پزشکی بالینی

محققان هزاران پروتئین عضلانی را مورد بررسی قرار دادند و توضیح جدیدی برای حافظه عضلانی یافتند. مطالعه‌ای که توسط دانشکده علوم ورزش و سلامت در فنلاند انجام شد، برای اولین بار نشان داد که عضلات، تمرینات را در سطح پروتئینی به یاد می‌آورند و اثر تمرینات مقاومتی بیش از دو ماه در پروتئین‌های عضلانی باقی می‌ماند. اغلب تصور می‌شود که اثرات ورزش کوتاه مدت است و استراحت و دوری از باشگاه برای چند هفته می‌تواند باعث استرس در افراد به دلیل نگرانی در مورد از دست رفتن عضلات شود. با این حال، تحقیقات نشان داده است که این استرس تا حدی بی‌دلیل است، زیرا اثرات تمرینات مقاومتی تا دو ماه در عضلات باقی می‌ماند و با شروع مجدد تمرین پس از استراحت، دستاوردها سریع خواهد بود. به نقل از ساینس‌دیلی، اکنون این سؤال مطرح می‌شود که چه مکانیسم‌ها و تغییراتی در سطوح سلولی و مولکولی، حافظه عضلانی را توضیح می‌دهد؟ این چیزی است که محققان با مطالعه هزاران پروتئین عضلانی مورد بررسی قرار دادند.
در این مطالعه، ۱۰ هفته تمرین مقاومتی با یک استراحت به همان اندازه و سپس ۱۰ هفته دیگر تمرین مقاومتی دنبال شد. با استفاده از روش پروتئومیکس، می‌توان به طور همزمان مقادیر بیش از ۳۰۰۰ پروتئین عضلانی را با استفاده از تجهیزات طیف سنجی جرمی پیشرفته مورد مطالعه قرار داد. در این مطالعه دو نوع تغییر در پروتئین‌های ماهیچه‌ای دیده شد. برخی از پروتئین‌ها در نتیجه‌ تمرین تغییر کردند و در زمان استراحت به حالت قبل از تمرین بازگشتند و در دوره تمرینی جدید مشابه دوره تمرین اول دوباره تغییر کردند. این شامل پروتئین‌های مرتبط با متابولیسم هوازی بود. گروه دیگری از پروتئین‌ها در نتیجه تمرین تغییر کردند و در طول استراحت و بعد از دوره جدید تمرین نیز به تغییر ادامه دادند. در میان این پروتئین‌ها، چندین پروتئین متصل شونده به کلسیم، مانند کالپین-۲ وجود داشت که به تازگی مشخص شده است که ژن آن حتی پس از یک وقفه تمرینی، حافظه خود را حفظ می‌کند.
پروفسور جوها هولمی (Juha Hulmi)، محقق ارشد از دانشکده علوم ورزشی و سلامت، می‌گوید: در سطح تعداد هسته‌های عضلانی و رگه‌های حافظه ژن‌ها، یعنی اپی ژنتیک، پاسخ‌های طولانی‌مدتی که حتی پس از استراحت ادامه می‌یابند و احتمالا «حافظه ماهیچه‌ای» را توضیح می‌دهند، پیش از این مشاهده شده‌ است. اکنون، برای اولین بار، ما نشان دادیم که عضلات، تمرینات مقاومتی قبلی در سطح پروتئین را برای حداقل دو ماه و نیم «به یاد می‌آورند». هولمی توضیح می‌دهد: بنابراین، حتی اگر عضلات در طول یک وقفه تمرینی طولانی در نهایت به اندازه اولیه خود کوچک شوند، یک اثر حافظه از تمرین قبلی در عضلات باقی می‌ماند. این می‌تواند شروع مجدد تمرین را آسان‌تر کند.

مهندسان در امریکا نوعی مانیتور چسبی به نام Moxy ارائه داده‌اند که به ورزشکاران دریچه جدیدی برای نظارت بر عملکرد بدنشان حین تمرینات ورزشی ارائه می‌دهد. این سیستم سطوح اکسیژن موجود در عضلات ورزشکاران را به صورت فوری رهگیری کرده و اطلاعات دریافتی را به همراه داده‌های سلامتی در برنامه نرم‌افزاری و تلفن همراه آن‌ها نمایش می‌دهد. 
مانیتور Moxy که توسط شرکت طراحی Fortiori ارائه شده، جعبه مشکی کوچکی است که می‌توان ‌آن را بر روی پوست پوشید. این سامانه دارای ابعاد 6.1*4.4*2.1 سانتی‌متر است و در تماس با پوست، آرایه‌ای از آشکارسازهای نوری و ال‌ا‌ی‌دی، نور نزدیک مادون قرمز را از میان پوست به بافت عضله انتقال داده تا خوانش‌هایی از سطوح اکسیژن خون انجام دهند. نور مادون‌قرمز برای انجام این هدف کارآمد است، زیرا خون غنی از اکسیژن، نور مادون‌قرمز بیشتری جذب می‌کند. استفاده از آشکارسازها برای تحلیل نور موجود می‌تواند نشان‌دهنده چگونگی اکسیژن‌رسانی به خون باشد.  
با این حال، این سامانه برای ورزشکاران و سلامتی آن‌ها طراحی شده و طیف گسترده‌ای از ورزشکاران، از موتورسیکلت‌سواران گرفته تا بازیکنان راگبی می‌توانند از آن استفاده کنند. این فناوری حتی در ورزش‌های آبی قابل استفاده است. وزن این مانیتور 40 گرم است و از آنتن‌های رادیویی برای به اشتراک‌گذاشتن داده‌ها با ابزار دیگر استفاده می‌کند.  
فرآیند شارژ Moxy حدود 90 دقیقه طول می‌کشد و گفته می‌شود باتری لیتیم پلیمری آن برای دست کم سه ساعت کار می‌کند. نوعی پورت میکرو یو‌اس‌بی نیز امکان شارژشدن و بازیابی داده‌هایی را می‌دهد که نمی‌توانند توسط سیگنال‌های رادیویی به اشتراک گذاشته شوند.

نتیجه یک مطالعه نشان می دهد نوجوانانی که ورزش می کنند نسبت به دیگر دوستانشان که ورزش نمی کنند و تناسب اندام ندارند، نتیجه بهتری در امتحانات آموزشی کسب می کنند. این مطالعه که توسط محققان اسپانیایی صورت گرفت نشان داد که اثرات چابکی و هماهنگی بیشترین تاثیر را در کسب نمرات تحصیلی خوب دارد و ورزش های هوازی نیز در این میان موثرند. مدت ها گفته می شد که تناسب فیزیکی در دوران کودکی و در سال های نوجوانی برای سلامت فیزیکی و ذهنی در سراسر زندگی مفید است. همچنین شواهد رو به رشدی نشان می دهند که ورزش می تواند نقش مهمی در سلامت مغز و عملکرد تحصیلی داشته باشد.
در این مطالعه که به تازگی انجام شده و در مجله Paediatrics منتشر شده است محققان اسپانیایی اثر مولفه های مختلف را بر تناسب اندام و عملکرد تحصیلی بررسی کردند. آنها نفوذ ظرفیت قلبی تنفسی، قدرت عضلات و توانایی حرکتی را مطالعه کردند. ظرفیت قلبی تنفسی نشان دهنده ظرفیت قلب وو ریه ها برای تامین سوخت و اکسیژن بدن در جریان ورزش است. توانایی حرکتی به مهارت عضلات برای کنترل سرعت، چابکی و هماهنگی گفته می شود.
«ایرن استبان کورنجو» ( Irene Esteban-Cornejo) از دانشگاه مادرید گفت: از آنجاییکه مولفه های تناسب اندام به اندازه زیادی با یکدیگر ارتباط دارند کشف این که کدام مولفه های فیزیکی در تقویت عملکرد تحصیلی دانش آموزان نقش دارد حائز اهمیت است. محققان در این مطالعه بیش از دو هزار دانش آموز شش تا 18 ساله را مورد بررسی قرار دادند. آنها تناسب اندام و عملکرد تحصیلی این دانش آموزان را مطالعه کردند. محققان متوجه شدند که ظرفیت قلبی تنفسی و توانایی حرکتی بطور مستقل و یا با هم در عملکرد تحصیلی دانش آموز ارتباط دارند.

