پزشکی بالینی

محققان در دانشگاه لیدز انگلستان با بهره گیری از فناوری جدید، قطعه‌ای شیشه‌ سیلیکا را با روش نانو طراحی کرده‌اند که وقتی نور لیزری با قدرت پایین به یون‌های آن برخورد می‌کند، در طیف نور مادون‌قرمز، نور فلورسانس تولید می‌کند. در این حسگر لیزری جدید، میزان قندخون بدون سوراخ کردن پوست قابل کنترل است. در‌ حال‌ حاضر، بسیاری از بیماران دیابتی باید با سوراخ‌کردن انگشتان خود، قرار‌ دادن قطره‌ خون خارج‌ شده روی نوار آزمایش و پردازش نتایج به کمک دستگاه تست قندخون سیار، میزان قندخون خود را اندازه‌گیری کنند. این فرآیند ممکن‌ است ناراحت‌کننده و آلوده‌کننده باشد و بارها به‌ صورت روزانه تکرار شود.
فناوری جدیدی از دستگاه کوچکی بهره‌ می‌گیرد که برای اندازه‌گیری میزان قندخون بدون نفوذ در پوست از لیزری با قدرت پایین استفاده می‌کند. درمقایسه با سوراخ‌کردن انگشت، این فناوری جانشینی ساده‌تر و بدون درد را برای بیماران فراهم می‌کند. محققان می‌گویند: وقتی این شیشه در تماس با پوست کاربر قرار‌ می‌گیرد، دامنه‌ سیگنال فلورسانس متناسب با غلظت قندخون فرد تغییر‌ می‌کند. این دستگاه مدت زمانی را که فلورسانس ادامه دارد، ارزیابی کرده و از آن برای محاسبه‌ میزان قند موجود در جریان خون فرد استفاده می‌کند، بدون اینکه به سوزن نیاز داشته باشد. این روند کمتر از 30 ‌ثانیه طول می‌کشد.
شیشه‌ای که در حسگرها استفاده شده با‌دوام است و مشابه با شیشه‌ای عمل می‌کند که در تلفن‌های هوشمند استفاده می‌شود. به‌ همین‌ دلیل، این دستگاه ارزان‌تر و مقرون‌به‌صرفه‌تر است؛ چون در مقایسه با سیستم‌های خودکنترلی فعلی، هزینه‌های استفاده از این دستگاه پایین‌تر است. محققان می‌گویند: این فناوری از قابلیت‌های نظارتی مستمری برخوردار است که آن را به‌ عنوان دستگاهی پوشیدنی به گزینه‌ای ایده‌آل برای همه‌گیرشدن تبدیل می‌کند و می‌تواند به بهبود زندگی میلیون‌ها انسان کمک کند، چون آن‌ها را قادر می‌سازد تا بدون نیاز به هیچ اتصالی، پیوسته میزان قندخون خود را کنترل کنند.
به گفته محققان، استفاده از این روش در مقایسه با کنترل‌کننده‌های مستمر تهاجمی که از حسگرهای کاشته شده استفاده کرده و باید به طور مرتب تعویض شوند، گزینه‌ ساده‌تر و ارزانتری است و برخلاف روش متداول، این فناوری جدید و غیرتهاجمی می‌تواند به‌صورت پیوسته میزان قندخون را کنترل کند.
محققان با تاکید بر اینکه که فناوری مذکور جانشینی برای آزمایش به روش سوراخ‌کردن انگشت محسوب می‌شود، تصریح کردند: استفاده از این سامانه، این قابلیت را نیز برای افراد دیابتی فراهم می‌کند تا به‌ صورت مستمر قندخون خود را ارزیابی کنند. یعنی زمانی که اقدامی فوری ضرورت دارد، خیلی سریع به بیمار هشدار داده می‌شود.
آنها می‌گویند: استفاده از این شیوه به دیابتی‌ها کمک می‌کند تا خودتنظیمی داشته باشند و درمان اورژانسی را به حداقل می‌رساند. به ادعای دانشمندان، این دستگاه پوشیدنی تنها یک گام با محصولی فاصله دارد که هشدارها را به تلفن‌های همراه هوشمند ارسال می‌کند یا مقادیر قندخون را مستقیم به پزشک اطلاع داده و به آن‌ها اجازه‌ می‌دهد تا نحوه‌ مدیریت بیماری، توسط فرد دیابتی را ثبت و ضبط‌ کنند.
محققان می‌گویند: این فناوری منحصر به‌فرد به میلیون‌ها انسان اجازه می‌دهد تا بیماری دیابت خود را بهتر مدیریت کنند‌. تکامل نهایی دو محصول متمایز (محصول لمسی‌، انگشتی و محصول پوشیدنی) این امکان را در‌ اختیار مبتلایان به دیابت‌های نوع 1 و 2 قرار‌می‌دهد تا از دستگاهی استفاده کنند که بیشترین تناسب را با سبک‌ زندگی آنها دارد. در‌ حال‌ حاضر نوع رومیزی این دستگاه به‌ صورت آزمایشی در بررسی‌های بالینی استفاده می‌شود اما محققان قصد دارند دو نوع دستگاه برای بازار بسازند. یک دستگاه که به‌ صورت لمس‌، انگشتی و شبیه به ماوس رایانه است و دیگری که مدلی پوشیدنی جهت کنترل پیوسته‌ قند است.
نتایج بررسی‌های بالینی آزمایشی به‌ خوبی نشان‌ می‌دهد که این فناوری نظارتی جدید، مانند فناوری‌های متداول از پتانسیل اجرایی‌شدن برخوردار است. آزمایش‌های بالینی بیشتر و بهینه‌سازی محصول به‌ منظور تایید قانونی این محصول و نیز قبل‌از آماده‌سازی این فناوری برای ورود به بازار ضرورت دارند. محققان می گویند: کنترل غیرتهاجمی، به ویژه در بیماران جوانی که به دیابت نوع‌ یک مبتلا هستند بسیار ارزشمند است. در‌این گروه، افرادی که به کنترل شدید و دقیق قند نیاز ‌دارند مثل زنان جوانی که باردار هستند یا افرادی‌ که‌به‌ افت مکرر‌ قندخون مبتلا هستند، از این فناوری بهره‌ی بیشتری می‌برند.

یافته‌های دانشمندان دانشگاه استنفورد نشان داد، انباشت نوعی ماده در لوزالمعده در طول مرحله پیش از بروز علائم دیابت نوع 1، نقش مهمی را در ابتلا به این بیماری ایفا می‌کند.  محققان حاضر در این تحقیق از نوعی دارو برای مسدودکردن تولید ماده hyaluronan در موش‌های مدل استفاده کردند. داروی hymecromone مانع از بروز آسیب به سلول‌های تولیدکننده انسولین و در نتیجه مانع از شروع دیابت نوع 1 شد. این دارو هم‌اکنون در اروپا و آسیا برای درمان اسپاسم‌های مرتبط با سنگ کیسه صفرا به کار می‌رود. 
دانشمندان دریافتند ماده‌ hyaluronan در نزدیکی سلول‌های بتای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 به فراوانی یافت می‌شود اما این موضوع فقط در بافت لوزالمعده بیمارانی مشاهده شد که به تازگی به دیابت مبتلا شده بودند و نه افرادی که برای دهه‌ها دچار این عارضه بودند.
 محققان پی بردند داروی hymecromone یا 4-methylumbelliferone مانع از تولید hyaluronan می‌شود و این داروی ارزان را می‌توان به صورت خوراکی مصرف کرد. زمانی که تیم علمی داروی مزبور را پیش از نابودشدن سلول‌های بتا به موش‌های تحت بررسی اعمال کرد، هیچ یک از موش‌ها دچار ازدیاد قند خون نشد. در صورت استفاد مکرر موش‌ها از این دارو، آ‌ن‌ها برای دست کم یک سال عاری از دیابت بودند اما در صورت متوقف‌شدن مصرف آن به سرعت دیابتی می‌شدند. جزئیات این پژوهش در مجله Clinical Investigation منتشر شد.

پژوهش محققان بیمارستان دانشگاه چاریتیه در برلین نشان می‌دهد رژیم‌های غنی از پروتئین حیوانی و گیاهی می‌تواند باعث بهبود قند خون در مبتلایان به دیابت نوع دو بدون عوارض جانبی بر عملکرد کلیه‌ها شود. محققان در این تحقیق ، تأثیرات دو نوع رژیم پروتئینی (حیوانی و گیاهی) با میزان کالری مشابه را بر متابولیسم و چربی کبد گروهی از دیابتی‌ها مورد بررسی قرار دادند.
نتایج نشان می‌داد در بیماران دیابتی، رژیم شش هفته‌ای غنی از پروتئین موجب بهبود متابولیسم کلسترول و کاهش چربی کبد می‌شود. همچنین در افرادی که رژیم پروتئینی گیاهی را دنبال کردند، عملکرد کلیه‌ها نیز بهبود یافته بود.
به گفته محققان برای اثبات قطعی نتایج مشاهدات طولانی‌مدت و بررسی ژن‌های دخیل در متابولیسم چربی، گلوکوز و التهاب در سلول‌های خونی و بافت‌های چربی نیاز است تا تأثیر رژیم‌هایی را که میزان آمینواسید بیشتری دارند نیز مطالعه گردد. این پژوهش در نشست سالیانه انجمن اروپایی مطالعات دیابت (EASD) منتشر شد.

دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیه‌گو محافظ دهانی ارائه داده‌اند که خوانش‌های مداومی از نشانگرهای بهداشتی کاربران از جمله لاکتات، کورتیزول و اسید اوریک آن‌ها ارائه می‌دهد. می‌توان از این ابزار برای نظارت بر سلامتی افراد از جمله علائم دیابت آن‌ها استفاده کرد تا بتوان عملکرد ورزشکاران را رهگیری یا استرس را در سربازان شناسایی کرد. نسخه کنونی این محافظ دهان به رهبری پروفسور جوزف وانگ و پاتریک مرسیر به طور خاص برای بررسی‌کردن سطوح اسید اوریک کاربران طراحی شده و این سطوح تحت تاثیر شرایطی از جمله نقرس و دیابت است. 
این ابزار در درون تخته مداری به اندازه یک پنی قرار دارد و مجهز حسگر صفحه چاپی است؛ خود این حسگر حاوی نقره، نوعی جوهر آبی ویژه و آنزیمی موسوم به uricase است. زمانی که uricase در معرض اسید اوریک موجود در بزاق کاربر قرار می‌گیرد، با شکل‌دادن پراکسید هیدروژن واکنش نشان می‌دهد و این پراکسید به نوبه خود با جوهر واکنش نشان می‌دهد. این موضوع، سیگنال الکتریکی تولید می‌کند که دیجیتالی شده و سپس به صورت بی‌سیم برای تحلیل به گوشی هوشمند یا تبلت مخابره می‌شود. 
تاکنون این محافظ دهان در شناسایی‌کردن سطوح بالای اسید اوریک در نمونه‌های بزاق متعلق به یک بیمار مبتلا به هیپراوریسمی دقیق عمل کرده است. این محافظ دهان همچنین قادر به شناسایی پایین‌بودن سطح اسید اوریک پس از مصرف داروهای پایین‌آورنده این ماده شد. پیش‌تر، تنها راه نظارت بر این سطوح، گرفتن چندین نمونه خون بود و بیمار باید منتظر بروز علائم پیش‌ از مصرف دارو می‌ماند. جزئیات این تحقیق در مجله Biosensors and Bioelectronics ارائه شد.

پژوهش محققان دانشگاه مک‌گیل کانادا نشان داد دیابت دوران حاملگی، نه تنها در مادران باعث افزایش ریسک ابتلا به دیابت در آینده می‌شود، بلکه پدران نیز از این خطر مصون نیستند. در حال حاضر می‌دانیم که کسانی که به دیابت حاملگی مبتلا شوند، هفت برابر بیشتر احتمال ابتلا به دیابت نوع دو را دارند. به گفته کابری داسگوپتا، دانشیار داروسازی دانشگاه مک‌گیل در مونترال کانادا و مولف ارشد این تحقیقات، این نخستین پژوهش صورت گرفته به منظور نشان دادن ارتباط بین دیابت حاملگی در مادران و وقوع دیابت در پدران است. داسگوپتا اظهار کرد: ما مشاهده کردیم که وقوع دیابت در پدرانی که همسرشان مبتلا به دیابت حاملگی بوده، در مقایسه با دیگر مردان که همسرانشان دیابت دوران حاملگی نداشته‌اند، 33 درصد بیشتر است.
برای انجام این تحقیقات، محققان داده‌های نزدیک به 20 سال را در مراکز سلامت و ثبت موالید و فوت در استان کبک کانادا بررسی کرده‌اند. محققان موالید زنده بین سال‌های 1990 تا 2007 را که ابتلای به دیابت حاملگی مادران در آنها مثبت تشخیص داده شد بود، به طور تصادفی انتخاب کرده و با نمونه‌های کنترلی بدون دیابت حاملگی مطابقت دادند. آن‌ها سپس پدران با دیابت نوع 2 را از زمان مرخص شدن مادران از بیمارستان تا پایان مدت زمان تحقیقات یعنی پایان مارس 2012 شناسایی کردند. در کل 70 هزار و 890 نفر از پدران مورد ارزیابی قرار گرفتند. 
داسگوپتا در توضیح گفت: تحقیقات ما نشان می‌دهد که به دلیل محیط های اجتماعی و فرهنگی مشترک زوج‌ها که در رفتارها و رویکردهای مربوط به سلامتی نیز موثرند، این خطر در زوج‌ها به طور نسبی تقسیم می‌شود. این پژوهش در مجله Diabetes Care به انتشار رسیده است.

