پزشکی بالینی

نوعی سیستم کنترل از راه دور با شلیک امواج صوتی به درون بدن، جایگزین تزریقات روزانه انسولین برای افراد مبتلا به دیابت خواهد شد. این سامانه که به ابزار کنترل از راه دور تلویزیون شباهت دارد، به سمت بخش فوقانی بازو نگه داشته می‌شود و در این قسمت، یک کاشت ریز در زیر پوست جاسازی شده است. این کاشت شامل مخزنی از انسولین است که می‌تواند برای 10 روز باقی بماند. زمانی که امواج صوتی به این کاشت برخورد می‌کنند، آن را تحریک کرده تا امکان جریان‌یافتن مقادیر کوچک انسولین به درون جریان خون را فراهم سازند. زمانی که دستگاه کنترل از راه دور خاموش می‌شود، ذرات سطح کاشت به یکدیگر نزدیک ‌می‌شوند و مابقی انسولین را در درون آن نگه می‌دارند.
با این روش که بر روی موش‌ها آزمایش شده، میلیون‌ها فرد دیابتی دیگر مجبور به تزریق هورمون برای روزی بیش از چهار بار نیستند. حدود 2.9 میلیون انگلیسی مبتلا به دیابت هستند و این بیماری زمانی ظاهر می‌شود که لوزالمعده، تولید انسولین را متوقف کرده یا بازدهی آن به شدت افت پیدا می‌کند. انسولین به ماهیچه‌ها کمک می‌کند قند را برای سوزاندن به عنوان سوخت، جذب کنند. بدون وجود سطوح مناسب این هورمون، آسیب‌هایی به کلیه، چشمان، اعصاب، قلب و شریان‌های اصلی وارد می‌آید.
دیابت نوع یک بیشتر بر افراد جوان اثر می‌گذارد و این اشخاص اغلب نیاز به تزریقات روزانه انسولین برای مابقی عمرشان دارند. دیابت نوع 2 نیز که پس از جوانی ظاهر می‌شود، اغلب با سبک زندگی مرتبط است و بیماران با قرص درمان می‌شوند و تعدادی از آن‌ها در نهایت، به تزریق نیز نیاز دارند. در جدیدترین شیوه برای رساندن انسولین به بدن، نخست یک کاشت کوچک و به اندازه سیم‌کارت تلفن همراه، در زیر پوست با استفاده از داروی بیهوشی موضعی جاسازی می‌شود. در درون هر یک از هزاران نانوذره، مقدار کوچکی انسولین وجود دارد. نیمی از ذرات با بار الکتریکی مثبت پوشیده شده‌اند و نیم دیگر نیز دارای بار منفی هستند. این بارهای مخالف به سمت یکدیگر جذب می‌شوند و ذرات را به یکدیگر می‌چسبانند.
زمانی که بیماران به انسولین نیاز دارند، سامانه کنترل از راه دور را مستقیما به سمت کاشت نگه می‌دارند و به مدت 30 ثانیه دگمه‌ای را فشار می‌دهند. در اینجا، امواج صوتی موجب مرتعش‌شدن ذرات و جداشدن آن‌ها از یکدیگر شده و انسولین آزاد می‌شود. دانشمندان دانشگاه کارولینای شمالی این شیوه درمانی را طراحی کرده‌اند و جزئیات آن را در مجله Advanced Healthcare Materials منتشر کردند.

محققان آمریکایی یک ابر چسب پزشکی تولید کرده‌اند که برای توقف فوری خونریزی در میدان جنگ یا در عمل‌های جراحی قلب کاربرد دارد. «چسب پوستی» (skin glue) نوعی چسب پزشکی است که برای چسباندن دو لبه زخم استفاده شده و جایگزین بخیه یا منگنه جراحی محسوب می‌شود. پیش از این مقاومت چسب‌های پزشکی برای استفاده درون بدن با توانایی تحمل فشار پمپاژ خون در قلب یا عروق خونی اصلی مورد آزمایش قرار نگرفته بود.
محققان کالج پزشکی هاروارد با الهام از حلزون بی صدف یا لیسه (slug)، چسب پزشکی جدیدی را تولید کرده‌اند که علاوه بر برخورداری از خاصیت ضد‌ آب بودن، ظرف چند ثانیه با تاباندن نور فرابنفش بسرعت به بافت متصل می‌شود. پروفسور «جفری کراپ» از پزشکان بیمارستان بیرگام و زنان در بوستون و یکی از نویسندگان تحقیق تأکید کرد: این چسب جراحی در عملهای جراحی باز و تهاجمی کاربرد دارد و برای بستن بافت‌های پویایی مانند عروق خونی، قلب و روده قابل استفاده است.
این چسب پلیمری ضد آب و خون می تواند در آینده به جای بخیه در قلب، روده یا عروق خونی مورد استفاده قرار گیرد. ابر چسب پزشکی بر روی قلب خوک که شبیه قلب انسان است، مورد آزمایش قرار گرفت که به ترمیم نقص مادرزادی قلبی کمک کرد. محققان امیدوارند که این چسب پزشکی دو تا سه سال آینده به بازار عرضه شود. نتایج این دستاورد در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

نشريه معتبر تايم طبق رويه هر ساله خود به معرفي 10 دستاورد مهم سال در زمينه‌هاي مختلف پرداخته که علوم پزشکي نيز در اين ميان سهم خود را داشته است. در ادامه به پيشرفت‌هاي شگرفي که در دنياي پزشکي سال 2013 رخ داده، مي‌پردازيم. برای مشاهده اطلاعات بیشتر به ادامه مطلب بروید. ۱۰ تحول مهم به انتخاب مجله تایم عبارتند از:
۱- راهي به سوي پايان ايدز: نوزاد آلوده به ويروس HIV شفا يافت
۲- تغييرات جديد در درمان کلسترول بالاي خون
۳- اولين تست بارداري خانگي که سن حاملگي را هم نشان مي‌دهد
۴- کلون کردن با سلول های پوست انسان، بالاخره ما مانند دالي هستيم
۵- يک دوز واکسن به جاي سه دوز ممکن است عليه HPV محافظت ايجاد کند
۶- شیوه جدیدی برای پیوند مو
۷- معرفي قرص مدفوع
۸- تبديل تخمک‌هاي با کيفيت پايين به انواع سالم
۹- عايدي مهم از ژنتيک: کشف ژن‌هاي جديد مرتبط با بيماري آلزايمر
۱۰- تشخيص زودهنگام بيماري پارکينسون

ادامه مطلب

محققان دانشگاه یورک با همکاری دانشگاه گلاسکو در پژوهشی جدید نشان دادند که تصاویر مردمک چشمان قربانیان جرائم می‌تواند به مقامات در شناسایی مهاجمان کمک کند. بزرگنمایی تصاویر وضوح بالا می‌تواند با ارائه اطلاعات در مورد شواهد، ناظران و محل وقوع جرم به نیروهای پلیس برای دستیابی به یک روایت جنایی کمک کند. به گفته محققان، این روش می‌تواند بطور خاص در جرائمی مورد استفاده قرار بگیرد که در آنها تصویر قربانیان برای مثال طی گروگان‌گیری و کودک‌آزاری جنسی ثبت شده است.
در این پژوهش محققان به ثبت تصویر هشت داوطلب پرداختند که به چهار فرد دیگر در پشت دوربین نگاه می‌کردند. از این افراد خواسته شد تا تصاویر را با مجموعه‌ای از عکسهای لیوان تطبیق داده یا افرادی را که برایشان آشنا است، در تصاویر شناسایی کنند. این پژوهش که در مجله PLOS ONE منتشر شده، نشان داد که داوطلبان توانستند در 84 درصد موارد، چهره‌های آشنای منعکس شده در مردمک چشمان فرد درون تصویر را شناسایی کنند.
زمانیکه تصاویر منعکس شده به افراد ناشناس تعلق داشت، ناظران می‌توانستند فرد را با دقت 71 درصد با یک تصویر لیوان دیگر منطبق کنند. داوطلبان همچنین توانستند در 84 درصد موارد، تصاویر منعکس شده آشنا را در مردمک چشم افراد به تصویر درآمده شناسایی کنند. اگرچه محققان تاکید کردند که ارزش پزشکی قانونی این تصاویر محدود خواهد بود چرا که باید از وضوح بسیار بالایی برخوردار باشد و افراد بطور مستقیم به دوربین نگاه کنند.

یک محقق پرتغالی موفق به ساخت یک محفظه شیشه ای شده است که درون آن زنبورهای عسل تربیت شده قرار می گیرند و سرطان را در مراحل اولیه تشخیص می دهند. برای اولین بار از زنبورعسل در تشخیص بوی باروت و مواد منفجره برای یافتن مین های خنثی نشده در ویتنام استفاده شد و همین موضوع الهام بخش این مبتکر در ساخت محفظه شیشه ای تشخیص سرطان بود.
زنبور عسل دارای حس بویایی بسیار قوی است که کاربرد گسترده ای در بیوحسگرهای انعطاف پذیر و سریع دارد؛ علاوه بر این زنبور در آن واحد فقط می تواند یک نوع بو را تشخیص دهد. قبلا از این ایده برای تشخیص سرطان ریه توسط سگ استفاده شده است. آزمایش زنبور عسل فرآیند بسیار ساده ای است و کمتر از 10 دقیقه به طول می انجامد. برای حساس کردن زنبور به یک بوی خاص فقط کافیست در محل بوی متصاعدشده، محلول آب و شکر را به عنوان پاداش قرار داد.
زنبورهای آموزش دیده درون محفظه شیشه ای قرار می گیرند؛ قسمت داخلی محفظه از یک محفظه دیگر تشکیل شده است که مستقیما به لوله ای که بازدم بیمار به آن دمیده می شود راه دارد. زمانی که بیمار به داخل محفظه می دمد، هوای بازم درون محفظه کوچکتر قرار می گیرد؛ در این حالت زنبورها درون محفظه بزرگتر درحال پرواز هستند. اگر بیمار به سرطان مبتلا باشد، زنبورها به امید دریافت شهد ( یا ترکیب آب و شکر) به محفظه کوچکتر می روند و بیماری شناسایی می شود.
با استفاده از این روش بیماری در مراحل اولیه قابل شناسایی است. مهمترین کاربرد این روش ساخت حسگرهای فوق پیشرفته است. زنبور عسل علاوه بر تشخیص بیماری، در درمان بیماری های انسان نیز کاربرد بسیار دارد. بسیاری از مراکز پزشکی در داخل و خارج از کشور از نیش این حشره مفید در درمان برخی از بیماری ها ازجمله روماتیسم استفاده می کنند.

نوعی لباس جدید با شلیک جریان‌های الکتریکی ملایم به درون بدن، درد عضلانی شدید را متوقف می‌کند. این لباس تنگ مجهز به 58 الکترود است که جریان الکتریکی ملایمی را ساطع می‌کنند. زمانی که جریان از خلال پوست می‌گذرد، موجب شل‌شدن عضلات شده و تشنج‌های درناکی که در شرایطی مانند سکته مغزی، ام‌اس و اختلالات مغزی در نتیجه آسیب عصبی به عضلات به وجود می‌آید، را کاهش می‌دهد. 250 هزار تن در بریتانیا تحت تاثیر این شرایط هستند. همچنین امید می‌رود این لباس ابداعی به هزاران مبتلا به عارضه‌های مزمن از قبیل فیبرومیلاژیا کمک کند. این بیماری موجب بروز درد عضلانی می‌شود. 
درمان‌های کنونی برای تشنج‌های دردناک شامل فیزیوتراپی با هدف قوی‌کردن و کش‌آوردن ماهیچه‌ها یا داروهای قوی آرامبخش‌ عضلانی هستند. افزون بر این، گرچه درمان‌های دارویی می‌توانند مفید باشند، تعدادی از آن‌ها در هر بار برای اندک ساعاتی کارساز هستند و می‌توانند اعتیادآور باشند. تعدادی از بیماران به روشهای دیگری از جمله تحریک عصبی الکتریکی به خوبی پاسخ می‌گویند. در این روشها، الکترودها بر روی پوست موجود در ناحیه تحت تاثیر قرار می‌گیرند و جریان الکتریکی را با هدف متوقف‌کردن سیگنال‌های درد به مغز می‌فرستند. اما این شیوه در هر بار فقط ناحیه کوچکی را هدف قرار می‌دهد.
لباس جدید که Mollii نام گرفته، به طور همزمان بر روی تمامی گروه‌های عضلانی عمل می‌کند. این سامانه از همان ماده‌ به کاررفته در لباس‌های شنا ساخته شده و باتری که آن را نیرودهی می‌کند، به الکترودهای پوشاننده گردن، بازوها و ماهیچه ساق پا متصل است. جریان الکتریکی ملایم با کاهش سفتی عضلانی در گروه‌های عضلانی مستعد تشنج‌های دردآور عمل می‌کند. بیمار این لباس را در طول فعالیت‌های روزانه مانند نظافت، آشپزی یا استراحت در مقابل تلویزیون به تن می‌کند. این لباس در موسسه کارولینسکا واقع در استکهلم بر روی 117 بیمار مبتلا به اسپاسم آزمایش شد.
در آزمایش‌های انجام‌شده، پوشیدن این لباس سه تا چهار بار در هفته و هر بار برای 90 دقیقه، تسنج‌های عضلانی را تا 60 درصد کاهش داده و حرکت و انعطاف‌پذیری را نیز به میزان مشابهی ارتقا داد. یک چهارم افراد تحت مطالعه حتی استفاده از ویلچر یا ابزار کمکی برای پیاده‌روی را پس از پوشیدن لباس متوقف کردند. این یافته‌ها در تحقیقات انجا‌م‌شده بر روی لباس مزبور و توسط شرکت سوئدی سازنده آن به نام Inerventions اعلام شده و هنوز در هیچ مجله پزشکی منتشر نشده‌ است. بهای این لباس پنج هزار پوند عنوان شد.