محققان مراقبت‌های ویژه در بیمارستان جانز هاپکینز در آمریکا با استفاده از حرکات ورزشی ملایم در بیماران بستری در واحد مراقبت‌های ویژه (ICU) توانسته‌اند ضعف عضلانی بیماران این بخش را که نمی‌توانند از تخت پایین بیایند، کاهش داده و بهبودی آنها را سرعت بخشند. به گفته محققان ضعف عضلانی ناشی از بستری در ICU و تحرک نداشتن در این مدت مهمترین عاملی است که بهبودی بیماران این بخش و بازگشت آنها به زندگی عادی، کار و فعالیت‌های بازتوانی را به تاخیر می‌اندازد. محققان این پژوهش می‌گویند: بیماران واحد ICU‌ از آنها می‌خواهند که اجازه داشته باشند از تخت پایین بیایند و حرکت کنند. 
دانشمندان در این بررسی، حرکات ورزشی ساده‌ای را که برای افزایش قدرت عضلانی بیماران مفید هستند، توضیح می‌دهند. آنها از جمله دو متخصص طب فیزیکی این حرکات ورزشی را روی 400 بیمار بخش ICU بیمارستان جانز هاپکینز به کار بستند. با وجودی که هنوز برای تایید نتایج این تحقیق، پژوهشهای بیشتری مورد نیاز است، محققان اعلام کرده‌اند که انجام این حرکات ورزشی توسط بیماران ICU موفقیت‌آمیز بوده و آنها بیمارستان را زودتر، با حال عمومی بهتر و با روحیه‌ای بالاتر ترک کرده‌اند. 
برخی از بیماران بستری در ICU از تخت برخاسته و راه رفته‌اند، برای برخی دیگر دستگاه‌هایی که با تحریک الکتریکی عضلات را تقویت می‌کنند به کار رفته و برخی دیگر با استفاده از دستگاه مخصوصی که به تخت آنها متصل بود، حرکاتی مانند پا دوچرخه انجام می‌داده‌اند. به گفته‌ی این محققان، داده‌های فراوانی حاکی از آن هستند که بستری شدن‌های طولانی مدت و بی حرکت بودن حتی به مدت چند روز می‌تواند به ضعف عضلانی قابل ملاحظه‌ای منجر شود. در برخی تحقیقات، دیده شده که این گونه بیماران تا پنج درصد از توده عضلانی‌شان را از دست داده‌اند. نتایج این پژوهش در مجله طب مراقبت‌های ویژه به چاپ رسیده است.

بر اساس نتايج يک تحقيق در آمريکا، ورزش در سنين ۲۰ تا ۲۹ سالگي سبب حفاظت از توانايي مغز در ميانسالي مي‌شود. فعاليت‌هايي چون دويدن، شنا و دوچرخه‌سواري که فعاليت قلب را تنظيم مي‌کنند در سنين پايين‌تر، سبب تقويت حافظه و قدرت فکر در سنين بالاتر مي‌شوند. بر اساس نتايج اين تحقيق، سلامت قلب سبب حفظ سلامت مغز مي‌شود. محققان در دانشگاه مينسوتا در شهر مينياپوليس آمريکا سه هزار نفر را با سن متوسط ۲۵ سال مورد آزمايش قرار دادند. اين افراد در طول يک سال آزمايشات سلامت قلب و عروق انجام دادند و اين آزمايشات پس از ۲۰ سال تکرار شد. از آنها خواسته شد تا زماني که نفس دارند و بدنشان خسته نشده بدوند. سپس، آزمايشات ديگري براي سنجش قدرت و فعاليت مغزي، ۲۵ سال پس از آغاز اولين آزمايش سلامت قلبي انجام گرفت. افرادي که در جواني بيشتر دويده بودند پس از ۲۵ سال از قدرت حافظه و توان فکري بالاتري برخوردار بودند. همچنين افرادي که فاصله زماني تست دويدن آنها پس از ۲۰ سال اختلاف کمتري داشته در آزمايشات حافظه و تواتايي مغزي از افرادي که فاصله زماني تست دويدن آنها در فاصله ۲۰ سال اختلاف بيشتري داشته، نتيجه بهتري گرفتند.

این کنفرانس در تاریخ ۲۳ مرداد ۱۳۹۳ توسط دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در تالار زیتون دانشگاه علوم پزشکی اصفهان برگزار خواهد شد. مباحث این کنفرانس شامل ویتامین ها واملاح در ورزش، دوپینگ، مکمل های پروتئینی واسید های آمینه در ورزش، مکمل های انرژی زا وچربی سوزدر ورزش می باشد.

اطلاعات بیشتر

محققان مي گويند که خطر ابتلا به ديابت در زناني که وزنه مي‌زنند کمتر است. اين يافته‌ها ناشي از مطالعه‌اي است که در آن سلامتي تقريبا صد هزار پرستار آمريکايي طي مدت هشت سال دنبال شد. براساس اين يافته که در نشريه پزشکي پلاس وان چاپ شده وزنه زدن، شنا رفتن يا حرکات مقاومتي مشابه براي ورز دادن عضلات به کاهش خطر ديابت مرتبط است. بنابراين به بزرگسالان توصيه مي‌شود هفته‌اي حداقل دو بار از اين نوع ورزش‌ها انجام دهند. فوايد مشاهده شده در اين مطالعه علاوه بر فايده ديگري بود که با ورزش‌هاي تنفسي به دست مي‌آيد. ورزش‌هايي مثل دويدن، دوچرخه‌سواي و شنا که به قلب و ريه فشار مي‌آورد. ميزان توصيه شده براي ورزش‌هاي تنفسي ۱۵۰ دقيقه در هفته است. زناني که ورزش‌هاي مقاومتي و تنفسي هر دو را انجام مي‌دادند، بيشترين فايده را بردند. خطر ابتلا به ديابت نوع دو در آنها ۳۳ درصد کاهش نشان داد. کارشناسان از قبل مي‌دانستند که ورزش‌هاي تنفسي اگر منظم باشد مي‌تواند به دفع خطر ديابت نوع دو کمک کند. محققان دانشگاه هاروارد اشاره مي‌کنند که مطالعه آنها کامل نيست چون مثلا عمدتا شامل زنان سفيد پوست مي‌شد. به علاوه بر اطلاعاتي تکيه کرد که شرکت‌کنندگان در مورد ميزان ورزش ارايه کردند. اما پژوهشگران مي‌گويند که اين نتايج شبيه به همان چيزي است که در مورد مردان به دست آمده بود.

