پزشکی بالینی

براساس یک مطالعه جدید، یک فرد مسن که نگران زمین خوردن است، به طور قابل توجهی در معرض خطر افتادن بیشتر در آینده قرار می‌گیرد. محققان می‌گویند که شناسایی و پرداختن به این عامل خطر در افراد مسن می‌تواند به آنها کمک کند تا برای مدت طولانی‌تری تحرک و استقلال خود را حفظ کنند. در سال ۲۰۱۵، هزینه برآورد شده برای سیستم مراقبت‌های بهداشتی ایالات متحده ناشی از سقوط‌های کشنده و غیرکشنده حدود ۵۰ میلیارد دلار بود. در جمعیت سالخورده جهانی، کاهش تعداد زمین خوردن در میان افراد مسن اولویت بالایی دارد. به همین دلیل است که تحقیقات بین المللی جدید منتشر شده در مورد یک عامل خطر خاص انجام شده است.
محققان استرالیایی، بریتانیایی، آلمانی و کانادایی یک بررسی سیستماتیک و متاآنالیز مطالعاتی را انجام دادند که ارتباط بین ترس یا نگرانی افراد مسن در مورد زمین خوردن و وقوع زمین خوردن در آینده را بررسی می‌کردند. پروفسور کیم دلبر (Kim Delbaere)، نویسنده ارشد این مطالعه، از مرکز تحقیقات سقوط، تعادل و آسیب، که بخشی از تحقیقات علوم اعصاب استرالیا (NeuRA) است، گفت: نگرانی در مورد افتادن در افراد مسن بسیار شایع است و تقریبا از هر دو نفر یک نفر را در سن ۸۶ سالگی تحت تاثیر قرار می‌دهد. این با کاهش کیفیت زندگی و استقلال، نتایج ضعیف توانبخشی و افزایش خطر ضعف، ناتوانی و پذیرش در خانه‌های مراقبت مرتبط است.
محققان ۵۳ مطالعه شامل ۷۵ هزار و ۷۶ شرکت کننده را تجزیه و تحلیل کردند. این مطالعات ارتباط بین نگرانی‌های پایه در مورد افتادن یا عوامل مرتبط به آن را طی یک دوره پیگیری حداقل شش ماهه بررسی کردند. آنها در هر دو خانه و موسسات اجتماعی انجام شدند و شرکت کنندگان ۶۰ سال و بالاتر بودند. مقیاس بین‌المللی اثربخشی افتادن (FES-I) و نسخه کوتاه‌تر این مقیاس، Short FES-I، برای اندازه‌گیری «نگرانی در مورد افتادن» استفاده شد. نشان داده شده است که هر دو مقیاس از پایایی خوبی برخوردار هستند. این مطالعات همچنین از معیارهای نگرانی تک موردی استفاده کردند.
داده‌ها نشان داد که به ازای هر یک نقطه افزایش نگرانی در مورد افتادن براساس معیار FES-I، خطر افتادن در آینده سه درصد بیشتر می‌شود. به ازای هر یک نقطه افزایش نگرانی براساس Short FES-I، خطر افتادن در آینده هشت درصد بیشتر بود. در مقیاس تک موردی، نگرانی زیاد در مورد افتادن، خطر آن در آینده را تا ۶۰ درصد نسبت به نگرانی کم افزایش می‌داد. مشخص شد که اعتماد به توانایی فرد برای ایجاد تعادل نمی‌تواند به طور قابل توجهی زمین خوردن‌های آینده را پیش‌بینی کند. افراد مسن‌تر که نگرانی‌های زیادی در مورد افتادن دارند، به طور قابل‌توجهی بیشتر احتمال دارد که زمین خوردن را تجربه کنند. در حالی که ما قبلا می‌دانستیم که افتادن‌های قبلی یک عامل خطر برای ایجاد نگرانی در مورد زمین خوردن است، این تحقیق نشان داد که زمین خوردن می‌تواند هم علت و هم پیامد زمین خوردن باشد. نکته مهم این است که این افزایش خطر حتی پس از محاسبه عوامل خطر فیزیکی کلیدی مانند سن، افتادن‌های قبلی و اختلالات تعادل مشاهده شد.
بررسی سیستماتیک چندین محدودیت داشت. تنوع گسترده‌ای در بین مطالعات مورد بررسی، به ویژه در متغیرهای مداخله‌گر، معیارهای ورود و خروج مطالعه، و سازگاری در مورد ارزیابی سقوط وجود داشت. حذف افراد با اختلالات شناختی یا عصبی قابل توجه، امکان تعمیم دادن آن را محدود کرد. در برخی از مطالعات، سطوح بالایی از شرکت کنندگان قبل از پایان مطالعه آن را ترک کردند. با این وجود، محققان می‌گویند که یافته‌های آنها هنوز شکاف در شواهد را پر می‌کند و کاربرد بالینی دارد.
اولین قدم در پیشگیری، شروع گفتگو است. بسیاری از سالمندان در مورد نگرانی‌های خود صحبت نمی‌کنند مگر اینکه از آنها خواسته شود، اما این نگرانی‌ها واقعی هستند و می‌توانند خطر افتادن را در آنها افزایش دهند. متخصصان مراقبت‌های بهداشتی، خانواده‌ها و مراقبان با گفتگوی معمول در مورد نگرانی‌های مربوط به زمین خوردن، می‌توانند به سالمندان کمک کنند تا اقدامات اولیه را برای فعال و مستقل ماندن انجام دهند. با شناسایی زودهنگام نگرانی‌های مربوط به زمین خوردن و سایر عوامل خطر و ارائه مداخلات مناسب، می‌توانیم به افراد مسن کمک کنیم فعال، مستقل و با اعتماد به نفس باقی بمانند و در نهایت کیفیت زندگی آنها را بهبود ببخشیم.

