شناسایی ژن عامل نزدیک‌بینی
محققان مرکز پزشکی دانشگاه کلمبیا در آمریکا ژنی را کشف کرده‌اند که در افرادی که در کودکی‌شان حداقل یک ساعت در روز به خواندن یا انجام سایر «کارهای نزدیک» می‌پردازند، موجب نزدیک‌بینی می‌شود. محققان با استفاده از پایگاه داده‌ای از حدود 14 هزار نفر دریافتند کسانی که دارای نوع خاصی از ژنی به نام APLP2 هستند، چنانچه در کودکی خود روزانه یک ساعت یا بیشتر به خواندن بپردازند، پنج برابر بیشتر با احتمال ابتلا به نزدیک‌بینی در نوجوانی روبرو خواهند شد.
کسانی که گونه خطرناک ژن APLP2 را در دی‌ان‌ای خود داشتند اما زمان کمتری را صرف مطالعه کرده بودند، در معرض خطر مضاعف ابتلا به نزدیک‌بینی نبودند. آندره تکاشنکو، محقق ارشد این پژوهش اظهار کرد: این اولین گواه شناخته‌شده از تعامل ژن و محیط در نزدیک‌بینی است. محققان بر این باورند که این گونه ژن ممکن است مقدار پروتئین APLP2 را در چشم افزایش داده و موجب کشیدگی بیش ازحد چشم شود.
آنها دریافتند موش‌هایی که در محیط بصری مشابه خواندن قرار گرفته بودند، هنگامی که مقدار کمتری از APLP2 در چشم‌های آنها وجود داشت، کمتر در خطر ابتلا به نزدیک‌بینی بودند. تکاشنکو بیان کرد: با کاهش میزان APLP2 در چشم، می‌توان احتمال ابتلا به نزدیک‌بینی متاثر از شرایط محیطی را کاهش داد. این یافته شانس ما را در رسیدن به روشی برای جلوگیری از نزدیک‌بینی در همه افراد، بدون در نظر گرفتن گونه APLP2 که حامل آن هستند، افزایش می‌دهد. اگرچه دستیابی به چنین درمانی ممکن است سال‌ها طول بکشد، زیرا محققان هنوز نمی‌دانند که چگونه می‌توان میزان APLP2 در افراد کاهش داد. این یافته‌ها در مجله PLOS Genetics منتشر شده است.
تا پيش از اين عينك‌ها و لنزهاي تماسي در درمان نزديك‌بيني تأثير نداشته و تنها آن را جبران مي‌كردند اما اكنون تيمي از دانشمندان دانشكده بينايي‌سنجي دانشگاه دولتي نيويورك دست به ساخت لنزهاي تماسي تجربي جديدي زده‌اند كه مي‌تواند از پيشرفت نزديك بيني آغاز شده در دوران كودك طي دوران بزرگسالي جلوگيري كند. نزديك‌بيني در نتيجه بيشتر شدن طول چشم اتفاق مي‌افتد. اين امر باعث مي‌شود كه نور اجسام دور قدري در جلوي شبكيه بجاي روي آن متمركز شود كه در پي آن اجسام دورتر از تمركز خارج مي‌شوند.