گروهی از پژوهشگران هندی پس از تحقیق بر روی دیابت و اثرات آن بر سلامت مردان دریافتند که این بیماری اثر مستقیمی بر قدرت باروری مردان دارد. پزشکان معتقدند که هر دوگونه دیابت نوع یک و دو با تخریب سلول‌های انسولین‌ساز بدن، مشکلات سلامتی از جمله کاهش قدرت باروری مردان را به همراه دارد. دکتر شیتایز موردیا، متخصص باروری در مورد تاثیر دیابت بر کاهش باروری اظهارکرد: هنگامی که دیابت به صورت کنترل نشده باقی بماند اثرات بعدی آن بر روی سیستم عصبی و سیستم تولید مثل کاملا آشکار می‌شود.
وی در ادامه افزود: در مطالعات انجام شده مشخص شد که دیابت باعث اختلال در فرایند نعوظ می‌شود و همچنین سطح بالای گلوکز، افزایش فشار خون و کلسترول بالا همگی در فرایند نعوظ مردان تاثیر منفی دارند. موردیا همچنین معتقد است که مشکلات عصبی ناشی از دیابت باعث به تاخیر افتادن فرایند انزال در مردان می‌شود.
پزشکان هندی در ادامه مطالعات خود دریافتند که دیابت و تاثیر منفی آن بر اعصاب بدن حتی باعث تاثیر در کنترل صحیح مثانه می‌شود. دیابت تاثیر بسیار منفی بر دی‌.ان.ای اسپرم‌ها دارد. دکتر آرویند وید، متخصص درمان مشکلات ناباروری مردان از دانشگاه دهلی گفت: در مطالعات اخیر مشخص شد که حدود 40 درصد از مردان بالای چهل سال هندی از سندرم نعوظ سخت ناشی از دیابت رنج می‌برند. یک از مشکلات بسیار آزاردهنده دیابت برای مردان عارضه انزال دیررس است که این بیماری تاثیر مستقیمی بر قدرت باروری مردان دارد. پزشکان هندی معتقدند که بهترین راه برای پیشگیری بیماری‌های باروری ناشی از دیابت کنترل دوماهه سطح خون توسط متخصص است.

محققان امریکایی با تغییر سلول‌های ایمنی دندریتی، از تخریب سلول‌های پانکراسی تولیدکننده انسولین (سلول‌های بتا) در بدن جلوگیری کرده‌اند که استفاده از این روش می‌تواند امیدی تازه در تولید واکسن دیابت با استفاده از نانوذرات باشد. دو سال قبل برای اولین بار پژوهشگران روش جدید ایمنی‌درمانی تجربی را که می‌تواند از شروع دیابت نوع یک پیشگیری کند، گزارش کردند. محققان می‌گویند: این گام مهم نیازمند استخراج سلول‌های دندریتی مورد نظر برای دست‌کاری بعدی آنها و تزریق مجددشان به‌ بدن است.
پژوهشگران نانو ذراتی به‌ نام لیپوزوم‌ها را در آزمایشگاه تولید کردند و زمانی‌ که این نانو‌ذرات به بدن تزریق شدند، تخریب سلول‌های بتا را متوقف و از ابتلا به دیابت جلوگیری کردند. این روش می‌تواند انتخاب بهتری برای واکسن انسانی باشد.
محققان با اشاره به این که قطره‌هایی از چربی و آب می‌توانند در سطح وسیع تولید شوند، اظهار کردند: لیپوزوم‌ها سلول نیستند، بلکه قطره‌هایی حاوی غشاهایی مانند غشاهای سلولی‌اند. این قطره‌ها را می‌توان با استفاده از فرآیند خاصی تولید‌ کرد اما این فرآیند باید بی‌خطر و آسان باشد و همین‌طور به‌راحتی در حجم بالا تولید شود.
به گفته آنها، قطر لیپوزوم‌های تولید شده برای این منظور‌، از نیم تا یک‌ میکرون بود. این لیپوزوم‌ها به طور اختصاصی ایجاد شده‌اند تا از سلول‌های بتای پانکراس که در فرآیند مرگ برنامه‌ریزی‌شده‌ سلولی ‌هستند، تقلید کنند. این روشی است که بدن از‌ طریق آن از تخریب سلول‌های بتا ممانعت و این امکان را فراهم می‌کند تا تحمل ایمنی‌شناختی خود را بهبود ببخشد.

محققان می‌گویند: پس‌ از اثبات این مطلب که لیپوزوم‌ها از ابتلا به دیابت نوع یک در موش‌های آزمایشگاهی جلوگیری می‌کنند، گام‌های بعدی شامل آزمایش آن روی سلول‌های انسانی در شرایط آزمایشگاهی، شروع آزمایش‌های بالینی بر داوطلب‌های انسانی از نظر واکسیناسیون پیشگیرانه و درمان بیماری از‌ طریق ترکیب واکسن با روش‌های درمانی احیا‌کننده هستند. محققان در‌ نظر دارند این گام‌ها را روی بیماران بستری در بیمارستان انجام‌ دهند و فرآورده‌ی مزبور را از نظر میزان دوز و بررسی‌های راهنما (guideline studies) بهینه‌ کنند. محققان می‌گویند: دیابت نوع یک، بیماری است که در آن، بدن سلول‌های بتای پانکراس را به‌ عنوان سلول‌های خودی نمی‌شناسد و آنها را تخریب می‌کند. در نتیجه پانکراس، انسولین کم و کمتری تولید می‌کند. انسولین هورمونی است که امکان پردازش قند مصرفی را فراهم می‌کند.

بیماران باید چندین بار در روز انگشتان خود را برای کنترل میزان قند خونشان سوراخ کنند و به ناحیه‌ شکم یا دیگر اعضای بدنشان انسولین تزریق کنند. این کنترل مداوم همیشه آسان نیست و بالا‌ یا پایین‌بودن انسولین می‌تواند پیامدهای جدی داشته باشد. از جدی‌ترین مشکلات، هیپرگلیسمی (افزایش قندخون) بلند مدت است که موجب آسیب به شبکیه شده و به نابینایی، نارسایی‌ کلیه، تخریب رشته‌های اعصاب محیطی یا زخم پای دیابتی منجر می‌شود.
به گفته محققان، دلایل بیماری نامشخص هستند، با این‌ وجود هر‌ دو عامل ژنتیکی و محیطی دخیل هستند. حدود 0.3 درصد از جمعیت جهان مبتلا به این بیماری هستند و میزان ابتلا، طی یک‌سال سه تا چهار ‌درصد افزایش می‌یابد. بیماری مزبور اغلب در کودکان و نوجوانان ظاهر می‌شود و درمان‌ناپذیر است. این روش ایمنی‌درمانی راه‌ حل محتملی برای درمان دیابت نوع‌ یک ارائه می‌دهد.

محققان کانادایی طی تحقیقی جامع و با استفاده از آزمایشات بالینی بر روی بیش از 95 هزار بیمار دریافتند، داروهای کاهش‌دهنده قند خون که برای دیابتی‌ها تجویز می‌شوند، می‌توانند خطر نارسایی قلبی را بطور قابل توجهی افزایش دهند. به منظور بررسی رابطه بین داروهای درمانی دیابت و نارسایی قلبی، محققان مرکز قلب پیتر مونک کانادا، داده‌های 14 آزمایش بالینی را که در آن 95 هزار و 502 بیمار حضور داشتند، مورد بررسی قرار دادند. 
 نتایج نشان می‌دهد، خطر نارسایی قلبی برای بیمارانی که از داروهای کاهش‌دهنده قند خون استفاده می کردند، 14 درصد بیشتر از سایرین بود؛ این افزایش خطر به طور مستقیم با نوع درمان گزینشی دیابت ارتباط داشت، یعنی بعضی داروها تاثیر بیشتر و بعضی دیگر تاثیر کمتری را بر جای می‌گذاشتند. 
 در حالی که بعضی داروها خطر زیادی را از خود نشان دادند، سایر درمان‌ها نظیر کاهش فشرده وزن برای کنترل قند خون، خطر کمتری را برای نارسایی قلبی نشان می‌دادند. به طور کلی، یافته‌ها نشان می دهد، به ازای هر یک کیلو اضافه وزن ناشی از مصرف داروهای دیابت، هفت درصد افزایش خطر نارسایی قلبی وجود خواهد داشت. نتایج این پژوهش در شصت و چهارمین نشست علمی سالیانه کالج قلب آمریکا ارائه و در مجله The Lancet Diabetes and Endocrinology منتشر شد.  

پژوهش صورت گرفته توسط محققان آمریکایی نشان می‌دهد، تجویز غیرضروری آنتی‌بیوتیک‌ها بویژه پنی‌سیلین، خطر ابتلا به دیابت را تا 23 درصد افزایش می‌دهد. محققان دانشگاه پنسیلوانیا نسخه‌های تجویزی برای 200 هزار انگلیسی را قبل از ابتلا به دیابت بررسی کرده و دریافتند، مصرف دو دوره آنتی‌بیوتیک به ویژه پنی‌سیلین می‌تواند خطر دیابت نوع دو را افزایش دهد و با افزایش مصرف به دو الی پنج دوره، این خطر به ترتیب 8 تا 23 درصد افزایش پیدا می‌کند. 
 این در حالی است که برای آنتی‌بیوتیک دیگری موسوم به کینولون که نسبت به پنی‌سیلین کمتر تجویز می‌شود، خطر ابتلا به دیابت در دو و پنج دوره مصرف، به ترتیب 15 تا 37 درصد افزایش پیدا می‌کند. محققان هشدار دادند که آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند باکتری‌های معده را تغییر داده و متعاقبا تأثیراتی را بر سلامتی بگذارند. نتایج این پژوهش در مجله Endocrinolog منتشر شده است.  

تحقیقات صورت گرفته توسط محققان کانادایی بر روی موش‌های چاق یا دچار دیابت نشان می‌دهد، متفورمین و رسوراترول قادر به هدف قرار دادن مسیرهای سیگنال‌دهی در روده کوچک برای کاهش قند خون هستند. حدود 80 درصد از مبتلایان به دیابت نوع 2 از اضافه وزن یا مشکل چاقی رنج می‌برند که کنترل سطح قند خون را دشوار می‌سازد. محققان موسسه تحقیقاتی بیمارستان عمومی تورنتو در تحقیقات خود کشف کرده‌اند، دو ترکیب متفورمین و رسوراترول می‌توانند مسیرهای سیگنال‌دهی برای کاهش قند خون را در روده کوچک هدف قرار دهند. 
 متفورمین یکی از رایج‌ترین داروهای تجویز شده برای کنترل دیابت نوع 2 محسوب می‌شود و ترکیب آنتی‌اکسیدانی رسوراترول نیز در انگور، بادام زمینی و زغال‌اخته وجود دارد. آزمایشات صورت گرفته بر روی موش‌های چاق یا مبتلا به دیابت نشان می‌دهد، متفورمین و رسوراترول به ترتیب مولکول‌های AMPK و سیرتوئین1 را در روده کوچک فعال کرده و یک شبکه عصبی شامل روده ، مغز و کبد را برای کاهش قند خون هدف قرار می‌دهند. 
 متفورمین، مولکول‌ اثنی‌عشری AMPK‌ و شبکه عصبی را برای پایین آوردن تولید گلوکز فعال می‌کند و بوسیله رسوراترول، ترکیب اثنی‌عشری Sirt1 برای معکوس کردن مقاومت به انسولین از طریق یک شبکه عصبی فعال می‌شود. رسوراترول همچنین در ساختارهای سلولی و مدل‌های حیوانی، تأثیرات قابل‌توجهی در مهار سلول‌های سرطانی، قابلیت‌های ضدالتهابی، کاهش گلوکز یا سطح قند خون را نشان داد. به گفته محققان، برای تعیین اثر مشابه این دو ترکیب بر روی انسان به مطالعات و آزمایشات بیشتری نیاز است. نتایج این تحقیق در مجله Nature Medicine منتشر شد.  