پژوهشگران دپارتمان علوم غذایی دانشگاه ریدینگ در یافته‌های جدید خود نشان دادند، مصرف بیمونو (‌B-GOS) که نسل دومی از دسته‌ پروبیوتیک‌ها است، اثرات مثبتی روی میکروبیوتای روده و سیستم ایمنی افراد سالمند ایجاد می‌کند. در افراد سالخورده با بالا‌رفتن سن، هم سیستم ایمنی و هم میکروبیوتای روده ضعیف‌تر و مختل می‌شود. محققان می‌گویند: وارونه‌کردن این تغییرات مضر در میکروبیوتای روده می‌تواند از سیستم ایمنی محافظت کرده و سلامت روده را افزایش دهد. نتایج همچنین برای افراد دیگر نیز که متاثر از زوال سیستم ایمنی هستند، مانند کسانی که از آنتی‌بیوتیک استفاده‌ کرده یا سطح بالایی از استرس را تجربه کرده‌اند، قابل به‌ کارگیری است.
تولیدکننده‌ دومین نسل پروبیوتیک، نمونه‌ منحصر‌ به‌فردی به‌ نام بیمونو (B-GOS)‌(R) است، که‌ یک ترانس ‌گالاکتوالیگوساکارید (Trans-Galactooligosacharide) بوده و دپارتمان علوم غذایی دانشگاه ریدینگ در بررسی‌های انسانی خود، اثرات مثبت یک پروبیوتیک پیشرفته بیمونو (‌B-GOS) را روی سیستم ایمنی افراد سالخورده نشان‌ داده‌ است. همچنین این بررسی، شواهد بیشتری را در‌ مورد ارتباط بین میکروبیوتای روده‌ انسان، به‌ ویژه بیفیدو باکتریا و سیستم ایمنی به‌دست آورد.
به گفته محققان، ‌بیمونو (‌B-GOS) تنها پروبیوتیکی است که اثری تعدیل‌کننده بر سیستم ایمنی افراد سالمند سالم دارد. در حالی‌ که پیشرفت‌ها در بهداشت جهانی، متوسط عمر انسان را افزایش داده‌اند، در‌ مقابل همچنین منجر به افزایش جمعیت افراد سالخورده نیز شده‌اند که نسبت به اختلالات سلامتی آسیب‌پذیر هستند. بنابراین افزایش اثر‌بخشی سیستم ایمنی در سالخوردگان، کمک مهمی به از‌ بین بردن نگرانی‌های مرتبط با سلامتی آنها می‌کند.
این پژوهش، بخشی از یک بررسی بزرگ و گسترده در تحقیقات بالینی است که در آن نقش محدودیت روده در سلامت انسان و یافتن یک ارتباط محوری بین روده، مغز و سیستم ایمنی انسان را جستجو می‌کند. طی یک ارزیابی که در دو حالت، به ‌طور جداگانه و با استفاده از دارونماهای کنترل‌شده انجام ‌شد؛ مصرف بیمونو (‌B-GOS) روی میکروبیوتای ‌روده، نشانگرهای ایمنی و متابولیست‌های آن در 40 داوطلب در‌محدوده‌ی سنی 65 تا 80 سال آزمایش‌ یوده و مصرف B-GOS منجر به افزایش بیفیدوباکتریا شد. علاوه‌بر‌آن‌، اینترلوکین 10 بالا، IL-8 ،NK (کشنده‌ طبیعی) فعالیت سلولی بالا و میزان پایین ‌IL-1B نیز مشاهده شد.
طی تلاش‌های دیگر، آزمایش‌هایی که در زمینه‌ بررسی اثرات B-GOS بر سیستم ایمنی در جاهایی که انتظار نتایج مثبت بیشتری در آن می‌رفت، طراحی‌ شد. انتظار می‌رفت که پروبیوتیک نسل‌دوم بیمونو (‌B-GOS) قادر باشد تا به‌ درمان‌های موجود برای بیماری‌های التهابی مانند آرتریت‌روماتوئید یا بیماری‌های التهابی‌ روده (IBD) شامل بیماری کرون و کولیت زخمیکمک کند. محققان دریافته‌اند پروبیوتیک‌های پیشرفته بیمونو، توانایی کاهش اضطراب را دارند و تعدیل میکروبیوتای روده با بیمونو ممکن‌ است منجر به تغییر بیوشیمی مغز شده و همچنین قادر است شرایطی مثل سندروم متابولیک و چاقی را نیز مورد هدف قرار دهد.

پژوهشگران امریکایی در جدیدترین پژوهش‌های خود دریافته‌اند در سالمندانی که تحرک محدودی دارند، هر‌ دقیقه فعالیت فیزیکی می‌تواند از خطر حمله‌ قلبی کم‌ کند و مرگ‌و‌میر ناشی‌ از مسائل مرتبط به قلب را کاهش دهد. آنان همچنین بر نیاز به فواصل منظم میان حرکت سطح‌ پایین و پرهیز از نشستن برای مدت طولانی تاکید‌ می‌کنند.
مزایای بالقوه‌ ورزش برای سلامت قلب به‌ خوبی اثبات شده‌اند. در دستورالعمل‌های فعالیت فیزیکی برای آمریکایی‎ها توصیه شده‌ است که افراد 64 ساله و بالاتر از آن، باید در‌ طول هفته حداقل در یک ورزش هوازی با‌ شدت متوسط، به‌ مدت 150 دقیقه یا ورزش هوازی شدید به‌مدت 75 دقیقه، شرکت‌ کنند.
محققان معتقدند که برای سالمندان با تحرک محدود، تحقق بخشیدن به‌ چنین توصیه‌هایی چالش‌ برانگیز است. به‌ این‌ ترتیب، این گروه پژوهشی را آغاز کرده‌اند تا مشخص‌ کنند آیا سطوح پایین‌تر فعالیت نیز می‌تواند به‌ همین اندازه‌ برای سلامت قلب این افراد مؤثر باشد یا‌خیر. به گفته آنها، پیاده‌روی آهسته و فعالیت‌های سبک منزل، با سطوح بالاتر کلسترول ‌خوب (HDL) مرتبط‌ هستند.
پژوهشگران در پژوهش مداخلات و استقلال سبک زندگی برای سالمندان (LIIE) با استفاده از شتاب‌سنج، سطح فعالیت فیزیکی 1170 سالمند با سنین 74 تا 84 را اندازه‌ گرفتند. تمام شرکت‌کنندگان مبتلا به مشکلات حرکتی بودند، اما توانایی پیاده‌روی مسافت 400 متر را داشتند. در این پژوهش، یک شتاب‌سنج با ثبت 99 ضربه در دقیقه یا کمتر، به‌ عنوان رفتار بی‌تحرک در‌ نظر‌گرفته شده است. در حالی‎که ثبت 100 تا 499 ضربه در یک دقیقه، نشان‌دهنده‌ پیاده‌روی آهسته یا امور سبک مربوط به منزل و 500 ضربه در دقیقه یا بیشتر، نشان‌دهنده‌ پیاده‌روی متوسط یا فعالیت‌هایی با شدت مشابه بود.
پژوهشگران با استفاده از عواملی مانند سن، فشارخون و سطح کلسترول خون، خطر ابتلا به حمله‌ قلبی یا مرگ‌و‌میر ناشی‌ از بیماری‌های قلبی را در 10 سال آینده برای شرکت‌کنندگان تخمین زدند. یافته‌ها نشان‌ داد که به‌ ازای هر 25 تا 30 دقیقه در روز که شرکت‌کننده بی‌تحرک بوده، حمله‌ قلبی یا مرگ بر اثر گرفتگی‌ کرونر (عروق تغذیه کننده قلب) تا یک درصد افزایش داشته‌ است. اما در‌ میان شرکت‌کنندگان با هیچ سابقه‌ بیماری قلبی، ضربات ثبت‌شده‌ شتاب‌سنج با میزان 499 تا 100 ضربه در دقیقه، نشان‌دهنده‌ میزان بالاتر HDL یعنی همان کلسترول «خوب» بود. این نوع کلسترول به حذف لیپوپروتئین با چگالی‌کم (LDL) یا کلسترول «بد» از عروق کمک‌ می‌کند و به‌ این‌ ترتیب خطر ابتلا به مشکلات قلبی را کاهش می‌دهد. به‌ طور متوسط، ضربات ثبت‌شده توسط شتاب‌سنج در‌ میان شرکت‌کنندگان به 500 ضربه در دقیقه یا بیشتر فقط برای مدت یک‌ساعت یا کمتر در روز رسید. 
محققان می‌گویند نتایج این یافته‌ها نشان‌ می‌دهند که کاهش زمان بی‌تحرکی، ممکن‌ است برای سلامت قلب افراد سالخورده با محدودیت حرکتی مفید باشد. پژوهشگران افزودند: در گذشته، روی شرکت در فعالیت فیزیکی بنیادی تاکید می‌شد. اما به‌ طور فزاینده‌ای این واقعیت مشهود است که تشویق افراد به کاهش زمان بی‌تحرکی، می‌تواند مزایای مهمی برای عروق قلب آن‌ها داشته‌باشد.
به گفته این گروه پژوهشی، یافته‌های آنان حاکی از این نیست که یک دوره ورزش، خطرات قلبی ناشی‌ از یک دوره‌ بی‌تحرکی را خنثی می‌کند. به‌ این‌ معنا که حتی اگر به‌ مدت یک ساعت هنگام صبح ورزش کنید و پس‌ از آن در ادامه‌ روز هشت ساعت بنشینید، شما در معرض خطرات سلامتی هستید و این مورد، مستقل از فعالیت ورزشی‌تان است. پژوهشگران همچنین می‌گویند: این نکته بر نیاز به فواصل منظم میان حرکت سطح‌ پایین و پرهیز از نشستن برای مدت طولانی تأکید‌ می‌کند. یافته‌های این پژوهش در‌ مجله‌ انجمن قلب آمریکا (AHA) منتشر شده‌ است.