ژاپنی‌ها ساعت عجیبی را ابداع کرده‌اند که همراه با نشان‌دادن زمان، یک سنجش روانشناختی از کاربر نیز ارائه می‌دهد. شرکت مبتکر این فناروی به نام Tokyoflash برای ساخت صفحات ساعت عجیب مشهور است و ساعت جدید را با الهام از آزمون‌های «لکه‌ جوهر» هرمان رورشاخ ابداع کرده است. این آزمون‌ها از مجموعه‌ای از الگوهای مرموز جوهر برای ارزیابی افکار و عواطف بیمار بهره می‌برد و همچنین از پاسخ‌های آن‌ها به آنچه این الگوها در ذهنشان تداعی می‌کند، استفاده می‌کند. شرکت سازنده مدعی است این ساعت که «Kisai Rorschach» نام گرفته، خوانش زمان را تسهیل می‌کند. در این سامانه، ساعت‌ در قسمت بالای سمت راست، دقایق در قسمت پایین سمت چپ قرار دارند و مابقی صفحه انعکاسی از این ارقام است که اثر لکه جوهر را خلق می‌کند.
سیستم ابداعی از یک نمایشگر کاغذ الکترونیکی مشابه آنچه در کیندل آمازون به کار می‌رود، استفاده می‌کند؛ بنابراین، مصرف انرژی آن حداقل است. عمر باتری این سامانه فناورانه دو تا سه سال گزارش شده و ساعت به کاربران امکان تغییر دادن رنگ صفحه به مشکی یا سفید را می‌دهد. افزون بر این، ساعت ابداعی شامل امکانات صرفه‌جویی‌کننده انرژی است که می‌تواند بین آغاز بامداد تا هفت صبح به کار رود. طی این زمان، ساعت طرح جوهر مرموز متفاوتی را برای هر یک از روزهای هفته نمایش می‌دهد. با استفاده از این امکان می‌توان طول عمر باتری را تا سه‌سال بسط داد.

محققان دانشکده پزشکی نیپون در ژاپن در حال ساخت خودروی جدیدی هستند که نه تنها به راننده در مورد یک حمله قلبی قریب‌الوقوع هشدار می‌دهد بلکه همچنین این عارضه را از قبل پیش‌بینی می‌کند. این خودرو از دو قطب الکتریکی برای نظارت بر قلب و حسگرهایی بر روی فرمان خودرو به منظور شناسایی امواج نبض تولید شده در رگ‌ها در پی جریان یافتن خون به قلب برخوردار خواهد بود. هنگامی که راننده، فرمان خودرو را در دست می‌گیرد، ضربان قلب و نبض وی به طور مدوام ثبت می‌شوند. این داده‌ها به طور بلادرنگ بررسی شده و در صورت وجود هرگونه علائم خطرناک به وسیله فرمان صوتی یا سیستم ناوبری خودرو به راننده هشدار می‌دهند تا خودرو را در کنار جاده پارک کند. محققان، نوار قلب 34 بیمار مبتلا به تارلرزه بطنی و حملات قلبی حاد را که به یک دستگاه هولتر متصل بوده و ریتم قلبی‌شان به طور مستمر ثبت می‌شد، بررسی کردند. 20 تن از این بیماران از دنیا رفتند اما نتایج به دست آمده نشان داد که 31 مورد از این بیماران یک تا دو ساعت قبل از مشکلات قلبی خود به نمایش یک الگوی مشابه نوسان در اعصاب اتونوم پرداخته بودند.
به گفته محققان، در صورت شناسایی این الگو می‌توان تا حدی حملات قلبی را پیش‌بینی کرد. آنها بر این باورند که سیستم ارائه شده توسط آنها نه تنها به رانندگان پیش از وقوع حمله قلبی هشدار می‌دهد بلکه از خیلی قبلتر می‌تواند این حملات را پیش‌بینی کند. به گفته محققان، داده‌های واضحتر در مورد ریتم قلبی را می‌توان با ارتقای مدارهای آشکارساز به دست آورد. به منظور افزایش دقت این سیستم، محققان الکترودهایی را به صندلی راننده اضافه کرده‌اند تا الکتروکاردیوگرام رانندگان را حتی در زمانی که رانندگی نمی‌کنند، تنها با قرار دادن دستشان بر روی فرمان اندازه‌گیری کنند.

نتیجه یک تحقیق در آمریکا نشان داده است که هر قدر اندازه بیضه پدرها کوچکتر باشد، میزان مشارکت‌ آنها در بچه‌داری بیشتر است. پژوهشگران در دانشگاه ایموری در آمریکا می‌گویند که پدرانی که بیضه‌های کوچک دارند بیشتر در کارهایی مثل غذا دادن، حمام کردن و عوض کردن پوشک بچه مشارکت می‌کنند. آنها همچنین تفاوت‌هایی در اسکن مغزی پدرها هنگام نگاه کردن به عکس‌های فرزندشان یافته‌ و این را با اندازه بیضه‌ها مرتبط دانسته‌اند. به گفته محققان البته عوامل دیگری چون انتظارات و باورهای فرهنگی مردان هم نقش مهمی در میزان مشارکت آنها در امور بچه‌داری ایفا می‌کند.
پژوهشگران در تحقیقات خود ابتدا به رابطه شدت میل جنسی و اندازه بیضه‌ها در حیوانات پی بردند. این پژوهشگران درباره یک تئوری مربوط به تکامل تحقیق می‌کردند. بر اساس این تئوری، در مردان رابطه معکوسی میان صرف انرژی برای انجام عمل جنسی و میزان انرژی که صرف بزرگ کردن بچه‌ها می‌شود، وجود دارد.
در جریان این تحقیق که نتایج آن در نشریه رسمی آکادمی علوم ملی آمریکا منتشر شده است، رفتار هفتاد مرد بررسی شده است که فرزندان‌شان در سنین یک یا دو سالگی بودند. تصاویر ام‌آر‌آی مغزی این مردان نشان داده است که در بخش پاداش مغز آنهایی که بیضه‌هایشان کوچکتر بوده است، تمایل بیشتری به انجام کارهای مربوط به فرزندشان وجود داشته است. دکتر جیمز ریلینگ، یکی از این پژوهشگران گفت: این تحقیق نشان می‌دهد که بعضی از مردان به طور طبیعی علاقه بیشتری به بچه‌داری دارند، اما فکر نمی‌کنم این مسئله بهانه خوبی برای سایر مردان باشد! شاید بعضی‌ها باید برای مشارکت در بچه‌داری بیشتر تلاش کنند.
پژوهشگران معتقدند که اندازه بیضه‌ها احتمالا از طریق میزان هورمون تستوسترون می‌تواند روی رفتار مردان تاثیر بگذارد، اما هنوز مشخص نشده که پروسه بچه‌دار شدن بتواند تاثیری روی پدرها داشته باشد. دکتر ریلینگ می گوید: برای نمونه ما می دانیم که وقتی مردها پدر می‌شوند میزان هورمون تستوسترون آنها کاهش پیدا می‌کند. انتظارات اجتماعی و فرهنگی مردان در انجام وظایف پدری آنها، در این تحقیق مد نظر قرار نگرفته است.

یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه سنت لوئیس میکروب‌های روده انسان را به موش‌ها پیوند زدند و در نهایت باکتری ویژه‌ای را کشف کردند که می‌تواند عاملی کلیدی برای مبارزه با چاقی باشد. این باکتری‌ها قادرند به جنگ با چربی‌ها بپردازند. دانشمندان دانشگاه سنت لوئیس پس از پیوند باکتری‌های روده افراد چاق و لاغر به موش‌های آزمایشگاهی و مشاهده تغییرات به وجود آمده در این جوندگان کوچک اظهار کردند: در روده انواع مختلفی از باکتری‌ها وجود دارند که می‌توانند با چاقی مبارزه کنند و بسته به رژیم غذایی می‌توان عملکرد آن‌ها را موثرتر کرد. این مقاله رژیم غذایی و میکروب‌ها را دو عامل موثر در مبارزه با چاقی دانست و آنها را دو عامل جدایی‌ناپذیر معرفی کرد به طوری که وظیفه یکی مکمل وظیفه دیگری است.

محققان کانادایی دستبندی طراحی کرده‌اند که از ریتم منحصر به فرد ضربان قلب بعنوان رمز عبور رایانه استفاده می‌کند. استفاده از رمز عبورهای بیومتریک مانند اثر انگشت، اسکن عنبیه یا ریتم منحصر به فرد ضربان قلب بسرعت در حال جایگزین شدن با کلمات عبور معمولی هستند.
دستبند Nymi با نظارت بر ضربان قلب، جدیدترین فناوری عرضه شده در حوزه رمز عبورهای بیومتریک محسوب می شود. کاربر با بستن این دستبند به دور مچ، از الگوی منحصر به فرد ضربان قلب برای تأیید هویت و قفل گشایی از تلفن همراه هوشمند، تبلت یا رایانه شخصی استفاده می‌کند. شناسایی کاربر توسط گجت های مختلف تا زمانیکه این دستبند دور مچ قرار داشته باشد، ادامه پیدا می کند؛ اما درصورتیکه کاربر دیگری دستبند را استفاده کند، گجت با تشخیص ضربان قلب متفاوت بسرعت قفل می شود.
این دستبند مجهز به حسگر الکترودیاگرام و آشکارساز حرکت است که امکان کنترل حرکات دست را فراهم می کند؛ نرم افزار این گجت هوشمند برای استفاده در سیستم عامل اندروید، ویندوز، Macs‌ و iOS طراحی شده است. مراحل آزمایش نمونه اولیه دستبند ضربان قلب در حال انجام است و پیش بینی می شود که این محصول در بهار 2014 میلادی به قیمت 99 دلار به بازار عرضه شود.

دانشمندان آمریکایی در حال کارآزمایی قرص جدیدی هستند که می‌تواند از داخل معده برای خانواده و پزشک معالج بیمار پیامکی را از چگونگی مصرف شدن خود ارسال کند. محققان شرکت سلامت دیجیتال پروتئوس امیدوارند این قرصها بتوانند برای کاهش تعداد دفعات هدر رفتن دارو در سال و هچنین آگاه سازی خانواده در مورد نحوه مصرف شدن کامل دارو توسط اقوام مسن مورد استفاده قرار بگیرند.
هر قرص حاوی حسگری است که پس از بلعیده شدن و برخورد با اسید معده یک سیگنال به چسب متصل به بیمار ارسال می‌کند. این چسب سپس پیام دریافتی را از طریق یک پیامک یا ایمیل ارسال کرده و از مصرف شدن قرص خبر می‌دهد. این حسگر به اندازه یک دانه شن بوده و به همراه مس و منیزیوم که در زمان تماس با اسیده معده یک مدار الکتریکی را تشکیل می‌دهند، در قرص جا داده شده است. این مدار الکتریکی نیروی حسگر را تامین می کند.
قرص دیجیتالی جدید به عنوان یک قرص اضافی در کنار یک داروی عادی فشار خون بالا مورد کارآزمایی قرار گرفت اما امید است که از این دارو بتوان در آینده در داروهای فعال استفاده کرد. به ادعای محققان، این دارو می‌تواند میلیونها پوند برای بیمه خدمات درمانی در زمینه داروهای تلف شده صرفه‌جویی به همراه داشته و همچنین به پزشکان در کسب اطمینان از تکمیل شدن دوره درمانی بیماران کمک کند. همچنین خانواده‌ها می‌توانند از این فناوری برای نظارت بر اقوام مسن که ممکن است قرصهای متعدد خود را به اشتباه مصرف کنند، استفاده کنند. محققان امیدوارند کارآزمایی این قرص از سال آینده برای بیماران مبتلا به نارسایی قلبی در انگلیس آغاز شود.

خيلي‌ها ممکن است هنگام مصرف دارو به تاريخ مصرف آن دقت نکنند، مخصوصا افراد مسن. داروهاي تاريخ گذشته نه تنها خواص درماني خود را از دست مي‌دهند، بلکه ممکن است اثرات منفي روي مصرف کننده بگذارند يا حتي باعث مسموميت او شوند. اما يک اختراع جديد مي‌تواند خيال همه را از نظر تاريخ مصرف داروها راحت کند. در طرح خلاقانه‌‌اي که آقا و خانم گوئل ارائه کرده‌اند، وقتي تاريخ مصرف دارو تمام مي‌شود، اخطاري مبني بر مصرف نکردن دارو در بسته‌بندي آن نشان داده مي‌شود. در اين طرح که توانسته جايزه سال 2013 طراحي‌هاي رد دات را از آن خود کند، دو لايه براي چاپ روي بسته‌بندي داروها در نظر گرفته شده است. لايه رويي که مشخصات متداول و نام و دوزاژ دارو را نشان مي‌دهد و لايه زيرين که حاوي جوهري است که به تدريج به لايه رويي نشت مي‌کند و بعد از گذشتن زمان مورد نظر، پيام آن واضح و قابل خواندن مي‌شود: «تاريخ گذشته، مصرف نکنيد.» همزمان علامت‌هاي ضربدر واضحي هم روي بسته‌بندي نقش مي‌بندد. به اين ترتيب مي‌توانيم مطمئن باشيم که حتي افراد بي‌سواد يا کم‌دقت هم هنگام برداشتن يک بسته داروي تاريخ گذشته متوجه آن مي‌شوند و ديگر کسي نمي‌تواند داروي منقضي شده را به مردم بفروشد.