موسسه ملي براي تعالي بهداشت، درمان و مراقب (NICE) انگلستان اعلام کرد، داروي Jardiance يا empagliflozin، ساخت دو شرکت Boehringer Ingelheim و Eli Lilly براي درمان بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 تاييد شده و از اين پس اين دارو در سيستم خدمات ملي سلامت بريتانيا اجازه تجويز و مصرف دارد.
 موارد مصرف اين دارو محدود به موارد زير خواهد شد: 1.1) Empagliflozin در ترکيب با متفورمين در يک رژيم درماني دوگانه استفاده مي‌شود، اگر: 1) داروهاي گروه سولفونيل‌اوره براي بيمار منع مصرف داشته يا بيمار آنها را تحمل نمي‌کند، 2) بيمار در معرض خطر بيشتر هيپوگليسمي يا عواقب آن قرار دارد. 1.2) Empagliflozin در يک رژيم درماني سه‌گانه استفاده مي‌شود، با 1) متفورمين و يک سولفونيل‌اوره، يا 2) متفورمين و يک تيازولينديون. 1.3) Empagliflozin در ترکيب با انسولين با يا بدون ديگر داروهاي ضدديابت، به‌عنوان يک گزينه درماني ديابت نوع 2. Empagliflozin که در اروپا تحت عنوان Jardiance به فروش مي‌رسد، به‌صورت قرص بوده و يک‌بار در روز براي درمان ديابت نوع 2 در بزرگسالان تجويز مي‌شود و قسمتي از کلاس مهارکننده‌هاي SGLT2 است.
 SGLT2 پروتئين‌هاي اساسي هستند که در کليه‌ها مسوول فيلترکردن قند خون بوده و مسوول حدود 90 درصد بازجذب قند و بازگرداندن آن به جريان خون. در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2، بيان SGLT2 افزايش يافته و همين امر منجر به افزايش سطح گلوکز خون مي‌شود. 

شرکت سانوفي اخيرا اعلام کرده است که سازمان غذا و داروي آمريکا انسولين تزريقي گلارژين 300 واحد بر ميلي‌ليتر و با نام تجاري توجئو(Toujeo) را به عنوان انسولين پايه طولاني‌اثر با الگوي مصرف يکبار در روز، براي بهبود کنترل قندخون در بزرگسالان مبتلا به ديابت نوع 1 و 2 مورد تاييد قرار داده است. انتظار مي‌رود که توجئو در آغاز 3ماهه دوم 2015 ميلادي وارد بازارهاي مصرف جهاني شود. پير چنسل، از شرکت سانوفي مي‌گويد: «ما افتخار مي‌کنيم که سابقه‌اي طولاني در کنترل ديابت و انسولين درماني داريم و بيش از يک دهه است که لانتوس براي کنترل ديابت در اختيار بيماران قرار دارد. به دنبال تاييد توجئو از سوي سازمان غذا و داروي آمريکا، گزينه درماني جديدي به مبتلايان به ديابت تقديم شد.»
 اخذ تاييديه سازمان غذا و داروي آمريکا براي توجئو، بر اساس نتايج به‌دست آمده از مطالعات باليني اديشن(EDITION)، شامل چندين مطالعه چند مليتي فاز3 براي ارزيابي اثربخشي و ايمني اين دارو در بيش از 3هزار و 500 بزرگسال مبتلا به ديابت نوع1 يا 2 صورت گرفت. در مطالعات مذکور، توجئو با الگوي مصرف يکبار در روز با لانتوس يکبار در روز مقايسه شد. مطالعه از نوع تصادفي و با اطلاع بيمار و محقق از داروي مصرفي بود. اثربخشي توجئو پس از 26 هفته با لانتوس مقايسه شد. 6 ماه تمديد اين مطالعه، براي اطمينان از ايمني داروي جديد درنظر گرفته شده است. 
 دکتر جان اندرسون،متخصص بيماري‌هاي داخلي و رئيس سابق انجمن ديابت آمريکا، مي‌گويد: «نزديک به 50 درصد از مبتلايان به ديابت با کنترل نامناسب بيماري خود روبرو هستند. با وجود اثبات اثربخشي انسولين، پايدار ماندن اثر آن در کنترل قندخون، براي بيماران و پزشکان هنوز يک معضل است. توجئو گزينه جديدي را در اختيار اين افراد قرار مي‌دهد که بيماري را بهتر کنترل کنند.» شايع ترين عوارض گزارش شده طي مطالعات اديشن عبارت بودند از نازوفارنژيت(12درصد) و عفونت مجاري فوقاني تنفسي(10درصد). تجويز توجئو در درمان کتواسيدوز ديابتي ممنوع است. 

با وجود پيشرفت‌هايي که در درمان ديابت به وجود آمده، از جمله پمپ انسولين و نيز توليد چهار نوع انسولين مختلف، هنوز مبتلايان به ديابت نوع اول بايد خود ميزان انسوليني را که هر روز لازم دارند، تنظيم کنند. يعني ممکن است، فرد مبتلا به ديابت نوع اول مجبور باشد تا ده بار در روز قند خون خود را اندازه گرفته و انسولين مورد نياز خود را محاسبه کند. اين مراقبت دائم از قند خون و انسولين کاري دشوار است. اشتباه محاسبه يا تغيير تغذيه يا فعاليت فرد يا عوامل ديگر ممکن است باعث افزايش يا کاهش بيش از حد قند خون شوند که عوارض خود را به دنبال مي‌آورد. متيو وبر يکي از پژوهشگران اين تحقيق، مي گويد: «در حال حاضر هيچ انسوليني که خود را با ميزان قند خون تنظيم کند و از نظر باليني هم تاييد شده باشد، وجود ندارد.» براي حل اين مشکل، محققان دانشگاه يوتا نوعي انسولين «هوشمند» توليد کرده‌اند، به نام Ins-PBA-F که دوامي طولاني در خون دارد و وقتي قند خون بالا برود، فعال مي‌شود. آزمايش اين انسولين هوشمند در موش‌هاي ديابتي نشان داد، يک‌بار تزريق انسولين هوشمند به اين موش‌ها، حداقل چهارده ساعت دوام دارد و در اين مدت انسولين هوشمند بارها به‌طور خودکار براي پايين آوردن قند خون فعال مي‌شود. علاوه بر اين انسولين هوشمند در مقايسه با انسولين طولاني‌اثر، سريع‌تر و بهتر قند خون را پايين مي‌آورد. در واقع تزريق انسولين هوشمند به موش‌ها نشان داد، سرعت و نحوه عمل آن در پايين آوردن بدون خطر قند خون، تفاوتي با موش‌هاي سالم ندارد.
 تا به حال براي توليد انسولين‌هاي «هوشمند»، از نوعي ژل يا پوشش پروتئيني استفاده مي‌شده تا مولکول انسولين را در بر بگيرد و مانع از تاثير آن در زماني شود که قند خون پايين است. اين پوشش خود مشکلاتي ايجاد مي‌کرد و باعث واکنش ناخواسته سيستم ايمني بدن به آن مي‌شد، اما Ins-PBA-F در واقع با ايجاد تغيير شيميايي در انسولين طبيعي توليد شده است. از اين نظر محققان فکر مي‌کنند مصرف طولاني‌مدت اين انسولين بي‌خطر باشد چون از انسولين طبيعي مشتق شده است. دکتر چو مي‌گويد: « Ins-PBA-Fکاملا شايسته نام هوشمند است، چون خودش به گلوکز واکنش نشان مي‌دهد. اين اولين دارو در اين رده است. به نظر مي‌رسد انسولين ما بهتر از هر چيز ديگري که در حال حاضر براي درمان ديابت وجود دارد، کارآمدي دارد.» مرحله اول آزمايش اين انسولين هوشمند روي انسان، در دو تا 5 سال آينده مي‌تواند آغاز شود. 

دانشمندان دانشگاه‌های دوک و نورث‌وسترن آنزیمی را یافته‌اند که نقش مهمی در ابتلای زنان به ازدیاد قند خون در دوران بارداری ایفا می‌کند. به مدت 40 سال است دانشمندانی که در حال بررسی چگونگی متابولیزه‌شدن قند هستند، معتقد بوده‌اند چهار آنزیم وجود دارند که فرآیند گرفتن انرژی از غذا توسط بدن را شروع می‌کنند. کشف قابلیت تولید انرژی توسط این چهار کاتالیزگر موسوم به hexokinases، موجب انجام تحقیقات بیشتر درباره چگونگی متابولیز‌شدن کربوهیدرات‌ها توسط بدن شد. این دستاورد همچنین بررسی چگونگی مداخله‌کردن در عملکرد این آنزیم‌ها از طریق دارو به منظور مدیریت‌کردن اختلالات متابولیکی از جمله دیابت را به دنبال داشت. 
 به تازگی دانشمندان نشان داده‌اند تیم hexokinase در واقع عضو پنجمی نیز دارد. این آنزیم‌ها در تولید انرژی بدن نقش اساسی بر عهده دارند و یافتن عامل پنجم در این میان، دریچه‌های بیشتری را جهت بررسی چگونگی متابولیزه‌شدن قند و همچنین عوامل ژنتیکی اختلالات متابولیکی، پیش روی محققان می‌گذارد. پروتئین جدید HKDC1 نام دارد و محققان معتقدند این آنزیم احتمالا عامل مناسبی برای پیش‌بینی این موضوع باشد که آیا مادر باردار در طول وضع حمل، دچار ازدیاد قند خون می‌شود یا خیر. ازدیاد قند خون، محیط مضری را برای رشد جنین فراهم می‌کند و می‌تواند بعدها موجب چاقی و ابتلای کودک به دیابت شود. 
 سالانه در امریکا، دست کم چهار درصد زنان باردار مبتلا به دیابت می‌شوند که این میزان معادل 400 هزار نفر است. این در حالی است که هم‌اکنون، راهی برای غربالگری زنان جهت تشخیص خطر ابتلا به قند خون بالا در هنگام بارداری وجود ندارد. در حالی که تمامی انسان‌ها آنزیم پنجم HKDC1 را دارند، ابتلا به ازدیاد قند خون در طول بارداری ظاهر می‌شود و در عین حال، زنان که میزان کمی از این ژن را دارند، قادر به متابولیزه‌کردن مطلوب گلوکز نیستند. محققان امیدوارند یافته‌های جدید منجر به مطالعه بر روی زنان بارداری شود که پتانسیل ابتلا به ازدیاد قند خون را دارند. تحقیقات بیشتر بر روی آنزیم جدید می‌تواند هدف‌های بالقوه‌ای برای درمان‌ مشکلات متابولیکی ارائه دهد. جزئیات این تحقیق در مجله Nature Communications قابل‌مشاهده است.  

دانشمندان دانشگاه سنت لوئیز موفق به کشف راهی برای جلوگیری از بروز دیابت نوع یک در مدل موش شدند. رویکرد جدید محققان به توقف تخریب سلولهای بتا و حفظ تولید انسولین می‌پردازد. دیابت نوع یک نوعی بیماری مزمن خود ایمنی است که در آن، سیستم ایمنی بدن به تخریب سلول‌های بتای لوزالمعده پرداخته و منجر به کمبود انسولین و ازدیاد قند خون می‌شود. محققان با هدف جلوگیری از بروز بیماری بجای درمان علائم، بر توقف فرآیند خودایمنی تمرکز کردند که سلولهای بتا را تخریب کرده و منجر به دیابت می‌شود. 
 درمان‌های کنونی دیابت نوع یک بر کنترل قند خون با استفاده از انسولین درمانی تمرکز داشته که فرد باید در تمام عمر خود آن را ادامه دهد. دانشمندان می‌دانستند که حداقل دو نوع سلولی T ایمنی مرتبط با بروز دیابت نوع یک وجود دارد؛ اما نقش نوع سوم این سلول موسوم به TH17 ناشناخته باقی مانده بود. 
 در این تحقیق دانشمندان دریافتند که در گیرنده هسته‌ای، نقش مهمی در تولید سلول‌های TH17 ایفا می‌کنند و اینکه با هدف قرار دادن این گیرنده‌ها، محققان توانستند از بروز بیماری خودایمنی در چند مدل موش جلوگیری کنند. محققان گیرنده‌های ROR alpha و gamma t را با SR1001 (ترکیبی از آگونیست معکوس ROR alpha و gamma t) مسدود کردند که باعث کاهش چشمگیر دیابت در موشهای مدل شد. این نتایج تائید کرد که سلول‌های TH17 احتمالا نقشی کلیدی در تولید دیابت نوع یک ایفا کرده و نشان می‌دهد که استفاده از داروهای هدف‌گیرنده این نوع سلول ممکن است به ارائه درمان‌های جدید برای این بیماری کمک کند. نتایج این پژوهش در مجله Endocrinology منتشر شده است.  

اداره غذا و داروي ايالات متحده اعلام کرد شرکت Dexcom براي ساخت دستگاه Dexcom G4 PLATINUM Professional CGM خود تاييديه دريافت کرده است. اين دستگاه، اولين مانيتور پيوسته و بدون تاخير گلوکز است که به پزشکان اجازه مي‌دهد قند خون بيماران خود را تا 7 روز بررسي کنند. به اين ترتيب پزشک مي‌تواند ارزيابي يک هفته‌اي از بيمار خود داشته باشد تا پاتوفيزيولوژي بيمار خود را بفهمد و هم براي بيمار مفيد است تا متوجه شود که سطح قند خون چگونه بر زندگي وي تاثير مي‌گذارد. البته نياز است تا بيمار روزانه دو قرائت دستي از سطح قند خون خود داشته باشد تا مطمئن شود که وسيله G4 PLATINUM به درستي کار مي‌کند و تنظيمات آن درست است. اين دستگاه هر 5 دقيقه سطح گلوکز خون را اندازه مي‌گيرد، به اين ترتيب اين قرائت‌ها روند تغييرات را نشان مي‌دهد و اگر در اين ميان سطح قند خون خارج از سطح طبيعي باشد، بيمار را آگاه مي‌کند.

