پزشکی بالینی

محققان موفق به ساخت نانوابزاری برای رهاسازی هوشمند انسولین در بیماران دیابتی شدند. این ابزار به اندازه یک سکه بوده و حاوی صد سوزن است که انسولین درون آن قرار دارد. نتایج یافته‌های اخیر محققان دانشگاه کارولینای شمالی نشان می‌دهد که می‌توان از بسته‌های هوشمند حاوی انسولین برای درمان بیماران دیابتی استفاده کرد. این بسته قادر است انسولین را با دوزهای مشخصی وارد جریان خون کند.
این بسته ابعادی در حد یک سکه داشته و روی آن یک صد سوزن کوچک قرار دارد که ابعاد آن در حد مژه‌های چشم است. این میکروسوزن‌ها واحدهای نگهدارنده انسولین بوده و آنزیم حساس به گلوکز را نیز با خود به همراه دارند. زمانی که قند خون افزایش یابد، این بسته می‌تواند انسولین را وارد بدن کند. مزیت این روش، بی‌درد بودن تزریق انسولین به بدن است. نتایج آزمون‌های انجام شده روی موش‌های آزمایشگاهی نشان می‌دهد که با این ابزار می‌توان قند خون را تا 9 ساعت کاهش داد. با این حال هنوز نیاز به آزمون‌های پیش‌بالینی بیشتری برای وارد شدن به مرحله آزمون بالینی انسانی وجود دارد.
نتایج این پژوهش در قالب مقاله‌ای با عنوان "Microneedle-array patches loaded with hypoxia-sensitive vesicles provide fast glucose-responsive insulin delivery" در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است. ژنگو از محققان این پروژه می‌گوید: «ما اقدام به طراحی بسته‌ای برای درمان دیابت کردیم که بسیار سریع عمل می‌کند. این ابزار با استفاده از ترکیبات زیست‌سازگار و غیرسمی ساخته می‌شود. این بسته می‌تواند به گونه‌ای تنظیم شود که با وزن و حساسیت به انسولین بیمار متناسب باشد. ما می‌توانیم این بسته را هوشمندانه‌تر طراحی کنیم.»
بیش از387 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به دیابت نوع یک هستند و تا سال 2035 این رقم به 592 میلیون نفر خواهد رسید. تزریق دوز اشتباه از انسولین می‌تواند منجر به کوری و آسیب به اندام‌های مختلف بدن شود. تلاش‌های زیادی برای ساخت ابزاری به منظور کاهش خطاهای انسانی در تزریق انسولین انجام شده است. چنین نانوابزاری می‌تواند نیاز به استفاده از سوزن‌های دردناک را کاهش دهد.

محققان دانشگاه مک‌مستر کانادا در تحقیقات خود دریافته‌اند، پروتئین PTEN موجود در عضله در زنان و مردان متفاوت عمل می‌کند که این مسأله تعیین‌کننده نحوه واکنش به انسولین محسوب می‌شود.  زمانی که افراد دچار اضافه وزن می‌شوند، عضلات اسکلتی آنها به انسولین مقاومت نشان می‌دهند که می‌تواند منجر به دیابت نوع دو شود تحقیقات نشان می‌دهد که احتمال ابتلای مردان چاق به دیابت بیش از زنان چاق است و این تفاوت، با نوع خاصی از پروتئین در ارتباط است. محققان دریافتند، فعال بودن پروتئین PTEN مانع از سیگنال‌دهی صحیح انسولین در عضله و باعث کاهش میزان قند دریافتی می‌شود؛ این مقاوت به انسولین، خطر ابتلا به دیابت نوع دو را افزایش می‌دهد. 
 طی این پژوهش، محققان دریافتند که عضلات زنان در خنثی کردن این پروتئین موفق‌تر عمل کرده و در نتیجه به انسولین اجازه می‌دهد تا عملکرد بهتری برای حرکت قند از گردش خون به سمت عضله ایفا کند. پروتئین PTEN توجیهی است برای اینکه چرا زنان با وجود داشتن چربی بیشتر نسبت به مردان هم وزن خود، تاحدودی در برابر دیابت نوع دو در امان هستند. به گفته محققان، نتایج این یافته می‌تواند راه‌های درمانی جدیدی را برای بهبود واکنش‌های عضلانی به انسولین و متعاقبا درمان دیابت پیش روی پژوهشگران قرار دهد. نتایج این پژوهش در مجله " Scientific Reports" منتشر شده است. 