محققان موفق به ساخت اسپری کافئین شدند که با انتشار بصورت مستقیم روی پوست بدن، نیاز روزانه بدن به کافئین را تأمین می‌کند. این مایع بدون رنگ و عطر خاص پس از اسپری شدن روی گردن، بتدریج از طریق پوست وارد سیستم بدن شده و کافئین مورد نیاز فرد را تأمین می‌کند. برای یک دوز کافئین، دو بار اسپری روی پوست کفایت می کند و حداکثر میزان مصرف روزانه از این اسپری 24 بار اعلام شده است. اسپری کافئین برای افراد زیر 18 سال توصیه نشده است اما برای خرید آن نیازی به ارائه نسخه وجود ندارد.
کافئین موجود در این اسپری نیاز افراد شبکار، کارگران در شیفت‌های طولانی و رانندگی در مسافت‌های طولانی را تأمین می‌کند و فرد نیازی به نوشیدن فنجان‌های متعدد قهوه یا چای برای بیدار ماندن ندارد. «بن یو» دانشجوی سابق زیست شناسی مولکولی دانشگاه هاروارد با همکاری «دون سونی» و مشاوره دکتر «چونگ شی یو» از محققان دانشگاه راتگرز، اسپری کافئین را تولید کرده و با جذب سرمایه مورد نیاز، این محصول را به تولید تجاری رسانده اند. اسپری کافئین Sprayable Energy از ماه نوامبر با قیمت 15 دلار به بازار عرضه می شود، اما هنوز مجوز سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA)‌ را دریافت نکرده است.

محققان دانشگاه واشنگتن با استفاده از دستمال هوشمند موفق به تشخيص چند نوع بيماري شدند. اين دستمال هوشمند قادر است با استفاده از آب بيني فرد چند نوع پاتوژن و بيماري را تشخيص دهد. زماني كه آب بيني روي دستمال ريخته مي شود، آرايه اي از نقاط روي آن ظاهر مي شود كه توسط برنامه هاي رايانه اي قابل خواندن هستند. محققان اين طرح در تلاشند كه از اين دستمال براي تشخيص زودهنگام انواع بيماري هاي عفوني بهره برداري كنند. چندي پيش نيز تشخيص بيماري هايي مانند ديابت از آب دهان و بيني امكان پذير شد ولي اين اولين باري است كه تشخيص بيماري هاي ويروسي و عفوني توسط آب بيني و دستمال هوشمند انجام شده است. نتايج حاصل از اين دستمال هوشمند كاملاً قابل اطمينان است و با آزمايش هاي پيشرفته مطابقت دارد. اين دستمال براي تشخيص بيماري از مخاط و DNA استفاده مي كند.  يكي ديگر از كاربردهاي اين دستمال، تست بارداري در ماه هاي اوليه است.

یک حسگر جاسازی شده در دندان، در آینده می‌تواند پزشکان را از زمان‌هایی که بیماران توصیه‌های آنها در مورد ترک سیگار یا کم خوردن را نادیده گرفته‌اند، آگاه سازد.  این حسگر که در یک صفحه مدار بسیار کوچک با قابلیت نصب در حفره دندان ساخته شده، شامل یک شتاب‌سنج برای ارسال داده در مورد حرکت دهان به یک گوشی هوشمند است. نرم‌افزار یادگیری ماشین برای شناسایی هر الگوی حرکت فک آموزش دیده و سپس میزان زمان جویدن، نوشیدن، صحبت کردن، سرفه یا سیگار کشیدن بیمار را ثبت می‌کند. مخترعان این حسگر از دانشگاه ملی تایوان در تایپه قصد دارند از دهان به عنوان دریچه‌ای برای انواع مسائل مربوط به سلامت استفاده کنند. این دستگاه می‌تواند در دندان مصنوعی یا مهاربند دندانها نصب شود و مخترعان قصد دارند دستگاهها را به اندازه‌ای کوچک کنند که در حفره یا تاج دندان جای بگیرد.
به گفته محققان، این حسگر بسیار نویدبخش است؛ در آزمایش بر روی هشت انسان با استفاده از یک کاشت پیش‌ساخت در دندان مصنوعی آنها، این سیستم فعالیتهای دهانی را در 94 درصد موارد درست تشخیص داد. این پیش ساخت به یک منبع نیرو با یک سیم خارجی متصل بوده از این رو محققان هنوز نیازمند راهی برای قرار دادن یک باتری ریز در دستگاه هستند. آنها پس از حل این مسئله قصد دارند یک رادیوی بلوتوث را به دستگاه اضافه کنند. اما از آنجایی که این منبع انرژی ریزموج با قدرت بسیار پائین بوده، کارشناسان پزشکی به محققان برای ایمن‌سازی بیشتر کاشت کمک می‌کنند. اگر این دستگاه کوچکتر و بی‌سیم شود، از پتانسیل بالایی برای ارزیابی بیمارانی که دندانهای خود را بهم ساییده و یا بررسی تاثیر مداخلات دندانپزشکی مختلف برخوردار است. این پژوهش قرار است در ماه سپتامبر در سمپوزیوم بین‌المللی رایانه‌های پوششی در زوریخ ارائه شود.

محققان مي گويند بزودي از شكلات، نوشابه هاي گازدار و ديگر غذاهاي مملو از قند مي توان براي تشخيص سرطان استفاده كرد. دانشمندان با رديابي چگونگي جذب قند در بدن، روشي را براي تشخيص سرطان ابداع كرده اند. بر اساس اعلام ديلي ميل، تومورهاي بدخيم نسبت به بافت هاي سالم، گلوكز بسيار بيشتري براي رشد سريع خود مصرف مي كنند.  محققان دانشگاه كالج لندن با تنظيم يك دستگاه تصويربرداري «ام.آر.آي» براي بررسي جذب گلوكز، متوجه شدند كه تومورها پس از مصرف چيزي شيرين بوضوح نمايان مي شوند. 
اين موفقيت، جايگزين امن تر و ساده تري نسبت به فناوري هاي استاندارد راديو اكتيو به شمار مي رود و مي تواند در عرض ۱۸ ماه در دسترس قرار گيرد. دستگاه هاي «ام.آر.آي»، دستگاه هاي معمول و عادي هستند كه هيچ عارضه جانبي براي بيمار ندارند. همچنين استفاده از اين روش جديد، روشي ايمن و ارزان قيمت است كه مي توان آن را به دفعات مكرر براي رديابي واكنش سرطان به درمان استفاده كرد. در اين مطالعه همچنين محققان متوجه شدند كه رشد سرطانزايي را مي توان بدنبال جذب گلوكز از طريق تصويربرداري «ام.آر.آي» تشخيص داد. اين مطالعه در مجله «نيچر مديسن» (Nature Medicine) منتشر شده است.

محققان انگلیسی اسکالپل هوشمندی توسعه داده‌اند که از قابلیت بو کشیدن تومورهای سرطانی برخوردار بوده و می‌تواند انقلابی در اعمال جراحی تشخیصی سرطان بوجود آورد. در حال حاضر جراحان برای برداشتن بافت سرطانی از اسکن های تهیه شده قبل از جراحی استفاده می‌کنند؛ همچنین روش نمونه برداری در حین عمل برای تعیین بافت سالم از سرطانی صورت می‌گیرد، اما تمام این روش‌ها زمان‌بر و نسبتا پر هزینه هستند که نتایج کاملا دقیقی را نیز ارائه نمی‌کنند. سالانه 300 هزار مورد ابتلا به سرطان در انگلیس تشخیص داده می‌شود که منجر به انجام اعمال جراحی شده، اما بهترین جراحان نیز نمی توانند نسبت به برداشتن کامل تومور سرطانی اطمینان داشته باشند و در این شرایط بیمار به عمل های تکمیلی بعدی نیاز خواهد داشت.
اسکالپل (scalpel) وسیله‌ای بسیار تیز و برنده است که جراحان برای ایجاد برش بر روی بافت‌های بدن از آن استفاده می‌کنند. اسکالپل هوشمند iKnife قادر به تمایز قائل شدن بین بافت‌های سالم از تومورهای سرطانی است که می‌تواند عمل‌های جراحی برای برداشتن توده‌های سرطانی را با تحول چشمگیری مواجه سازد. دکتر «زولتان تاکاتس» از پزشکان کالج سلطنتی لندن و مخترع اسکالپل هوشمند تأکید می‌کند: با استفاده از iKnife بیماران تحت آزمایشات نمونه‌برداری کمتری قرار گرفته و شانس بیشتری برای نجات خواهند داشت؛ امکان تشخیص لحظه‌ای نوع یک بافت مشکوک و آگاهی از سرطانی بودن آن، کمک شایانی به روند معالجه و بهبود بیماران می‌کند. 
این چاقوی جراحی ترکیبی از دو ابزار است که به جراح برای برش دادن و نفوذ بداخل بافت کمک می‌کند؛ قطعه اول یک اسکالپل الکتریکی است که برای برش دادن بافت مورد استفاده قرار می‌گیرد و در هنگام برش، دودی تولید می‌کند که می‌تواند برای تشخیص سرطانی بودن بافت مورد استفاده قرار بگیرد. به گفته دکتر «تاکاتس»، این دود ارزشمند حاوی اطلاعات مهمی در خصوص گوشت سوخته شده است. در قطعه دوم از یک لوله برای جمع‌آوری دود و هدایت آن به طیف سنج جرمی استفاده شده است؛ با تجزیه و تحلیل این دود و مقایسه ساختار شیمیایی آن با ساختار تومورهای سرطانی شناخته شده، جراح براحتی می تواند سرطانی بودن بافت را تشخیص دهد.
این اسکالپل نتیجه لحظه‌ای در اختیار جراح قرار می‌دهد که از صحت و دقت کم نظیری برخلاف روش های متداول برخوردار است؛ همین عامل باعث کاهش پتانسیل میزان عود تومور و نجات تعداد بیشتری از مبتلایان به سرطان خواهد شد. نتایج در کمتر از یک ثانیه بر روی صفحه نمایشگر متصل به اسکالپل هوشمند iKnife نمایش داده می‌شود. عملکرد این چاقوی هوشمند در هنگام عمل جراحی بر روی 91 بیمار مبتلا به سرطان مورد آزمایش قرار گرفت که حاکی از توانایی 100 درصدی در تشخیص تومورهای سرطان است؛ نتایج این تحقیق در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است. در حال حاضر از اسکالپل هوشمند iKnife در سه بیمارستان شهر لندن به عنوان بخشی از یک مطالعه گسترده استفاده می‌شود و در صورت موفقیت آمیز بودن عملکرد آن، تا سه سال آینده در اختیار جراحان قرار خواهد گرفت.

محققان دانشگاه ویسکونسین در پژوهش جدید خود نشان داده‌اند که تزریق یک محلول قندی به زانو می‌تواند شیوه جدیدی در درمان آرتروز باشد. این پژوهش نشان داده که ترکیب قند و آب می‌تواند درد و سفتی را با تحریک سازوکار طبیعی ترمیم طبیعی بدن کاهش دهد. این محلول شیرین به‌عنوان یک محرک خفیف درون مفصل عمل کرده و عفونت سطح پائین را بوجود می‌آورد. این عفونت برای ایجاد هرگونه آسیب شدید کافی نیست اما برای تحریک آزادسازی سلول‌ها جهت کمک به ترمیم آسیب ایجاد شده توسط بیماری تاثیرگذار است.
پزشکان از محلولی شامل آب و 10 تا 25 درصد دکستروز که نوعی قند بوده، استفاده می‌کنند. کاربرد دکستروز بدان جهت بوده که ارزان، در دسترس و ایمن است و تنها یک التهاب خفیف درون مفصل زانو ایجاد می‌کند. تصور می‌شود که این درمان موسوم به درمان تکثیر با تحریک آزادسازی فیبروبلاستها که مسئول ساخت و حفظ بافتهای همبند مانند رباط‌ها هستند، کار می‌کند. فیبروبلاستها رباط‌های آسیب دیده درون زانو را ترمیم کرده و با ثابت‌تر کردن آن، ناراحتی را تسکین می‌دهد. این درمان همچنین برای بیماری‌های دیگر مانند کمردرد مزمن و آرنج تنیس‌بازان مورد آزمایش قرار گرفته است. نتایج این پژوهش در مجله Annals of Family Medicine منتشر شد است. برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک نمایید.

محققان انگلیسی دستگاهی را طراحی کرده‌اند که با استفاده از آن می‌توان سرطان مثانه را از طریق بوهای خاص موجود در ادرار تشخیص داد. محققان دانشگاه لیورپول و دانشگاه غرب انگلستان (UWE) می‌گویند که این دستگاه را با الهام از توانایی سگ‌ها در بو کشیدن انواع خاصی از سرطان طراحی کرده‌اند. "Norman Ratcliffe" از موسسه تکنولوژی حسگر زیستی (UWE) در این باره اعلام کرد: باور بر این است که سگ‌ها می‌توانند سرطان را بو بکشند اما پر واضح است که به کارگیری سگ‌ها در تشخیص سرطان کاری عملی نخواهد بود. بااین حال با الهام از این امر، ما توانسته‌ایم دستگاهی را تولید کنیم که مختصاتی از بوی موجود در ادرار را در اختیار قرار می‌دهد. هنگامی که نمونه ادرار را حرات می‌دهیم، این دستگاه می‌تواند به گونه ای مواد شیمیایی موجود در ادرار را بخواند.
این دستگاه به نام "odoreader" دارای حسگری است که به مواد شیمیایی گازهای منتشر شده از ادرار واکنش نشان می‌دهد. پس از آنالیز گاز و مواد شیمیایی موجود در ادرار می‌توان سرطان مثانه را تشخیص داد. کریس پروبرت، استاد دانشگاه لیورپول، دیر تشخیصی سرطان مثانه را به عنوان عاملی در مشکل شدن درمان اولیه این بیماری عنوان کرده است. این دستگاه در تشخیص بیماری سرطان در نمونه‌های ادراری موفقیت صد در صدی از خود نشان داد. گام بعدی در این پژوهش، آزمایش بر روی نمونه‌های بیشتر و بررسی سودمندی استفاده از آن در بیمارستان‌ها خواهد بود. نتایج این پژوهش در مجله "PLoS ONE" منتشر شده است.