محققان کانادایی متوجه شدند که یک مشتق ویتامین آ به نام «اسیدرتینوئیک » پتانسیل درمان دیابت نوع دو و پیشگیری از عواقب قلبی و عروقی ناشی از این بیماری را دارد. میزان ابتلا به دیابت نوع یک و نوع دو در دهه گذشته در سراسر جهان در حال افزایش است. اکنون محققان دانشگاه مونترال و مرکز تحقیقاتی CHUM در کانادا در مطالعه ای راه حلی برای درمان دیابت نوع دو کشف کرده اند. 
دانیل کونستانتین مانولسو از دانشگاه مونترال و محقق ارشد این مطالعه می گوید: رتینوئیک اسید در موش های چاق و مقاوم به انسولین، خطر آپوپتوز (مرگ سلولی) قلب را کاهش می دهد. وی افزود: این مشتق ویتامین آ همچنین موجب تحریک بیان ژن های محافظت کننده از قلب می شود که به واسطه ابتلا به دیابت نوع دو این بیماری کاهش یافته اند. به گفته این محقق، رتینوئیک اسید مانع تجمع کلاژن در ماهیچه قلبی می شود و به این ترتیب از بروز فیبروز و عوارض آتی مرتبط با آن جلوگیری می کند. این محقق افزود، در آزمایشات انجام شده بر روی حیوانات مشخص شد که رتینوئیک اسید سطح قند خون، مقاومت به انسولین، وزن بدن و اندازه چربی را به اندازه قابل توجهی کاهش می دهد. محققان می گویند: این تحقیق اثرات متابولیکی جدیدی از رتینوئیدها (retinoids) را معرفی می کند و می تواند به ابداع داروهای ضد چاقی و ضد دیابت منجر شود. ویتامین A از ترکیباتی بنام «رتینوئیدها» ساخته می شود که اشکال فعال ویتامین A بوده و در طبیعت به چند صورت موجود هستند.
دیابت نوع دو یکی از شایع ترین انواع دیابت است و حدود 90 درصد بیماران دیابتی را تشکیل می دهد. برخلاف دیابت نوع یک، بدن در زمان ابتلا به دیابت نوع دو انسولین تولید می کند؛ اما یا میزان انسولین تولید شده توسط لوزالمعده کافی نیست و یا بدن نمی تواند از انسولین تولید شده، استفاده کند. زمانیکه انسولین کافی وجود نداشته باشد و یا بدن از انسولین استفاده نکند، گلوکز (قند) موجود در بدن، نمی تواند وارد سلول های بدن شود که باعث جمع شدن گلوکز در بدن می شود و بدن را دچار مشکل و نارسایی می کند. هنوز درمان کاملی برای این بیماری وجودندارد، اما با رژیم غذایی سالم، ورزش و حفظ تناسب اندام، می توان این بیماری را کنترل کرد. اما درصورتیکه رژیم غذایی و ورزش کافی نباشد بیمار باید درمان دارویی و یا درمان با انسولین را شروع کند. این مطالعه در مجله Applied Physiology, Nutrition, and Metabolism منتشر شده است.

دانشمندان اسپانیایی دانشگاه گرانادا اثبات کردند که مصرف طولانی مدت ˈملاتونینˈ به مبارزه با چاقی و دیابت نوع 2 کمک می کند. دانشمندان می گویند که ملاتونین یک ماده طبیعی موجود در طبیعت است که در گیاهان، حیوانات و حتی انسان ها وجود دارد و کارکرد آن همانند یک سیگنال هورمونی آزاد شده در طول شب برای تنظیم چرخه خواب و بیداری در بدن است. 
این تحقیقات که بر اساس چندین آزمایش انجام شده بر روی موش های زاکر چاق دیابتیکی است، نشان داده که استفاده طولانی مدت ملاتونین در این نوع حیوانات جوان و چاق با دیابت نوع 2 که شبیه به بیماری در انسان است، اختلال میتوکندری را به طور بسیار مؤثری بهبود می بخشد. به طور خاص، استفاده طولانی مدت ملاتونین می تواند مصرف اکسیژن را بهبود بخشد؛ میزان استرس رادیکال های آزاد را کاهش دهد و مانع از نابودی غشای میتوکندری شود. 
دانشمندان می گویند که به دلیل عدم وقف ژنوم انسانی به محیط زیست فعلی، سبک زندگی بی حرکت، افزایش مواد غذایی پرکالری و قرار گرفتن در معرض بیش از حد نور مصنوعی که باعث کاهش میزان ملاتونین در خون می شود، هر دفعه مشکل اضافه وزن و دیابت نوع 2 در کشورهای پیشرفته یا در حال توسعه، فزاینده تر می شود.
به گفته محققان، در افراد چاق، میتوکندری ها (نیروگاه های سلولی) بدرستی کار نمی کنند و نابودی برنامه ریزی شده آنها پرشتاب است؛ موردی که باعث توسعه دیابت می شود. در این راستا، قرار گرفتن در معرض بیش از نور مصنوعی در طول شب میزان ملاتونین در خون را کاهش می دهد و افراد بسیاری هستند که عادت دارند که با تلویزیون و یا رایانه روشن، با کرکره های باز و یا چراغ روشن بخوابند و برای جلوگیری از اختلال در تولید ملاتونین، مهم است که افراد در تاریکی کامل بخوابند.

یافته‌های دانشمندان نشان می‌دهد سطوح پایین ویتامین D خطر بروز بیماری‌های قلبی عروقی را در بیماران دیابتیک دو برابر می‌کند. محققان دانشگاه واشنگتن در سنت لوییس دریافته‌اند که بیماران دیابتی با کمبود ویتامین D نمی‌توانند کلسترول را به ‌طور طبیعی پردازش کنند، بنابراین کلسترول در عروق خونی رسوب می‌کند و خطر حملات قلبی و مغزی را افزایش می‌دهد. این مشکل ممکن است به سادگی با افزایش سطوح ویتامین D حل شود. در واقع مکانیسم این واکنش به این صورت است که ویتامین D برداشت کلسترول را به وسیله ماکروفاژها مهار می‌کند. با کمبود این ویتامین، سلول‌های ماکروفاژ کلسترول بیشتری می‌خورند و این ویتامین نمی‌تواند از شر آن نجات یابد. 
ماکروفاژها با کلسترول اضافی پر می‌شوند و به نام «سلول‌های foam» شناخته می‌شوند که یکی از ابتدایی‌ترین نشانه‌های ایجاد آترواسکلروزیس هستند. ماکروفاژها در پاسخ به التهاب به وسیله سیستم ایمنی ارسال شده و اغلب با بیماری‌هایی مانند دیابت فعال می‌شوند. پژوهشگران معتقدند که در افراد دیابتی مبتلا به کمبود ویتامین D، ماکروفاژها با کلسترول پر می‌شوند و سرانجام رگ‌های خونی را سفت می‌کنند و جریان خون را می‌بندند. بنابراین ویتامین D با ارسال سیگنال به ماکروفاژها، مسیرهای مرتبط با برداشت و کلیرانس کلسترول را توسط آنها تنظیم می‌کنند.

لوزالمعده مصنوعی جدید به هزاران بیمار مبتلا به دیابت کمک خواهد کرد تا بدون تزریق مداوم انسولین یک زندگی عادی داشته باشند. دانشمندان همچنین امیدوارند این ابزار در نهایت به مقابله با بیماری دیابت مرتبط با چاقی کمک کند. لوزالمعده ابداعی به یک آی‌پاد شباهت دارد و دارای یک صفحه‌نمایش کوچک و یک پمپ است. این سامانه که به لباس بیمار متصل می‌شود، با نظارت مستمر بر قند خون و ارائه دوزهای منظم انسولین برای عادی ماندن سطح این ماده در بدن عمل می‌کند. 
در نخستین آزمایش‌های انجام‌شده، 24 بیمار انگلیسی مبتلا به دیابت نوع 1 ابزار مزبور را به مدت یک ماه در منزل به جای تزریق انسولین پوشیدند. حدود 300 هزار نفر در انگلیس از این بیماری مادام‌العمر رنج می‌برند که معمولا در کودکان و بزرگسالان جوان تشخیص داده می‌شود. 
این بیماری زمانی رخ می‌دهد که لوزالمعده تولید انسولین را متوقف می‌کند و بیماران مجبور می‌شوند بین دو تا پنج بار در روز این ماده را بدنشان تزریق کنند. آن‌ها باید به طور مداوم با سوزن زدن به انگشتان و قراردادن نمونه‌های خونشان روی نوعی نوار آزمایشگاهی بر سطوح قند خون خود نظارت کنند. همچنین 2.9 میلیون نفر در انگلیس مبتلا به دیابت نوع 2 هستند که در این نوع هم بدن یا اصلا یا به طور مناسب انسولین تولید نمی‌کند. محققان دانشگاه کمبریج و مبتکران لوزالمعده جدید معتقدند این سیستم مصنوعی در آزمایش‌ها به اندازه‌ای موفق عمل کرده که می‌تواند برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 هم کارآمد باشد. جزئیات این دستاورد علمی در مجله Lancet Diabetes and Endocrinology منتشر شد.

طبق يافته‌هاي جديد محققان، ديابت خطر مرگ ناشي از حمله قلبي يا مغزي را در زنان نسبت به مردان بيشتر افزايش مي‌دهد. در واقع زنان مبتلا به ديابت تقريبا 3 برابر زنان غيرديابتي با بيماري‌هاي قلبي دست و پنجه نرم مي‌کنند و اين نسبت خطر بالاتر در مقايسه با مردان، 44 درصد بيشتر است. اين يافته برخلاف اين واقعيت است که در کل مردان نسبت به زنان بيشتر مبتلا به بيماري‌هاي قلبي مي‌شوند. 
از آنجا که بيماري قلبي تقريبا قاتل شماره يک زنان است و تعداد زنان مبتلا به ديابت نيز به سرعت رو به افزايش است، اين يافته جديد خبر خوبي محسوب نمي‌شود. در پژوهش حاضر، محققان 64 مطالعه را بررسي کردند که از دهه 1960 تا کنون انجام شده و بيش از800 هزار نفر را از سراسر دنيا در برگرفته بودند. در نهايت دريافتند که تفاوت‌هاي جنسيتي در بروز خطر بيماري‌هاي قلبي‌عروقي مرتبط با ديابت پس از کنترل عواملي مانند سن همچنان به‌طور قوي پابرجا مي‌ماند. البته محققان درپي آن هستند که به علت اين اختلاف پي‌ببرند. آنها فکر مي‌کنند که علت اين امر به تفاوت‌هاي بيولوژيکي ميان زن و مرد بازمي‌گردد. از سوي ديگر، در مرحله پيش از ديابت و قبل از تشخيص آن، زنان نسبت به مردان عوامل خطر بيشتر و متابوليک بدتري مانند افزايش وزن دارند و اين مي‌تواند به معناي خطر قلبي عروقي بيشتر باشد.

محققان بلژیکی به شواهدی دست یافته‌اند که نشان می‌دهد، یک نوع داروی ضد دیابت از خواص کند کردن روند پیری و افزایش طول عمر برخوردار است. قرص متفورمین (metformin) به عنوان کاهنده قند خون، یکی از داروهای معمول کنترل دیابت نوع 2 محسوب می‌شود. مطالعه صورت گرفته توسط محققان دانشگاه لوون نشان می‌دهد، این دارو باعث افزایش تعداد مولکول‌های سمی اکسیژن منتشر شده در سلول شده و در کمال تعجب این مسئله باعث افزایش استحکام و طول عمر سلول می‌شود. میتوکندری – کارخانه انرژی در سلول‌ها – جریان الکتریکی ضعیفی را برای تأمین انرژی سلول‌های بدن تولید می‌کند و مولکول‌های اکسیژن بسیار واکنش‌پذیر، محصول فرعی این فرآیند هستند. این مولکول‌ها بدلیل توانایی آسیب زدن به پروتئین‌ها و دی‌ان‌ای و اختلال در عملکرد سلول‌های طبیعی مضر هستند، اما دوز کم آنها برای سلول بسیار مفید است؛ سلول‌ها از این ذرات اکسیژن فعال - پیش از هرگونه آسیب - به نفع خود استفاده می‌کنند. 
مطالعه صورت گرفته در خصوص اثرات متفورمین بر روی کرم‌های گرد Caenorhabditis elegans با طول عمر حداکثر 3 هفته، حاکی از کاهش اندازه بسیار محدود و عدم ایجاد چین و چروک در بدن جانور است. به گفته «ووتر د هس» سرپرست تیم تحقیقاتی، متفورمین باعث افزایش اندک در تعداد مولکول‌های مضر اکسیژن شده و این فرآیند منجر به تقویت سلول‌ها و افزایش طول عمر آنها می‌شود. اثربخشی متفورمین بر روی انسان هنوز مورد آزمایش قرار نگرفته است، اما نتایج امیدوارکننده این مطالعه می‌تواند بعنوان پایه‌ای برای تحقیقات آینده مورد استفاده قرار گیرد. نتایج این مطالعه در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است.