شرکت سانوفي اخيرا اعلام کرده است که سازمان غذا و داروي آمريکا انسولين تزريقي گلارژين 300 واحد بر ميلي‌ليتر و با نام تجاري توجئو(Toujeo) را به عنوان انسولين پايه طولاني‌اثر با الگوي مصرف يکبار در روز، براي بهبود کنترل قندخون در بزرگسالان مبتلا به ديابت نوع 1 و 2 مورد تاييد قرار داده است. انتظار مي‌رود که توجئو در آغاز 3ماهه دوم 2015 ميلادي وارد بازارهاي مصرف جهاني شود. پير چنسل، از شرکت سانوفي مي‌گويد: «ما افتخار مي‌کنيم که سابقه‌اي طولاني در کنترل ديابت و انسولين درماني داريم و بيش از يک دهه است که لانتوس براي کنترل ديابت در اختيار بيماران قرار دارد. به دنبال تاييد توجئو از سوي سازمان غذا و داروي آمريکا، گزينه درماني جديدي به مبتلايان به ديابت تقديم شد.»
 اخذ تاييديه سازمان غذا و داروي آمريکا براي توجئو، بر اساس نتايج به‌دست آمده از مطالعات باليني اديشن(EDITION)، شامل چندين مطالعه چند مليتي فاز3 براي ارزيابي اثربخشي و ايمني اين دارو در بيش از 3هزار و 500 بزرگسال مبتلا به ديابت نوع1 يا 2 صورت گرفت. در مطالعات مذکور، توجئو با الگوي مصرف يکبار در روز با لانتوس يکبار در روز مقايسه شد. مطالعه از نوع تصادفي و با اطلاع بيمار و محقق از داروي مصرفي بود. اثربخشي توجئو پس از 26 هفته با لانتوس مقايسه شد. 6 ماه تمديد اين مطالعه، براي اطمينان از ايمني داروي جديد درنظر گرفته شده است. 
 دکتر جان اندرسون،متخصص بيماري‌هاي داخلي و رئيس سابق انجمن ديابت آمريکا، مي‌گويد: «نزديک به 50 درصد از مبتلايان به ديابت با کنترل نامناسب بيماري خود روبرو هستند. با وجود اثبات اثربخشي انسولين، پايدار ماندن اثر آن در کنترل قندخون، براي بيماران و پزشکان هنوز يک معضل است. توجئو گزينه جديدي را در اختيار اين افراد قرار مي‌دهد که بيماري را بهتر کنترل کنند.» شايع ترين عوارض گزارش شده طي مطالعات اديشن عبارت بودند از نازوفارنژيت(12درصد) و عفونت مجاري فوقاني تنفسي(10درصد). تجويز توجئو در درمان کتواسيدوز ديابتي ممنوع است. 

