنه‌های بزرگ که ظرف چند ثانیه شکل گرفتند، به مولکول‌های حیاتی مانند آر‌ان‌ای و پروتئین‌ها امکان فرار آسان از داخل سلول‌های سرطانی را دادند. دانشمندان در تحقیقات آتی به دنبال تغییردادن توالی آمینواسید MP1 برای بررسی چگونگی ارتباط ساختار این پپتید با عملکردش و ارتقای بیشتر گزینش‌پذیری آن برای درمان‌های بالینی هستند. درک سازوکار عملکرد این پپتید به مطالعات بیشتر برای ارزیابی پتانسیل آن جهت کاربرد در پزشکی کمک می‌کند. جزئیات این تحقیق در مجله Biophysical ارائه شد.

محققان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در آمریکا ژنی را کشف کرده‌اند که در افرادی که در کودکی‌شان حداقل یک ساعت در روز به خواندن یا انجام سایر «کارهای نزدیک» می‌پردازند، موجب نزدیک‌بینی می‌شود. محققان با استفاده از پایگاه داده‌ای از حدود 14 هزار نفر دریافتند کسانی که دارای نوع خاصی از ژنی به نام APLP2 هستند، چنانچه در کودکی خود روزانه یک ساعت یا بیشتر به خواندن بپردازند، پنج برابر بیشتر با احتمال ابتلا به نزدیک‌بینی در نوجوانی روبرو خواهند شد.
کسانی که گونه خطرناک ژن APLP2 را در دی‌ان‌ای خود داشتند اما زمان کمتری را صرف مطالعه کرده بودند، در معرض خطر مضاعف ابتلا به نزدیک‌بینی نبودند. آندره تکاشنکو، محقق ارشد این پژوهش اظهار کرد: این اولین گواه شناخته‌شده از تعامل ژن و محیط در نزدیک‌بینی است. محققان بر این باورند که این گونه ژن ممکن است مقدار پروتئین APLP2 را در چشم افزایش داده و موجب کشیدگی بیش ازحد چشم شود.
آن‌ها دریافتند موش‌هایی که در محیط بصری مشابه خواندن قرار گرفته بودند، هنگامی که مقدار کمتری از APLP2 در چشم‌های آن‌ها وجود داشت، کمتر در خطر ابتلا به نزدیک‌بینی بودند. تکاشنکو بیان کرد: با کاهش میزان APLP2 در چشم، می‌توان احتمال ابتلا به نزدیک‌بینی متاثر از شرایط محیطی را کاهش داد. این یافته شانس ما را در رسیدن به روشی برای جلوگیری از نزدیک‌بینی در همه افراد، بدون در نظر گرفتن گونه APLP2 که حامل آن هستند، افزایش می‌دهد. اگرچه دستیابی به چنین درمانی ممکن است سال‌ها طول بکشد، زیرا محققان هنوز نمی‌دانند که چگونه می‌توان میزان APLP2 در افراد کاهش داد. این یافته‌ها در مجله PLOS Genetics منتشر شده است.