بیماران سالمندی که برای جراحی تعویض دریچه آئورت ضعیف و ناتوان هستند، می‌توانند با انجام یک جراحی کم‌تهاجمی، کیفیت بهتر زندگی را در مقایسه با بیمارانی که جراحی انجام ندادند، تجربه کنند. محققان در 21 مرکز پزشکی به سرپرستی کلینیک کلیولند، 385 بیمار مبتلا به تنگی آئورت شدید که شناخته شده‌ترین بیماری دریچه قلبی در بزرگسالان که باعث کاهش جریان خون از سوی قلب می‌شود را برای مدت پنج سال مورد بررسی قرار دادند. 
 بیماران با میانگین سن 83 به دو گروه تقسیم شدند؛ یک گروه تحت جراحی تعویض ترانس کاتتر دریچه آئورت (TAVR) و گروه دیگر تحت درمان استاندارد روش بالون والوپلاستی قرار گرفتند. افرادی که تحت TAVR قرار گرفته بودند، بهبود عملکرد بدنی بهتر و طول عمر بیشتری را از خود نشان دادند. پس از شش سال، 28.2 درصد از این بیماران هنوز زنده بودند و این در حالی است که تنها 6.4 درصد از افراد تحت درمان استاندارد در قید حیات بودند. 
 در TAVR از یک کاتتر (لوله انعطاف‌پذیر نرم) به منظور تعویض دریچه و جایگزین دریچه جدید استفاده می‌شود. به جای شکافتن سینه و دسترسی مستقیم به قلب، این لوله از داخل رگ‌های خونی حرکت می‌کند تا به قلب دسترسی یابد. در TAVR یک کاتتر از یک حفره کوچک در کشاله ران، گردن و یا بین قفسه سینه و دنده‌ها وارد بدن می‌شود و هیچ گونه برش بزرگی بر روی قفسه سینه و یا بایپس قلب نیاز نخواهد بود. نتایج این پژوهش در مجله The Lancet منتشر شده است.  

محققان دانشگاه وارویک انگلستان دریافتند که مشکلات خواب با بروز اختلالات حافظه و عملکرد اجرایی در پیری مرتبط است. طی این پژوهش سه هزار و 968 مرد و چهار هزار و 821 زن حضور داشتند که از نظر کیفیت و کمیت خواب در طول یک ماه مورد بررسی قرار گرفتند. در بزرگسالان با سن 50 تا 64 سال، خواب کم (کمتر از شش ساعت) و خواب زیاد (بیشتر از هشت ساعت) با کاهش عملکرد مغز مرتبط بود. در مقابل برای سالمندان 65 تا 89 سال، عملکرد پایین مغز تنها در افرادی مشاهده شد که خواب زیادی داشتند. 
پژوهش‌ها پیش از این نشان داده که 6 تا 8 ساعت خواب در روز برای عملکرد بهینه مغز ضروری است و نهایتا نیز بدن را در برابر چاقی، فشار خون بالا، دیابت، بیماری‌های قلبی و عروقی و سکته مغزی نیز یاری می‌رساند. جالب اینجاست که کیفیت خواب در بزرگسالان، سنین قبل از بازنشستگی، تاثیر چشمگیری بر عملکرد مغز ندارد و این در حالی است که در بزرگسالان بالای 65 سال این رابطه بسیار چشمگیر گزارش شده است. به گفته محققان بهینه سازی زمان اختصاصی خواب برای همه و بویژه برای سالمندان مهم است چرا که می تواند زوال عملکردهای مغزی مرتب با این سنین را به تاخیر انداخته و حتی از آن جلوگیری کند. نتایج این پژوهش در مجله "PLOS ONE" منتشر شده است.

این سمینار در تاریخ ۲۷ الی ۲۸ خرداد ۱۳۹۳ توسط دانشگاه علوم پزشکی مشهد و با همکاری معاونت بهداشتی وزرات بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در سالن اجتماعات هتل پارس مشهد برگزار خواهد شد. مباحث این سمینار شامل تعريف سالمندي (كليات بهداشت سالمندان) و اهميت طب سنتي در كنار طب مدرن براي گروه سالمندان، ارائه سياست ها، اهداف و چشم انداز آينده سلامت سالمندان در كشور، رئوس اقدامات و برنامه هاي سلامت سالمندان در چارچوب قانون برنامه پنج ساله كشور، ضرورت همكاري و مشاركت برون بخشي در ارتقاء سلامت سالمندان، اقدامات انجام شده در خصوص بازبيني برنامه مراقبت ادغام يافته سالمندي، فشارخون در سالمندان، ديابت در سالمندان، تجويز مصرف منطقي دارو در سالمندان، استئو پروز و استئو آرتريت  در سالمندان، پرستاري سالمندي و home care می باشد.