پژوهشگران دانشگاه کارولینای شمالی نانوذراتی حاوی انسولین تولید کرده‌اند که زیر پوست تزریق شده و با تحریک یک دستگاه اولتراسونیک انسولین را به آرامی رهاسازی می‌کند. یکی از مزیت‌های این دستگاه آن است که تزریق به‌ صورت چند روز یک بار انجام می‌شود، در حالی که در روش تزریق سوزنی در طول یک روز چند بار باید تزریق انجام شود. ژن گو از محققان این پروژه می‌گوید: این روش یک گام بزرگ برای تزریق بدون درد انسولین در بیماران دیابتی است تا بتوانند سطح گلوکز خون خود را در مقدار بهینه نگه‌ دارند.
در این روش نانوذرات زیست‌سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر زیر پوست بیمار تزریق می‌شود. این نانوذرات از جنس پلی‌لاکتیکوگلیکولیک اسید (PLGA) است که در آن با انسولین پر شده‌ است. هر نانوذره PLGA می‌تواند با استفاده از پوسته‌ای از جنس کیتوزان که دارای بار مثبت است، پوشانده شود (کیتوزان ماده‌ای زیست‌تخرب‌پذیر است که به‌ صورت طبیعی در پوسته سخت‌پوستانی نظیر میگو وجود دارد). برخی از نانوذرات PLGA نیز پوسته‌ای از جنس آلژینات بار منفی دارند. زمانی که این دو محلول با هم ترکیب می‌شوند، پوسته‌های دارای بار منفی و مثبت به سمت یکدیگر جذب شده و به کمک نیروی الکترواستاتیک یک شبکه نانومقیاس تشکیل می‌دهند. با تزریق این نانوذرات به زیر پوست، این شبکه موجب می‌شود نانوذرات در کنار یکدیگر باقی بمانند که مانع از پخش آن در سراسر بدن می‌شود.
این نانوذرات دارای ساختار متخلخل هستند، بنابراین انسولین به آهستگی از آن خارج می‌شود اما وجود شبکه، مانع از رهایش ناگهانی انسولین خواهد شد. این ساختار می‌تواند به نحوی طراحی شود که مقدار مورد نیاز انسولین برای بدن از این ساختار خارج شود. بیماران دیابتی نوع یک و دو نیازمند تزریق مقدار زیادی انسولین در طول روز هستند که این تزریقات با درد همراه است. با این روش جدید، انسولین بصورت چند روز یک بار به بدن تزریق می‌شود، در حالی که قند خون در سطح نرمال نگه داشته می‌شود. یک دستگاه اولتراسونیک می‌تواند موجب تحریک شبکه شده تا رهایش انسولین به آرامی انجام شود. اولتراسونیک با استفاده از ایجاد گاز در زیر پوست، باعث تحریک نانوشبکه برای رهایش انسولین می‌شود.

نوعی سیستم کنترل از راه دور با شلیک امواج صوتی به درون بدن، جایگزین تزریقات روزانه انسولین برای افراد مبتلا به دیابت خواهد شد. این سامانه که به ابزار کنترل از راه دور تلویزیون شباهت دارد، به سمت بخش فوقانی بازو نگه داشته می‌شود و در این قسمت، یک کاشت ریز در زیر پوست جاسازی شده است. این کاشت شامل مخزنی از انسولین است که می‌تواند برای 10 روز باقی بماند. زمانی که امواج صوتی به این کاشت برخورد می‌کنند، آن را تحریک کرده تا امکان جریان‌یافتن مقادیر کوچک انسولین به درون جریان خون را فراهم سازند. زمانی که دستگاه کنترل از راه دور خاموش می‌شود، ذرات سطح کاشت به یکدیگر نزدیک ‌می‌شوند و مابقی انسولین را در درون آن نگه می‌دارند.
با این روش که بر روی موش‌ها آزمایش شده، میلیون‌ها فرد دیابتی دیگر مجبور به تزریق هورمون برای روزی بیش از چهار بار نیستند. حدود 2.9 میلیون انگلیسی مبتلا به دیابت هستند و این بیماری زمانی ظاهر می‌شود که لوزالمعده، تولید انسولین را متوقف کرده یا بازدهی آن به شدت افت پیدا می‌کند. انسولین به ماهیچه‌ها کمک می‌کند قند را برای سوزاندن به عنوان سوخت، جذب کنند. بدون وجود سطوح مناسب این هورمون، آسیب‌هایی به کلیه، چشمان، اعصاب، قلب و شریان‌های اصلی وارد می‌آید.
دیابت نوع یک بیشتر بر افراد جوان اثر می‌گذارد و این اشخاص اغلب نیاز به تزریقات روزانه انسولین برای مابقی عمرشان دارند. دیابت نوع 2 نیز که پس از جوانی ظاهر می‌شود، اغلب با سبک زندگی مرتبط است و بیماران با قرص درمان می‌شوند و تعدادی از آن‌ها در نهایت، به تزریق نیز نیاز دارند. در جدیدترین شیوه برای رساندن انسولین به بدن، نخست یک کاشت کوچک و به اندازه سیم‌کارت تلفن همراه، در زیر پوست با استفاده از داروی بیهوشی موضعی جاسازی می‌شود. در درون هر یک از هزاران نانوذره، مقدار کوچکی انسولین وجود دارد. نیمی از ذرات با بار الکتریکی مثبت پوشیده شده‌اند و نیم دیگر نیز دارای بار منفی هستند. این بارهای مخالف به سمت یکدیگر جذب می‌شوند و ذرات را به یکدیگر می‌چسبانند.
زمانی که بیماران به انسولین نیاز دارند، سامانه کنترل از راه دور را مستقیما به سمت کاشت نگه می‌دارند و به مدت 30 ثانیه دگمه‌ای را فشار می‌دهند. در اینجا، امواج صوتی موجب مرتعش‌شدن ذرات و جداشدن آن‌ها از یکدیگر شده و انسولین آزاد می‌شود. دانشمندان دانشگاه کارولینای شمالی این شیوه درمانی را طراحی کرده‌اند و جزئیات آن را در مجله Advanced Healthcare Materials منتشر کردند.