برگزار کننده: دانشگاه علوم پزشکی ارتش
زمان برگزاری: ۲ الی ۴ بهمن ۱۳۹۲
مکان برگزاری: تهران، هتل المپیک

اطلاعات بیشتر

بر اساس پژوهش‌های جدید، تماشای ورزش‌کردن دیگران هم به سالم‌تر شدن افراد کمک می‌کند. دانشمندان معتقدند تماشای دیگر افرادی که ورزش می‌کنند، ضربان قلب و دیگر ویژگی‌های فیزیولوژیکی را افزایش می‌دهد، گویی خود فرد این تمرینات را انجام می‌دهد. این محققان همچنین بر این باورند زمانی که فرد به شخص دیگری که در حال دویدن است، نگاه می‌کند، ضربان قلب، تنفس، جریان خون پوست و تعرق وی بالا می‌رود.
آنها برای نخستین بار مدعی شدند که در مطالعاتشان، فعالیت عصبی سمپاتیک ماهیچه‌های سوژه‌ها هنگام فعالیت فیزیکی افراد، افزایش یافت. ووگهان میس‌فیلد از دانشکده پزشکی دانشگاه وسترن سیدنی، در این باره گفت: ثبت این فعالیت عصبی، ارزیابی بسیار حساسی از پاسخ‌های فیزیولوژیکی به تنش فیزیکی یا روانی در اختیار می‌گذارد. وی اضافه کرد: ما از پیش می‌دانستیم فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک که قلب، غده‌های عرق، شریان‌های خونی و دیگر بافت‌ها را تامین می‌کند، در طول ورزش واقعی افزایش می‌یابد، اما اکنون نشان‌ داده‌ایم که این فعالیت هنگام تماشای یک صحنه متحرک نیز وجود دارد، گویی به طور مثال، خود فرد در حال دویدن است.
طی این مطالعه، سوزن‌های بسیار کوچک در درون یک عصب بیرونی‌تر 9 داوطلب با هدف ثبت سیگنال‌های الکتریکی از فیبرهای عصبی موجود در شریان‌های خونی فرو برده شدند و ارزیابی بسیار حساسی از پاسخ‌های فیزیولوژیکی بدن به تنش روانی و فیزیکی ارائه شد. در ابتدا به این شرکت‌کنندگان تصویر ثابتی بر روی یک صفحه رایانه داده شد، در حالی که محققان بر فعالیت عصبی سمپاتیک ماهیچه‌ای و دیگر پارامترهای فیزیولوژیکی‌شان نظارت داشتند.
این ارزیابی‌ها هنگام تماشای تصویر چشم‌انداز غیرمتحرک ثابت باقی ماند، اما هنگامی که به سوژه‌ها تصاویر ویدیویی 22 دقیقه‌ای از دونده‌ای نشان داده شد، تغییر کردند. به گفته ریچل براون، گرچه این تغییرات کوچک بودند، اما پاسخ‌های فیزیولوژیکی مناسبی به تماشای ورزش بودند. با این حال، وی در ادامه افزود: تماشای افرادی که در حال ورزش هستند، ممکن است ضربان قلب و دیگر اثرات فیزیولوژیکی را افزایش دهد، اما هیچ چیزی جایگزین اثرات سلامتی خود ورزش‌کردن نمی‌شود. جزئیات این مطالعه در مجله Frontiers in Autonomic Neuroscience منتشر شد.

پژوهشگران انگلیسی دریافتند انجام ورزش منظم و پایدار، شانس "پیر شدن سالم و بی دردسر" را در مقایسه با عدم انجام هیچ گونه فعالیت بدنی هفت برابر می‌کند. محققان به منظور انجام این پژوهش، 3500 سالمند با میانگین سن 64 سال را به مدت بیش از هشت سال مورد مطالعه قرار دادند. عدم ابتلا به بیماری‌هایی نظیر افسردگی، زوال عقل، انواع ناتوانی‌ها و همچنین داشتن سلامت روانی، قدرت شناختی و دنبال کردن فعالیت‌های اجتماعی، از شاخصه‌های "پیری سالم" در نظر گرفته شد. شواهد پیش از این نشان داده که عدم انجام فعالیت‌های بدنی با سیگار کشیدن، مصرف الکل و چاقی _عوامل مهم کاهش امید به زندگی_ مرتبط است.
نتایج این تحقیق نشان می‌دهد افرادی که حداقل یک بار در هفته به طور میانه یا شدید، منظم ورزش می‌کردند، شانس "پیری سالم" برایشان در مقایسه با افراد غیر فعال بیش از چهار برابر گزارش شده است. افرادی که پس از گذراندن دوره‌ای بدون انجام فعالیت بدنی، دوباره به ورزش روی آوردند نیز بیش از سه برابر از سایر افراد غیر فعال از پیری سالم بهره خواهند برد. و در آخر نیز افرادی که به طور کاملا منظم و پایدار به ورزش کردن ادامه دادند، هفت برابر بیش از افراد غیر فعال، شانس پیری سالم خواهند داشت. این پژوهش در مجله "British Journal of Sports Medicine" به صورت آنلاین منتشر شده است.

محققان کانادایی در پژوهش جدید خود نشان داده‌اند مادرانی که در طول بارداری ورزش می‌کنند، کودکان باهوشتری خواهند داشت. محققان دانشگاه مونترال دریافتند که قرار گرفتن در معرض فعالیت فیزیکی در رحم می‌تواند رشد مغز را ارتقا بخشد و تنها یک جلسه 20 دقیقه‌ای در هفته می‌تواند تفاوت زیادی را ایجاد کند.
محققان در این پژوهش به بررسی کودکان پرداختند اما بر این باورند که این مزیت می‌تواند تا پایان عمر باقی بماند. آنها از 10 مادر باردار خواستند حداقل سه بار در هفته به میزانی ورزش کنند که تا حدی نفس کم بیاورند. این زنان بطور میانگین هفته‌ای تقریبا دو ساعت را به انجام ورزشهایی مانند راه رفتن سریع، دویدن، دوچرخه‌سواری یا شنا پرداختند. گروه دوم زنان باردار ورزش نکرده و تنها برای حدود 10 دقیقه در هفته نسبتا فعال بودند.
با تولد کودکان، محققان فعالیت مغزی آنها را با کلاهی پوشیده از بیش از 100 الکترود سنجیدند. برای هر کودک که روی پادر مادر خود خواب بود، یک صدای بوق بطور مکرر پخش می‌شد. برخی مواقع این صدای بوق با صدای دومی قطع می‌شد. فعالیت مغزی که توسط این کلاه سنجیده می‌شد، نشان داده کودکان مادرانی که ورزش کرده بودند، دو صدا را آسانتر از هم متمایز می‌کردند. این عمل نشانگر بلوغ بوده و این که مغز کودکان سریعتر رشد کرده است.
پیش از این پژوهشهای این محققان نشان داده بود که ورزش در طول بارداری می‌تواند هوشبهر و واژگان را تا حداقل پنج سالگی ارتقا بخشد. پژوهشهای دیگر نیز نشان داده که زنان با فعالیت بیشتر در دوران بارداری ممکن است سلامت قلب فرزند خود را در سالهای بعد ارتقا بخشند. هنوز نقش ورزش بر مغز جنین مشخص نیست اما ممکن است به دلیل افزایش اکسیژن‌رسانی باشد. ورزش همچنین ممکن است تولید پروتئین BDNF که مغز را ارتقا داده، افزایش دهد. این پژوهش در نشست سالانه انجمن علوم اعصاب مطرح شده است.