اطلاعات بیشتر

پژوهش‌های انجام شده توسط محققان بریتانیایی حاکی از آن است که استنت‌گذاری سرخرگ کاروتید (CAD) با افزایش احتمال حمله قلبی در بیماران سالمند همراه است؛ اگرچه احتمال مرگ ‌و میر، مشابه بیماران غیر‌سالمند بوده است. در مورد مناسبترین روش درمان آتروسکلروز سرخرگ کاروتید، بحث‌هایی وجود دارد و در مورد امنیت (CAS) و آندارترکتومی کاروتید (CEA) در بیماران سالمند نیز اختلاف نظر موجود است. پژوهشگران به بازبینی مقالات پزشکی پرداخته و 44‌ مورد بررسی مشاهده‌یی را تحلیل کرده‌اند که طی آنها داده‌های بیش از 512 هزار نمونه (CEA) و‌ بیش از 75 هزار مورد رویه‌ CAS گزارش شده بود.
محققان می گویند: نتیجه‌ی بازبینی پژوهش‌ها حاکی ‌از‌ آن است، در عین ‌حال که پیامدهای نورولوژیک‌ (CEA) حمله قلبی، حمله‌ گذرای ایسکمیک یا هر‌دو، در بیماران سالمند و جوان‌تر مشابه بود ولی در بیماران سالمند، با احتمال مرگ‌و میر بالاتر همراه بود. به گفته آنها به نظر می‌رسد هم (CAS) و هم‌ (CEA) سبب افزایش احتمال انفارکتوس میوکارد در بیماران سالمند می‌شود. در مقایسه با‌ (CEA)، در بیماران سالمندی که تحت عمل (CAS) گرفتند احتمال ایجاد حمله قلبی، (TIA) یا حمله قلبی و ( TIA) بلافاصله پس‌از مداخله بیش ‌از جوانان بود. نتیجه این پژوهش در ‌شماره‌ی ‌23 اکتبر ‌2013 نشریه‌ی JAMA منتشر شده است.

محققان شرکت زیمنس موفق به طراحی یک واکر هوشمند شده اند که برای افراد مبتلا به اختلال شناختی مناسب است. اختلال شناختی (cognitive impairment) به سندرم عملکرد مغز گفته می شود که با زوال عقل و کاهش حافظه همراه است. برخی از متخصصان این مرحله را شروع آلزایمر می دانند. معمولا سالمندانی که به این عارضه مبتلا هستند کارهای روزمره خود را به سختی انجام می دهند وهمواره نیازمند کمک و کنترل اطرافیان هستند.
محققان شرکت زیمنس برای کمک به این بیماران، یک واکر هوشمند طراحی کرده اند که درصورت استفاده از آن، دیگر نیازی نیست که سالمند یه طور مداوم به تابلوهای اعلانات و موانع موجود در پیاده رو و خیابان توجه داشته باشد. واکر هوشمند مجهز به چند حسگر پردازنده است که به طور فعال، محیط را بررسی می کنند و انواع عوامل خطرزا از قبیل مانع، جوی یا چاله آب و موتورسواران را شناسایی می کند. روی واکر هوشمند یک صفحه نمایش نصب شده است که نقاط امن برای سالمندان را به آنان نمایش می دهد.
واکر هوشمند برمبنای چند دوربین و حسگر و یک سیستم مسیریاب حرفه ای ساخته شده است. دوربین های واقع در واکر، یک نقشه سه بعدی از محل سالمند را به او نمایش می دهند.با استفاده از این واکر سالمند قادر است بهترین مسیر را انتخاب کند. اگر مانعی بر سر راه کاربر وجود داشته باشد، چند چراغ هشدار وجود دارند که سالمند را از خطر آگاه می کند. دوربین های واکر در هرثانیه 3 بار از محیط اطراف عکس می گیرند تا بهترین مسیر را به کاربران نشان دهند. واکر هوشمند توسط یکی سیستم مکاترونیکی هدایت می شود و در صورت وجود یک مانع یا ماشین، توقف می کند. مهمترین کاربرد واکر هوشمند، در فرودگاه و مراکز خرید، برای کمک به سالمندان و افزایش توانایی های آنان است.

یافته‌های یک تحقیق جدید حاکی از آن است که کمبود ویتامین B12 خطر شکستگی استخوان را در مردان مسن افزایش می‌دهد. محققان دانشگاه گوتنبرگ برای انجام این تحقیق 1000 مرد سوئدی را با میانگین سنی 75 سال بررسی و در این بررسی‌ها از روش‌های مختلفی برای تجزیه و تحلیل میزان ویتامین B12 استفاده کردند. یافته‌های این تحقیق نشان داد کمبود ویتامین B12 در این مردان خطر شکستگی استخوان را حدود 70 درصد افزایش می‌دهد.
اگرچه بر اساس نتایج این تحقیق، کمبود ویتامین B12 خطر شکستگی استخوان را در مردان مسن افزایش می‌دهد، اما محققان هنوز مطمئن نیستند افزودن این ویتامین به رژیم غذایی این افراد به پیشگیری از شکستگی استخوان کمک کند. ویتامین B12 به طور طبیعی در مواد غذایی مانند تخم‌مرغ، ماهی، مرغ و سایر گوشت‌ها یافت می‌شود. کاتریانا لورین، سرپرست این تحقیق و محقق دانشگاه گوتنبرگ سوئد اظهار کرد: افزایش خطر شکستگی استخوان در مردان مسن به عوامل دیگری از قبیل سن، شاخص توده بدنی، مصرف سیگار، ورزش کردن، میزان ویتامین D موجود در خون، میزان دریافت کلسیم و ... بستگی دارد. وی ادامه داد: به افرادی که می‌خواهند استخوان‌های محکمتری داشته باشند، 30 دقیقه ورزش روزانه و ترک سیگار توصیه می‌شود. نتایج این تحقیق در مجله بین‌المللی Osteoporosis منتشر شده است.

پژوهشگران سوئدی در تحقیقات خود دریافته‌اند، انجام کارهای ساده مانند باغبانی و کارهای منزل در سنین سالمندی، خطر سکته قلبی و مغزی را کاهش می‌دهد. محققان بیمارستان دانشگاهی کارولینسکا در استکهلم در یک مطالعه 12 ساله، چهار هزار و 232 سالمند بالای 60 سال را مورد بررسی قرار دادند. افراد سالمند در مقایسه با سایر گروه ها، زمان زیادی را در حالت نشسته و بدون تحرک سپری می کنند که این مسأله خطر بروز بیماری‌های قلبی و سکته مغزی را افزایش می‌دهد. محققان میزان فعالیت بدنی افراد سالمند را در زمان انجام فعالیت‌های بدنی عادی مانند تعمیر منزل یا خودرو،‌ چمن‌زنی، رسیدن به گل و گیاهان مورد بررسی قرار دادند.
نتایج بدست آمده نشان می دهد، افراد سالمندی که در طول روز از فعالیت بدنی بیشتری برخوردار هستند در معرض خطر کمتر حملات قلبی و مغزی قرار دارند که بر این اساس، خطر حملات قلبی و مغزی تا 27 درصد و خطر مرگ تا 30 درصد کاهش پیدا می‌کند. به گفته محققان، فعالیت های بدنی مستمر و در عین حال ساده مانند کارهای منزل و باغبانی نقش مهمی در پیشگیری از بیماری های قلبی و عروقی ایفا کرده و به داشتن عمر طولانی تر در افراد میانسال و سالمند کمک می کنند.
اگرچه این مطالعه تنها بر روی افراد بالای 60 سال انجام شد، اما نتایج کلی نشان می دهد که افراد در گروه های مختلف سنی با انجام فعالیت های بدنی مستمر، کاهش مدت نشستن پشت صندلی و انجام پیاده روی روزانه کمتر در معرض خطر ابتلا به انواع مختلف بیماری های قلب و سکته قرار می گیرند. نتایج این پژوهش در مجله Sport Medicine منتشر شده است.