این کنفرانس در تاریخ ۲۲ خرداد ۱۳۹۳ توسط مركز تحقيقات غدد درون ريز و متابوليسم دانشگاه علوم پزشكي تهران در سالن همایش استاد دکتر باستان حق پژوهشگاه علوم غدد و متابولیسم برگزار خواهد شد. مباحث این کنفرانس شامل اپیدمیولوژی دیابت، پیشگیری اولیه از دیابت، درمان های غیر دارویی دیابت، داروهای خوراکی درمان دیابت، داروهای جدید درمان دیابت، انسولین های جدید، پای دیابتی، دیابت بارداری، اصول تغذیه در بیماران دیابتی، اصول مراقبت از بیماران کمای دیابتی، برخورد با بیمار دیابتی در اورژانس می باشد.

سایت کنفرانس 
اطلاعات بیشتر 

پژوهشگران دانشگاه کارولینای شمالی نانوذراتی حاوی انسولین تولید کرده‌اند که زیر پوست تزریق شده و با تحریک یک دستگاه اولتراسونیک انسولین را به آرامی رهاسازی می‌کند. یکی از مزیت‌های این دستگاه آن است که تزریق به‌ صورت چند روز یک بار انجام می‌شود، در حالی که در روش تزریق سوزنی در طول یک روز چند بار باید تزریق انجام شود. ژن گو از محققان این پروژه می‌گوید: این روش یک گام بزرگ برای تزریق بدون درد انسولین در بیماران دیابتی است تا بتوانند سطح گلوکز خون خود را در مقدار بهینه نگه‌ دارند.
در این روش نانوذرات زیست‌سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر زیر پوست بیمار تزریق می‌شود. این نانوذرات از جنس پلی‌لاکتیکوگلیکولیک اسید (PLGA) است که در آن با انسولین پر شده‌ است. هر نانوذره PLGA می‌تواند با استفاده از پوسته‌ای از جنس کیتوزان که دارای بار مثبت است، پوشانده شود (کیتوزان ماده‌ای زیست‌تخرب‌پذیر است که به‌ صورت طبیعی در پوسته سخت‌پوستانی نظیر میگو وجود دارد). برخی از نانوذرات PLGA نیز پوسته‌ای از جنس آلژینات بار منفی دارند. زمانی که این دو محلول با هم ترکیب می‌شوند، پوسته‌های دارای بار منفی و مثبت به سمت یکدیگر جذب شده و به کمک نیروی الکترواستاتیک یک شبکه نانومقیاس تشکیل می‌دهند. با تزریق این نانوذرات به زیر پوست، این شبکه موجب می‌شود نانوذرات در کنار یکدیگر باقی بمانند که مانع از پخش آن در سراسر بدن می‌شود.
این نانوذرات دارای ساختار متخلخل هستند، بنابراین انسولین به آهستگی از آن خارج می‌شود اما وجود شبکه، مانع از رهایش ناگهانی انسولین خواهد شد. این ساختار می‌تواند به نحوی طراحی شود که مقدار مورد نیاز انسولین برای بدن از این ساختار خارج شود. بیماران دیابتی نوع یک و دو نیازمند تزریق مقدار زیادی انسولین در طول روز هستند که این تزریقات با درد همراه است. با این روش جدید، انسولین بصورت چند روز یک بار به بدن تزریق می‌شود، در حالی که قند خون در سطح نرمال نگه داشته می‌شود. یک دستگاه اولتراسونیک می‌تواند موجب تحریک شبکه شده تا رهایش انسولین به آرامی انجام شود. اولتراسونیک با استفاده از ایجاد گاز در زیر پوست، باعث تحریک نانوشبکه برای رهایش انسولین می‌شود.

محققان دانشگاه لوند سوئد دریافته‌اند که بیماران مبتلا به دیابت نوع دو دارای تغییرات اپی ژنیتیکی بر DNA خود هستند که در افراد سالم دیده نمی‌شود؛ این تغییرات اپِی ژنتیک بر تعداد زیادی از از ژن‌هایی که در کاهش تولید انسولین مشارکت دارند، دیده شده است. تغییرات اپی ژنتیک در نتیجۀ دخالت عوامل محیطی و سبک زندگی رخ می‌دهد و می‌تواند عملکرد ژن ها را تحت تاثیر قرار دهد.
محققان با تحلیل سلول‌های تولید کننده انسولین در بیماران دیابتی و غیر دیابتی متوجه رخداد تغییرات اپی ژنتیک بر 800 ژن و بیان متفاوت بیش از 100 ژن شدند که می‌توانند در کاهش تولید انسولین سهیم باشند. کاهش تولید انسولین یکی از دلایل پنهان بروز دیابت نوع دو است.
به گفته محققان بعضی تغییرات اپی ژنتیک بر اثر بالا رفتن سن و افزایش شاخص توده بدنی رخ می‌دهد؛ بر خلاف ژن‌ها که نمی‌توانند دچار تغییر شوند، تغییرات اپی ژنتیک قابل بازگشت هستند. نتایج اولیه این تحقیق چنین نشان می‌دهد که تغییرات اپی ژنتیک سهم چشمگیری را در بروز دیابت نوع دو ایفا می‌کنند و بنا براین همانطور که می‌توان با دارو، بیماری‌های ناشی از تغییرات اپی ژنتیک نظیر سرطان و صرع را به طور کارآمدتری درمان کرد، همین کار را نیز می‌توان برای درمان هرچه موثرتر دیابت انجام داد. 

محققان دانشگاه هاروارد دریافتند مصرف قهوه با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع دو مرتبط است. محققان با مطالعه مروری سیستماتیک بر روی 28 پژوهش کوهورت آینده نگر نقش قهوه را بر خطر دیابت نوع دو مورد بررسی قرار دادند. محققان دریافتند در مقایسه با افرادی که قهوه مصرف نمی‌کردند، خطر دیابت برای مصرف کنندگان یک فنجان، دو فنجان، سه فنجان، چهار فنجان، پنج فنجان و شش فنجان در روز به ترتیب 0.85، 0.79، 0.75، 0.75، 0.71، 0.67 گزارش شد. این درصدها اینطور نشان می‌دهد که هرچه مصرف قهوه در روز افزایش یابد، از آن سو خطر دیابت نوع دو به مراتب کاهش می‌یابد. یافته‌های به دست آمده در مورد قهوه کافئین دار و بدون کافئین تفاوتی نداشت. نتایج این تحقیق در مجله "Diabetes Care" منتشر شده است.

روغن ماهی ممکن است در درمان بیماری‌ دیابت نوزادان تازه متولد شده موثر باشد. محققان دریافتند روغن ماهی در بیماری دیابت مادرزادی نوزادان؛ بیماری مرگبار نادری که در آن میزان زیادی انسولین در بدن ایجاد می‌شود، درمان موفقی است. در این تحقیق مشخص شد درمان‌های پزشکی استاندارد کودکان و استفاده از روغن ماهی تصفیه شده به طور همزمان مشابه درمان برخی حمله‌های قلبی با بهبود میزان قند خون موثر خواهد بود.
محققان اعلام کردند: در انگلستان از هر 50 هزار کودک یک نفر چنین اختلالی دارد. این بیماری موجب افزایش انسولین در بدن و کاهش قند خون می‌شود. کاهش قند خون در مغز نوزادان متولد شده منجر به ناتوانی یا آسیب مغزی طولانی مدت می‌شود. محقق این تحقیق، دکتر کارن کاسگرو از دانشکده علوم زیستی دانشگاه منچستر اظهار کرد: اگر چه ما طی تحقیق تغییر زیادی مشاهده نکردیم، اما این تاثیرات اندک هم مثبت بود. این درمان برای کودکان مبتلا بسیار مهم است، چون درمان این بیماری بسیار دشوار است. نتایج این تحقیق در نشریه غدد درون ریز منتشر شده است. 

برای بیماران مبتلا به دیابت نوع یک، به روند ثابت نظارت و تنظیم سطح قند خون نیاز است و اکنون محققان آمریکایی به ساخت یک لوزالمعده بیونیک پرداخته‌اند که می‌تواند نویدبخش یک درمان تازه در این حوزه باشد. لوزالمعده بیونیک ساخت دانشمندان دانشگاه بوستون و هاروارد که در میان 30 بیمار مورد کارآزمایی قرار گرفته، بخوبی توسط آنها پذیرفته شده و تائیدیه سازمان غذا و داروی آمریکا را برای سه پژوهش سرپایی انتقالی طی 18 ماه آینده را بدست آورده است.
افراد مبتلا به دیابت نوع یک نمی‌توانند انسولین – هورمون مورد نیاز برای کنترل سطح قند در جریان خون- را تولید کنند. در نتیجه سطح قند خون می‌تواند بطور چشمگیری متغییر شده و در زمان افزایش، منجر به صدمات احتمالی به اندام بدن شود یا در زمان کاهش، به گیجی و بیهوشی بینجامد. این دستگاه شامل یک حسگر در زیر پوست است که داده‌های سطوح هورمون را به یک دستگاه نظرات منتقل کرده و در عوض، اطلاعات را بطور بی‌سیم به برنامه‌ای بر روی گوشی هوشمند کاربر ارسال می‌کند. بر اساس داده‌هایی که هر پنج دقیقه ارائه می‌شود، این برنامه به محاسبه دوز انسولین یا گلوکاگون مورد نیاز برای حفظ سطوح بهینه قد خون پرداخته و این اطلاعات را به دو پمپ تزریق هورمون مربوطه پوشیده شده توسط بیمار می‌فرستد.
این لوزالمعده بیونیک تا به امروز بر روی خوکهای مبتلا به دیابت و همچنین در سه پژوهش بیمارستانی بر روی بزرگسالان و نوجوانان در دوره‌های 24-48 ساعته کارآزمایی شده است. پژوهشهای آینده به آزمایش این دستگاه بر روی شرکت‌کنندگان در سناریوهای بلادرنگ با کاهش مقدار نظارت اقدام خواهد کرد. در صورت موفقیت کارآزمایی‌های انتقالی، یک نسخه پیشرفته‌تر از لوزالمعده بیونیک بر اساس نتایج و بازخوردهای کارآزمایی‌های قبلی در سال 2015 در چند مرکز کارآزمایی‌های محوری به آزمایش گذاشته خواهد شد.
این دستگاه یک پمپ منفرد دو محفظه‌ای انسولین و گلوکاگون خواهد بود که نیازی به همراهی با یک برنامه تلفن همراه هوشمند ندارد. این پمپ بر روی صدها مبتلا به دیابت نوع یک در یک دوره شش ماهه آزمایش شده و نتایج بدست‌آمده با گروه شاهد که از مراقبت معمولی روزانه استفاده می‌کنند، مقایسه خواهد شد. در صورت موفقیت، محققان امیدوارند که این لوزالمعده مصنوعی بتواند تا سال 2017 تائیدیه نهایی سازمان غذا و داروی اروپا را گرفته و در دسترس قرار بگیرد. 

محققان بیمارستان عمومی ماساچوست و دانشگاه هاروارد موفق به شناسایی جهشهای ژنی شده‌اند که می‌تواند خطر ابتلا به دیابت نوع دو را حتی در افراد دارای فاکتورهای خطر مانند سن بالا و چاقی، کاهش دهد. در بیانیه مطبوعاتی این دانشمندان آمده است: اولین گام برای تولید یک درمان جدید، کشف و اعتباربخشی به یک هدف دارویی است – یک پروتئین انسانی که در صورت فعالسازی یا مهار، منجر به جلوگیری و درمان بیماری می‌شود. دیابت نوع دو، یکی از بزرگترین چالشهای سلامت عمومی است که بر بیش از 300 میلیون انسان در سراسر جهان تاثیر گذاشته و شیوع آن بسرعت در حال افزایش است. تنها در هند بیش از 60 میلیون مبتلا به دیابت وجود دارد.
محققان در پژوهش جدید به توصیف بررسی ژنتیکی 150 هزار بیمار پرداخته و نشان داده‌اند که جهشهای نادر در ژنی موسوم به SLC30A8 باعث کاهش 65 درصدی خطر ناشی از دیابت نوع دو می‌شود. این نتایج در بیمارانی از گروههای قومی مختلف دیده شد که نشان می‌دهد اگر دارویی بتواند تاثیر این جهشها را تقلید کند، شاید در سراسر جهان قابل کاربرد باشد. به گفته محققان، پروتئنی که با ژن SLC30A8 کدگذاری شده، پیش از این نشان داده بود که نقش مهمی در سلولهای بتای ترشح‌کننده انسولین بازی می‌کند. همچنین آنها دریافته بودند که نوع رایجی از این ژن به میزان کم بر خطر دیابت نوع دو تاثیر می‌گذارد. 