بر اساس تحقیقات جدید ورزش ایروبیک ممکن است موجب تقویت حافظه در بیماران مبتلا به ام اس شود. در 50 درصد از بیماران مبتلا به ام اس نقص حافظه مربوط به آتروفی هیپوکامپ ایجاد می‌شود که هیچ درمان دارویی یا رفتاری در این مورد وجود ندارد. ویکتوریا لیویت، محقق نوروسایکولوژی و تحقیقات علوم اعصاب در آمریکا و محقق این پژوهش اظهارکرد: ورزش ایروبیک ممکن است اولین درمان در بیماران ام اس با مشکلات حافظه باشد. همچنین ورزش ایروبیک فواید بسیاری دارد، از جمله این که در دسترس است، هزینه کم دارد و بدون عوارض جانبی است. این تحقیق بر روی دو بیمار مبتلا به ام اس با نقص حافظه که به طور اتفاقی از شرایط ورزش غیرهوازی (کششی) و هوازی (دوچرخه سواری) برخوردار بودند، انجام شد. در این بیماران توانایی حافظه قبل و بعد از درمان 30 دقیقه ورزش در هر جلسه و سه بار در هفته به مدت سه ماه ثبت شد. ام آرای و آزمایش‌های حافظه نشان داد: ورزش ایروبیک منجر به افزایش 5.16 درصدی در حجم هیپوکامپ و 7.53 درصدی افزایش در حافظه شد، اما هیچ تغییر چشمگیری در افرادی که ورزش غیرهوازی انجام دادند، مشاهده نشد. نتایج این تحقیق در نشریه Neurocase منتشرشده است.

محققان دانماركي مي گويند: نيم ساعت ورزش در روز مفيد تر از يك ساعت است. مطالعات اخير محققان دانشگاه كپنهاگ دانمارك نشان مي دهد افرادي كه اضافه وزن كمي دارند و در روز ۳۰ دقيقه ورزش مي كنند، وزن بيشتري را نسبت به كساني كه يك ساعت در روز فعاليت بدني دارند، از دست مي دهند.
براي اين پژوهش، محققان به مدت ۱۳ هفته، ۶۰ نفر را كه كمي اضافه وزن داشتند و سالم بودند مورد بررسي قرار دادند. در اين تحقيق نيمي از آنها به مدت ۳۰ دقيقه در روز برنامه ورزشي فشرده از جمله دويدن، دوچرخه سواري و تمرينات با وزنه را دنبال كردند. در حالي كه گروه ديگر به مدت يك ساعت در روز ورزش كردند. سپس از شركت كنندگان خواسته شد تا به پرسشنامه اختصاصي درباره احساس خستگي در طول دوره پاسخ دهند. در پايان ۳ ماه، افرادي كه تنها ۳۰ دقيقه در روز ورزش مي كردند به طور متوسط ۱.۳۵ كيلوگرم وزن از دست دادند. در حالي كه گروه دوم با وجود ورزش هاي فشرده تر تنها يك كيلوگرم وزن از دست دادند.
محققان در توضيح اين پديده شگفت انگيز مي گويند كساني كه ۳۰ دقيقه در روز ورزش مي كنند براي ادامه روز انرژي كافي در اختيار دارند و زندگي متعادل تر و سالم تري دارند. در نتيجه اين افراد در پايان روز انرژي بيشتري صرف مي كنند و وزن بيشتري از دست مي دهند. در حالي كه افرادي كه يك ساعت در روز حركات ورزشي انجام مي دهند پس از يك ساعت خسته شده و براي ادامه روز انرژي كافي ندارند و به استراحت مي پردازند. محققان بر اين باورند كه ميزان متوسط ورزش در روز تاثير قابل توجهي بر فعاليت هاي روزانه افراد دارد. نتايج اين تحقيق در نشريه دانماركي (Scandinavian Journal of Public Health) به چاپ رسيده است.

با توجه به تحقیقی که در مجله نورولوژی منتشر شده اعلام شده است مردانی که ورزش می‌کنند خطر ابتلا به صرع در آنها کاهش می‌یابد. محققان سوئدی 1.17میلیون نظامی سوئدی را که برای انجام تست آمادگی جسمانی قلبی عروقی در سن 18 سالگی برای خدمت سربازی داوطلب شده بودند مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. سپس شرکت‌کنندگان برای ابتلا به صرع به طور متوسط 25 سال مورد بررسی قرار گرفتند. طی این مدت 6،796 نفر مرد به بیماری صرع تشخیص داده شدند.
صرع یک اختلال مغزی است و باعث تشنج مکرر می‌شود که در نتیجه فعالیت الکتریکی غیرطبیعی در مغز به وجود می‌آید. یافته‌ها نشان می‌دهد مردان جوانی که سطح بالایی از آمادگی جسمانی دارند در مقایسه با افرادی که کمتر ورزش می‌کنند 79 درصد کمتر احتمال دارد به صرع در مراحل بعدی زندگی دچار شوند. همچنین تحقیقات اخیر از دانشگاه مریلند نشان داد ورزش می‌تواند بهترین درمان برای آلزایمر باشد.

نتایج تحقیقات دانشمندان فرانسوی نشان می‌دهد مرگ‌ ناگهانی قلبی در هنگام ورزش در مردان نسبت به زنان شایع‌تر است. به گفته دکتر «الیو ماریان»، نویسنده این تحقیق، خطر مرگ ناگهانی در هنگام ورزش به طور چشمگیری در زنان نسبت به مردان کمتر است. وی خاطرنشان کرد: برای پی بردن به اینکه این تفاوت به نحوه ورزش کردن یا وضع قلب فرد بستگی دارد، باید مطالعات بیشتری صورت گیرد. «ماریان» گفت: با توجه به این تفاوت، باید غربالگری متفاوتی برای ورزشکاران زن و مرد قبل از ورود به عرصه ورزش انجام شود.
دکتر «گِرِگ فانارو»، استاد قلب و عروق دانشگاه کالیفرنیا در این خصوص اظهار کرد: مرگ‌های ناگهانی که در هنگام ورزش رخ می‌دهد، بسیار قابل توجه هستند که می‌توانند اثرات مخربی در پی داشته باشند. وی ادامه داد: اقدامات غربالگری خاصی در این زمینه در برخی کشورها انجام می‌شود، اما میزان تاثیرگذاری و ارزش آن‌ها مورد بحث است. محققان برای انجام این تحقیق حدود 800 مرگ ناگهانی مرتبط با ورزش را که بین سال‌های 2005 تا 2010 در فرانسه رخ داده بود، بررسی کردند.
این محققان خاطرنشان کردند: مرگ ناگهانی مرتبط با ورزش، مرگی است که پس از یک ساعت از آغاز فعالیت ورزشی رخ می‌دهد. برای انجام این تحقیق تنها مرگ و میرهای ناگهانی که در فعالیت‌های بدنی متوسط و شدید رخ داده بود با در نظر گرفتن عواملی مانند سن، جنس و ... بررسی و مشخص شد تنها پنج درصد این قبیل مرگ‌ها در زنان اتفاق می‌افتد. همچنین میزان وقوع آن‌ها در زنان میانسال 44 درصد و در مردان میانسال 46 درصد است. علاوه بر این، مرگ‌های ناگهانی مرتبط با ورزش با افزایش سن در میان مردان افزایش می‌یابد در حالی که در مورد زنان این چنین نیست. نتایج این تحقیق در مجله American Medical Association منتشر شده است.

محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی دریافتند زنان دچار اضافه وزن که به‌طور منظم ورزش‌های قدرتی انجام می‌دهند، خطر ابتلا به سرطان آندومتر خود را که شایع‌ترین نوع سرطان رحم است، کاهش می‌دهند. طی این پژوهش 94 هزار زن 20 ساله و بالاتر که از این تعداد نیز 900 زن به بیماری سرطان رحم مبتلا شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
محققان دریافتند که زنان بالای 25 سال با شاخص توده بدنی بالا (BMI) که حداقل سه ساعت در هفته ورزش‌های قدرتی مانند سریع دویدن و شنا کردن که تقریبا آن‌ها را از نفس می‌انداخت، انجام می‌دادند خطر ابتلا به بیماری سرطان رحم خود را در مقایسه با زنان دیگر که (BMI) مشابهی داشته ولی نیم ساعت یا کمتر از آن ورزش انجام می‌دادند، کاهش دادند. این نتایج با دنبال کردن برنامه ورزشی این زنان طی 12 سال به دست آمد که از تعداد کل شرکت‌کنندگان در این تحقیق، 976 زن با میانگین سن 67 به سرطان رحم مبتلا شده بودند. به گفته دکتر "کریستینا دیلی کان رایت" سرپرست این پژوهش، نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که می‌توان با انجام ورزش‌های قدرتی، سبک زندگی را برای کاهش خطر سرطان رحم در زنان دچار اضافه وزن و چاق تغییر داد.
سارا هیمون رییس مرکز تحقیقات سرطان انگلستان نیز درباره این تحقیق می‌گوید: در کل می‌توان ادعا کرد که ورزش کردن و داشتن فعالیت بدنی و همچنین رژیم غذایی متعادل سالم به همراه مصرف میوه، سبزیجات و فیبر، قطع مصرف الکل، گوشت قرمز و فرآوری شده، چربی اشباع و نمک را برای داشتن وزنی سالم دنبال کرد. اما باید در نظر داشت که اگر شما دچار اضافه وزن مفرط بوده و تا به حال ورزش‌های قدرتی انجام نداده‌اید، قبل از انجام هر کاری با پزشک خود مشورت کنید. علاوه براین، تضمین "ضد سرطانی" بودن این نتایج وجود ندارد بلکه تنها پشتوانه‌ای برای کاهش خطرهای احتمالی خواهد بود. این پژوهش در مجله "British Journal of Cancertoday" منتشر شده است.

نتايج يك مطالعه كه به تازگي انجام شده است، نشان مي دهد كه ورزش موجب تقويت حافظه مي شود و همچنين عملكرد شناختي مغز افراد مبتلا به آلزايمر را بهبود مي بخشد. اين مطالعه كه توسط محققان دانشكده پزشكي دانشگاه مريلند انجام شده است ، نشان مي دهد كه ورزش و فعاليت جسماني بهترين تاثير را بر كاركرد مغز افراد مبتلا به آلزايمر دارد. دكتر جي كارسون اسميت و همكارانش اعلام كردند: اين مطالعه بر روي افرادي انجام شد كه در مراحل ابتدايي كاهش سطح حافظه و قواي مغزي قرار داشتند. افراد مورد مطالعه متوسط سني ۷۸ سال داشتند و در مرحله تخريب نسبي قواي حافظه بودند.
محققان اين افراد را با استفاده از تصوير برداري ام. آر.آي تحت بررسي قرار دادند. دكتر اسميت گفت: با توجه به نتايج اين مطالعه محققان دريافتند كه ۱۲ هفته ورزش ملايم ، توان مغزي را بالا مي برد. براين اساس ورزش هايي كه ضربان قلب اين بيماران را افزايش مي دهد و باعث تعريق آنان مي شود بسيار مفيد است زيرا در اين حالت فرد به علت شدت ورزش نمي تواند صحبت كند و اين راه بهترين درمان براي آلزايمر است. اين ورزش بايد دست كم ۱۵۰ دقيقه در هفته انجام شود.
با بالا رفتن سن و پير شدن سلول ها، ترشح ماده شيميايي سروتونين در مغز كاهش مي يابد، بدين ترتيب ارتباط بين سلولي و انتقال اطلاعات دچار مشكل مي شود.اين مشكل بيش از همه در بخش حافظه و خاطرات بروز مي كند. خاطره ها تركيبي هستند از يادآوري ديده ها و شنيده ها و احساسات كه براي يادآوري آن ها مغز نياز به برقراري يك ارتباط پيچيده سلولي بين همه بخش ها دارد.  به همين علت با بالا رفتن سن و كم شدن ترشح سروتونين در مغز، خاطره ها كمرنگ يا فراموش مي شوند.

محققان اعلام كردند كه ورزش درماني شيوه اي براي مبارزه با بيماري كشنده پاركينسون است. پاركينسون كه امروزه به يكي از بيمارهاي مرگبار قرن جديد تبديل شده است ، نوعي بيماري مغزي است كه باعث تحليل رفتن عضلات و قدرت حركت افراد مبتلا به اين بيماري و در نهايت فلج آنها مي شود. داروهايي هم براي مقابله با اين بيماري تجويز مي شود اما در حال حاضر اين بيماري قابل درمان نيست.  اخيرا در آمريكا براي مقابله با اين بيماري از شيوه ورزش درماني استفاده مي شود. محققان مي گويند كه تركيب حركات بدني با تفكر لازم براي حركت دادن عضلات سبب كند شدن روند پيشروي بيماري پاركينسون مي شود. 
بيماراني نيز كه از روش ورزش درماني استفاده كردند ، گفتند كه ورزش سبب بهتر شدن حالشان مي شود. يكي از ورزش هاي پيشنهادي به اين بيماران بوكس است زيرا به شدت نيازمند هماهنگي عضلاني-عصبي است كه براي بيماران مبتلا به پاركينسون بسيار مهم است. در تمرين هاي ورزشي براي مبتلايان به پاركينسون بر حركاتي براي سوزاندن كالري و تقويت عضلات تحتاني و ناحيه شكم تمركز مي شود زيرا اين عضلات عامل ثبات بخشيدن به بدن انسان است. پزشكان اعلام كردند كه مبتلايان به پاركينسون بايد به صورت مرتب ورزش كنند.

مطالعات محققان دانشگاه گروناد اسپانيا نشان مي دهد مادراني كه در دوران بارداري فعاليت بدني مناسب داشته باشند كودكان سالم تري به دنيا خواهند آورد و خطر سزارين در آن ها به نصف كاهش مي يابد. ورزش در دوران بارداري سبب مي شود مادران نوزاداني سالم و با وزن مناسب به دنيا آورند. پيش از اين پزشكان زنان باردار را به پياده روي در سه ماهه نخست بارداري تشويق مي كردند. اما نتايج اين تحقيق نشان مي دهد زنان مي توانند ورزش و فعاليت بدني را تا سه ماهه سوم بارداري ادامه دهند.
دراين تحقيق كه بر روي ۵۱۰ زن باردار انجام شد، زنان باردار به دو گروه تقسيم شدند كه يك گروه به عنوان شاهد در نظر گرفته شد و براي گروه ديگر دوره هاي اختصاصي ايروبيك و ژيمناستيك برگزار شد. همچنين از مادران باردار خواسته شد سه روز در هفته و هربار به مدت ۵۰ دقيقه ورزش كنند.   دكتر جاناتان رويز يكي از محققان اين پژوهش گفت : براساس نتايج به دست آمده مادراني كه در دوران بارداري ورزش مي كنند، ۳۴ درصد كم تر از ديگران با خطرات عمل سزارين روبه رو مي شوند.  
يافته هاي اين مطالعه نشان مي دهد كه فعاليت بدني در۹ ماه بارداري براي زنان مفيد است و براين اساس پزشكان توصيه مي كنند مادران باردار ورزش هايي مانند پياده روي، ژيمناستيك، شنا و دوچرخه سواري را انجام دهند و از ورزش هايي مثل بوكس، فوتبال و واليبال اجتناب كنند. نتايج اين پژوهش در نشريه British Journal of Sports Medicine به چاپ رسيده است.