جلیقه‌ای که آغوش فناوری پیشرفته را برای کاربرانش به ارمغان آورده می‌تواند به تسکین دردهای مزمن کمک کند. این جلیقه باتری‌خور از جیبهای هوا برخوردار بوده که در اطراف بدن برای القای حس آغوش متورم می‌شوند. این فناوری بر پایه این ایده است که آغوش واقعی در مورد برخی از بیماریها مانند تنش، فشار خون بالا و بیماری قلبی از مزایایی برخوردار است.
تصور می‌شود که آغوش گرفتن باعث آزاد شدن هورمون اکسیتوسین شده که فشار خون را کاهش داده، باعث احساس آرامش شده و همچنین سطوح هورمون تنش‌زای کورتیزول را کاهش می‌دهد. پژوهش محققان دانشگاه کارولینای شمالی نشان داد که پس از 10 ثانیه در آغوش گرفتن، سطوح اکسیتوسین افزایش و کورتیزول کاهش می‌یابد.
پوست شامل شبکه‌ای از آشکارسازهای لمسی موسوم به ذره لاملار است. این سازه‌های تخم مرغی شکل شامل پایانه‌های عصبی هستند و تصور می‌شود تحریک آنها باعث فعالسازی عصب واگ می‌شود که از شکم به مغز کشیده شده است. این امر نقش مهمی در کندتر کردن ضربان قلب و کاهش فشار خون و همچنین آزادسازی هورمون ها دارد.
جلیقه بدون آستین BioHug(آغوش زیستی) حاوی رایانه‌ای درون ماده جلیقه است که از قبل برای در آغوش کشیدن در فواصل زمانی خاص و در بخشهای مختلف بدن مانند اطراف شانه، پشت و کمر برنامه‌ریزی شده است. کارآزمایی‌های پیشین این جلیقه نشان داده که داوطلبان پس از استفاده از آن با کاهش تا 10 درجه در هر دو نوع فشار خون سیستولیک و دیاستولیک روبرو شده بودند. درجات بالا و پائین در خوانش فشار خون وجود داشته که نشانگر فشار درون رگها در زمان ضربان قلب و شل شدن آن هستند. این دستگاه سیگنال‌های الکتریکی کوچک را از طریق پدهای الکترود روی بدن به پوست ارسال می‌کند تا علائم درد را کاهش دهد.

یک دانشمند ایتالیایی علوم اعصاب در ادعایی بزرگ اعلام کرده که اولین پیوند سر انسان بزودی با استفاده از فناوری‌های موجود ممکن می‌شود. دکتر سرجیو کاناورو، از اعضای گروه مدولاسیون عصبی پیشرفته تورین با انتشار مقاله‌ای مدعی شده که ما اکنون از فناوری لازم برای تکمیل پیوند سر انسان به یک انسان دیگر برخورداریم. رابرت وایت در سال 1970 با موفقیت توانسته بود سر یک بوزینه رسوس را بر روی یک رسوس دیگر پیوند بزند اما تاکنون دانشمندان قادر نبوده‌اند که نخاع را منتقل کنند و در نتیجه حیوانات از نقطه پیوند به پایین فلج مانده‌اند.
کاناورو در مقاله‌اش که در مجله Surgical Neurology International منتشر شده، با اشاره به پیشرفتهای اخیر در اتصال مجدد نخاعهای آسیب دیده گفت: بزرگترین مانع فنی برای ارتباط سفالومتری(پیوند سر) البته ارتباط مجدد نخاعهای اهداکننده و گیرنده است. بحث من این است که اکنون فناوری لازم برای چنین ارتباطی وجود دارد. بیشتر فرآیند مشابه تجربیات قدیمی است. سر پیوندی باید بین 12 تا 15 درجه سانتیگراد سرد شده و جراحان سپس یک ساعت وقت دارند هر دو سر را در یک زمان برداشته و سر اهدایی را مجددا به سیستم گردش خون بدن گیرنده متصل کنند. در طول این فرآیند باید بدن اهداکننده سرد شده و ایست قلبی کلی القا شود. پس از اتصال مجدد سر، قلب فرد می‌تواند مجددا به کار بیفتد.
اکنون به گفته کاناورو جراحان شاید بتوانند پس از فرآیند اتصال، نخاع را نیز مجدد وصل کنند. تا پیش از این اتصال ستون فقرات سر به بدن در حیوانات انجام نشده اما این دانشمند ایتالیایی به پژوهشهایی اشاره کرده که در آن دانشمندان توانسته‌اند ارتباط محدود را در نخاع آسیب‌دیده یک موش بازیابی کنند. وی در مقاله خود به بریدن نخاع با یک چاقوی جراحی بسیار تیز و اتصال مکانیکی آن به بدن دیگر اشاره کرده است.
کاناورو پیش‌بینی کرده که پلاستیکهایی مانند پلی‌اتیلن گلیکول می‌تواند برای انجام این ادغام مورد استفاده قرار بگیرد، همانطور که پیش از این برای ادغام نخاع آسیب‌دیده در سگها انجام شده بود. بیماران مبتلا به دستروفی عضلانی یا افراد فلج دارای نخاع کافی برای پیوند می‌توانند به لحاظ نظری از بدن اهداکننده نهایت استفاده را ببرند. این امر در حالی تحقق‌پذیر خواهد بود که آنها بتوانند 13 میلیون دلار هزینه برآورد شده کاناورو برای پیوند سر کامل را پرداخت کنند.

محققان دانشگاه ام‌آي‌تي الگوريتم نويني را ابداع كردند كه در آن با فيلمبرداري ديجيتالي از حركات سر انسان كه در اثر ضربان قلب و تغييرات شدت جريان خون ايجاد مي‌شود، مي‌توانند ضربان و نحوه عملكرد قلب را به‌دقت ارزيابي كنند. اين الگوريتم توانايي شناسايي پالس‌هاي الكتريكي ايجاد كننده ضربان قلب را دارد و دقت آن با دستگاه‌هاي الكتروكارديوگرام برابري مي‌كند. اين الگوريتم در ابتداي كار از يك شيوه استاندارد تشخيص چهره بهره مي‌برد تا تصوير سر را از ساير اندام‌ها متمايز كند؛ سپس بين ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ نقطه را در اطراف دهان و بيني بيمار به‌طور اتفاقي انتخاب مي‌كند و حركات اين نقاط را در هر فريم از فيلم ديجيتال در قالب سيگنال‌ها بررسي مي‌كند؛ سپس تمام حركات ناشي از تنفس يا تغييرات ارادي سر را از هر فريم حذف مي‌كند. در پايان كار، سيگنال‌هاي به دست‌آمده را به گروه‌هاي مختلف تجزيه مي كند و منظم‌ترين سيگنال را كه با فركانس طبيعي پالس قلبي انسان انطباق دارد، انتخاب و آن را از ساير سيگنال‌ها تفكيك و تحليل مي‌كند.
از ديدگاه پزشكي، اين پروژه كاربردهايي بيش از اندازه‌گيري ضربان قلب خواهد داشت. با توجه به حساسيت پوست نوزادان و افراد سالخورده و احتمال آسيب‌ديدن آن در صورت استفاده از دستگاه الكتروكارديوگرام، اين شيوه نوين مي‌تواند براي بررسي عملكرد اين افراد مورد استفاده قرار گيرد. همچنين مي‌توان از آن براي اندازه‌گيري ميزان خون پمپ شده توسط قلب هر شخص نيز بهره گرفت.  در حال حاضر موسسه تحقيقات كوانتومي كمبريج (QRC Lab) با استفاده از اين الگوريتم در حال توسعه يك سيستم به‌منظور بررسي وضعيت سلامت قلبي نوزاداني است كه توسط آمبولانس بين بيمارستان‌ها جابه‌جا مي‌شوند. محققان معتقدند مي‌توان بسياري از فرآيندهاي بيولوژيكي بدن انسان را با استفاده از شيوه تصويربرداري ديجيتالي به سيگنال‌هاي ديجيتالي قابل تحليل، بدل كرد و هنوز اسرار زيادي در بدن انسان وجود دارد كه به‌واسطه تحليل داده‌هاي ديجيتالي با استفاده از الگوريتم‌ها مي‌توان به آن‌ها دست يافت. 

نوعی واکسن که از نیروی الکتریسیته برای بازکردن راه به درون سلول‌های سیستم ایمنی استفاده می‌کند، می‌تواند درمان ‌آسم را دستخوش انقلاب کند. واکسن "فوق‌شارژشده" سیستم ایمنی را قادر می‌سازد بر آلرژی غبار کرم‌ ریز غلبه کند. این آلرژی یکی از عوامل اصلی بروز حملات اسم است. واکنش بیش از حد سیستم ایمنی به مدفوع حشرات ریز و ترشح هیستامین شیمیایی موجب بروز حملات آسم می‌شود. هجوم هیستامین منجر به ورم و تحریک مسیرهای هوایی می‌شود و مشکلات تنفسی و حملات آسم را به دنبال دارد.
واکسن کنونی علیه آسم نوعی ایمن‌درمانی است که در آن بیمار تزریق‌های چندگانه مقادیر کم پروتئین مضر غبار کرم ریز را دریافت می‌کند. ایده جدید این است که سیستم ایمنی به پروتئین عادت می‌کند، بنابراین دیگر واکنش بیش از حد نشان نمی‌دهد. این امر همچنین تولید سلول‌های کمکی را موجب می‌شود که واکنش بیش از حد را تعدیل می‌کنند؛ با این حال، این درمان زمانبر بوده و شامل 50 تا 80 تزریق طی پنج سال است. 
به عنوان یک جایگزین، دانشمندان واکسنی را ساخته‌اند که به جای داشتن پروتئین واقعی غبار کرم ریز، حاوی مقادیر بسیار کوچک دی ان ای این پروتئین است. این دی ان ای شامل دستورالعمل‌هایی برای "ساختن" پروتئین مزبور است. با تکنیک جدید، دی ان ای به درون بدن تزریق می‌شود و در آن‌جا سلول‌های ایمنی آن را جذب می‌کنند. این سلول‌ها سپس خود با استفاده از دستورالعمل‌های دی ان ای، این پروتئین را تولید می‌کنند. این موضوع به سیستم ایمنی امکان خوگرفتن به پروتئین و تولید سلول‌های کمکی را می‌دهد و همچنین منجر به محافظت از بدن در فقط یک تزریق به جای تعداد زیادی تزریق، می‌شود. با این حال، تمامی سلول‌ها توسط یک لایه حفاظتی به نام «غشای پلاسما» پوشیده می‌شوند. واکسن‌های پیشین در تلاش برای نفوذ به این سپر بودند.
دانشمندان تایلندی درست پس از شلیک پالس‌های الکتریکی از خلال پوست، آلرژی‌های غبار کرم ریز را با واکسن دی ان ای به موش‌ها تزریق کردند. این پالس‌ها غشای بیرونی محافظتی را که سلول‌های سیستم ایمنی را مصون نگه می‌دارد، می‌شکنند. نتایج نشان داد که پس از یک تزریق الکتریکی، سطوح سلول‌های کمکی در مقایسه با واکسن معمولی، 40 برابر بیشتر بود. تیم علمی حاضر در این پروژه اطمینان دارد که این فناوری در خصوص انسان‌ها نیز کارآمد خواهد بود. جزئیات این تحقیق در Immunology Letters منتشر شد.

یک نانوچسب با قابلیت ارائه ارزانتر و موثرتر واکسن‌ها توسط دانشمندان دانشگاه کوئینزلند در نشستی در ادینبورگ ارائه شده است. به گفته مخترعان، استفاده از چسب به جای سوزن می‌تواند فرآیند جلوگیری از بیماریها را در سراسر جهان تغییر دهد. به گفته محققان، این شیوه جدید امید به تولید واکسن‌های قابل مصرف برای بیماریهایی مانند مالاریا را ارائه کرده است. کارشناسان پزشکی دیگر از این طرح استقبال کردند اما هشدار دادند که ممکن است برای برخی از بیماران مناسب نباشد.
نانوچسب بر برخی از مضرات واکسن های ارائه شده از طریق سرنگ مانند ترس از سوزن و احتمال آلودگی آن غلبه کرده اما دلایل دیگری نیز وجود دارد که تحول‌آفرین بودن آنرا نشان می‌دهد.  هزاران برآمدگی ریز درون این چسب به آزادسازی واکسن می‌پردازند که به شکل خشک بر روی پوست اعمال می‌شود. به گفته محققان، این برآمدگیها با سیستم ایمنی بدن کار می‌کنند. واکسن این سلول ها را که تنها به اندازه یک تار مو از سطح پوست فاصله دارند هدف قرار می‌دهند. این نقاط در زمان تزریق واکسن با سرنگ مورد توجه قرار نمی‌گیرند.
این واکسن در آزمایشات برای ارائه واکسن آنفلوانزا استفاده شد. محققان متوجه شدند که واکنش‌های ایمنی برای واکسن ارائه شده با نانوچسب کاملا با شیوه سنتی سرنگ متفاوت است. همچنین میزان واکسن مورد نیاز برای عملکرد موثر کمتر از میزان مورد استفاده در شیوه سنتی است. از دیگر کاستی‌های واکسن‌های سنتی این است که به دلیل مایع بودن آنها، باید در زمان انتقال از آزمایشگاه به کلینیک در یخچال نگهداری شوند. واکسن‌های نانوچسب می‌توانند در دمای 23 درجه سانتیگراد برای یک سال نگهداری شوند. آزمایشات میدانی این نانوچسب به زودی در پاپوا گینه نو آغاز خواهد شد.