این سمینار در تاریخ ۲۶ الی ۲۷ آذر ۱۳۹۲ توسط دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سالن اجتماعات دانشکده پرستاری ومامایی ساری برگزار خواهد شد. مباحث این سمینار شامل برنامه های کشوری ارتقای سلامت سالمندان، تغییرات طبیعی سیستمهای بدن در سالمندی، اخلاق پزشکی در مراقبت از سالمندان، شیوه زندگی سالم در سالمندان، بیماری های شایع در سالمندی، مراقبت های پرستاری در بیماری های شایع سالمندی، مراقبت های پرستاری در سالمندان مبتلا به اختلالات شناختی، معنا درمانی در سالمندان، پیشگیری اولیه در سالمندان: ایمن سازی و واکسن ها، تغذیه و مدیریت استرس، ابزار های اندازه گیری عملکرد جسمی و ذهنی در سالمندان می باشد.

اطلاعات بیشتر

این سمینار در تاریخ ۱۵ الی ۱۶ آبان ۱۳۹۲ توسط دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در بیمارستان روانپزشکی شهید مدرس اصفهان برگزار خواهد شد. مباحث این سمینار شامل دمانس –آلزایمر –تشخیص و درمان، ارزیابی شناختی در سالمندان، روانپرستاری در افسردگی سالمندان، بیماریهای شایع داخلی در سالمندان، تغذیه در سالمندی، افسردگی در سالمندی، باز توانی مشکلات شناختی در بیماران مبتلا به دمانس، اصول پرستاری در سالمندی، قلب و اختلالات آن در سالمندی می باشد.

اطلاعات بیشتر

پژوهشگران آمريکايي به کليد کشف رمز عارضه کم‌حافظگي در سالمندان دست يافته‌اند. گروهي از پژوهشگران مرکز پزشکي دانشگاه کلمبيا در آمريکا در مقاله‌اي که در نشريه «علوم پزشکي کاربردي» منتشر شده اظهار داشته‌اند که عارضه کم‌حافظگي مرتبط با افزايش سن با مراحل اوليه آلزايمر تفاوت دارد و ممکن است بتوان آنچه را که معمولا کم‌حافظگي «معمولي» سالمندان تلقي مي‌شود درمان کرد. در اين مقاله آمده است که آزمايش‌هاي انجام شده روي موش آزمايشگاهي نشان داده که کاهش سطح نوعي پروتئين در مغز مي‌تواند عامل کاهش حافظه باشد. نتيجه اين تحقيقات ممکن است به کشف درمان براي کم‌حافظگي و حتي روشي براي افزايش حافظه سالمندان منجر شود، هر چند در حال حاضر چنين دستاوردي مستلزم ادامه تحقيقات در مورد انسان است. در آزمايشي محدودتر، گروه تحقيقات مرکز پزشکي دانشگاه کلمبيا به بررسي مغز هشت نفر بين سنين ۲۲ تا ۸۸ سال پرداخت. اين افراد وصيت کرده بودند اعضاي بدن آنان پس از مرگ به تحقيقات پزشکي اختصاص يابد. پژوهشگران توانستند ۱۷ ژن را کشف کنند که سطح فعاليت آنها با افزايش سن انسان تغيير مي‌کند. يکي از اين ژن‌ها عامل توليد يک نوع پروتئين به نام RbAp48 است که ميزان آن در مغز با گذشت زمان و افزايش سن کاهش مي‌يابد.
تحقيقاتي که روي موش‌ها انجام گرفت نشان داد موش‌هاي جواني هم که در اثر دستکاري ژنتيکي، توانايي توليد پروتئين RbAp48 درآنها کاهش يافته بود، با وجود جواني، دچار نقصان حافظه شدند. در مقابل، استفاده از يک نوع ويروس براي تقويت مکانيزم توليد اين پروتئين در موش‌هاي سالمند باعث شد روند کاهش حافظه در آنها معکوس شود و اين موش‌ها حافظه بهتري پيدا کنند. پرفسور اريک کاندل، از نويسندگان مقاله، گفته است «اين واقعيت که توانسته‌ايم روند نقصان حافظ مرتبط با افزايش سن را در موش‌ها معکوس کنيم، دستاوردي بسيار دلگرم‌کننده است.» به گفته وي، نتيجه تحقيقات دست‌کم نشان مي‌دهد که اين پروتئين، عاملي بسيار مهم در تقويت حافظه است و کم‌حافظگي مرتبط با کهولت سن در واقع معلول نوعي تغيير عملکرد در نورون‌هاست. پرفسور کاندل افزوده که «برخلاف آلزايمر، کم‌حافظگي سالمندان با از دست دادن نورون ها همراه نيست.» هنوز معلوم نيست که آيا تنظيم سطح پروتئين RbAp48 مي‌تواند در مغز انسان هم، مانند مغز موش، باعث تقويت حافظه و درمان کم‌حافظگي شود، بي آنکه عوارض جانبي زيانباري بر جاي بگذارد، به خصوص اينکه مغز انسان به مراتب پيچيده‌تسر از مغز موش است. دکتر سايمون ريدلي، عضو انجمن بريتانيايي تحقيقات آلزايمر، گفته است: «اگرچه نتيجه اين تحقيقات روشن به نظر مي‌رسد، واقعيت اين است که افراد سالمند ممکن است همزمان، در معرض مخلوطي از عوارض مختلف مغزي قرار بگيرند که هم شامل عوارض افزايش سن و هم مراحل اوليه ابتلاي به آلزايمر است.»

نتایج جدید تحقیقات محققان نشان داده است که انجام بازی‌های ویدیوئی مانند ماشین بازی به بهبود قوه ادراک سالمندان کمک می‌کند. نتایج محققان آمریکایی نشان داده است فعالیت مغز با این بازی‌ها می‌تواند زوال حافظه که در نتیجه بالا رفتن سن است را به خوبی رفع کند. در این مطالعه، داوطلبان ماشین‌های انتخابی را در مسیرهای باریک و علائم مختلف و پراکنده هدایت کردند. افراد پیرتر در این بازی نسبت به افراد جوان عملکرد ضعیف‌تری داشتند. اما بعد از 12 ساعت بازی کردن در طی یک ماه مشخص شد داوطلبان بین سنین 60 تا 85 سال نسبت به افراد 20ساله که برای اولین بار بازی می‌کردند نتیجه بسیار بهتری را نشان دادند و این نتایج بعد از 6 ماه بسیار بهتر شد تا جایی که سالمندان بازی‌ها را متوقف کردند.