فعاليت‌هاي بدني و ورزش ذهن را تنظيم مي‌كند و از شدت واكنش‌هاي مغز در مقابل اضطراب و تنش و تاثيرات نگراني بر عملكرد مغز، مي‌كاهد. اليزابت گولد سرپرست محققان در دانشگاه پرينستون آمريكا اعلام كرد اعضاي گروه تحقيقاتي وي سلول‌ها و بخش‌هايي از مغز را كه در تعديل اضطراب تاثيرگذارند، مشخص كردند تا بدين ترتيب به دانشمندان در درك و درمان اختلالات ناشي از اضطراب و نگراني در انسان‌ها، كمك كنند. بر اساس اين مطالعه، زماني كه موشي كه به طور منظم فعاليت بدني داشت در معرض عامل تنش‌زا ( در اين آزمايش آب سرد) قرار گرفت، فعاليت نورون‌ها (ياخته‌هاي عصبي) در مغز موش افزايش يافت و به از بين رفتن برانگيختگي در اسبك مغز (بخشي از مغز كه تعديل كننده اضطراب است)منجر شد. گولد گفت: درك چگونگي تعديل رفتار‌هاي مرتبط با اضطراب در مغز امكان كمك به بيماران مبتلا به اختلالات ناشي از اضطراب و نگراني را فراهم مي‌آورد و همچنين نشان مي‌دهد مغز چگونه خود را براي واكنش بهينه در مقابل محيط اطراف، تغيير مي‌دهد. نتيجه كامل اين مطالعه در مجله Neuroscience منتشر شد.

آزمايش‌هاي انجام شده بر دانشجويان و دانش‌آموزان نشان مي‌دهد که ورزش تنها اثرات جسماني ندارد. تمرين‌هاي ورزشي واکنش‌ها، دقت و ميزان تمرکز مغز را بهبود مي‌بخشد. در اين زمينه ورزش‌هاي آيروبيک اهميت ويژه‌اي دارند. سال‌هاست که کارشناسان بر اهميت ورزش تأکيد مي‌کنند. آنها سعي دارند با تشويق‌هاي خود حتي افرادي را که کمتر به حرکات بدني عادت دارند به حرکت و ورزش ترغيب کنند و اينک خبري ديگر منتشر شده که اهميت باز هم بيشتري به ورزش مي‌دهد. طبق اين خبر، ورزش هوشياري و دقت مغز را افزايش مي‌دهد. هر دو دستگاه عصبي، يعني دستگاه عصبي مرکزي و دستگاه عصبي محيطي از ورزش بهره خواهند برد. پژوهش‌ها همچنين نشان‌گر آنند که شاخص توده بدني تأثيري در بازده درسي دانش‌آموزان ندارد. اما ورزش‌هاي آيروبيک در اين زمينه از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. اين ورزش‌ها توانايي بدن را بالا برده و به ورزشکاران قابليت بيشتري براي استفاده از اکسيژن در جهت بالا بردن سطح انرژي بدن مي‌دهد. پژوهش‌هايي که تا کنون انجام شده نشان داده که فعاليت‌هاي ورزشي به رشد عصب‌ها و مويرگ‌هاي نواحي هيپوکامپوس، گانگليون‌ها بازال، مخچه و قشر مغز کمک مي‌کند.

تحقيقات نشان مي‌دهد: پينگ پنگ، بدمينتون، تکواندو و قايقراني سبب رشد مغز مي‌شوند. ورزش‌هايي مانند دويدن و شناکردن ورزش‌هاي هوازي بسيار عالي هستند. اين ورزش‌ها مي‌توانند سبب تقويت بدن، سوختن کالري و بالا بردن روحيه افراد شوند. بر اساس يافته‌هاي کلينيک مايو، هر ورزشي که باعث پمپاژ قلب شود، مي‌تواند خطر ابتلا به جنون را کاهش دهد، اما همه افراد نمي‌توانند شنا کنند، بنابراين کلينيک مايو ورزش‌هاي پينگ پنگ، بدمينتون، تکواندو و قايقراني را براي افزايش رشد مغز پيشنهاد مي‌كنند.
يافته‌هاي محققان كلينيك مايو نشان مي‌دهد: اين ورزش‌ها نياز به تمرکز و هماهنگي دقيق دست و چشم دارند که باعث تمرين هوازي بدن مي‌شوند. دکتر «رودولفو ساوياک»، متخصص مغز و اعصاب کلينيک مايو در روچستر با اشاره به تحقيق انجام شده در اين زمينه مي‌گويد: 30 دقيقه فعاليت هوازي از هر نوع در روز و پنج بار در هفته با کاهش خطر ابتلا به عملکرد ادراکي همراه است. بنابراين مهم است که فعاليتهاي بدني در برنامه روزانه داشته باشيم.

تمرینات اینتروال با شدت بالا علاوه بر تندرستی، افراد میانسال را دقیق‌تر و باهوش‌تر می‌کند. محققان دانشگاه مونترال با بررسی تعدادی از افراد میانسال با شاخص توده بدنی بین 28 تا 31 (دارای اضافه وزن) دریافتند: تمرینات اینتروال با شدت بالا که شامل تناوب بین دوره‌های کوتاه مدت از ورزش‌های هوازی با شدت‌های زیاد و سپس شدت‌های کم، می‌تواند میزان عملکردهای شناختی را در افراد افزایش دهد.
محققان با ملزم کردن این افراد به انجام برنامه‌های اینتروال به صورت دو بار در هفته و متعاقباً انجام تمرینات مقاومتی به صورت دو بار در هفته و نیز ارزیابی افراد تحت آزمون‌های شناختی، بیولوژیکی و فیزیولوژیکی قبل و بعد از این برنامه به منظور تعیین کارکردهای شناختی، ترکیب بدنی، خطر وقوع بیماری‌های قلبی عروقی با تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max)‌ مشاهده کردند نه تنها توده چربی این اشخاص در طول این برنامه کاهش یافته، بلکه حداکثر اکسیژن مصرفی و حساسیت به انسولین نیز همراه با افزایش امتیاز در آزمون‌های شناختی و سیگنال‌های اکسیژن در مغز این افراد افزایش یافته بود. در این تحقیق، محققان برای تشخیص تغییرات لحظه به لحظه در حجم و اکسیژن خون مغز از طیف سنجی نزدیک مادون قرمز هنگام ورزش و فکر کردن افراد استفاده کردند. محققان با اشاره به نتایج حاصل از این تحقیق اظهار می‌کنند: بسیاری ازمردم می‌توانند با پیروی از یک برنامه آموزشی مشابه در این پژوهش، از مزایای حاصل از آن بهره‌مند شوند.