تغییرات ایجاد شده در بوی بدن افراد می‌تواند برای تشخیص سن آن‌ها به کار برده شود. یافته‌های مرکز تحقیقاتی مونل در آمریکا حاکی از آن است انسان‌ها می‌توانند بر اساس تغییرات ایجاد شده در بوی بدن افراد سن آن‌ها را تشخیص دهند. قسمت اعظم این توانایی مبتنی بر توانایی شناسایی بوی بدن افراد سالخورده است و برخلاف تصور عمومی، میزان شدت و ناخوشایند بودن بوی بدن این گروه سنی از افراد جوان و میانسال کمتر است. در انسان‌ها "بوی فرد مسن" در فرهنگ‌های مختلف قابل تشخیص است. این پدیده در ژاپن نیز پذیرفته شده و لغت kareishū برای توصیف آن مورد استفاده قرار می‌گیرد.
«یوهان لوندستروم» (Johan Lundström) متخصص علوم اعصاب حسی در مونل می‌گوید: انسان‌ها هم مانند حیوانات می‌توانند علائمی را از روی بوی بدن شناسایی کنند که به آن‌ها امکان تشخیص سن بیولوژیکی، پرهیز از ارتباط با افراد بیمار، یافتن زوجی مناسب و تمیز دادن خویشاوندان از غیرخویشاوندان را می‌دهد.
بوهای بدن انسان همچون حیوانات حاوی آرایه‌ای غنی از ترکیبات شیمیایی‌اند که می‌توانند انواع مختلف اطلاعات اجتماعی را مخابره کنند. ویژگی‌های ادراکی این بوها در طول دوران عمر به این دلیل که تراکمی از مواد شیمیایی اساسی‌اند، دستخوش تغییر می‌شوند. به این دلیل که مطالعات انجام شده در مونل و سایر موسسه‌های علمی بر روی حیوانات توانایی آن‌ها برای شناسایی سن را از طریق بوی بدن به اثبات رساند، تیم لوندستروم این پدیده را بر روی انسان بررسی کرد. در آزمایشات آن‌ها بوهای بدن سه گروه سنی جمع‌آوری شد و 12 تا 16 نفر در هر گروه قرار داده شدند: جوانان (20 تا 30 سال)، افراد میانسال (45 تا 55 سال) و سالخوردگان (75 تا 95 سال). هر شخص به مدت پنج شب در تی شرت‌های فاقد بو دارای پدهای زیربغل خوابیدند. این پدها سپس به چهار قسمت بریده شده و بر روی ظرف‌های شیشه‌ای قرار داده شدند.
بوها توسط 41 شخص ارزیاب جوان (2- تا 30 ساله) سنجیده شدند. به این افراد دو ظرف حاوی بوی بدن در 9 ترکیب داده و از آن‌ها خواسته شد که تشخیص دهند کدام بو متعلق به افراد سالخورده است. ارزیاب‌ها همچنین شدت و مطبوع بودن هر بو را سنجیدند و در نهایت از آن‌ها خواسته شد که سن افراد داوطلب برای هر نمونه موردی را تخمین بزنند. این ارزیاب‌ها توانستند سه گروه سنی حاضر در آزمایش را بر اساس نشانه‌های بو از هم تمیز دهند. تحلیل‌های آماری نشان داد که بوهای گروه مسن عامل این توانایی برای تشخیص سن بودند. ارزیاب‌ها همچنین بوهای بدن گروه مسن را دارای شدت و نامطبوعی کمتر نسبت به بوی بدن دو گروه سنی دیگر اعلام کردند.
لوندستروم اظهار کرد: افراد سالخورده دارای بوی زیربغل قابل تشخیصی هستند که از نظر افراد جوان‌تر نسبتاً خنثی و کمترنامطبوع‌اند. این امر با تصور عموم در خصوص نامطبوع بودن بوی افراد مسن در تضاد است. با این حال ممکن است که سایر نقاط منشأ بوی بدن از جمله پوست و تنفس دارای کیفیت‌های متفاوت از زیربغل باشند. مطالعات آتی با هدف تشخیص بیومارکرهای اساسی استفاده شده توسط ارزیاب‌ها برای شناسایی بوهای مرتبط با سن و همچنین تعیین این موضوع که مغز چگونه قادر به شناسایی و ارزیابی این اطلاعات است، صورت خواهند گرفت. نتایج این تحقیق در ژورنال PLoS ONE انتشار یافت.

نمونه اولیه لباسی که توسط شیمی‌دانان دانشگاه باس در بریتانیا طراحی شده، با درخشش تحت نور فرابنفش، پزشکان را از نخستین علائم عفونت ناشی از سوختگی، آگاه می‌کند. سوختگی‌های جدی می‌توانند به عفونت و سندروم شوک سمی (TSS) مرگبار منجر شوند. هنگام بروز عفونت زخم ناشی از سوختگی، درمان سریع آن به منظور اجتناب یا به حداقل‌رساندن انتقال به حالت TSS حیاتی است. برای انجام این کار، درآوردن لباس‌های فرد سوخته برای بررسی عفونت دردآور بوده، فرایند التیام را کند می‌کند و شانس به جا گذاشتن بخیه را افزایش می‌دهد.
عفونتی که به TSS ختم می‌شود، یکی از خطرناک‌ترین پیچیدگی‌های مرتبط با سوختگی‌های جدی و تشخیص اولیه آن حیاتی است. در صورتی که کودکی با سوختگی نسبتا کوچک، که TSS را شکل می‌دهد، به حال خود رها شود، ممکن است ظرف اندک ساعاتی جان خود را از دست دهد. تنها علامت بالینی در مراحل اولیه عفونت ممکن است تب شدید باشد که لزوما علامتی برای TSS نیست. هنگامی که قربانی سوختگی دچار تب می‌شود، با آگاهی از امکان خطر TSS، پزشک باید عفونت را بررسی کند. این امر مستلزم درآوردن دردآور لباس برای جمع‌آوری نمونه‌هایی جهت تحلیل است که در حال حاضر 24 تا 48 ساعت زمان می‌برد و تاخیری ناخوشانید و طولانی را در درمان عفونت تهدیدآمیز موجب می‌شود.
لباس جدید تولید شده دانشمندان دانشگاه باس با همکاری پزشکان بیمارستان فرنچای در بریستول، شامل نانوکپسول‌های متشکل از حباب‌های لیپید تثبیت‌شده اسید چرب است که با حضور سم باکتریایی می‌ترکند. محتوای رنگ فلورسنت و درخشان این حباب‌ها که می‌تواند حاوی آنتی‌بیوتیک نیز باشد، فقط در واکنش به عفونت باکتر‌یایی آزاد می‌شود. این رنگ هنگامی که در معرض نور فرابنفش قرار می‌گیرد، می‌درخشد و علامتی آشکار و زودهنگام را از وجود عفونت زخم سوختگی ارائه می‌دهد. نمونه اولیه این لباس بر روی نمونه‌های پوستی در آزمایشگاه آزمایش شده‌اند و دانشمندان هم‌اکنون در حال ارتقای دوام و ماندگاری آن هستند. محققان امیدوارند آزمایش‌های ایمنی روی داوطلبان سالم انسانی را ظرف چهار سال آینده آغاز کنند.

ریزربات‌های مجهز به حسگر برای اندازه‌گیری میزان سطوح اکسیژن در شبکیه چشم به کار می‌روند. درست مانند سایر بخش‌های بدن، شبکیه چشم نیز برای بقا به اکسیژن نیاز دارد. در صورتی که این عضو، اکسیژن کافی دریافت نکند، ذخیره خونی آن محدود شده و این امر می‌تواند منجر به نابینایی شود؛ بنابراین، هر چه زودتر پزشکان از دریافت ناکافی اکسیژن توسط شبکیه آگاه شوند، شانس بهتری برای اقدام به موقع وجود دارد. پزشکان به زودی می‌توانند از ریزربات‌های قابل تزریق برای دریافت اطلاعات مورد نیازشان در این زمینه، استفاده کنند.
محققان دانشگاه ETH زوریخ به رهبری بردلی نلسون، پیشتر میکروربات‌هایی را برای کاربرد احتمالی در ارائه دارو یا برطرف‌کردن بافت بخیه درون چشم ابداع کرده بودند. طول این ابزار، یک میلی‌متر و عرض آن یک سوم میلی‌متر است و توسط میدان‌های مغناطیسی اعمال‌شده از خارج از خلال مایع زجاجیه در درون چشم هدایت می‌شود. به منظور تبدیل این ربات‌ها به حسگرهای اکسیژن، دانشمندان آن‌ها را با نانوکره‌هایی که از رنگ ساخته‌ شده‌اند، پوشاندند.
این رنگ که در دانشگاه گرانادای اسپانیا ساخته شده، هنگامی که در معرض یک پالس با طول موج نوری خاص قرار می‌گیرد، می‌درخشد. هر چه این درخشندگی زودتر غیب شود، میزان اکسیژن موجود در محیط پیرامون رنگ، بالاتر است. میکروربات‌های دارای پوشش رنگی در نمونه‌های آب با سطوح متغیر اکسیژن، آزمایش شده‌اند. برای استفاده آن‌ها در چشم، فناوری‌ جدید ابتدا باید به درون مایع زجاجیه تزریق شده و سپس به سمت سطح شبکیه هدایت شود. سپس یک پالس نوری اعمال می‌شود و مدت درخشندگی ربات به طریق میکروسکوپی از خلال مردمک مشاهده می‌شود. برای خارج‌کردن این ریزربات‌ها، یک بار دیگر سوزنی در درون چشم گذاشته می‌شود و ربات‌ها به لحاظ مغناطیسی به آن جذب می‌شوند. شیوه‌های دیگری نیز برای اندازه‌گیری سطوح اکسیژن درون چشم وجود دارند، اما ETH مدعی است که این روش‌ها به اندازه کافی حساس نیستند.

يک گروه از محققان دانشگاه ايلينوي، طرح ساخت لامپ LED کوچکي را که مي‌توان آن را به داخل مغز فرستاد و فضاي درونش را با آن روشن کرد، ارائه کرده‌اند. اين لامپ ال‌اي‌دي که از سوراخ ته يک سوزن قابل مشاهده است، به صورت بي‌سيم هدايت مي‌شود، انعطاف‌پذير است و جاسازي آن در مغز کوچک‌ترين ناراحتي و خطري براي بافت‌هاي مجاور ايجاد نمي‌کند. تاکنون کسي تجربه تزريق نور را در بازو و يا حتي مغز خود نداشته، اما اين طرح به عنوان يک ايمپلنت مغزي طراحي شده است. به اين روش يک شبکه بي‌سيم از ال‌اي‌دي‌ها امکان تحريک عميق مغزي را بدون هيچ الکترود مزاحم و اضافه‌اي فراهم مي‌کند. تعداد زيادي از عصب‌ها مي‌توانند در يک انفجار نوري حاصل از يک شبکه بي‌سيم متشکل از لامپ‌هاي ال‌اي‌دي، دوباره تحريک شده و فعاليت خود را از سر بگيرند.
آقاي جان راجر، سخنگوي تيم محققان مي‌گويد: «ما براي اين مجموعه بي‌سيم نوعي فيبر نوري خاص طراحي کرده‌ايم. ابعاد لامپ ال‌اي‌دي بسيار کوچک‌تر از فيبرهاي نوري ساخته شده هستند. به صورت مکانيکي و سازگار با محيط داخل مغز کار مي‌کنند. بي‌سيم هدايت مي‌شوند و توان مورد نيازشان را هم خود تامين مي‌کنند. مغز انسان و حتي موش‌هاي آزمايشگاهي مي‌تواند حرکت‌ها، تعاملات اجتماعي و رفتارهاي طبيعي خود را با وجود اين ايمپلنت ادامه دهد.»
از اين روش به عنوان يک متد درمان نوري مغز ياد شده و پتانسيل آن را دارد که روي طيف وسيعي از فرآيند‌هاي فيزيولوژيکي و بيوشيميايي تاثيرگذار باشد. در اين متد تحريک‌کنندگي نوري، يک سلول خاص توسط نور ال‌اي‌دي قابل نشانه‌گيري و برانگيخته شدن است. به دنبال اين تحريک‌پذيري، بافت و محيط عصبي در يک ميدان نوري دوباره عکس‌العمل نشان داده و فعال مي‌شوند. اين روش محرک نوري بدون هيچ‌گونه الکترود اضافه، فرآيند درماني را تسريع بخشيده و بسيار آسان و کم‌خطر خواهد بود. محققين بر اين باورند که اين راه مي‌تواند محرک‌هاي عميق مغزي را امکان‌پذير کرده و جايگزيني مناسب براي الکترودهاي فلزي محسوب شود. در آينده بيماران مبتلا به اختلالات حرکتي، افسردگي‌ها و ... متدهاي درمان نوري را به آساني، با دقت بالا و بدون هيچ‌گونه آسيب به سلول‌هاي عصبي ديگر و بروز عوارض جانبي پيش مي‌گيرند. اين طرح در حال حاضر مسير مبهمي دارد.

نوزاداني که از مادران آلوده به HIV متولد مي‌شوند، نمي‌توانند از شير مادر خود تغذيه کنند، به همين دليل از شير مادران ديگر استفاده مي‌کنند که در بانک‌هاي شير پاستوريزه شده و نگهداري مي‌شوند. در حال حاضر به کمک تکنولوژي ابداعي، اپليکيشن جديدي ارائه شده که روي گوشي‌هاي هوشمند قرار گرفته و شير اهدا شده را آماده مصرف مي‌کند. در اين نوآوري شير داخل ظرف شيشه‌اي ريخته شده و داخل آب گرم قرار مي‌گيرد. حسگري که داخل ظرف ديگري قرار دارد، با کمک بلوتوث که به اپليکيشن روي تلفن هوشمند متصل مي‌شود، آب را گرم کرده و به اين ترتيب شير پاستوريزه مي‌شود. اين اپليکيشن در هر قدم پاستوريزه کردن به فرد استفاده کننده اطلاع مي‌دهد که آيا شير به دماي 72 درجه سانتي‌گراد رسيده که پاتوژن‌ها را بکشد يا خير. هر زمان که عمل پاستوريزه کردن تمام شود، تلفن با يک آلارم آن را اعلام مي‌کند تا شير به محل خنک‌تري انتقال داده شود. درنهايت اين اپليکيشن براي شير برچسبي تهيه کرده و آن را به پرينتر بلوتوث مي‌کند. اين برچسب شامل اطلاعات فرد اهداکننده شير، هم‌چنين زمان انقضاي مصرف شير و دماي شير حين عمل پاستوريزه کردن آن است.