در مسیر تلاش‌های هشت دهه اخیر، محققان هندی در یک دستاورد پزشکی مهم موفق به تولید قرص انسولین برای بیماران دیابتی شدند. از کشف انسولین برای درمان دیابت حدود یک قرن می‌گذرد و بیماران هر روز مجبور به انجام تزریق برای تنظیم قند خون خود هستند. اما دستاورد محققان هندی در تولید قرص انسولین می‌تواند هزاران بیمار از جمله کودکان و افراد مسن را از درد ناشی از تزریق روزانه انسولین نجات دهد.
محققان طی چند دهه اخیر بدنبال یافتن روشی برای تنظیم قند خون بیماران با استفاده از قرص به جای نیاز به تزریق روزانه بودند، اما آنزیم‌های گوارشی بدن که برای تجزیه مواد غذایی مفید هستند، انسولین را قبل از عملکرد درست تجزیه می‌کنند؛ همچنین انسولین براحتی از طریق روده توسط جریان خون جذب نمی‌شود. برای غلبه بر این مشکل، محققان موسسه ملی آموزش و تحقیقات دارویی هند با ترکیب دو روش، از انسولین در برابر آنزیم‌های گوارشی حفاظت کرده و امکان جذب سریع توسط جریان خون را فراهم کردند. 
انسولین در کیسه‌های کوچک ساخته شده از چربی‌ها یا چربی موسوم به لیپوزوم (liposome) قرار داده شدند؛ سپس لیپوزوم‌ها در لایه‌هایی از مولکول‌های محافظ به نام پلی الکترولیت‌ها (polyelectolyte) پیچیده می‌شوند. برای کمک به این لیرزوم‌ها (layersomes) برای جذب بهتر توسط جریان خون، فولیک اسید افزوده می‌شود که به حمل و نقل بهتر لیپوزم‌ها از دیواره روده به جریان خون کمک می‌کند. آزمایش این دارو بر روی موش‌ها مثبت گزارش شده است. نتایج این دستاورد در مجله انجمن شیمی آمریکا (American Chemical Society) منتشر شده است.

این سمپوزیوم در تاریخ ۱۹ دی ۱۳۹۲ توسط پژوهشکده علوم غدد و متابولیسم دانشکاه علوم پزشکی شهید بهشتی در محل پژوهشکده علوم غدد درون ریز ومتابولیسم برگزار خواهد شد. مباحث این سمپوزیوم شامل آشنایی با انواع انسولین، انسولین درمانی در دیابت نوع ۱، انسولین تراپی در اورژانسهای هیپرگلسیمک، انسولین تراپی در اعمال جراحی و critically ill patient، انسولین درمانی در دیابت نوع ۲ می باشد.

اطلاعات بیشتر

محققان به‌تازگي مدعي شده‌‌اند که پمپ‌هاي انسوليني در کنترل ديابت نوع 1 در کودکان موثرتر و کارآمدتر هستند و عوارض کمتري نسبت به تزريق انسولين دارند. اين تحقيق که در Princess Margaret Hospital for Children در استراليا انجام شده، نشان مي‌دهد که پمپ‌تراپي در 15 سال گذشته، خصوصا در کودکان بيشتر شده است. در اين مطالعه 345 کودک مبتلا به ديابت نوع 1 و تحت پمپ‌تراپي تحت نظر قرار گرفتند و با همين تعداد کودک که تزريق انسولين داشتند، مقايسه شدند. همگي براي مدت 5/3 سال پيگيري شدند. نتايج مطالعه حاکي از آن است که استفاده از پمپ‌هاي انسوليني اپيزودهاي هيپوگليسمي شديد را کاهش داده بود، در حالي که در گروه ديگر افزايش نشان مي‌داد. از سوي ديگر، بستري شدن بيماران در بيمارستان به دليل کتواسيدوز ديابتيک در کودکان گروه اول کمتر گزارش شد. بنابراين به‌نظر مي‌رسد داده‌هاي جديد از استفاده از پمپ انسولين در کودکان حمايت مي‌کند تا کنترل بهتري از قند خود داشته باشند.