انجام فعالیتهای ورزشی به صورت منظم در سنین بالا می‌تواند از آتروفی و کوچک شدن بافت مغز جلوگیری کند. محققان دانشگاه ادینبورگ در اسکاتلند با بررسی پرونده‌های پزشکی و اسکن مغز 638 نفر از افرادی که در سال 1936 در اسکاتلند متولد شده بودند، طی یک دوره 3 ساله دریافتند افرادی که در فعالیتهای فیزیکی و ورزشی بیشتری شرکت می‌کردند نسبت به سایرین کمتر دچار کوچک شدن مغز و سایر نشانه‌های پیری در مغز شده‌اند.
محققان با مشاهده اسکن مغز این افراد تحت هدایت ام. آر.آی و بررسی جزئیات عادات ورزشی این افراد از جمله حرکات مرتبط با کارهای لازم خانواده و یا انجام فعالیتهای ورزشی سنگین و شرکت در ورزش‌های رقابتی به صورت چندین بار در هفته و همچنین مشارکت آن‌ها در فعالیتهای اجتماعی و روانی تحریک کننده مغز افزودند: افراد شرکت کننده در فعالیتهای جسمانی بیشتر، نسبت به کسانی‌که به ندرت ورزش می‌کردند کمتر دچار آتروفی و کوچک شدن بافت مغز شدند. نتایج دیگر این تحقیق نشان داد: با توجه به اسکن‌های مغزی این افراد، هیچ مزیت قابل ملاحظه‌ای در اندازه مغز افراد در صورت شرکت در فعالیتهای ذهنی و اجتماعی محرک مغز در طول این چارچوب زمانی مطالعه دیده نشده است.
به گفته محققان، ورزش کردن مداوم و منظم در سنین بالا نسبت به انجام فعالیتهای روانی ذهنی و اجتماعی ‌بهتر می‌تواند به طور بالقوه از مغز در برابر تحلیل و انحطاط سلولهای مغزی محافظت کند. یافته‌های این تحقیق در نشریه پزشکی آکادمی نورولوژی آمریکا منتشر شده است.

محققان با بررسي امواج مغزي 18 زن با وزن طبيعي و 17 زن مبتلا به چاقي مفرط با نشان دادن تصاوير غذاها به آنها در دو روز جداگانه شامل يك روز بعد از انجام 45 دقيقه پياده‌روي سريع روي تردميل و يك روز بدون انجام پياده‌روي، دريافتند كه واكنش توجهي افراد به تصاوير مواد غذايي پس از انجام تمرينات شديد ورزشي كاهش مي‌يابد. نتايج حاصل پس از نشان دادن 240 عكس شامل 120 عكس از مواد غذايي و 120 عكس گل بعنوان يك عامل كنترلي در گروه مورد مطالعه پس از انجام ورزش صبحگاهي و بدون انجام ورزش همچنين مي‌افزايد كه 45 دقيقه ورزش در اين افراد نه تنها باعث توليد واكنش‌هاي پايين‌تر مغز به تصاوير مواد غذايي انجاميد بلكه افزايش فعاليت فيزيكي افراد را در همان روز بدون در نظر گرفتن شاخص توده بدني (BMI)آنها افزايش داد.
به گزارش ایسنا، از طرفي نتايج ديگر اين مطالعه افزود كه زنان در اين آزمايش در روزي كه ورزش نكردند نيز همان مقدار غذايي را مصرف كردند كه در روز انجام ورزش مصرف كرده بودند و اين نشان مي‌دهد كه كالري اضافي آنها در اثر ورزش سوزانده مي‌شود. به گفته محققان: ما مي‌خواستيم بدانيم كه آيا چاقي انگيزه‌هاي غذايي را هم تحت تأثير قرار مي‌دهد كه اينگونه نبود با اين حال اين يكي از اولين مطالعاتي است كه به طور خاص انگيزه عصبي غذا خوردن را در واكنش به ورزش كردن تعيين مي‌كند ولي هنوز هم براي درك اينكه ورزش تا چه مدتي مي‌تواند تمايل و انگيزه‌هاي غذا خوردن را در افراد كاهش دهد، نياز به تحقيقات بيشتري در اين زمينه است.

براساس آخرين نتايج مطالعه محققان انجام هرگونه حركت ورزشي مي‌تواند خطر آلزايمر را در هر سني كاهش دهد، حتي اگر انجام كارهاي ساده منزل باشد و فرد انجام?دهنده نيز بالاي 80 سال داشته باشد. به عبارتي كارهايي مانند شستن ظرف‌ها، آشپزي، بازي‌هاي ساده و حتي راندن ويلچير به عنوان فعاليت فيزيكي مي‌تواند خطر بيماري آلزايمر را كاهش دهد. محققان در اين مطالعه از 716 فرد مسن بدون دمانس دعوت كردند تا 10 سال تحت بررسي قرار گيرند و فعاليت‌هاي روزانه‌شان به طور مرتب ثبت شود. ميانگين سني اين افراد 82 سال بود. همچنين تمامي آنها سالانه تحت تست روان قرار گرفتند تا حافظه و توانايي‌هاي فكري‌شان اندازه گرفته شود. پس از 5/3 سال پيگيري، 71 فرد دچار آلزايمر شدند. به گزارش سپید، افرادي كه در انتهاي جدول 10 درصد فعاليت فيزيكي روزانه قرار داشتند، نسبت به افرادي كه در ابتداي جدول قرار گرفته بودند نسبت به افرادي كه در ابتداي جدول قرار گرفته بودند، بيش از 2 برابر احتمال داشت به آلزايمر مبتلا شوند . پژوهشگران معتقدند نتايج اين مطالعه بسيار جديد است و مي‌تواند دستورالعمل‌هاي درماني و توصيه‌هايي را كه به افراد مسن مي‌شود، تغيير دهد.

كد ژنتیكی موجود در ماهیچه انسان با ورزش تغییر نمی كند اما مولكول های دی.ان.ای در ماهیچه ها از لحاظ شیمیایی و ساختاری با ورزش تغییر می كنند. 'جولین زیرات' محقق موسسه كارولینسكا در سوئد گفت: ماهیچه های ما با كاری كه می كنیم وفق پیدا می كنند. هر چه از ماهیچه بیشتر كار بكشید، قویتر می شود و اگر از آن استفاده نكنید، آن را از دست می دهید. نتایج این مطالعه نشان می دهد كه دی.ان.ای موجود در ماهیچه افرادی كه ورزش كرده بودند علایم شیمیایی كمتری نسبت به قبل از ورزش داشتند. زیرات افزود: ورزش دارو است و به نظر می رسد كه ورزش ژنوم های انسان را برای سلامتی بهتر تغییر می دهد. نتایج این مطالعه در نشریه Cell Metabolism چاپ شده است.

متخصصان علوم پزشكي در دانشگاه آمريكايي آلاباما در يك مطالعه جديد تاكيد كردند: احساس غمگيني و افسردگي ناشي از ابتلا به يك بيماري مزمن مثل ديابت يا امراض قلبي با ورزش كردن برطرف مي‌شود. دكتر ماتيو هرينگ استاديار دپارتمان همه‌گيرشناسي در اين دانشگاه پس از بازبيني 90 مطالعه قبلي كه روي بيش از 10 هزار و500 بيمار مبتلا به امراض مزمن صورت گرفته بود به اين نتايج دست يافت. اين افراد در ابتداي مطالعات زندگي كم تحركي داشتند. آنها در ادامه آزمايشات در دو گروه مختلف يك زندگي كم تحرك و يك زندگي پرتحرك همراه با ورزش كردن را انتخاب كردند. در اين ميان وضعيت افسردگي در اين بيماران نيز به دقت بررسي شد. به گزارش يونايتدپرس، هرينگ متوجه شد ورزش كردن باعث مي‌شود كه در بيماران مبتلا به امراض و بيماري‌هاي مزمن علائم افسردگي تا حد قابل ملاحظه‌اي كاهش پيدا كند در حالي كه در گروه ديگر كه زندگي بي‌تحركي داشتند اين تغييرات مثبت مشاهده نشد. شرح اين مطالعات در نشريه آرشيو طب داخلي ارائه شده است.