شاید مغز جای واضحی برای جست‌وجوی درمان‌های ممکن چاقی نباشد؛ اما محققان دانشگاه پنسیلوانیا می‌گویند کاشت یک دستگاه با قابلیت تحریک منطقه خاصی از مغز می‌تواند به مهار اجبار در پرخوری کمک کند. پژوهش جدید بر روی موشهای چاق نشان داد تحریک عمیق مغز که شامل کاشت یک دستگاه برای ارسال پالسهای الکتریکی به اهداف دقیق در مغز بوده، می‌تواند رفتارهای مرتبط با چاقی مانند خوردن مفرط را کاهش دهد.
در ابتدا ایده استفاده از کاشت‌های مغزی برای درمان چاقی به نظر دور می‌رسید اما محققان قصد داشتند بخشی از مغز موسوم به هسته اکومبنس را هدف‌گیری کنند که یک ساختار کوچک در مرکز پاداش مغز بوده و در رفتارهای اعتیادآور نقش ایفا می‌کند. از آنجایی که خوردن مفرط و دیگر رفتارهای مرتبط با چاقی با کمبود یک ماده شیمیایی موسوم به دوپامین مرتبط هستند، محققان از تحریک عمیق مغز برای فعالسازی گیرنده دوپامین نوع دو در هسته اکومبنس موشها استفاده کردند. این موشها با قرار گرفتن در معرض این تحریک، میزان غذای بسیار کمتری را مصرف می‌کردند. اگر درمان یاد شده در نهایت بر روی انسانهای چاق مورد استفاده قرار بگیرد، این دستگاها می‌توانند بطور مداوم روشن شده و قدرت پالسهای الکتریکی بسته به نیازهای فردی بیمار تنظیم شود. این نوع درمان همچنین می‌تواند جایگزینی برای جراحی خطرناک چاقی مفرط و همچنین یک شیوه موثرتر از موارد دارویی رایج باشد. از تحریک عمیق مغز در حال حاضر به عنوان راهی برای کاهش تومورها در بیماران مبتلا به پارکینسون استفاده شده و دانشمندان اکنون در حال بررسی بیشتر برای فواید درمانی آن در اختلال وسواس جبری و افسردگی هستند.

پژوهش جدید محققان مرکز پزشکی اراسموس هلند نشان داده که با یک تار موی انسان می‌توان خطر ابتلای وی به بیماری قلبی را مشخص کرد. تارهای مو حاوی اطلاعات ارزشمندی در مورد سطوح تنش فرد است که به نوبه خود امکان ابتلای انسان به بیماری قلبی را نشان می‌دهد. برخلاف آزمایش خون که یک تصویر لحظه‌ای از سطوح هورمون تنش را در یک نقطه خاص زمانی نشان می دهد، بررسی موی سر می‌تواند برای مشاهده گرایشها در سطوح هورمون کورتیزول در یک دوره چند ماهه مورد استفاده قرار بگیرد. این امر به محققان در درک بهتر تغییرات در سطوح کورتیزول کمک خواهد کرد.
این پژوهش نشان داد که افراد مسن که دارای سطوح بالاتر و درازمدت کورتیزول هستند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری قلبی قرار دارند. در این بررسی، سطوح کورتیزول در گروهی از 183 شهروند مسن بین 65 تا 85 سال اندازه‌گیری شد. محققان با استفاده از نمونه‌های موی سه سانتیمتری از نزدیک پوست سر توانستند سطوح کورتیزول یک دوره سه ماهه را اندازه‌گیری کنند. نتایج این پژوهش نشان داد که افراد دارای سطوح بالاتر این هورمون با احتمال بیشتری برای برخورداری از یک تاریخچه بیماری عروق کرونر قلب، سکته، بیماری شریانی محیطی یا دیابت روبرو بودند.
این اولین بار است که دانشمندان دریافته‌اند که بررسی نمونه‌های مو می‌تواند اطلاعاتی را در مورد سلامت افراد ارائه کند.باورها بر این است که بررسی مو می‌تواند برای تشخیص حساسیتهای غذایی و همچنین کمبود مواد معدنی مورد استفاده قرار بگیرد. همچنین می‌توان از این شیوه برای آزمایش استفاده از مواد مخدر استفاده کرد چرا که مولکولهای مواد مخدر موجود در جریان خون در فولیکول مو قرار گرفته و تا 90 روز در آنجا باقی می‌مانند. این پژوهش در مجله Clinical Endocrinology and Metabolism منتشر شده است.

محققان آمریکایی با الهام از کرم انگلی خاردار موفق به طراحی وصله سوزن داری شده اند که بدون ایجاد زخم و عفونت، به اتصال بافت ها در محل برش کمک می کند. کرم های انگلی Pomphorhynchus laevis با کمک سر خاردار خود به درون روده ماهی نفوذ کرده و با چسبیدن به دیواره، از بدن میزبان تغذیه می کنند. محققان بیمارستان بیرگام و زنان دانشگاه هاروارد به سرپرستی دکتر «جفری کارپ» با الهام از این کرم انگلی موفق به ساخت سیستم جدید برای نگه داشتن گرافت های پوست (پیوند پوست سالم به ناحیه آسیب دیده) بر روی زخم شده اند.
این وصله، آرایه ای از میکروسوزن های مخروطی شکل در سطح زیرین است؛ هر یک از سوزن ها دارای یک هسته پلی استایرن سخت است که با یک نوک پلاستیکی پوشش داده شده و در شرایط خشکی کاملا سخت و در شرایط مرطوب نرم است. در این روش، گرافت (پیوند) پوست بر روی سوختگی، عفونت، برش یا محل زخم گذاشته می شود و سپس این وصله خاردار روی آن قرار می گیرد. میکروسوزن ها براحتی از طریق محل پیوند به بافت زیرین پوست نفوذ می کنند که در تماس با مایعات بدن گسترش پیدا کرده و باعث بهم پیوستگی و اتصال بافت می شوند.
گرافت (پیوند) پوست در محل برش با استفاده از بخیه انجام می شود، اما قدرت چسبندگی وصله های میکروسوزنی سه برابر بیشتر از بخیه است که علاوه بر ایجاد یک سطح یکنواخت، از بروز زخم و عفونت در محل بافت جلوگیری می کند؛ همچنین امکان استفاده از این وصله ها برای بستن برش در جراحی های داخلی نیز وجود دارد. این نخستین وصله میکرو سوزن دار با الهام از حیوانات محسوب نمی شود؛ محققان موسسه فناوری ماساچوست (MIT)‌ نیز یک وصله سوزن دار با الهام از تیغ های جوجه تیغی طراحی کرده اند که می تواند بعنوان چسب جراحی مورد استفاده قرار بگیرد. نتایج این دستاورد در مجله Nature Communications‌ منتشر شده است.

محققان بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون موفق به ساخت یک کلیه کاربردی در آزمایشگاه شدند که پس از پیوند به موش قادر به دفع مایعات شده است. این کلیه مهندسی شده بر روی چارچوب ابتدایی یک کلیه موجود ساخته شده است. در حالیکه کار بیشتری برای استفاده از این فناوری در ساخت کلیه انسان مورد نیاز بوده، محققان امیدوارند که در نهایت چنین شیوه‌ای بتواند به عنوان یک گزینه جدید برای افراد دارای مشکلات کلیوی و نیازمند پیوند عضو مورد استفاده قرار گیرد. از آن جایی که این اندام از سلول‌های خود فرد ساخته می‌شود، خطر دفع آن توسط سیستم ایمنی بدن بسیار کمتر خواهد بود.
محققان برای ساخت این کلیه آزمایشگاهی ابتدا کلیه‌های موش را برداشته و آنها را در حلال شوینده که تمام سلولهای زنده را از این اندام حذف کرده، قرار دادند تا در نهایت تنها یک چارچوب از پروتئین‌های لیفی باقی بماند. این پژوهشگران، سپس با استفاده از سلولهای بند ناف انسان و سلولهای کلیه از موشهای نوزاد، یک کلیه جدید را بر روی این چارچوب ساختند. آنها برای پراکنده کردن این سلولها بر روی چارچوب، اختلاف فشار ایجاد کردند که سلولهای جدید را در جای درست خود در کلیه قرار می‌دهد. این اندام مهندسی شده در اتاقک‌های حاوی مواد مغذی برای شبیه‌سازی درون بدن پرورش یافتند. سپس این کلیه‌ها به موشهایی که یک کلیه آنها حذف شده بود، پیوند زده شد.
هنگامی که یک منبع خون به این کلیه‌ها متصل شد، آنها برای فیلتر کردن خون و تولید ادرار به کار افتادند. با این حال به گفته دانشمندان، این اندام جدید مانند کلیه‌های طبیعی موشها کار نکرده از این رو این شیوه باید بیشتر اصلاح شود. پیش از این دانشمندان یک شیوه چارچوب سازی مشابه را برای ساخت قلبهای زیست‌مصنوعی نمایش دادند. در حالیکه محققان در این پژوهش جدید کلیه انسان را مهندسی نکرده‌اند، اما نشان دادند که می‌توان کلیه انسان را نیز تا چارچوب ابتدایی پاکسازی کرد. به لحاظ نظری، این چارچوبها در نهایت قابل پرورش با سلولهای بنیادی انسان برای شکل‌گیری کلیه کامل هستند.
البته این شیوه نمی‌تواند کلیه کامل را از ابتدا تولید کند بنابراین همچنان به اعضای اهدایی برای پیوند نیاز است اما از آنجایی که سلولهای زنده از کلیه‌های زیستی حذف شده، انطباق بافت بین اهدا کننده و گیرنده که در حال حاضر برای پیوند مورد نیاز است، ممکن است دیگر بطور جدی دنبال نشود. این پژوهش در مجله Nature Medicine منتشر شده است.

دانشمندان دانشگاه هاروارد در حال طراحی ابزاری به نام «طحال بر روی تراشه» هستند که به طحال در انجام وظیفه‌اش به هنگام بروز بیماری شدید در بدن کمک می‌کند. وظیفه طحال، فیلترکردن جریان خون است و زمانی که اشخاص به طور شدیدی بیمار هستند و یا از آسیب‌های تروماتیک رنج می‌برند، گاهی اوقات این عضو به تنهایی قادر به برطرف کردن کامل پاتوژن‌ها نیست که این امر منجر به بروز مسمومیت عفونی مرگبار می‌شود. به منظور کمک به اجتناب از چنین امری، دانشمندان موسسه وایس در دانشگاه هاروارد در حال طراحی «طحال بر روی یک تراشه» هستند.
جریان خون بیمار از خلال این ابزار عبور می‌کند و این فرایند با ترکیب شدن نانومهره‌های مغناطیسی با خون آغاز می‌شود. این مهره‌ها با نسخه‌ای از پروتئین opsonin خون انسان که از لحاظ ژنتیکی مهندسی شده، پوشیده شده‌اند. این پروتئین به پاتوژن‌هایی از قبیل باکتری‌ها، ویروس‌ها، انگل‌ها، قارچ‌ها و سموم متصل می‌شود. ترکیب خون/مهره از خلال مجموعه‌ای از میکروکانال‌ها عبور می‌کند که برای بیرون کشاندن دوباره مهره‌ها به کار می‌روند. مهره‌ها پاتوژن‌ها را با خود حمل می‌کنند و اجازه می‌دهند که تمامی اجزای معمول جریان خون تمیزشده (از قبیل سلول‌ها و پروتئین‌ها) به بدن بیمار بازگردانده شوند. لازم نیست که پادبندها مانع از لخته‌شدن خون در درون میکروکانال‌ها شوند، زیرا سطوح درونی آن‌ها با ماده فوق آبگریز موسوم به SLIPS طراحی شده در دانشگاه هاروارد، پوشیده شده‌اند.
موسسه وایس، طراح این سیستم، به تازگی قراردادی 9.25 میلیون دلاری را از DARPA با هدف طراحی بیشتر ابزار جدید دریافت کرده است. دارپا به چنین فناوری علاقه‌مند است زیرا می‌تواند برای درمان سربازانی که در کارزارهای جنگ آسیب می‌بینند، از آن بهره برد. دانشمندان در حال طراحی آزمایش این فناوری بر روی حیوانات هستند و در صورت موفقیت، کاربردهای بالینی آن بر روی بدن انسان نیز آغاز می‌شود.

طرح مفهومی بالش سلولی با جذب همزمان منوکسید کربن و آزاد کردن اکسیژن، به تنفس بهتر و خواب راحت تر فرد کمک می کند. «کینگ جی» از موسسه جیلین چین طرح مفهومی بالش سلولی (cellular pillow) را ارائه کرده است که به حل مشکل بی خوابی شبانگاهی کمک می کند. بالش سلولی علاوه بر ایجاد یک بستر مناسب برای خواب، از ورود باکتری و عوامل مضر دیگر نیز جلوگیری می کند.
این طرح مفهومی شامل استفاده از سلول های آلوئه ورا است که با جذب منوکسید کربن و آزاد کردن اکسیژن در محل، امکان تنفس راحت تر فرد را فراهم می کند؛ این سلول ها همچنین قادر به از بین بردن باکتری و گازهای مضر محیط هستند. بالش سلولی تجربه ای شبیه خوابیدن در فضای سبز و تنفس هوای تازه را ایجاد می کند که به حل مشکلات خواب نیز کمک می کند. از بین یک هزار و 700 طرح ارائه شده به رقابت دانشجویی طراحی Electrilux Design Lab، طرح مفهومی بالش سلولی بعنوان یکی از 100 طرح راه یافته به مرحله نهایی انتخاب شده است.