محققان ژاپنی با استفاده از پوشش‌دهی نانومیله‌های طلا با نوعی پروتئین، موفق به ساخت دارویی برای تسکین درد شدند. این دارو به صورت تزریق موضعی وارد بدن بیمار می‌شود. یک گروه تحقیقاتی از مؤسسه علوم مواد سلولی دانشگاه کیوتو موفق به ارائه روشی شدند که در آن از نانومیله‌های طلا برای هدف‌گیری گیرنده‌های درد استفاده می‌شود. 
نانومیله‌های طلا ابعاد کوچکی دارند به طوری که طول و عرض آن‌ها بین یک تا صد نانومتر است. پژوهشگران این پروژه اقدام به پوشش‌دهی نانومیله‌های طلا با نوعی پروتئین کردند؛ پروتئینی که چربی را در بدن منتقل می‌کنند. به این پروتئین‌ها لیپوپروتئین گفته می‌شود. این پوشش‌دهی موجب می‌شود تا نانومیله‌ها به غشاء سلول‌های عصبی متصل شوند که این کار از طریق گیرنده‌های درد موسوم به TRV1 انجام می‌شود. 
پرتوهای مادون قرمز به این نانومیله‌های دارای پروتئین گیرنده‌های درد تابیده می‌شود. این نانومیله‌ها گرم شده و موجب فعال شدن گیرنده‌های درد در بدن می‌شود. با این کار یون‌های کلسیم از بین غشاء اجازه عبور پیدا می‌کنند. با فعال شدن، گیرنده‌های درد حساسیت خود را از دست داده و به نوعی موجب تسکین درد می‌شوند. نکته مهم دیگر آن است که گرمادهی به نانومیله‌های طلا موجب فعال شدن گیرنده‌ها می‌شود بدون این که اثری روی غشاء باقی گذارد؛ اثری که معمولاً موجب آسیب غشاء می‌شود. 
تحقیقات پیشین نشان داده‌ بود که نانوذرات مغناطیسی نیز می‌توانند موجب فعال شدن گیرنده‌های درد شوند که این کار با اعمال میدان مغاطیسی انجام می‌شود. در این روش لازم است سلول‌های هدف به شکل ویژه‌ای اصلاح شوند. در این پروژه نیاز به اصلاح ژنتیکی سلول‌ها نیست و کارایی نانومیله‌های 1000 بار بیشتر از نانوذرات مغناطیسی می‌باشد. توتسویا موراکامی از محققان اصلی این پروژه می‌گوید: «این نانوذرات طلا می‌تواند به مدت طولانی درون بدن باقی بمانند. کسانی که دردهای مزمن دارند می‌توانند از تزریق موضعی این نانوذرات استفاده کنند.» این گروه نتایج یافته‌های خود را در قالب مقاله‌ای با عنوان Thermosensitive Ion Channel Activation in Single Neuronal Cells by Using Surface-Engineered Plasmonic Nanoparticles.در نشریه Angewandte منتشر کردند.

محققان با استفاده از نانوذرات زیست‌تخریب‌ پذیر موفق به ارائه روش درمانی جدیدی برای ژن‌درمانی شدند که امکان درمان بیماری‌های ژنتیکی ریوی را فراهم می‌کند. اخیرا مقاله‌ای توسط محققان دانشگاه جان‌هاپکینز با عنوان Highly compacted biodegradable DNA nanoparticles capable of overcoming the mucus barrier for inhaled lung gene therapy در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS) منتشر شده که در آن از نانوساختارهای DNA برای درمان بیماری‌های ریه استفاده شده است. 
نانوذرات ابزار مناسبی برای ژن‌درمانی هستند به طوری که می‌توان ناهنجاری‌های مختلف را با استفاده از این نانوذرات رفع کرد. برای درمان مشکلات ریوی، استفاده از نانوذرات چالش‌برانگیز است زیرا سد زیستی در مسیر رهاسازی ژن‌درمانی وجود دارد. وجود لایه‌ای مخاطی در سراسر سیستم تنفسی عامل محافظت از اندام‌های تنفسی در برابر عفونت و عوامل میکروبی خارجی است. همین سیستم مخاط مانع اثربخشی روش‌های درمان تنفسی شده و اجازه ورود دارو به این سیستم را نمی‌دهد.
پژوهشگران از نانوذرات حاوی DNA برای غلبه بر این سد استفاده کردند. آن‌ها از نانوذرات پلیمری زیست‌سازگار موسوم به PBAEs که دارای روکشی از جنس پلی‌اتیلن گلیکول است استفاده کردند. این نانوذرات توانستند درون مخاط موجود در سیستم تنفسی نفوذ کنند. این گروه تحقیقاتی این نانوذرات را روی موش‌های آزمایشگاهی استفاده کردند و دریافتند بیان ژن در مقادیر بسیار بالایی در این حیوانات انجام شد. نتایج آزمایش‌ها نشان می‌دهد که این نانوذرات هیچ اثر سمی روی بدن نداشته و به دلیل زیست‌تخریب‌پذیر بودن آن کاملاً از بدن دفع شده و درون بدن جمع نمی‌شوند.
این یافته‌های جدید اهمیت زیادی برای درمان بیماری سیستیک فیبروسیس دارد. این بیماری نوعی بیماری ژنتیکی خطرناک است که در آن مخاط بیماری بسیار ضخیم و چسبنده است که مشکلات تنفسی جدی به همراه دارد.
این گروه تحقیقاتی نشان دادند که رهاسازی ژن نرمال با استفاده از نانوذرات حاوی DNA می‌تواند پروتئین‌های ویژه‌ای را در بیمار ایجاد کند که به مدت طولانی در بدن بیمار باقی می‌ماند. محققان معتقدند که این روش می‌تواند برای درمان بیماری‌های مختلفی در انسان به کار رود. برای مثال، این روش برای درمان بیماری‌های ژنتیکی ریوی که بسیار خطرناک هستند مناسب است.