محققان آزمایشگاه گلدستون سانفرانسیسکو با استفاده از فناوری سلول های بنیادی، موفق به تولید سلول های لوزالمعده با قابلیت ترشح انسولین از سلول های پوست شدند. بیماران مبتلا به دیابت نوع یک از کمبود سلول های بتا در لوزالمعده رنج می برند؛ این سلول ها مسئول اصلی تولید انسولین در خون هستند. اگرچه با نظارت مداوم بر قند خون و تزریق انسولین می توان این اختلال را مدیریت کرد ولی استفاده از یک روش دایمی که سلول های بتا را فعال کند تا این فرآیند به صورت طبیعی انجام شود، بسیار با ارزش است.
محققان آزمایشگاه گلدستون سانفرانسیسکو با استفاده از فناوری سلول های بنیادی، موفق به تغییراتی در سلول های پوست شده اند که این سلول ها به سلول های بتای تولیدکننده انسولین تبدیل می شوند. یکی از مشکلاتی که در این راه وجود دارد این است که توانایی احیای مجدد سلول های بتا بسیار کم است؛ بنابراین مدت زمان زیادی طول می کشد تا حجم وسیعی از این سلول ها تولید شود. این گروه آزمایشگاهی تحقیقات خود را با سلول های پوستی که مسئول چارچوب ساختار بافت حیونات هستند و فیبروپلاست نام دارند، آغاز کرده اند. این سلول ها از موش های آزمایشگاهی جمع آوری شده اند.
با ترکیب این سلول ها با چند مولکول دیگر و برنامه ریزی مجدد فاکتورهای آن، این سلول ها به سلول های دیگری به نام آندودرم شباهت پیدا می کنند. سلول های آندودرم در جنین تازه تشکیل شده وجود دارد و پس از بلوغ به ارگان های بزرگ بدن تبدیل می شود که پانکراس نیز جز این اندام های بزرگ است. در نهایت با استفاده از یک ترکیب شیمیایی، سلول های آندودرم قادر به تقلید از سلول های پانکراس می شوند و تمام فعالیت های آن را دنبال می کنند. این سلول های تولید شده PPLC’s نام دارند. این سلول ها به بدن موش های مبتلا به دیابت پیوند زده شده است و پس از یک هفته، میزان قند خون آنان به حد کاملا طبیعی رسیده است. به محض برداشتن این سلول ها از بدن موش، میزان گلوکز خون آنان مجددا دچار افت و خیز شده است.
از طرفی پس از دو هفته مشاهده شد که سلول های بتا در موش هایی که به آنان سلول PPLC’s تزریق شده است، کاملا فعال بود و به طور طبیعی انسولین ترشح می کرد. استفاده از این روش نه تنها در درمان دیابت موثر است، بلکه دید وسیعی در زمینه رفع نقص ذاتی در سلول های بتا در اختیار محققان قرار داده است. این طرح به صورت تئوری چند ماه پیش مطرح شد و اکنون به صورت تجربی مورد بررسی قرار گرفته و اثرات آن کاملا رضایت بخش است. نتایج کامل این تحقیقات در شماره اخیر نشریه Cell Stem Cell منتشر شده است.

محققان مي گويند که خطر ابتلا به ديابت در زناني که وزنه مي‌زنند کمتر است. اين يافته‌ها ناشي از مطالعه‌اي است که در آن سلامتي تقريبا صد هزار پرستار آمريکايي طي مدت هشت سال دنبال شد. براساس اين يافته که در نشريه پزشکي پلاس وان چاپ شده وزنه زدن، شنا رفتن يا حرکات مقاومتي مشابه براي ورز دادن عضلات به کاهش خطر ديابت مرتبط است. بنابراين به بزرگسالان توصيه مي‌شود هفته‌اي حداقل دو بار از اين نوع ورزش‌ها انجام دهند. فوايد مشاهده شده در اين مطالعه علاوه بر فايده ديگري بود که با ورزش‌هاي تنفسي به دست مي‌آيد. ورزش‌هايي مثل دويدن، دوچرخه‌سواي و شنا که به قلب و ريه فشار مي‌آورد. ميزان توصيه شده براي ورزش‌هاي تنفسي ۱۵۰ دقيقه در هفته است. زناني که ورزش‌هاي مقاومتي و تنفسي هر دو را انجام مي‌دادند، بيشترين فايده را بردند. خطر ابتلا به ديابت نوع دو در آنها ۳۳ درصد کاهش نشان داد. کارشناسان از قبل مي‌دانستند که ورزش‌هاي تنفسي اگر منظم باشد مي‌تواند به دفع خطر ديابت نوع دو کمک کند. محققان دانشگاه هاروارد اشاره مي‌کنند که مطالعه آنها کامل نيست چون مثلا عمدتا شامل زنان سفيد پوست مي‌شد. به علاوه بر اطلاعاتي تکيه کرد که شرکت‌کنندگان در مورد ميزان ورزش ارايه کردند. اما پژوهشگران مي‌گويند که اين نتايج شبيه به همان چيزي است که در مورد مردان به دست آمده بود.

براساس یافته های جدید محققان ، وزنه زدن ، شنا کردن یا حرکات مقاومتی عضلات با کاهش خطر دیابت مرتبط است. محققان می گویند که خطر ابتلا به دیابت در زنانی که وزنه می زنند کمتر است. این یافته ها ناشی از مطالعه ای است که در آن سلامتی تقریبا 100 هزار پرستار آمریکایی در مدت هشت سال دنبال شد. براساس این یافته که در نشریه پزشکی پلاس وان چاپ شده وزنه زدن، شنا رفتن یا حرکات مقاومتی مشابه برای پرورش دادن عضلات به کاهش خطر دیابت مرتبط است. به بزرگسالان توصیه می شود هفته ای حداقل دو بار از این نوع ورزش ها انجام دهند. فواید مشاهده شده در این مطالعه علاوه هر فایده دیگری بود که با ورزش های تنفسی به دست می آید. ورزش هایی مثل دویدن، دوچرخه سواری و شنا که به قلب و ریه فشار می آورد. میزان توصیه شده برای ورزش های تنفسی 150 دقیقه در هفته است.
زنانی که ورزش های مقاومتی و تنفسی هر دو را انجام می دادند بیشترین فایده را بردند. خطر ابتلا به دیابت نوع دو در آنها 33 درصد کاهش نشان داد. کارشناسان از قبل می دانستند که ورزش های تنفسی اگر منظم باشد می تواند به دفع خطر دیابت نوع دو کمک کند. محققان دانشگاه هاروارد اشاره می کنند که مطالعه آنها کامل نیست چون مثلا عمدتا شامل زنان سفید پوست می شد. به علاوه بر اطلاعاتی تکیه کرد که شرکت کنندگان در مورد میزان ورزش ارائه کردند. اما پژوهشگران می گویند که این نتایج شبیه به همان چیزی است که در مورد مردان به دست آمده بود.
دیابت نوع دو زمانی عارض می شود که سلول های تولید کننده انسولین در بدن توانایی تولید میزان کافی از آن را ندارند یا وقتی که انسولین تولید شده درست عمل نمی کند. انسولین به بدن امکان می دهد از شکر به عنوان منبع انرژی استفاده کند و اضافه آن را در کبد و عضلات ذخیره کند. اضافه وزن می تواند باعث دیابت شود.به گزارش موسسه دیابت در انگلیس هر یک کیلوگرم که از وزن کم شود تا 15 درصد از خطر ابتلا به این بیماری می کاهد.

سازمان غذا و داروي آمريکا اخيرا قرص‌هاي داپاگليفلوزين، با نام تجاري فارگسيگا(Farxiga) را براي بهبود کنترل قندخون و مصرف همراه با رژيم غذايي و ورزش در بزرگسالان مبتلا به ديابت نوع 2 مورد تاييد قرار داده است. ديابت نوع 2، بيش از 90 درصد از موارد تشخيص داده شده ديابت در آمريکا را شامل مي‌شود. سطوح بالاي قند خون در درازمدت باعث افزايش خطر ابتلا به مشکلات جدي مانند بيماري قلبي-عروقي، کوري و آسيب کليوي مي‌شود. کنترل گلوکز خون در درمان و مراقبت از ديابت اهميت بسياري دارد و فارگسيگا گزينه درماني جديدي براي مبتلايان به ديابت نوع 2 خواهد بود.
فارگسيگا، يک مهارکننده سديم-گلوکز کوترانسپورتر2 است که بازجذب گلوکز توسط کليه را بلوک مي‌کند، ترشح گلوکز در ادرار را افزايش و سطح گلوکز خون را کاهش مي‌دهد. اثربخشي و ايمني اين دارو در 16 مطالعه باليني با شرکت بيش از 9400 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 مورد بررسي قرار گرفت. نتايج، بهبود در ميزان هموگلوبين A1c بيماران را نشان دادند. فارگسيگا به‌تنهايي يا در ترکيب با ساير داروهاي مورد استفاده در درمان ديابت نوع2 (مانند متفورمين، پيوگليتازون، سيتاگليپتان و انسولين) مورد مطالعه قرار گرفته است. فارگسيگا را نبايد براي درمان مبتلايان به ديابت نوع 1، بيماراني که کتون‌ها در خون يا ادرار آنها افزايش يافته است (کتواسيدوز ديابتي)، مبتلايان به نارسايي متوسط تا شديد کليوي، مبتلايان به بيماري پيشرفته کليوي و بيماران دياليزي تجويز کرد. همچنين، فارگسيگا با بدخيمي‌ مثانه مرتبط شناخته شده بنابراين تجويز آن براي بيماران با بدخيمي‌ فعال مثانه ممنوع است.
فارگسيگا ممکن است باعث دهيدراتاسيون و درنتيجه افت فشارخون شود. FDA انجام مطالعات تکميلي پس از ورود محصول به بازار را درخواست کرده است؛ يک مطالعه براي بررسي خطرات قلبي-عروقي مصرف فارگسيگا در بيماران مستعد، يک مطالعه دوسوکور تصادفي در مورد خطر بدخيمي‌ مثانه در دريافت‌کنندگان اين دارو، يک مطالعه روي حيوانات آزمايشگاه‌ها براي ارزيابي نقش فارگسيگا روي ميزان برون‌ده ادراري و ايجاد تومورهاي مثانه، 2 مطالعه باليني براي بررسي فارماکوکينتيک و اثربخشي و ايمني فارگسيگا در گروه کودکان، يک برنامه براي مانيتورينگ مشکلات کبدي و اثر داروي نامبرده بر جنين زنان باردار. شايع‌ترين عوارض گزارش‌شده در بيماران مورد مطالعه تحت درمان با فارگسيگا عبارت بودند از عفونت‌هاي قارچي ناحيه ژنيتال و عفونت‌هاي مجاري ادراري.

تحقيق و توسعه شرکت جانسن اخيرا اعلام کرده پاسخ کامل FDA به درخواست ثبت داروي جديد براي دوز ثابت ترکيب کاناگليفلوزين(Canagliflozin)و متفورمين سريع‌الاثر در درمان بزرگسالان مبتلا به ديابت نوع2 را دريافت کرده است. کاناگليفلوزين، يک داروي خوراکي است که به طور انتخابي سديم-گلوکز کوترانسپورتر2 (SGLT2) را مهار مي‌کند و باعث دفع گلوکز از راه ادرار و کاهش سطح گلوکز خون مي‌شود. متفورمين، داروي خوراکي خط اول درمان ديابت نوع2 است که مي‌توان آن را به تنهايي يا در ترکيب با ساير داروها مانند انسولين، تجويز کرد. متفورمين سطوح گلوکز خون را با کاهش ميزان گلوکز توليدي توسط کبد پايين مي‌آورد. در صورت تاييد، دوز ثابت ترکيب کاناگليفلوزين و متفورمين امکان بهره‌گيري از فوايد 2 داروي ضدديابت را با مصرف يک قرص فراهم مي‌کند.

با توجه به ماهيت پيشرونده بيماري ديابت، گاهي استفاده از روش‌هاي کمکي براي ثابت نگه داشتن ميزان قندخون اجتناب‌ناپذير است. کاناگليفلوزين(Canagliflozin)، با نام تجاري اينووکانا (Invokana)، دارويي بااهميت در مبتلايان به ديابت نوع 2 و آن گروه از بيماراني است که با مصرف ساير داروهاي موجود يا رژيم غذايي و ورزش قندخونشان به خوبي کنترل نشده است. 
 اين دارو، با مهار سديم-گلوکز کوترانسپورتر 2 در کليه اثر مي‌کند. کاناگليفلوزين، اولين دارو از گروه مهارکننده‌هاي سديم-گلوکز کوترانسپورتر 2 است که مورد تاييد FDA قرار گرفته است. در طول تاريخ ساخت داروهاي کنترل‌کننده قندخون، کليه به عنوان عضو هدف کمتر مورد توجه قرار گرفته است. قبلا به اشتباه چنين تصور مي‌شد که اختلالات کليوي عامل بيماري ديابت هستند. سال‌هاي بعد نيز به دنبال شناخت عملکرد کليه، به عنوان عضو تنظيم‌کننده هموستاز گلوکز، وضعيت بهتر نشد. امروزه به اهميت نقش کليه در تنظيم گلوکز در بدن پي برده‌ايم و درک درستي از فيزيولوژي تبادل گلوکز از طريق ناقلان ويژه‌اي مانند سديم-گلوکز کوترانسپورترها داريم.