مطالعات صورت گرفته توسط پژوهشگران فنلاندی نشان می دهد، میانگین عمر مادرانی که دارای چندین فرزند پسر هستند، 8.5 ماه کمتر از مادران دختردار است. جنسیت کودک هیچ تأثیری بر طول عمر پدر ندارد؛ بنابراین بدون در نظر گرفتن وضعیت مالی یا موقعیت اجتماعی، یک علت بیولوژیک بر طول عمر مادران پسردار تأثیر می‌گذارد. یکی از فرضیه های مطرح در این خصوص، افزایش سطح تستوسترون در خون مادران دارای جنین پسر است و همین مسأله باعث تضعیف سیستم ایمنی می‌شود؛ پسران سریعتر در رحم رشد می کنند و حمل آنها دشوارتر از دختران است که فشار بیشتری به بدن وارد می کند.
پژوهشگران دانشگاه تورکو به سرپرستی دکتر «سامولی هله» با استفاده از داده های ثبت شده در کلیساهای فنلاند طی قرن 17 تا 20 میلادی، اطلاعات زاد و ولد 11 هزار مادر را مورد بررسی قرار دادند. اکثر این مادران از طبقه کشاورز و فاقد دسترسی به سیستم تنظیم خانواده مدرن و مراقبت های پزشکی بودند. نتایج بدست آمده نشان می دهد، عمر مادران دارای شش فرزند پسر پس از زایمان آخرین فرزند 32.4 سال بوده است، درحالیکه مادران دختر دار 33.1 سال پس از تولد آخرین فرزند عمر کرده بودند؛ بر این اساس هرچه تعداد پسران بیشتر باشد، عمر مادران کوتاه‌تر می‌شود. دکتر «هله» خاطر نشان می کند، دلایل فرهنگی و اجتماعی نیز می تواند در این زمینه دخیل باشد، ازجمله حمایت های روحی و عاطفی دختران از مادر، نقش موثری در افزایش طول عمر ایفا می کند. نتایج این تحقیق در مجله انجمن سلطنتی Biology Letters منتشر شده است.

استفاده از فضولات انسانی به عنوان منبع غنی تامین سلول های مورد نیاز در مطالعات پزشکی، می تواند برخی از مشکلات استفاده از سلول های بنیادی را برطرف کند. برخی از فضولاتی که انسان هر روزه دفع می‌کند، می تواند به عنوان منبعی برای تامین سلول‌هایی مورد استفاده قرار گیرد که در مطالعه بیماری‌ها به کار می روند و حتی این امید وجود دارد که سلول های به دست آمده از این روش روزی برای درمان بیماری های تخریب کننده عصبی به کار گرفته شوند.
یک گروه تحقیقاتی به سرپرستی دوانگینگ پی، در موسسه درمان و سلامت گوانگژوی چین، اخیرا روشی را ابداع کرده است که به کمک آن می توان بدون استفاده از سلول های بنیادی و تنها با استخراج سلول های به جای مانده در فضولات انسانی و تبدیل آنها به سلول های پیش ساز نورونی، بخشی از مشکلات مطالعه بیماری های عصبی به کمک سلول های بنیادی، همچون خطر توموری شدن سلول ها پس از پیوند، را مرتفع کرد. سلول های پیش سازی که به کمک این روش تهیه می شوند این امکان را در اختیار پژوهشگران قرار می دهند تا با سرعت و حجم بیشتری نسبت به روش های فعلی، سلول‌های مناسب را برای بیماران خود فراهم کنند.
در روش های متداول فعلی غالبا سلول های پوستی و خونی به کمک انتقال ژن های خاص و برنامه ریزی مجدد ژنوم آنها، به سلول های پر توان القایی یا سلول های iPS تبدیل شده و در ادامه سلول های iPS می توانند به سایر سلول های بدن تمایز یابند. در مقایسه روش های فعلی، استفاده از فضولات انسانی به عنوان منبع سلولی، منبع قابل دسترس‌تری محسوب می‌شود. دیگر مزیت این روش عدم استفاده از رترو ویروس ها برای انتقال ژن های القا کننده ویژگی پر توانی به سلول های هدف است؛ چرا که استفاده از رترو ویروس ها می تواند به تغییرات شدید در ساختار ژنتیکی سلول ها و در نتیجه کاهش میزان پیش بینی پذیری سلول ها منجر شود. در مقابل گروه پی و همکارانش برای انتقال ژن ها از وکتورهایی بهره بردند که به ژنوم سلول میزبان وارد نمی شوند. نتایج مطالعات این گروه حاکی از آن است که سلول ها در این روش در مدت زمانی تقریبا نصف روش های متداول امروزی به سلول های iPS تبدیل می‌شوند. بر اساس نتایج اعلام شده از سوی این گروه تحقیقاتی سلول های پیش ساز پس از انتقال به محیط کشت مناسب به سلول های نورونی تمایز یافته و پس از پیوند به مغز مدل موشی نیز شواهد از ایجاد تومور مشاهده نشده است.
جیمزی الیس، پژوهشگر ژنتیک پزشکی در بیمارستان کودکان تورنتو در اونتاریوی کانادا که سلول‌های iPS مختص هر بیمار را برای بررسی اختلال‌های طیف اوتیسم تولید می‌کند، می‌گوید: "این امر می‌تواند به طور قطع سرعت کارها را بالا ببرد." به گفته مارک لیلاند، محقق مرکز سلامت دانشگاه کانتیکات در فارمینگتون کانادا، فایده تهیه سلول‌ها به این شیوه این است که ادرار را می‌توان از تقریبا همه بیماران گرفت. به ویژه اینکه اگر بخواهیم از کودکان نمونه برداری کنیم گرفتن نمونه ادرار بسیار ساده‌تر از واداشتن آنها به دادن نمونه خون است."  

محققان دانشگاه پرینستون در حال کار بر روی نوعی خالکوبی هستند که دیگران را از بیمار بودن فرد در مواقع ضروری آگاه می‌کند. این خالکوبی‌های فناوری پیشرفته که از رشته های طلا و نقره ساخته شده‌اند می‌توانند چیزهایی مانند عفونت‌های باکتریایی را شناسایی کرده و دیگران را با ارسال پیام به آنها از بیماری فرد آگاه سازند. این خالکوبی‌ها از آنتهایی برخوردار بوده که بطور بی‌سیم به رایانه‌های نزدیک در مورد بیماری فرد هشدار فرستاده و وی را در دریافت کمک مورد نیاز یاری می‌کند. این ایده توسط مایکل مک‌آلپاین، استاد دانشگاه پرینستون طراحی شده که اخیرا یک کمک هزینه برای گسترش این پژوهش و تبدیل این خالکوبی‌ها به واقعیت دریافت کرده است.
مک‌آلپاین ایده این کار را از یک بیمار مبتلا به آسم گرفته که در زمان حمله قادر به اطلاع‌رسانی به دیگران در مورد شرایط خود نبوده اما روی بازوی وی یک خالکوبی وجود داشت که از ابتلای وی به بیماری آسم خبر می‌داد. مک‌آلپاین امیدوار است که اکنون با کمک هزینه بدست آمده بتواند بزودی اختراع خود را در بیمارستانها مورد آزمایش قرار دهد. وی همچنین امیدوار است بتواند زمان باقی ماندن آنتنها را بر روی پوست که با شست‌وشو از بین می‌روند، افزایش دهد. مک‌آلپاین سال گذشته نیز توانست راهی را برای تشخیص بیماری فرد از روی تنفس وی طراحی کند. وی با قرار دادن یک نوع کربن فوق نازک موسوم به گرافن به همراه پپتیدهای حسگر بیماری بر روی یک نوار و خالکوبی آن بر روی دندان توانست عفونت را شناسایی کرده و اطلاعات آن را برای کارکنان پزشکی ارسال کند.

محققان فرانسوی چسب حاوی پروتئین کنه تولید کرده‌اند که می‌تواند به درمان بیماری آسم کمک کند. کنه گرد و غبار خانگی (house dust mite)‌ یک حشره نیم میلی متری است که در بالش، تشک، ملحفه ها، لباس یا فرش تجمع می کند. هنوز ارتباط مستقیم آسم با کنه گرد و غبار خانگی مشخص نشده است، اما به نظر می رسد که پروتئین موجود در مدفوع این موجود باعث بروز حملات آسم می شود؛ این پروتئین موجب تحریک سیستم ایمنی برای تولید آنتی بادی هایی می شود که مقادیر زیادی هیستامین در بدن ترشح می کنند. ترشح بیش از حد هیستامین باعث تورم و سوزش راه های هوایی، مشکلات تنفسی و حملات آسم می شود.
محققان شرکت DBV Technologies چسبی حاوی نمونه تولید شده پروتئین مدفوع کنه را توسعه داده اند که می تواند بعنوان یک روش موثر برای درمان آسم مورد استفاده قرار بگیرد. در شیوه درمانی ایمونوتراپی یا حساسیت زدایی، سیستم ایمنی بصورت تدریجی در معرض مقادیر کمی از پروتئین عامل بروز حساسیت قرار گرفته و مجددا تنظیم می شود که در این حالت دیگر پروتئین را بعنوان یک عامل تهدید کننده نمی شناسد. فرآیند آموزش سیستم دفاعی بدن برای عدم واکنش به مدفوع کنه، چندین ماه بطول می انجامد و پس از این مدت دیگر نیازی به استفاده از چسب بر روی پوست نیست.
کپسول های ریز درون چسب ViaSkin حاوی نمونه پروتئین مدفوع کنه، روی دست یا شکم قرار گرفته و بتدریج مقادیر محدودی از پروتئین را در روی پوست منتشر می کند که باعث تنظیم مجدد سیستم ایمنی بدن می شود. پس از طی کردن دوره درمان، زمانیکه فرد در معرض مدفوع کنه (بعنوان آغاز کننده حملات آسم) قرار بگیرد، واکنش حساسیت زایی در بدن ایجاد نمی شود. این چسب علاوه بر درمان مبتلایان به آسم حاد می تواند برای پیشگیری از توسعه مراحل اولیه بیماری در کودکان نیز مورد استفاده قرار بگیرد. نخستین آزمایش بالینی چسب ViaSkin بر روی انسان اوایل سال آینده میلادی آغاز می شود؛ محققان این شرکت در حال حاضر از همین فناوری برای تولید چسب ضد حساسیت شیر و بادام زمینی استفاده می کنند.

دانشمندان انگلیسی یک روبات استفراغ کننده پرتابه‌ای را طراحی کرده‌اند که به آنها در بررسی چگونگی انتقال بیماری نورو ویروس که این کشور را فرا گرفته، کمک خواهد کرد. سیستم روبات انسان‌نمای «لری» برای هفته‌های متمادی در آزمایشگاه امنیت و سلامت دربی‌شایر در حال استفراغ بوده تا دانشمندان بتوانند میزان پرتاب ترشحات بیماری آن را بررسی کنند. پرتابه‌های این روبات که توسط «کاترین مکیسون» ساخته شده، به راحتی قابل شناسایی است؛ چرا از یک جایگزین ماده قی‌شده فلورسنت برای تشخیص حتی کوچکترین ترشحات تشکیل شده‌اند. اما در جهان واقعی، پیگیری میزان عفونت در این بیماری مسری که در حال انتشار بوده، بسیار سخت است.
به گفته دانشمندان، نورو ویروس یکی از مسری‌ترین ویروسهای شناخته شده برای انسان است. کمتر از 20 ذره ویروس برای آلوده کردن فرد کافی است؛ از این رو هر قطره از استفراغ یا میزان کم مدفوع فرد بیمار می‌تواند از ویروس کافی برای ابتلای بیش از 100 هزار فرد سالم برخوردار باشد. این ویروس امسال با قدرت بیشتری وارد شده و تنها در انگلیس بیش از یک میلیون فرد به اسهال و استفراغ شدید مبتلا شده‌اند.
نورو ویروس که بیش از 40 سال پیش شناسایی شده، نام خود را از شهر نورواک آمریکا گرفته که در سال 1968 بیماری اسهال حاد در میان کودکان مدرسه آن شایع شده بود. نشانه‌های این بیماری شامل استفراغ ناگهانی به شکل پرتابی و اسهال به شکل شدید و آبکی است. برخی از مبتلایان همچنین به تب، سردرد و گرفتگی عضلات معده دچار می‌شوند. آنچه این ویروس را به یک دشمن نیرومند تبدیل کرده، قابلیت آن برای مقاومت در برابر پاکسازی و تحمل دوره‌های طولانی در خارج از بدن میزبان انسانی است. دانشمندان دریافته‌اند که این ویروس می‌تواند برای 12 ساعت در سطح سخت و 12 روز در پارچه آلوده مانند فرش و اثاث درون منزل زنده بماند. از دیگر قابلیتهای این ویروس می‌توان به این امر اشاره کرد که می‌تواند در آب ساکن برای چندین ماه و حتی چند سال زنده بماند. نورو ویروس همچنین در برابر مواد ضدعفونی کننده خانگی و حتی الکل و ژل مقاوم است. از آنجایی که هنوز واکسن و درمان خاص برای پیشگیری از این بیماری وجود ندارد، محققان توصیه کرده‌اند که از افراد مبتلا به این ویروس دوری کرده و بطور منظم از آب و صابون استفاده کنند.