براساس تحقیقات جدید حتی کمبود خفیف ویتامین B12 می‌تواند عامل خطر اختلالات شناختی در افراد مسن باشد. ویتامین B12 برای ساختار سلول‌های سفید، عملکرد عصبی و حتی ترکیبDNA لازم است. این ویتامین محلول در آب است و در جگر، غلات و حبوبات غنی‌شده نیز یافت می‌شود. به افراد مسن توصیه می‌شود از غذاهای حاوی ویتامین B12 و یا از مکمل‌های آن استفاده کنند چون بدن آنان قادر به جذب ویتامین از دیگر منابع غذایی نیست.
در این تحقیق سوابق 549 مرد و زن که در زمان تحقیق 75 ساله بودند بررسی شد. محققان، شرکت‌کنندگان را براساس میزان ویتامین B12 گروه‌بندی کردند. دراین تحقیق مشخص شد افراد با کمبود ویتامینB12 در خطر بیشتر ناتوانایی‌های شناختی قرار دارند. این ارزیابی براساس اطلاعات شرکت‌کنندگان دردوره‌ای هشت ساله بود. محققان این تحقیق اظهار کردند: هرچند تحقیق ما علت را نشان نمی‌دهد اما اختلالات شناختی نتیجه کمبود میزان ویتامینB12 در افراد مسن است. نتایج این تحقیق در نشریه آمریکایی انجمن سالمندان منتشر شده ‌است.

خوب غذاخوردن، خوب خوابیدن و ورزش کردن ممکن است قلب افراد را جوان نگه دارد، اما انتقال ژن جهش یافته مادر به فرزند سرعت روند پیری را مشخص می‌کند. پیری با بروز انواع بیماری‌های مرتبط و تغییر ظاهر جسمانی با سرعت متفاوت در افراد مختلف نمایان می‌شود. در گذشته دانشمندان آسیب‌های وارد شده به سلول‌ها در طول زندگی را علت این امر می‌دانستند، اما آن زمان تاثیر وراثت بر این روند به طور دقیق مورد بررسی قرار نگرفته بود.
در حال حاضر محققان موسسه کارولینسکا در سوئد و موسسه زیست‌شناسی پیری ماکس پلانک در آلمان دریافتند آسیب DNA در میتوکندری که معروف به موتورخانه سلول، مکانی که مواد قندی را به انرژی مصرفی تبدیل می‌کند تا حدودی سرعت روند پیری در موش‌های آزمایشگاهی را کنترل می‌کند. DNA میتوکندری فقط شامل ژن‌های انتقال یافته از مادر است. نیلز گوران لارسون، محقق این تحقیق از موسسه ماکس پلانک اظهار کرد: در گذشته اثبات شد آسیب وارده به میتوکندری موجب پیری در حیوانات می‌شود، اما درحال حاضردریافتیم این آسیب‌ها از زمان تولد موجود و از مادر به فرزند انتقال یافته ‌است.
DNA میتوکندری با آنچه در هسته سلول از والدین به فرزند انتقال یافته متفاوت است و با گذشت زمان آسیب می‌بیند و انرژی تولیدی سلول‌ها به تدریج غیرفعال شده و پیری آشکارمی‌شود. این تیم تحقیقاتی دریافتند افزایش میزان آسیب در موش‌ها با کاهش میزان آمادگی جسمانی مرتبط است. وی افزود: با وجود اینکه این نتایج برسرعت روند پیری در انسان نیز دلالت می‌کند، اما نیاز به تحقیقات بیشتری در این زمینه است. نتایج این تحقیق در نشریه Nature منتشر شده است.

نتايج يك مطالعه كه به تازگي انجام شده است، نشان مي دهد كه با مصرف غذاهاي سرشار از امگا ۳ مي توان از شبكيه چشم محافظت و از نابينايي در دوران سالخوردگي پيشگيري كرد. مصرف غذاهاي حاوي امگا ۳ ميزان سيالي بودن ديواره سلول هاي شبكيه چشم را افزايش مي دهد كه با افزايش ميزان سيالي بودن اين سلول ها مي توان با بيماري هاي چشمي مقابله كرد. محققان با انجام اين مطالعه متوجه شدند كه كارآيي سلول هاي شبكيه بر اساس ميزان سيالي بودن غشاي سلولي تنظيم مي شود. كاهش ميزان سيالي بودن غشا بر انتشار و چرخش پروتئين ها تاثير مي گذارد و مولكول هاي ديگر نيز در انتشار از غشا، دچار مشكل مي شوند.
به گفته محققان، در اين بين امگا ۳ موجود در روغن ماهي، به سيالي شدن هرچه بيشتر غشاي سلول هاي شبيكه كمك مي كند و بر اساس نتايج اين مطالعه مي توان با مصرف روغن ماهي از بيماري هاي چشمي و نابينايي در دوران سالخوردگي جلوگيري كرد. آنها خاطرنشان كردند: روغن امگا ۳ و همچنين روغن گياهي به افزايش قدرت بينايي كمك مي كند و خطر رتينوپاتي (اختلالاتي كه موجب آسيب به شبكيه چشم مي شود) و نابينايي را كاهش مي دهد. روغن گردو، مغز گردو، روغن كلزا و ماهي هاي چرب (ماهي آزاد، ساردين، ماهي كولي، شاه ماهي، ماهي ماركو از جمله مواد غذايي هستند كه بيشترين ميزان امگا ۳ را در خود دارند.. نتايج اين مطالعه در نشريه Physiology and Pharmacology چاپ كانادا منتشر شده است. برای مشاهده متن کامل مقاله اینجا را کلیک نمایید.  

در پژوهشی که در مجله نورورلوژی منتشر شده است محققان گزارش دادند شکلات ممکن است به بهبود سلامت مغز و مهارت‌های فکری در سالمندان کمک کند. محققان در بوستون دریافتند افراد مسن که ابتدا در یک تست حافظه و استدلال ضعیف بودند و جریان خون به مغز آنها نیز ضعیف بود پس از نوشیدن دو فنجان کاکائو در هر روز به مدت یک ماه بهبود قابل توجهی داشتند.
محققان 60 نفر از افراد را برای آزمایش‌های جدید به‌کار گرفتند. آنها در مطالعات قبلی مصرف بالای آنتی اکسیدان فلاونون که در شکلات موجود است را علت افزایش عملکرد مغز می‌دانستند. ازآنجاکه آنها تردید داشتند که آیا فلاونون باعث بهبود مهارت‌های فکری و باعث بهبود جریان خون می‌شود یا نه، به بیماران به صورت تصادفی شکلات داغ غنی از فلاونون و بدون فلاونون دادند.
شرکت‌کنندگان هر روز دو فنجان شکلات داغ را به مدت 30 روز نوشیدند و قبل و بعد از دوره مورد مطالعه، حافظه و استدلال آنها مورد ارزیابی قرار گرفت. علاوه بر این محققان با استفاده از سونوگرافی به‌طور غیرمستقیم جریان خون آنها را اندازه‌گیری کردند و همچنین با استفاده ازMRI به بررسی ماده سفید- فیبرهای عصبی که به بخش‌های مختلف مغز متصل است- پرداختند.
در پایان روز سی‌ام، این تیم دریافتند آن دسته از افراد که رژیم شکلات داغ داشتند 8 درصد در جریان خون بهبود داشتند و حدود یک دقیقه زمان واکنش سریع‌تر برروی کارهای شناختی نشان دادند. دانشمندان همچنین تفاوت قابل توجهی در تغییرات عصبی و شناختی بین افرادی که از فلاونون مصرف کرده و یا نکرده بودند مشاهده کردند. پس از شناسایی این ماده، محققان حتی ممکن است قادر به تولید آن به صورت قرص شوند.