در گذشته دستورالعمل‌هاي تناسب اندام آمريكا پيشنهاد مي‌كردند كه انجام حرکات ورزشي، حداقل به مدت 30 دقيقه در روز و 5 روز در هفته لازم است اما امروزه و با انجام مطالعات بيشتر، شواهد به‌طور فزاينده‌اي پيشنهاد مي‌كنند كه حتي نيمي از اين زمان نيز مي‌تواند سال‌هاي بيشتري به عمر شما اضافه كند. اين زمان ورزش كردن با شدت متوسط (92دقيقه در هفته) بايد همراه با انجام ورزش‌هاي قدرتي هم باشد.  در واقع نتايج مطالعه‌هاي جديد حاكي از آن است كه همين مقدار ورزش، 3 سال به سال هاي اميد به زندگي افراد مي‌‌افزايد و نسبت به زندگي افرادي که متحرک نيستند، باعث كاهش 14 درصدي در خطر مرگ افراد به هر علتي خواهد شد.
اين مطالعه همچنين اضافه مي‌كند كه هر 15 دقيقه ورزش اضافي در روز (تا 100 دقيقه در روز) خطر مرگ را تا 4 درصد بيشتر (براي هر 15 دقيقه) كم مي‌كند. به‌طوري كه با 30 دقيقه ورزش در روز، 4 سال بيشتر به عمر خود خواهيد افزود. محققان اين مطالعه كه 400 هزار نفر را در تايوان مورد بررسي قرار داده‌اند، تاكيد مي‌كنند كه در 15 سال گذشته، قانون طلايي 30 دقيقه ورزش در روز، براي 5 روز يا بيشتر در هفته حاكم بوده اما اكنون مشخص شده كه نيمي از اين زمان نيز مي‌تواند بسيار مفيد و كارآمد باشد.

افراد مسن كه زندگي بي‌تحركي دارند و در رژيم غذايي خود مقدار زيادي نمك مصرف مي‌كنند، ممكن است خود را در معرض خطرهاي بيشتري غير از بيماري‌هاي قلبي قرار دهند. در مطالعه‌اي كه در كانادا انجام شده، محققان دريافته‌اند كه رژيم‌هاي پرنمك همراه با فعاليت كم‌ بدني مي‌توانند سلامت شناختي افراد مسن را تحت‌الشعاع خود قرار دهند. اين نتايج به دليل اهميت بالاي سلامتي كه در جامعه دارند، تاكيد مي‌كنند كه دادن تغييرات متعدد در روش زندگي و رژيم غذايي مي‌تواند مغز را از زوال بيشتر نجات دهد. استراتژي‌هاي كاهش سديم در رژيم غذايي پيشنهاد مي‌كنند كه افراد 14 سال و بالاتر نبايد بيش از 2300 ميلي‌گرم سديم در روز مصرف كنند. نكته قابل‌ذكر آنكه با كاهش نمك رژيم غذايي در سالمندان بدون تحرك، زوال شناختي آنها رو به بهبود خواهد رفت. بنابراين بايد به آنها يادآوري كرد كه از خوردن موادغذايي مانند اسنك‌هاي فرآوري‌شده و با نمك زياد بپرهيزند و در زندگي خود جايي را هم به ورزش اختصاص دهند.

انقباض برونش ناشي از ورزش (EIB) به صورت تنگ شدن راه‌هاي هوايي به دنبال فعاليت توصيف مي‌شود. بيش‌ از 10 جمعيت عمومي و تا 90 از افرادي که قبلا تشخيص آسم برايشان گذاشته شده، دچار EIB هستند. علايم شايع سرفه، خس‌خس (ويز) و احساس فشردگي قفسه سينه به دنبال ورزش را شامل مي‌شوند، هرچند بسياري از ورزشکاران، نشانه‌هاي غيراختصاصي از قبيل خستگي و اختلال عملکرد را نشان مي‌دهند. در ابتدا بايد اسپيرومتري جهت ارزيابي آسم مزمن زمينه‌اي انجام شود؛ هرچند در اغلب موارد نتيجه اين آزمون طبيعي است. ممکن است امتحان باليني آگونيست‌هاي بتا- 2 کوتاه‌اثر يا آزمون تحريک بيشتر برونش جهت تاييد تشخيص لازم باشد. گزينه‌هاي درمان غيردارويي شامل اجتناب از محرک‌هاي شناخته‌شده، انتخاب ورزش‌هاي داراي تهويه دقيقه‌اي پايين‌تر، گرم کردن قبل از ورزش و استفاده از ماسک تبادل حرارت در هواي سرد است. آگونيست‌هاي بتا- 2 کوتاه‌اثر به عنوان داروي خط اول در درمان‌هاي دارويي توصيه مي‌شوند؛ ولي در موارد مقاوم ممکن است آنتاگونيست‌هاي گيرنده لکوترين يا کورتيکواستروييدهاي استنشاقي همراه با آگونيست‌هاي بتا- 2 طولاني‌اثر يا بدون آن‌ها، لازم باشند. اگر علي‌رغم درمان علايم ادامه يابد، تشخيص‌هاي ديگري از قبيل علل قلبي، علل ريوي ديگر، اختلال عملکرد تار صوتي يا اضطراب بايد مد نظر قرار گيرند.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

دانشمندان دريافته اند ورزش منظم مي تواند مانند استراحت درماني و مصرف داروهاي رايج به پيشگيري از بروز سردردهاي ميگرني كمك كند. به گزارش ديلي ميل، تمامي اين سه درمان مي توانند تعداد حملات ميگرني را در برخي زنان به يك سوم كاهش دهند. دانشمندان دانشگاه گوتنبرگ در سوئد دريافتند انجام ورزش هايي مانند دوچرخه سواري سه بار در هفته، مي تواند چنين تاثير بالقوه اي داشته باشد. دكتر 'اما واركي' مجري اين تحقيقات 91 زن 18 تا 65 ساله را در يك كلينيك سردرد در سوئد مورد بررسي قرار داد.
اين بيماران با و بدون پيش درآمد، به ميگرن مبتلا بودند و سردردهاي ميگرني دو تا هشت بار در ماه به سراغ آنها مي آمد. تحقيقات پيشين نشان داده بود كه استراحت درماني و مصرف دارو مي تواند از بروز سردردهاي ميگرني پيشگيري كند. تحقيقات جديد حاكي از آن است كه ورزش نيز به همين اندازه موثر است. به گفته واركي نكته جالب اين پژوهش اين بود كه تغيير در تعداد حملات ميگرني نقريبا مشابه هر سه اين شيوه هاي درماني بود. به گفته وي راهبرد غير دارويي مي تواند گزينه اي براي درمان پيشگيرانه ميگرن در بيماراني باشد كه درمان دارويي روزانه در مورد آنها موثر نيست و يا خواهان چنين درمانهاي دارويي نيستند. اين پژوهشگر مي گويد داروي topiramate بهترين دارو براي كاهش شدت سردرد هاي ميگرني است.با اين حال اين دارو عوارض جانبي مانند بي حسي، افسردگي و سرگيجه را در پي دارد.
هيچ يك از زنان در گروه استراحت درماني و يا گروه ورزش عوارض جانبي را گزارش نكردند اما هشت زن يا يك سوم زنان گروه دارو درماني topiramate دچار عوارض جانبي شدند.