دانـشـمندان استراليايي موفق به مشاهده اثرات انسولين در سلول‌ها با جزئيات كامل شده اند . اين امـر در گذشته امكان پذير نبود. در حال حاضر با وجود اين نتايج مي‌توان به مشكل افراد ديابتي (چه مكانيزمي در بدن آنها مشكل ساز است) پي برد. اين مطلب در ژورنال prestigious از دانشگاه سيدني به چاپ رسيد. براي اولين بار در سال 1921 محققان متوجه نقش مهم انسولين در بدن شدند. انسولين مقدار قند خون را بعد از غذا در بدن كاهش مي‌دهد. اين امر توسط فعال سازي قند موجود در خون و حركت آن به سمت سلول‌ها انجام پذير است اخيرا داشنمندان متوجه هدف انسولين از اين كار شدند و در تلاشند كه در آينده نيز به چگونگي رسيدن به اين هدف پي ببـرند. آخرين و جديدترين سيستم پزشكي براي آناليز اين راه حل همان    mass Spectrometer است كـه كمـك بزرگي به جامعه پزشكي كرده است و قـابليـت توجه و ديدن مولكول  2Ma را كه در هر سلول بدن است امكان پذير مي‌سازد. 
 به كمك اين روش مي‌توان به مطالعه پروتئين نيز پــرداخــت. كــه هـمــواره بـا هـم تـوسـط روش‌هـاي مـخـتلف در تعامل هستند.  يك نوع از اين متد‌ها "Phosphorylation" اســـــت. Phosphate يـــــك نــــوع مـولـكـول اسـت كـه بـه پـروتـئين افزوده مي‌شود تا بتواند اطلاعات را حمل كند يا فعاليت پروتئين را تغيير دهد. 
هــر نــوع پـروتـئـيـن در سـلـول داراي 20 مـنـطـقـه  Phosphorylation است. اين مناطق در واقع داراي محـل هـايـي بـراي جـاي‌گـذاري مـولكـول فسفات هـسـتـنـــد. دانـشـمـنـــدان در حـــدود 370248 مـحــل مختلف براي Phosphorylation يافتند كه 15% آنها با توجه به پاسخ بدن به انسولين تفاوت دارد. پروفسور David James در اين باره گفت  كه :ما مقياس و پيچيدگي انسولين را در نظر گرفته بوديم ولي در مطالعات جديد به اين نتيجه دسيديم زماني كـه انسـوليـن از پـانكـراس بعـد از غذا در بدن آزاد مي‌شود پروتئين‌هاي Phosphorylation را به فعل و انفعـالات وا مـي‌دارد. ايـن عمليـات بسيار دقيق و منـاسب بود و البته بعضي زمان‌بر و بعضي سريع است. دكتر   Sean Humphreyمحقق Spectrometer در حـدود 1500 منطقـه Phosphorylation در پـاسخ به انـسـولـيـن يـافـت. اين عمليات به عنوان   eye openingناميده مي‌شود. ايشان بيان داشتند كه علاوه بر Phosphorylation مـنــاطـقـي بـا عـنـوان  acetylating methylation نيز موجود است و اين پيچيدگي كار را نشان مي‌دهد. به علاوه تاثير SINI(چگونگي ارتباط زنـجـيــري بـيــن سـلــول هــا) بــر روي پــروتـئـيـن نيـز موردمطالعه قرار گرفت. AKt نيز پروتئين ديگري است كه نقش آن مورد بررسي قرار گرفت و جود دستگاه Spectrometer امكان تمام اين تحقيقات را عملي ساخت و بسيار مورد اهميت است. 