محققان آمریکایی روش جدیدی برای پیشگیری از تخریب داربست کلاژنی و حفظ استحکام آن ابداع کرده اند که می تواند برای تولید رگ‌های خونی مورد استفاده قرار گیرد. کلاژن اصلی‌ترین جزء تشکیل دهنده بافت همبند و فراوان ترین پروتئین در بدن انسان است که بدلیل زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری، بهترین ماده برای ساخت داربست در مهندسی بافت محسوب می شود. روش های متداول مهندسی بافت باعث از هم گسیختگی ساختار فیبری کلاژن و تضعیف محصول نهایی می شود.
«شیائوبینگ ژو» استادیار مهندسی پزشکی کالج مهندسی بافت در دانشگاه تافتز (Tufts)‌ در ماساچوست و «کیل آلبرتی» دانشجوی دکتری، روش جدیدی برای ساخت سازه های کلاژن ابداع کرده اند که باعث استحکام و تقویت ساختار نهایی داربست کلاژنی می شود. در روش جدید که bioskiving نامیده می شود، کلاژن از تاندون گاو گرفته شده و تمامی سلول ها و مواد دیگر با استفاده از شوینده های مخصوص پاک می شوند و در نهایت تنها فیبرهای کلاژن باقی می مانند؛ سپس با استفاده از دستگاه میکروتوم، بافت های کلاژن به قطعات بسیار کوچکی برش داده شده و در لایه های ده تایی روی هم قرار می گیرند. محصول نهایی، یک داربست کلاژنی بسیار مستحکم تر از نمونه تولید شده در روش های متداول مهندسی بافت است. این داربست با چرخاندن بدور یک میله شیشه ای با پوشش تفلون، قابلیت شکل گیری بصورت لوله ای را نیز دارد. این ساختارها در ترکیب با سلول های زنده می توانند برای تولید رگ های خونی و سایر محصولات مورد استفاده قرار بگیرند. نتایج این دستاورد در مجله Advanced Healthcare Materials‌ منتشر شده است.

نشریه «تایم» به روال همیشگی در پایان هر سال میلادی، فهرست‌های جالبی از «ترین‌»‌ها را منتشر می‌کند، در این پست به برترین تحولات دنیای پزشکی سال ۲۰۱۲ به انتخاب این نشریه نگاهی می‌اندازیم. برای مشاهده اطلاعات بیشتر به ادامه مطلب بروید. ۱۰ تحول مهم به انتخاب مجله تایم عبارتند از:
۱- درمان آکنه با ویروس‌ها
۲- ساخت سلول‌های تخمک از سلول‌های بنیادی
۳- رمزگشایی تومورهای کودکان
۴- تشخیص سریع‌تر بیماری‌های ژنتیکی نوزادان
۵- شناخت بهتر از ماهیت ژنتیک سرطان پستان
۶- امید برای درمان اوتیسم
۷- تولید اعضای بدن در آزمایشگاه
۸- دارویی که میزان ابتلا به ایدز را کاهش می‌دهد
۹- پروژه میکروب‌های بدن انسان
۱۰- قسمت‌های ظاهرا اضافی اما مهم DNA

ادامه مطلب

مهندسان دانشگاه میشیگان تکنولوژی فراصوت را ابداع کرده‌اند که امیدهای جراحی‌های میکرو را پررنگ‌تر کرده است. محققان با استفاده از لنزهای پوشانده شده با نانو لوله‌های کربنی دریافتند که انرژی نور می‌تواند به امواج صوتی پر فشار تبدیل شود و در نتیجه تمرکز دقیق بر نقاط معین را امکان‌پذیر می‌کند. این تکنولوژی موسوم به "چاقوی نامرئی" می‌تواند در حوزه‌های پزشکی مانند عمل جراحی غیرتهاجمی مورد استفاده قرار گیرد. مهندسان طی آزمایشاتی توانستند امواج صوتی متمرکز دقیق را برای جراحی‌های میکرو در جداکردن بسیار دقیق یک سلول سرطانی تخمدان و ایجاد سوراخ دقیق کمتر از 150 میکرومتر در سنگ کلیه مصنوعی در کمتر از یک دقیقه، مورد استفاده قرار دهند. این تکنولوژی، مهندسان را قادر به تمرکز امواج صوتی با دامنه بالا بر نقاط ریز کرده است.
سیستم ابداعی از این حیث منحصر به فرد است که سه عملکرد را انجام می‌دهد: نور را به صوت تبدیل کرده و آن را بر نقطه بسیار کوچک متمرکز و امواج صوتی را تقویت می‌کند. برای دستیابی به این تقویت‌دهی، محققان لنزهای خود را با لایه‌ای از نانو لوله‌های کربنی و موادی لاستیک مانند موسوم به "پلی دی متیل سیلوکسان" پوشش دادند. لایه نانولوله کربنی نور را جذب و گرما را از آن تولید می‌کند. سپس لایه لاستیک مانند که هنگام مواجهه با گرما منبسط می‌شود، به شدت سیگنال را با انبساط حرارتی سریع افزایش می‌دهد. امواج صوتی به دست آمده 10 هزار برابر بیشتر از فرکانسی است که انسان می‌تواند بشنود. به گفته "جی گوا"، سرپرست این پژوهش، این مطالعه دروازه‌ای است برای اختراعات بیشتر در این حوزه و حتی راهی است برای کاوش سلول‌ها و بافت‌ها در مقیاسی بسیار کوچکتر از آنچه که اکنون وجود دارد. این پژوهش در مجله "Nature`s journal Scientific Reports" منتشر شده است.

محققان موسسه قلب سدارز-سینای آمریکا اخیرا از ساخت یک ضربان ساز جدید در قلب موجود زنده با تبدیل عضلات تپنده به سلولهای تنظیم کننده ریتم اندام خبر داده‌اند. ضربان قلب با علائم الکتریکی کنترل شده و توقف آنها باعث مرگ انسان می‌شود. این دانشمندان یک ویروس مهندسی شده را برای تبدیل بخشی از قلب خوکچه‌های هندی به یک ضربان‌ساز جدید کارا تزریق کردند.
قلب انسان از میلیاردها سلول ساخت شده اما به گفته محققان کمتر از 10 هزار سلول برای کنترل ضربان قلب مسوول هستند. سن و بیماری می‌تواند به بروز مشکلاتی مانند تپش بسیار بالا یا پایین قلب منجر شود و برخی عوامل می تواند به ایست قلبی و توقف ضربان قلب منجر شود. چاره کار در این زمان یک ضربان‌ساز باتری‌دار کاشتنی است که قلب را برای ضربان منظم تکان می‌دهد؛ اما محققان آمریکایی در عوض تلاش کردند که این قابلیت قلب را با ساخت سلولهای ضربان ساز جدید بازیابی کنند. آنها از یک ویروس برای انتقال ژن Tbx18 به سلولهای ماهیچه قلب استفاده کردند که معمولا در زمان شکل‌گیری سلولهای ضربان‌ساز در زمان رشد جنین در رحم فعال هستند.
هنگامی که این ویروس در سلولهای قلب وارد می‌شود، این سلول‌ها با دستیابی به ویژگیهای متمایز سلولهای ضربان‌ساز کوچکتر و باریکتر می‌شوند. این آزمایش به خوبی در خوکچه‌های هندی جواب داده اما برای ورود آن به مرحله آزمایش انسانی به آزمایش‌های حیوانی بیشتری نیاز است. این پژوهش در مجله Nature Biotechnology منتشر شده است.

محققان بيمارستان کودکان سياتل با کمک گرفتن از HIV توانستند به يک کودک مبتلا به لوکميا کمک کنند تا بر بيماري خود فائق آيد. اين نوع درمان که «ايمونوتراپي سلولار» ناميده مي‌شود، سلول‌هاي جنگنده بدن را عليه عفونت (T-cell) درگير خود کرده و آنها را برنامه‌ريزي مجدد مي‌کند. محققان در اين بيمار از فرم ناتوان شده HIV براي تغيير سيستم ايمني استفاده کردند تا سول‌هاي T را براي جنگ عليه سلول‌هاي سرطاني تحريک کنند. البته اين تست در مراحل ابتدايي خود است، اما از خود نشانه‌هايي بروز داده که مي‌تواند اميدهاي زيادي را در جنگ عليه سرطان برانگيزاند. Rebecca Gardener، انکولوژيست بيمارستان سياتل گفت سلول‌هاي T تغييريافته به سرطان‌هاي منشاء گرفته از خون حمله مي‌کند و آنها را تا مرز نابودي کامل مي‌کشاند. در واقع با اين کار، سلول‌هاي T بيمار گرفته شده، تغيير ماهيت داده شده و به آنها فهمانده مي‌شود که بايد سلول‌هاي لوکميا را بشناسند، سپس يک ماه بعد دوباره به بدن بيمار اينفيوژن مي‌شوند تا کار خود را به درستي انجام دهند.

محققان بیمارستان زنان بریگهام در بوستون آمریکا در پژوهش جدید نشان دادند که سوزنهای تزریق زیرجلدی مبتنی بر ساختار تیغهای جوجه‌تیغی ساده‌تر در پوست رفته، از درد کمتری برخوردار بوده و خم نمی‌شوند. جوجه‌تیغی آمریکای شمالی در پشت خود حدود 30 هزار تیغ دفاعی دارد که در گوشت شکارچی فرو می‌روند. این تیغها به محض فرورفتن در بدن شکارچی به سختی قابل بیرون کشیدن هستند.
یک پژوهش در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم،‌ از یافته‌هایی که این تیغها را، سلاحی موثر دانسته، رونمایی کرده است. هر تیغ از یک سر مخروطی با قلابهای میکروسکوپی رو به عقب برخوردار است. این قلابها مانند تیغه‌های دندانه‌دار عمل کرده و با تمرکز نیرو در لبه‌های دندانه یک برش واضحتر را در بافت ایجاد می‌کند. این قلابها علاوه بر مهار این تیغها در گوشت، فشار مورد نیاز برای فرو رفتن در بافت را کاهش می‌دهند. این محققان یک نمونه تقلیدی پلاستیکی را از روی مدل تیغ این موجودات ساخته و دریافتند که این مدل بطرز قابل توجهی نیروی نفوذ را کاهش و نیروی مورد نیاز برای بیروی کشیدن آنرا افزایش می‌دهد. به گفته محققان، بررسی بیشتر تیغهای این موجود می‌تواند به طراحی بهتر سوزنهای تزریق و چسب‌های پزشکی منجر شود.

دانشمندان دانشگاه گنت بلژیک در دستاوردی که مفهوم جدیدی را به اصطلاح «پیام فوری» خواهد داد، یک فناوری جدید را بوجود آورده‌اند که اجازه می‌دهد پیامهای الکترونیکی از روی تلفن همراه بطور مستقیم بر روی لنزهای تماسی در چشم کاربر منتقل شود. این نمایشگر ال‌سی‌دی کروی شکل با استفاده از فناوری بی‌سیم، تصاویر ارسالی را کنترل می‌کند. قابلیت این لنز با ارسال یک شکل دلار بر روی آن به نمایش گذاشته شد. این دستاورد یک گام رو بجلو برای نمایشگرهای لنز تماسی کاملا پیکسلی با جزئیات مشابه نمایشگر تلویزیون بوده که می‌تواند بطور کامل شیوه ارتباطات امروزی را متحول کند. این فناوری جدید بدین معنی است که کل سطح لنز تماسی برای نمایش تصویر و پیامک استفاده خواهد شد. محققان همچنین در حال بررسی امکان استفاده از این لنزها به عنوان عینک آفتابی هستند که با سطح نور خورشید سازگار می‌شوند.

محققان دانشگاه فناوری چالمرز در سوئد اولین بازوی روباتیک کاشت کامل را با قابلیت کنترل ذهن ساخته‌اند که از اعصاب و بقایای ماهیچه‌های خود فرد برای تامین سطح کنترل ادراکی بیشتر از تصورات قبلی استفاده می‌کند. اجراهای اولیه این فناوری بر روی بیماران قرار است در زمستان سال جاری انجام شود. اندام پروتزی که با پالسهای الکتریکی در ماهیچه‌ها کنترل می‌شوند از دهه 1960 برای معلولان در دسترس بوده اما عملکرد آنها محدود و کنترلشان سخت است. همچنین بسیاری از معلولان شیوه استاندارد استفاده از سوکت‌های متصل برای اتصال اندام مصنوعی به بدن را ناراحت‌کننده توصیف کرده‌اند. محققان برای افزایش راحتی و درک‌پذیرتر کردن طراحی خود از فرآیند کاشت استخوانی(osseointegration) استفاده کردند. این فرآیند که ابتدا در دهه 1960 ساخته شده، شامل اتصال استخوان زنده به سطح یک کاشت مصنوعی بوده و برای پروتزهای گوش، چشم و بینی و همچنین پروتزهای اندام بزرگتر با موفقیت عمل کرده است.
در فناوری جدید این محققان، یک کاشت تیتانیومی بطور مستقیم در اسکلت فرد قرار داده شده که شامل الکترودهایی برای اتصال به اعصاب و ماهیچه‌های باقیمانده اندام معلول است. اجرای الکترودها به شیوه باعث افزایش چشمگیر در ثبات سیگنالی در مقایسه به شیوه‌های رایح کنترل پروتزها می‌شود که در آنها الکترود در سطح پوست قرار می‌گیرد. پالسهای الکتریکی از اعصاب فرد با الکترودهای کاشتی دریافت شده و سپس به یک رابط عصبی منتقل می‌شوند و در عوض آنها را از میان کاشت تیتانیومی استخوانی ارسال می‌کنند. در نهایت، این پالسها با الگوریتم‌های پیچیده درون بازوی مصنوعی رمزگذاری شده و به کاربر امکان یک کنترل خوب بر حرکات پروتز را ارائه می‌کند.
این دست مصنوعی بسیار ماهرانه ساخته شده است. موتورهای درون هر انگشت می‌توانند بطور جداگانه و همزمان کنترل شوند که آزادی بیشتری را برای حرکات به فرد ارائه می‌کنند. این پروتز همچنین قادر به ارائه سطوحی از بازخورد در زمان تحریک مسیرهای عصبی به مغز کاربر است و بسیار شبیه به بازوی واقعی عمل می‌کند.