محققان انگلیسی دستگاه کوچکی به شکل پستانک کودکان طراحی کرده اند که با افزایش فشار خون در مغز به بهبود علائم سرگیجه به ویژه در سالمندان کمک می کند. پس از زمان نسبتا طولانی سرپا ایستادن، خون در پاها جمع شده و به میزان کافی به مغز نمی رسد؛ در این شرایط فرد به صورت ناگهانی دچار افت فشار می شود که اصطلاحا افت فشار خون ارتواستاتیک (orthostatic) گفته می شود.
افت فشار ارتواستاتیک بیشتر در سالمندان روی می دهد و از هر 10 سالمند بالای 60 سال یک نفر به این مشکل دچار است؛ این مساله باعث بروز سرگیجه، از دست دادن تعادل و افتادن فرد می شود که می تواند به شکستگی استخوان منجر شود. به طور معمول از حسگرهای فشار خون مخصوص در گردن برای تشخیص افت فشار استفاده می شود که به صورت خودکار اقدام به تنظیم فشار خون با ضربان قلب می کند؛ اما این حسگرها در برخی موارد از جمله برای سالمندان، بیماران قلبی و مبتلایان به دیابت چندان کاربرد ندارد.
محققان برای رفع این مشکل، دستگاه کوچکی طراحی کرده اند که شباهت زیادی به پستانک کودکان دارد. این دستگاه در هنگام بروز علائم سرگیجه درون دهان قرار گرفته و با دشوار کردن تنفس فرد، باعث تغییر اندازه ریه ها و در نتیجه افزایش جریان خون در مغز می شود. این دستگاه دارای یک لوله کوچک است که فرد از طریق آن تنفس می کند. لوله شامل فیلتری است که میزان هوای ورودی به دهان را محدود می کند. فرد برای دریافت هوای بیشتر مجبور به مکیدن لوله است؛ مکیدن مداوم لوله باعت منبسط شدن ریه ها می شود و در این شرایط سیگنال هایی در خصوص نیاز بدن به هوای بیشتر ارسال می شوند که باعث بازگشت سریعتر خون به قلب و مغز می شود.
نتایج آزمایش‌های اولیه عملکرد این دستگاه حاکی از افزایش 50 درصدی فشار خون در مغز است. مطالعه دیگری نیز که در دانشگاه واندربیلت بر روی 100 بیمار دچار افت فشار خون ارتواستاتیک صورت گرفت، کارآیی این دستگاه را در افزایش جریان فشار خون در مغز نشان داد. دکتر کریستوفر مورلی، سرپرست تیم طراحی این دستگاه در موسسه Blackout Service تأکید می کند: این گجت کوچک روش ساده ای برای افزایش جریان خون در مغز و برطرف کردن نشانه های افت فشار ارتواستاتیک محسوب می شود.

يک مطالعه تازه نشان داده که کم بودن ميزان ويتامين D در افراد ۵۵ ساله به بالا مي‌تواند به ناتواني در انجام وظايف عادي در زندگي روزمره منجر شود. محققان هلندي گروهي را شامل مردان و زنان ۵۵ تا ۶۵ ساله و گروه ديگري را شامل افراد بالاي ۶۵ ساله طي يک دوره شش ساله مورد مطالعه قرار دادند. آنها مي‌خواستند بدانند که آيا افراد مورد مطالعه مي‌توانند وظايفي را از قبيل بالا رفتن يا پايين آمدن از ۱۵ پله، برخاستن يا نشستن بر صندلي، قدم زدن براي پنج دقيقه در بيرون از خانه انجام دهند يا خير. آنها سپس با انجام آزمايش خون ميزان ويتامين D آنها را اندازه گرفتند. محققان بعد از احتساب عواملي مانند سن، فعاليت جسمي و بيماري‌هاي مزمن، دريافتند که در هر دو گروه کمبود ويتامين D به افزايش ناتواني جسمي منجر شده است. موارد ناتواني در ميان اعضاي گروه ۵۵ تا ۶۵ ساله که کمبود ويتامين D داشتند دو برابر افراد ديگر بود. کمبود ويتامين D زماني است که ميزان آن در خون زير ۲۰ نانوگرم در ميلي‌متر باشد و ميزان عادي زماني که بالاتر از ۳۰ نانوگرم باشد. تخمين زده مي‌شود که ۹۰ درصد افراد مسن کمبود ويتامين D دارند.

تحقيقات جديد دانشمندان دانشگاه اوساكا در ژاپن نشان مي دهد علاقه مندي به مزه هاي مختلف در طول زمان تغيير مي كند. دانشمندان دانشگاه اوساكا در ژاپن با تحقيقات خود بر روي موش به اين نتيجه رسيده اند كه موش هاي جوان، مزه شيريني را بيشتر مي پسندند و هر چه سن موش ها افزايش مي يابد علاقه آن ها به مزه هاي تلخ در غذايشان بيشتر مي شود. به گفته محققان اين نخستين بار است شواهدي به دست آمده كه نشان مي دهد علاقه نسبت به مزه تلخ در موشهاي مسن افزايش مي يابد.
محققان در آزمايشي موش ها را در ۵ گروه سني مختلف ( از جوان به پير) طبقه بندي كرده و سپس ميزان مصرف مواد غذايي شيرين، شور، گس، ترش و تلخ توسط آن ها را اندازه گيري كردند. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد موش هاي مسن تر علاقه كمتري به مزه هاي شيرين و گس دارند و برخلاف موش هاي جوان، مزه هاي تلخ را بيشتر ترجيح مي دهند.
محققان مي گويند كه حس چشايي موش هاي مسن از حساسيت كم تري نسبت به موش هاي جوان برخوردار است. اما با بررسي سيگنال هاي الكتريكي فرستاده شده از دهان به مغز، هيچ تفاوتي بين موش هاي جوان و پير وجود ندارد. آن ها مي گويند احتمالا اين تغييرات منشا محيطي دارند. محققان اميدوارند در تحقيقات آينده خود بتوانند دلايل اين تغيير اولويت طعم و مزه را در طول زمان بيابند. نتايج اين تحقيقات در نشست سالانه انجمن مطالعات غذا ارايه شده است.