مطالعات محققان آمریکایی نشان می دهد که مصرف آجیل انسان را چاق نمی کند و خطر ابتلا به دیابت و بیماری های قلبی را نیز کاهش می دهد. در این مطالعه دکتر ˈکارن سیگلˈ و همکارانش از دانشگاه ˈلوما لینداˈ به ارتباط میان مصرف انواع مغزها همچون بادام ، بادام هندی ، فندق ، پسته و گردو و کاهش خطر ابتلا به سندروم متابولیک پی بردند. سندروم متابولیک مجموعه ای از عوامل خطر ساز است که خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی را دو برابر و خطر ابتلا به دیابت نوع دو را پنج برابر می کند. تخمین زده می شود که حدود یک سوم شهروندان آمریکایی به سندروم متابولیک مبتلا هستند.
در این مطالعه محققان با بررسی افرادی که در روز به میزان کافی از انواع مغزها استفاده می کنند ،متوجه شدند که خطر ابتلای آنها به سندروم متابولیک هفت درصد کاهش یافته است. محققان علاوه بر تاثیر مصرف آجیل ها بر سندروم متابولیک ، اثر مصرف آجیل بر چاقی را نیز مورد بررسی قرار دادند. این مطالعه نشان داد که افرادی که در روز به اندازه کافی آجیل مصرف می کردند در مقایسه با افرادی که در روز کم آجیل مصرف می کنند، شیوع چاقی در آنها به اندازه قابل توجهی کمتر بود. نتیجه این مطالعه در مجله PLoS One منتشر شده است.

تعداد مقالات دیابت: ۳۱ مقاله
تعداد تاییدیه های دیابت: ۴ تاییدیه
تعداد همایش ها و سمینارهای دیابت: ۱۲ مورد
تعداد اخبار دیابت: ۱۱۷ خبر

آمار فوق تا تاریخ ۲۷ دی ۱۳۹۲ می باشد.
برای مشاهده فهرست مطالب دیابت از لینک زیر استفاده نمایید:
فهرست مطالب دیابت

پژوهشی جدید نشان می‌دهد وقوع دیابت با افزایش خطر ابتلا به سرطان کبد موسوم به کارسینوم سلول کبدی مرتبط است. تحقیق محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی حاکی از آن است افراد مبتلا به دیابت در مقایسه با سایر افراد، در خطر دو تا سه برابری ابتلا به کارسینوم سلول کبدی (نوع اصلی و شایع سرطان کبد) قرار دارند.
علاوه بر این در تحقیق مذکور مشخص شد تفاوت‌های نژادی در شیوع دیابت با الگوهای وقوع ابتلا به کارسینوم سلول کبدی مرتبط است؛ نژادهایی با شیوع بالای دیابت، میزان بالایی از کارسینوم سلول کبدی را از خود نشان دادند و نژاد‌هایی با شیوع کم دیابت، ابتلا به کارسینوم سلول کبدی کمتری را گزارش دادند. این نتایج با تحقیق بر روی 150 هزار نفر و طی سال‌های 1993 تا 1996 به دست آمده است. یافته‌های این پژوهش در ششمین نشست انجمن تحقیقات سرطان آمریکا (AACR) مطرح شده است.

غذاهای حاوی «روی» می‌توانند با دیابت مبارزه کنند. تحقیقات محققان هندی حاکی از آن است که «روی» یک ماده معدنی ضروری برای حفظ یک سیستم ایمنی سالم، ساخت پروتئین و تحریک آنزیم‌ها است. همچنین «روی» به کاهش اثرات منفی دیابت کمک می‌کند. تحقیقات نشان داده است مصرف «روی» در رژیم غذایی به بهبود کنترل قند خون نیز کمک می‌کند. بر اساس یافته‌های این تحقیق، افراد می‌توانند با داشتن رژیم غذایی غذاهای دریایی، جوانه گندم و اسفناج، «روی» را در مواد غذایی مصرفی روزانه خود داشته باشند. آجیل نیز حاوی بسیاری از ویتامین‌ها و مواد معدنی طبیعی از جمله «روی» است. محققان دریافته‌اند عصاره کدو تنبل نیز می‌تواند تولید انسولین را افزایش دهد و سلول‌های لوزالمعده آسیب دیده را نیز بازسازی کند.

در مسیر تلاش‌های هشت دهه اخیر، محققان هندی در یک دستاورد پزشکی مهم موفق به تولید قرص انسولین برای بیماران دیابتی شدند. از کشف انسولین برای درمان دیابت حدود یک قرن می‌گذرد و بیماران هر روز مجبور به انجام تزریق برای تنظیم قند خون خود هستند. اما دستاورد محققان هندی در تولید قرص انسولین می‌تواند هزاران بیمار از جمله کودکان و افراد مسن را از درد ناشی از تزریق روزانه انسولین نجات دهد.
محققان طی چند دهه اخیر بدنبال یافتن روشی برای تنظیم قند خون بیماران با استفاده از قرص به جای نیاز به تزریق روزانه بودند، اما آنزیم‌های گوارشی بدن که برای تجزیه مواد غذایی مفید هستند، انسولین را قبل از عملکرد درست تجزیه می‌کنند؛ همچنین انسولین براحتی از طریق روده توسط جریان خون جذب نمی‌شود. برای غلبه بر این مشکل، محققان موسسه ملی آموزش و تحقیقات دارویی هند با ترکیب دو روش، از انسولین در برابر آنزیم‌های گوارشی حفاظت کرده و امکان جذب سریع توسط جریان خون را فراهم کردند. 
انسولین در کیسه‌های کوچک ساخته شده از چربی‌ها یا چربی موسوم به لیپوزوم (liposome) قرار داده شدند؛ سپس لیپوزوم‌ها در لایه‌هایی از مولکول‌های محافظ به نام پلی الکترولیت‌ها (polyelectolyte) پیچیده می‌شوند. برای کمک به این لیرزوم‌ها (layersomes) برای جذب بهتر توسط جریان خون، فولیک اسید افزوده می‌شود که به حمل و نقل بهتر لیپوزم‌ها از دیواره روده به جریان خون کمک می‌کند. آزمایش این دارو بر روی موش‌ها مثبت گزارش شده است. نتایج این دستاورد در مجله انجمن شیمی آمریکا (American Chemical Society) منتشر شده است.

پژوهش محققان دانشگاه آدلاید استرالیا نشان می‌دهد مصرف گوشت قرمز با افزایش خطر ابتلا به دیابت بارداری مرتبط است. آخرین پژوهش‌های بین‌المللی نشان می‌دهد زنانی که گوشت قرمز یا گوشت‌های فرآوری شده را به میزان زیاد مصرف می‌کنند، در خطر قابل توجهی برای ابتلا به دیابت بارداری قرار دارند؛ این خطر هم برای زنان باردار و هم برای زنانی که قصد باردار شدن دارند، وجود دارد. خبر خوب در یافته‌های این تحقیق، بی‌ضرر بودن مرغ و ماهی و همچنین مفید بودن سبزیجات و پروتئین‌های غیر گوشتی در کاهش خطر دیابت بارداری عنوان شده است؛ برای مثال مصرف کمی بیش از نصف یک وعده از آجیل در روز می‌تواند به تنهایی این خطر را تا 40 درصد کاهش دهد. به گفته محققان، گرچه رابطه بسیار محکمی در مصرف گوشت و ابتلا به دیابت وجود دارد، اما هنوز مکانیزم پشت این ماجرا مبهم باقی مانده است. محققان استرالیایی به زنان باردار و زنانی که قصد باردار شدن دارند، توصیه کرده‌اند که مصرف سبزیحات پروتئینی، آجیل، ماهی و مرغ را جایگزین مصرف گوشت قرمز بکنند. یافته‌های این پژوهش در مجله «Evidence Based Nursing» منتشر شده است.

ویتامین D در کاهش دردهای ناشی از دیابت نوع 2 و افسردگی در زنان موثر است.  در این تحقیق که توسط محققان دانشگاه لویولا در شیکاگو انجام شده، به شرکت کنندگان مکمل‌های ویتامینD به صورت هفته‌ای به مدت 6 ماه داده شده است، شرکت کنندگان اعلام کردند که علائم افسردگی و درد در آنان کاهش یافته است. در ابتدای این تحقیق، 61 درصد از زنان سوزش و درد در ساق پا (دردهای عصبی) و 74 درصد بی‌حسی و سوزن سوزن شدن در دست و انگشتان دست و پا (دردهای حسی) گزارش داده بودند. پس از 3 تا 6 ماه بعد از مصرف مکمل‌ها دردهای عصبی و حسی کاهش یافت. محقق این تحقیق، «تاد دویل» از بخش علوم روانپزشکی و علوم اعصاب رفتاری اعلام کرد: درد و افسردگی از مشکلات شایع و اغلب جدی در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 است. با وجود نیاز به تحقیقات بیشتر، درمان با مکمل ویتامین D در کاهش درد و افسردگی در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 امیدوارکننده است.

تیمی از دانشمندان آمریکایی موفق به تولید شیوه جدیدی برای انتقال داروی دیابت با یک ماده اسفنج مانند شده‌اند که حاوی ذخیره‌ای از انسولین است.  این اسفنج هوشمند در واکنش به سطوح قند خون برای آزادسازی انسولین مورد نیاز منبسط و منقبض می‌شود. از این شیوه همچنین می‌توان برای انتقال داروی هدفمند به سلولهای سرطانی استفاده کرد. به گفته محققان، آنها به دنبال تقلید از عملکرد سلولهای بتای سالم بودند که انسولین تولید کرده و آزادسازی آنرا در بدن سالم کنترل می‌کند.
این محققان به تولید یک ماتریکس اسفنج مانند کروی از کیتوزان پرداختند که در صدف میگو و خرچنگ یافت می‌شود. در سراسر این ماتریکس، نانوکپسولهایی از یک پلیمر متخلخل پراکنده شده که حاوی گلوکز اکسیداز و آنزیم کاتالاز هستند. این ماتریکس اسفنجی شکل اطراف ذخیره‌ای از انسولین را احاطه کرده است. قطر کل کره ماتریکسی حدود 250 میکرومتر بوده و می‌توان آنرا به بیمار تزریق کرد. با بالا رفتن سطح قند خون بیمار دیابتی، گلوکز باعث واکنشی در آنزیمهای نانوکپسولها به منظور آزادسازی یونهای هیدروژن می‌شود. این یونها به رشته‌های مولکولی اسفنج کیتوزان متصل شده و به آنها بار مثبت می‌دهند. رشته‌های کیتوزان دارای بار مثبت سپس از یکدیگر دور شده و شکافهای بزرگتری را در سوراخهای اسفنج ایجاد می‌کنند به انسولین اجازه ورود به خون را می‌دهد. در دیابت نوع یک و نوع پیشرفته‌تر دو، بدن نیازمند تزریق انسولین به سلولها است.
هنگامی که انسولین آزاد می‌شود، سطوح قند خون کاهش می‌یابد. این امر باعث کاهش بار مثبت کیتوزان و منقبض شدن اسفنج می‌شود که در نهایت انسولین اضافی را ذخیره می‌کند. در حالیکه این کار با استفاده از آنزیمهای پاسخگو به قند به تولید یونهای هیدروژن پرداخته، می‌توان این شیوه را ساده‌تر کرده و از آن برای هدف قرار دادن سرطانها با از بین بردن همه آنزیمها استفاده کرد. تومورها محیطهای اسیدی هستند که از تمرکز بالای یونهای هیدروژن برخوردارند. اگر ذخیره اسفنج با داروهای ضد سرطانی پر شود، دارو می‌تواند در زمان تماس کیتوزان با یونهای هیدروژن در بافتهای تومور یا سلولهای سرطانی آزاد شود.
به گفته دانشمندان، اندازه این اسفنج هوشمند قابل تنظیم و کوچک‌سازی تا 100 نانومتر بوده و اینکه خود ماده کیتوزان توسط بدن جذب خواهد شد، از این رو هیچ گونه عوارض جانبی بیمار را در معرض خطر قرار نخواهد داد. آزمایشات بر روی موشها نشان داد که این اسفنج ماتریکسی توانست برای 48 ساعت سطح قند خون را کاهش دهد. اگرچه این محققان در ماه مه یک سیستم هوشمند انتقال انسولین را معرفی کرده بودند که سطح قند خون را برای 10 روز ثابت نگه می‌داشت.

