پزشکی بالینی

 فرضيه‌هاي مختلفي در مورد ارتباط لپتين و چاقي با دمانس وجود دارد. برخي معتقدند بين سطح لپتين و عملکرد شناختي يک ارتباط مستقيم وجود دارد، درحالي‌که برخي ديگر معتقدند به علت وجود مقاومت نسبت به لپتين در افراد چاق، سطح بالاي لپتين الزاما باعث محافظت عصبي نمي‌شود.
در يک پژوهش جديد، پژوهشگران دانشگاه UCLF 579 زن مسن با ميانگين سن 6/82 سال را مورد بررسي قرار دادند. در اين مطالعه ارتباط سطح لپتين خون با عملکرد شناختي افراد مورد ارزيابي قرار گرفت. شواهد حاصل از اين مشاهده نشان دادند بين سطح لپتين خون و عملکرد شناختي ارتباط وجود دارد. در زماني که شاخص توده بدني (BMI) آنها کمتر از 25 بود، هريک انحراف معيار کاهش در لگاريتم سطح لپتين با 32% کاهش در شانس ابتلا به دمانس يا اختلال خفيف عملکرد شناختي همراه بود.
چنين ارتباطي در زنان چاق يا دچار افزايش وزن مشاهده نشد. شاخص‌هاي جسماني (شامل وزن) در اين مطالعه ارتباط مستقيمي با شانس ابتلا به دمانس يا اختلال خفيف عملکرد شناختي نشان ندادند. پژوهشگران نتيجه‌گيري کردند از لپتين مي‌توان براي پيشگيري وقوع دمانس در زناني که مبتلا به افزايش وزن نيستند استفاده کرد.

پژوهشگران دانشگاهUT، طي مطالعه‌اي به بررسي اثر هورمون لپتين در کنترل ديابت نوع يک پرداختند. در اين مطالعه پژوهشگران از ترکيب مترلپتين (Metreleptin) که در مطالعات قبلي توسط بيماران به خوبي تحمل شده بود، استفاده کردند. پژوهشگران اين طرح عنوان کردند که نتايج حاصل از مطالعات حيواني حاکي از آن است که استفاده از لپتين مي‌تواند باعث کنترل قند خون در نمونه‌هاي حيواني مبتلا به ديابت نوع يک شده و از بروز کما در اين نمونه‌ها پيشگيري کند. اين نتايج نشان دادند که لپتين حتي بهتر از انسولين مي‌تواند قندخون را در اين نمونه‌هاي حيواني کنترل کند. به دنبال اين نتايج موفقيت‌آميز پژوهشگران تصميم گرفتند که اين دارو را روي انسان‌ها مورد آزمايش قرار دهند. شرايط لازم براي ورود به مطالعه بيماران مبتلا به ديابت نوع يک هستند که داراي شاخص توده بدني زير 25 بوده و سن آنها بين 18 تا 50 سال است.