مطالعات اخير محققان مركز پزشكي دانشگاه كاليفرنيا نشان مي دهد كه انسولين مهمترين عامل توليد شير مادر است. مهمترين وظيفه انسولين، هدايت گلوگز به سلول ها و كنترل عملكرد صحيح آنهاست. زماني كه كلوگز به سلول ها فرستاده نشود، هيچ منبع انرژي براي فعاليت سلول ها وجود ندارد. تحقيقات نشان مي دهد كه غدد شيري سينه در دوران شيردهي به انسولين بسيار حساس هستند. اين اولين بار است كه اهميت انسولين در فرآيند توليد شير در مادران به وضوح مشخص شده است. در ادامه اين تحقيقات آمده است كه مادراني كه متابوليسم گلوكز در آنان بهينه نيست، مشكل بيشتري در توليد شير در دوران شيردهي دارند. برخي از نشانه هاي موجود دراين افراد، اضافه وزن، سن بالاي بارداري و تولد نوزادي با وزن بالاست. 
تابه حال تصور محققان بر اين بود كه غدد شيري هيچ نقشي در حمل انواع قندها مانند گلوكز ندارند. با توجه به اين بررسي، مهمترين عامل كمبود شير در مادران اختلالات انسولين گزارش شده است.معمولاً مادراني كه بدنشان نسبت به انسولين مقاومت دارد، دچار اختلالات مربوط به انسولين هستند. تغذيه با شير مادر اهميت زيادي دارد. تحقيقاتي كه اخيراً انجام شده نشان مي دهد كه توسعه بخش هايي از مغز كودكاني كه توسط شير مادر تغذيه مي شوند، بيشتر است. اين بخش ها مربوط به يادگيري زبان، توانايي هاي شناختي و احساسات است.

پژوهشگران تايواني موفق به ابداع روشي جديد براي به تصويرکشيدن متابوليسم انسوليني در درون بدن موجودات زنده شدند. در اين روش، انسولين انساني با نانو ذره‌هاي طلا ترکيب مي‌شود و به علت ساطع کردن پرتوهاي فلوئورسانس قرمز يا مادون قرمز، قادر به نمايش الگوي جذب تحت سلولي نانوذره‌هاي طلا- انسوليني است. استفاده از اين روش در بدن موش‌هاي آزمايشگاهي و نيز در بافت چربي انساني در محيط آزمايشگاه نشان داده است که جذب انسولين در سلول‌هايي که گيرنده آن را دارند بيشتر است. نانو ذره‌هاي طلا- انسوليني حتي مي‌توانند به درون قطره‌هاي چربي در درون آديپوسيت‌ها نيز نفوذ کنند. با اين روش، مشخص شده که آديپوسيت‌هاي چاق در موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع دو و نيز آديپوسيت‌هاي چاق انسان‌هاي مبتلا به ديابت يا بيماري عروق کرونري، به ميزان بيشتري انسولين را جذب مي‌کنند. بدين ترتيب، نانوذره‌هاي طلا- انسولين مي‌توانند راهکار و رويکرد جديدي در بررسي متابوليسم انسوليني در محيط آزمايشگاهي و نيز در بدن موجودات زنده کوچک جثه ارائه کند.

يكي از مشكلات هميشگي بيماران مبتلا به ديابت تزريق به موقع و به اندازه انسولين است. شايد بيماران ديابتي بارها آرزو كرده‌اند كه سيستم خودكاري براي تزريق درست انسولين پيدا مي‌شد. حال پژوهشگران سوئيسي بعد از تحقيقات مختلف اين آرزو را برآورده کرده‌اند. حاصل كار آنها يك سيستم كنترل و پمپاژ اتوماتيك قندخون است كه بر پايه يك تلفن هوشمند اندروييدي كار مي‌كند. اين دستگاه كه Jewel PUMP نام دارد، مجموعه‌اي است از يك پمپ انسولين كوچك كه تا 500 واحد انسولين را در خود جاي مي‌دهد و با دستور تلفن هوشمند اقدام به تزريق انسولين مي‌كند البته كانون تزريقي بايد هر 3 روز تعويض شود. تلفن هوشمند هم يك تلفن خاص است كه توسط خود دبيوتك ساخته شده و از آخرين نسخه اندروييد استفاده مي‌كند. اين تلفن يك ورودي براي كارت اندازه‌گيري قندخون دارد و براساس سابقه بيمار و ميزان قندفعلي، ميزان انسولين را محاسبه و به پمپ ارسال مي‌كند. علاوه بر آن يك سيم كارت اختصاصي براي ارتباط با سرورهاي دبيوتك در آن تعبيه شده تا تاريخچه و پرونده بيمار در سرورها ثبت شوند و در صورت لزوم براي پزشك نيز قابل‌دسترسي باشند. بادكمه‌هايي كه روي پمپ وجود دارد، در صورت گم‌شدن تلفن، تزريق دستي انسولين انجام مي‌شود و هنگامي كه تلفن دوباره در دامنه دسترسي پمپ قرار گرفت، به طور خودكار کنترل اوضاع را به دست مي‌گيرد.