بر اساس پژوهش‌های جدید صورت گرفته توسط محققان، سن مادران در اولین زایمان ، با خطر ابتلا به دیابت آنها ارتباط دارد. محققان کره‌ای از بیمارستان دانشگاه چوسان در گوانگجو اطلاعات مربوط به سلامت ملی کره و سنجش تغذیه را بررسی کردند تا ارتباط بین سن زایمان اول و تحمل گلوکز در زنان یائسه را دریابند. نتایج نشان داد خطر ابتلا به دیابت به طور چشمگیری بین گروه‌ها متفاوت است. محققان دریافتند در زنانی که اولین زایمان آنان در سن 19 سالگی و کمتر است با توجه به سبک زندگی، عوامل اجتماعی جمعیتی، عوامل خطرشناخته شده ابتلا به دیابت و عوامل باروری نزدیک به 5/1 درصد احتمال ابتلا به دیابت بیشتر است. با این وجود ارتباط چشمگیری بین سن اولین زایمان و اختلال قند خون ناشتا مشاهده نشد. محققان افزودند: سن اولین زایمان بر دیابت در زنان یائسه تاثیر دارد و بارداری در نوجوانی مستقل از خطر ابتلا به دیابت در زنان یائسه نیست. نتایج این تحقیق در نشریه Diabetes Care منتشر شده است.

این سمپوزیوم در تاریخ ۲۱ آذر ۱۳۹۲ توسط پژوهشکده علوم غدد و متابولیسم دانشکاه علوم پزشکی شهید بهشتی  در بیمارستان میلاد تهران برگزار خواهد شد. مباحث این سمپوزیوم شامل ستراتژیهای درمان درددیابت تیپ2، تنظیم قند بعد غذا، شروع انسولین novomix30، افزایش و تنظیم ودوز انسولین، چگونگی کاهش ریسک عوارض قلبی عروقی در دیابت می باشد.

اطلاعات بیشتر

پالس‌های فراصوت می‌توانند جایگزین تزریق‌های روزانه انسولین برای دیابتی‌ها شود. محققان دانشگاه کارولینای شمالی سیستمی را طراحی کرده‌اند که در هر بار تزریق منفرد نانوذره‌ها با استفاده از پالس‌های فراصوت، انسولین بدن را برای چند روز تامین می‌کند. این نانوذرات زیست‌سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر از اسید لاکتیک - کو - گلیکولیک ساخته‌شده‌اند و شامل محموله بار انسولین هستند. هر ذره دارای پوشش کیتوزان با بار مثبت یا یک پوشش آلژینات دارای بار منفی است. 
زمانی که این دو نوع ذره با یکدیگر ترکیب می‌شوند، پوشش‌های دارای بارهای متضاد، موجب می‌شوند که توسط نیروی الکترواستاتیک به سمت یکدیگر جذب شوند. این امر حتی زمانی که آن‌ها به درون لایه زیرپوستی تریق می‌شوند، نیز صادق است. در این لایه این ذرات به منظور تشکیل یک «شبکه نانو» به یکدیگر ملحق می‌شوند. چون نانوذرات متخلخل هستند، زمانی که در بدن هستند، انسولین شروع به نفوذکردن از آن‌ها می‌کند. نیروی الکترواستاتیک باز هم انسولین را نگه می‌دارد، اما موجب شکل‌گیری آن در درون یک مخزن واقع در مجاورت شبکه می‌شود. هنگامی که زمان دریافت یک دوز از انسولین به درون جریان خون فرا می‌رسد، یک ابزار دستی برای تحویل خارجی امواج متمرکز مافوق‌صوت به این شبکه نانو به کار می‌رود.
در آزمایش‌های انجام‌شده بر روی موش‌های آزمایشی مبتلا به دیابت، تزریق منفرد نانوذات برای تنظیم سطوح گلوکز خون به مدت 10 روز کافی بود. زمانی که یک شبکه نانو تخلیه می‌شود، خوشه‌ای دیگر از نانوذرات می‌توانند به درون بدن تزریق شوند و شبکه قدیمی توسط بدن ظرف چند هفته جذب می‌شود. دانشمندان هم‌اکنون در حال اعمال این فناوری به انسان‌ هستند. جزئیات این مطالعه در Advanced Healthcare Materials منتشر شده است.

يک تحقيق جديد توضيح مي‌دهد که چگونه يک حس‌گر که براي بيش از يک سال زير پوست جاسازي مي‌شود، قادر است التهاب موجود در بدن را رديابي کرده و نيتريک اکسيد را تشخيص دهد؛ ملکولي که سطوح مختل شده آن در حضور بعضي از انواع سرطان ديده مي‌شود. اين نتايج در نشريه Nature Nanotechnology به چاپ رسيده است. در اين تحقيق که به همت دانشمندان موسسه تکنولوژي ماساچوست (MIT) آمريکا انجام شده، حسگري از جنس نانوتيوب‌هاي کربن ساخته شده که شايد بتواند تغيير يافته و ديگر ملکول‌ها را مانند گلوکز نيز رديابي کند و به اين ترتيب در پايش بيماران ديابتي کمک کننده باشد. براساس نظر نويسندگان اين مقاله، اکسيد نيتريک يک ملکول سيگنال دهنده مهم درون سلول‌هاي زنده است که پيام‌ها را ميان مغز و عملکردهاي سيستم ايمني رد و بدل مي‌کند. در بعضي از سلول‌هاي سرطاني، سطح اکسيد نيتريک مختل شده که هنوز مکانيسم دخيل در اين امر مبهم و ناشناخته است. براي درک بهتر از اين پروسه، محققان نانوتيوب‌هايي را ابداع کرده‌اند که سيلندرهايي توخالي به ضخامت 1 نانومتر بوده و از جنس کربن هستند. نانوتيوب‌هاي کربن فلورسنس طبيعي دارند و وقتي ملکول‌ها به آن چسبانده مي‌شوند تا به محل مشخصي برسند، اين تيوب‌ها براق شده و مي‌درخشند. پژوهش‌هاي قبلي اين تيم تحقيقاتي حاکي از آن است که نانوتيب‌هاي کربن وقتي با DNA اي که داراي توالي مشخصي است، پوشيده شود، اين توانايي را دارند که اکسيد نيتريک را رديابي کنند، اما در اين مطالعه محققان نانوتيوب‌هايي را ابداع کرده‌اند که در دو حسگر مجزا به کار گرفته مي‌شوند. اولين حسگر، به داخل جريان خون تزريق شده و پايش کوتاه‌مدتي را امکان‌پذير مي‌کند. بدين منظور Iverson به پلي‌اتيلن گليکول متصل شده و به مانيتور مي‌چسبد تا آن را قابل تزريق کند. پلي‌اتيلن گليکول از لخته شدن خون جلوگيري مي‌کند.
وقتي اين حسگر به داخل جريان خون موش تزريق شد، توانست از ريه‌ها و قلب عبور کرده و داخل کبد جمع شوند، بدون آنکه آسيبي به اعضا برساند. زماني که داخل کبد گرد هم آمدند، قادر بودند که اکسيد نيتريک را پايش کنند. حسگر بعدي، به نوعي ژل آغشته مي‌شود تا براي مدت طولاني بتواند زير پوست جايگذاري شود. ژل مورد نظر از alginate ساخته شده است. وقتي اين حسگر زير پوست موش قرار گرفت، براي مدت 400 روز عملکرد خود را حفظ کرد و سرجاي خود باقي ماند. محققان معتقدند که اين حسگر مي‌تواند براي مدت طولاني‌تر هر در آن محل بماند. محققان تاکيد مي‌کنند که حسگر زيرپوستي مي‌تواند در پايش سرطان يا هر نوع بيماري ديگري که باعث التهاب مي‌شود، مفيد باشد. وقتي هر دو نوع حسگر داخل بدن است، محققان توانسته‌اند سيگنال فلورسنت near-infrared توليد کنند که ليزر near-infrared براي آنها مي‌تاباند.
در حال حاضر محققان در تلاش هستند تا با تغييراتي دراين حسگرها به رديابي گلوکز در خون بپردازند. اين کار با پوشش‌هاي مختلف نانوتيوب‌ها امکان‌پذير است. به اين ترتيب حسگر سطح گلوکز خون را در زمان گزارش مي‌کند و با اتصال آن به پمپ انسولين، مي‌توان هر زمان که لازم بود، به آن دستور داد که ميزان انسولين مورد نظر را به داخل خون تحويل دهد. اگر کارايي اين سنسورها در تشخيص گلوکز خون ثابت شود، نياز بيماران ديابتي به گرفتن نمونه‌هاي خون برطرف مي‌شود و مشکل عمده‌اي را حل خواهد کرد. به نظر مي‌رسد ايده جديد اين قابليت را دارد تا براي ابداع وسايل جديد به کار گرفته شود و بتواند در تشخيص و پايش بيماري‌هاي مختلف مورد استفاده قرار گيرد.

بررسي يک تحقيق جديد حاکي از آن است که شواهد فزاينده‌اي از اين ايده حمايت مي‌کنند که مغز نقش کليدي در تنظيم سطح گلوکز طبيعي خون و ابتلا فرد به ديابت نوع 2 دارد. در اين مقاله که در آخرين شماره نشريه معتبر و علمي Nature به چاپ رسيده، محققان دانشگاه‌هاي واشنگتن، سينسيناتي و ميشيگان در ايالات متحده آمريکا با همکاري دانشمندان دانشگاه فني مونيخ آلمان از يک سيستم مرکزي مغزي پرده برداشته‌اند که مي‌تواند سطح قند خون را از طريق مکانيسم‌هاي انسوليني و غيرانسوليني به حالت طبيعي خود بازگرداند. براساس اين ايده، تنظيم سطح گلوکز طبيعي خون به فعل و انفعالات بسيار هماهنگ ميان اين سيستم مغزي و توليد انسولين از سلول‌هاي بتاي پانکراس وابسته است. اگر اين نظريه درست باشد، مي‌تواند باعث بازشدن دري شود به رويکردهاي کاملا جديد براي پيشگيري و درمان بيماري ديابت نوع 2 و حتي درمان کامل اين بيماري و برگشت‌ناپذير شدن کامل آن. در اين مقاله، نويسندگان توضيح مي‌دهند که براي حدود يک دهه است که پژوهشگران معتقدند مغز نقش مهمي در طبيعي نگاه داشتن سطح قند خون دارند، اما از زمان کشف انسولين در سال 1920، تمامي تمرکزها به سوي آن جلب شد و در حال حاضر تمامي درمان‌هاي موجود بيماري ديابت روي آن تمرکز دارند. البته داروهاي موجود نيز از پس کنترل سطح بالاي قند خون خوب برآمده‌اند، اما نتوانسته‌اند آن را به طور کامل درمان کنند و همين امر حکايت از آن دارد که علل ديگري هم در اين بازي سهيم هستند. حال توجه دانشمندان دوباره به نقش کليدي مغز بازگشته و مدارهاي اصلي موجود در هيپوتالاموس و ديگر نواحي مغز و از سوي ديگر، سلول‌هاي توليد کننده انسولين را در پانکراس در اين امر دخيل مي‌دانند. آنها معتقدند که ديابت نتيجه به هم خوردن هم سيستم سلول‌هاي بتاي پانکراس و هم سيستم مرکزي مغز براي تنظيم سطح قند خون است. درواقع مغز انسان مکانيسمي به نام «اثر گلوکز» دارد که برداشت گلوکز را بوسيله بافت‌ها تنظيم مي‌کند و نکته مهم آنکهاين مکانيسم مستقل از سلول‌هاي بتاي پانکراس عمل مي‌کند. وقتي ديابت رخ مي‌دهد که اول سيستم مغزي شکست خورده و همين امر باعث وارد آوردن فشار روي سيستم پانکراس مي‌شود. سيستم مذکور در ابتدا مقاومت کرده و مايل است که شکست مغز را جبران کند، اما خود نيز در نهايت شکست را مي‌پذيرد و تسليم مي‌شود. نتيجه اين که تنظيم قند خون وارد يک چرخه معيوب شده و پاياني جز ابتلا به ديابت نوع 2 براي آن متصور نيست. انسولين درماني ممکن است سطح بالاي قند خون را کاهش دهد اما اين تنها حل کردن نيمي از مشکل است. بايد شکست سيستم مرکزي مغز نيز تعمير شود و به حالت اوليه خود بازگردد. در چنين حالتي نه تنها نگاه داشتن سطح قند خون در حد طبيعي امکان‌پذير است که شايد بتوان به درمان کامل و برگشت‌ناپذير شدن اين بيماري پرهزينه نيز اميد داشت.

در بررسي‌هاي تازه، تغييراتي در دستورالعمل‌هاي مديريت ديابت بارداري توسط كالج زنان و زايمان آمريكا منتشر شده است. در اين دستورالعمل‌ها، استفاده از داروهاي خوراكي آنتي‌هيپرگليسميك به‌عنوان جايگزين انسولين‌درماني براي درمان ديابت بارداري توصيه شده است. متخصصان بر استفاده از glyburide در زنان مبتلا به ديابت بارداري كه نتوانسته‌اند با رعايت رژيم‌غذايي، سطح قندخون خود را به حالت طبيعي بازگردانند و نمي‌توانند خود را با آن شرايط تطابق دهند و در رابطه با انسولين‌‌درماني نيز مشكلاتي وجود دارد، تاكيد مي‌كنند.