اخيرا سازمان غذا و داروي آمريکا درخواست تاييد داروي تکميلي جديد ليناگليپتين linagliptin با نام تجاري ترادجنتا Tradjenta را براي افزودن به انسولين درماني در بزرگسالان مبتلا به ديابت نوع دو پذيرفته است. ترادجنتا يک داروي نسخه‌اي است که همراه با رژيم غذايي و ورزش براي کاهش گلوکز خون در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو تجويز مي‌شود و مي‌تواند به صورت تک دارويي يا همراه با ساير داروهاي متداول در درمان ديابت نظير مت‌فورمين، سولفونيل اوره، پيوگليتازون يا انسولين مصرف شود. تجويز ترادجنتا در مبتلايان به ديابت نوع يک و نيز مبتلايان به کتواسيدوز ديابتي ممنوع است. تصميم تازه FDA براساس نتايج مطالعه فاز 3 روي اثربخشي ترادجنتا در ترکيب با انسولين (با يا بدون مت‌فورمين و/ پيوگليتازون) اتخاذ شده است. مطالعه مذکور نشان داده افزودن ترادجنتا به انسولين در مقايسه با درمان به تنهايي، کنترل بهتر قندخون را به دنبال داشته است. ترادجنتا متعلق به گروه داروهاي نسخه‌اي مهارکننده‌هاي دي پپتيديل پپتيداز-4 (DPP-4) است.

تحقيقات جديد نشان داده‌اند، هنوز نمي‌توان مطمئن بود در بيماران مبتلا به نوع 2 ديابت تجويز توام متفورمين و انسولين در درازمدت براي بيماران سودمند باشد. محققان دانمارکي پس از بررسي 23 مطالعه باليني با شرکت بيش از 2200 بيمار بالاي 18 سال به اين نتيجه رسيدند که مصرف متفورمين همراه انسولين تزريقي، باعث کنترل بهتر قندخون، احتمال کمتر افزايش وزن و نياز کمتر به انسولين خواهد شد. اين محققان در مورد وضعيت بيماران دريافت‌کننده توام اين دو دارو از جمله تعداد کل موارد مرگ‌ومير و به‌طور جداگانه مرگ‌ومير ناشي از بيماري‌هاي قلبي-عروقي اظهارنظري نکرده‌اند. چنين مي‌توان برداشت کرد که مطالعات بيشتري براي درک بهتر فوايد و مضرات ترکيب درماني مذکور لازم است. يکي از محققان مرکز تحقيقات باليني کوپنهاگ معتقد است ترکيب انسولين و متفورمين خطر افت شديد قندخون را بالا مي‌برد. به تازگي شروع همزمان متفورمين با انسولين در دستورالعمل‌هاي درماني ديابت نوع توصيه شده است. مقاله اخير در شماره 19 آوريل 2012 ژورنال پزشکي بريتانيا به چاپ رسيده است.

شرکت نوونورديسک اخيرا اعلام کرد سازمان غذا و داروي آمريکا لومير(Levemir) را براي تجويز در زنان باردار ديابتيک بدون افزايش خطر براي جنين وي موردتاييد قرار داده است. لومير، اولين و تنها انسولين پايه آنالوگ است که در گروه B طبقه‌بندي داروها در دوران بارداري قرار دارد. تا پيش از اين، انسولين انساني (NPH) به عنوان استاندارد درماني ديابت در زنان باردار محسوب مي‌شد. تصميم‌گيري سازمان غذا و داروي آمريکا براساس يک مطالعه تصادفي کنترل شده روي لومير در زنان باردار مبتلا به ديابت نوع يک صورت گرفت. اين مطالعه، اثربخشي و ايمني لومير را با انسولين انساني براي درمان 310 زن مقايسه کرده بود. مطالعه نشان داد بيماران دريافت‌کننده لومير در سن بارداري 36 هفتگي ميزان کاهش A1C و کاهش سطوح قندخون ناشتا در هفته‌هاي 24 و 36 در مقايسه با انسولين انساني دارند. به علاوه، در کل تفاوتي در ايمني بين دو دارو مشاهده نشد. تنها در کشور آمريکا، 85/1 ميليون زن در سنين بارداري به ديابت مبتلا هستند.

در بررسي 3400 بزرگسال فرانسوي كه به مدت 14 سال پيگيري شدند، مشخص شد بيماران مبتلا به ديابت كه تحت‌درمان با انسولين قرار داشتند، به‌طور قابل‌توجهي بيشتر با خطر مرگ مواجه بودند. بنابراين اين يافته‌ها اطلاعات بيشتري را درباره خطرات و مزاياي افزايش درمان‌هاي هيپوگليسميك فراهم آورده است. اين مطالعه نشان داده كه انسولين درماني در بيماران ديابتي در مقايسه با افرادي كه اصلا ديابت ندارند، خطر مرگ را در طول دوره 14 ساله 5 برابر افزايش مي‌دهد. در مقابل بيماران مبتلا به ديابت كه از ديگر داروهاي كاهنده قندخون مانند متفورمين يا يك سولفونيل اوره استفاده مي‌كنند ، با خطر 5/1 تا 2/2 برابري مرگ نسبت به افرادي كه مبتلا به ديابت نيستند، مواجه مي‌شوند. البته اين مطالعه همه‌چيز را تاييد نمي‌كند، اما مشوقي است براي انجام مطالعات بيشتر در اين زمينه تا واقعيت موضوع به خوبي نمايان شود. محققان بر اين باورند كه شايد انسولين با ميزان نسبي بالاي القاي هيپوگليسمي، مورتاليتي بيماران را تقويت كند، باعث افزايش وزن شود يا شايد استفاده از آن علامتي از بيماري شديدتر باشد.

پژوهشگران دانشگاهUT، طي مطالعه‌اي به بررسي اثر هورمون لپتين در کنترل ديابت نوع يک پرداختند. در اين مطالعه پژوهشگران از ترکيب مترلپتين (Metreleptin) که در مطالعات قبلي توسط بيماران به خوبي تحمل شده بود، استفاده کردند. پژوهشگران اين طرح عنوان کردند که نتايج حاصل از مطالعات حيواني حاکي از آن است که استفاده از لپتين مي‌تواند باعث کنترل قند خون در نمونه‌هاي حيواني مبتلا به ديابت نوع يک شده و از بروز کما در اين نمونه‌ها پيشگيري کند. اين نتايج نشان دادند که لپتين حتي بهتر از انسولين مي‌تواند قندخون را در اين نمونه‌هاي حيواني کنترل کند. به دنبال اين نتايج موفقيت‌آميز پژوهشگران تصميم گرفتند که اين دارو را روي انسان‌ها مورد آزمايش قرار دهند. شرايط لازم براي ورود به مطالعه بيماران مبتلا به ديابت نوع يک هستند که داراي شاخص توده بدني زير 25 بوده و سن آنها بين 18 تا 50 سال است.

مطالعه‌‌هاي فاز دوم شرکت نورديک روي انسولين طولاني اثري که به نام دگلودک (Degludec) معروف است با نتايج موفقيت‌آميزي همراه بوده است. در اين مطالعه 77 درصد بيماراني که هفته‌اي 3 بار با اين دارو تحت درمان قرا گرفته بودند داراي قند خون کنترل شده بودند. با توجه به اينکه اين دارو تنها هفته‌اي 3 بار استفاده مي‌شود، مي‌تواند موفقيت بزرگي براي کنترل قند خون براي مبتلايان به ديابت باشد. در حال حاضر اين دارو تنها در مراحل تحقيقاتي است.