تجويز توام داروهاي گروه ضدافسردگي و مشاوره، روش موثري براي درمان اضطراب در سالمندان است. محققان نشان داده‌اند ترکيب دارو و مشاوره، تاثيرگذاري به مراتب بهتري از هر کدام از اين روش‌ها به تنهايي دارد. محققان73 نفر از مبتلايان به اختلال اضطرابي ژنراليزه را که بالاي 60 سال داشتند، مورد بررسي قرار دادند. اختلال اضطرابي ژنراليزه حدود 5درصد از سالمندان را مبتلا مي‌کند. تمام بيماران شرکت‌کننده در اين مطالعه براي مدت 3 ماه لکساپرو(اس سيتالوپرام) مصرف کرده بودند. پس از 3 ماه به‌طور تصادفي به 2 گروه تقسيم شدند؛ در يکي از اين گروه‌ها مصرف ضدافسردگي براي مدت 16 هفته ديگر ادامه يافت و در گروه دوم علاوه بر داروي ضدافسردگي، براي 16 هفته شناخت-رفتاردرماني نيز با درمان دارويي توام شد.
طي جلسات شناخت-رفتار‌درماني، بيماران در مورد ماهيت اضطراب آموزش ديدند و روش‌هاي مختلف کنترل و آرام‌سازي مانند تنفس عميق و آرام و شل کردن عضلات را آموختند. بعد از 16 هفته باز هم بيماران به 2 گروه تقسيم شدند؛ يک گروه براي مدت 7 ماه دارونما و گروه ديگر همين مدت ضدافسردگي را ادامه دادند. در پايان نتايج با يکديگر مقايسه شد. دريافت‌کنندگان توام ضدافسردگي و شناخت-رفتاردرماني نتايج به مراتب بهتري داشتند.

این کنفرانس در تاریخ ۲۵ مهر ۱۳۹۲ توسط مركز آموزش و پژوهش بيماريهاي پوست و جذام دانشگاه علوم پزشکی تهران در هتل المپيك تهران ویژه متخصصین پوست برگزار خواهد شد. مباحث این کنفرانس شامل اهميت طب سالمندان، خارش سالمندی، عفونتهاي پوستي در كهنسالي، فارماکولوژی سالمندان، تومورهاي پوستي سالمندان، درماتيتهاي تماسي در كهنسالي، علائم پوستي Elder abuse و Elder neglect، تغييرات و بيماريهاي ناخن در كهنسالي، جنبه هاي هيستوپاتولوژي و تشخيص ملكولي Aging، روشهاي جراحي دردرمان Aging، روشهاي غيرجراحي دردرمان Aging می باشد.

اطلاعات بیشتر

محققان مي گويند كه بازنشستگي ديرهنگام خطر بيماري آلزايمر يا انواع ديگر زوال عقل را به تاخير مي اندازد. محققان فرانسوي در اين مطالعه ۴۲۹ هزار نفر با ميانگين سني ۷۲ سال را كه از مدت بازنشستگي آنها متوسط ۱۲سال گذشته بود ، مورد بررسي قرار دادند. محققان متوجه شدند كه ۲/۳ درصد اين افراد به زوال عقل پيشرفته مبتلا بودند اما ميزان ابتلا به اين بيماري با افزايش سن بازنشستگي اين افراد كاهش نشان مي داد.  به عنوان مثال كساني كه در سن ۶۵ سالگي بازنشسته شده بودند حدود ۱۵ درصد كمتر در معرض خطر زوال عقل نسبت به كساني قرار داشتند كه در سن ۶۰ سالگي بازنشسته شده بودند.
پيش از اين دانشمندان انگليسي نيز اعلام كرده بودند كه تعويق بازنشستگي افراد به ‌مدت چند سال مي‌تواند باعث تعويق بروز بيماري‌هاي زوال عقل مانند آلزايمر شود. دانشمندان كينگزكالج لندن با بررسي ۱۳۰۰ ‌نفر كه به بيماري‌هاي زوال عقل مبتلا بودند به اين نتيجه رسيدند كه بروز اين بيماري در افراد، با تحصيلات، اشتغال و بازنشستگي، ارتباط مستقيم دارد. محققان اعلام كردند : افرادي كه ديرتر بازنشسته مي‌شوند در مقايسه با افرادي كه زودتر بازنشسته مي‌شوند، مدت زمان بيشتري در مقابل ابتلا به آلزايمر دوام مي‌آورند. براساس ادعاي اين دانشمندان هر يك سال كار بيشتر براي افرادي كه در شرف بازنشستگي هستند ۶ هفته ابتلاي احتمالي آنها به آلزايمر را به تعويق مي‌اندازد. پيش‌تر در برخي تحقيق‌ها مشخص شده بود كه سطح تحصيلات بالاتر، احتمال ابتلا به بيماري‌هاي زوال عقل از جمله آلزايمر را كاهش مي‌دهد. آلزايمر يكي از بيماري‌هاي شايع زوال عقل در ميان افراد مسن است واز هر ۲۰نفري كه بالاي ۶۵‌سال سن دارند يك نفر به اين بيماري مبتلا مي‌شود.

مطالعه محققان انگلیسی و کانادایی نشان می‌دهد که هرچه مردان مسن بیشتر پیاده روی کنند، سلامت روحی و روانی بیشتر و کیفیت زندگی بهتری را به دست خواهند آورد. دکتر "جف والنس" از دانشگاه آتاباسکا کانادا و سرپرست این پژوهش می‌گوید: امروزه با افزایش بیماری‌های مزمن، دیابت و قلبی و عروقی، سلامت مردان به یک نگرانی تبدیل شده و به ویژه سلامت مردان مسن نیز مورد غفلت قرار گرفته است. طی این تحقیق که از نخستین مطالعات دقیق بر تاثیر پیاده روی در کیفیت زندگی مردان مسن است، 385 مرد بالای 55 سال مورد بررسی قرار گرفت. 69 درصد از این افراد دچار اضافه وزن و 19 درصد نیز مبتلا به چاقی مفرط بودند.
به منظور این پژوهش تمام سالمندان به مدت سه روز متوالی گام شمار پوشیدند. پروفسور "نانت موتری" از دانشگاه ادینبورگ می‌گوید مردانی که بیشترین میزان پیاده‌روی را از خود نشان داده بودند در مقایسه با سایرین کیفیت مطلوب‌تری از زندگی را هم از نظر سلامت روانی و جسمی گزارش دادند. وی در ادامه خاطرنشان کرده است که پیاده‌روی عادی در روز هم می‌تواند تاثیر مثبت خود را بگذارد اما هرچه این میزان بیشتر باشد، برای سلامت آنان بهتر خواهد بود. این پژوهش در مجله "American Journal of Health Promotion" منتشر شده است.

کاهش شنوايي تقريبا يک سوم از بزرگسالان 70-61 سال و بيش از 80% از افراد بالاي 85 سال را درگير مي‌کند. مردان در مقايسه با زمان معمولا دچار کاهش شنوايي شديدتر و زودرس‌تري مي‌شوند. شايع‌ترين نوع، کاهش شنوايي مرتبط با سن است با اين حال مشکلات متعددي مي‌توانند در هدايت ارتعاشات صوتي به گوش داخلي و تبديل آن به ايميالس‌هاي الکتريکي منتقل شونده به مغز اختلال ايجاد کنند. غربالگري کاهش شنوايي در بزرگسالان بالاي 60-50 سال توصيه مي‌شود. آزمون‌هاي غربالگري قابل انجام در مطب شامل آزمون نجوا اوديوسکوپي (audioscopy) است. بيماران مسني را که به گفته خود دچار اختلال شنوايي هستند مي‌توان مستقيما براي انجام اوديوتري ارجاع نمود. با گرفتن شرح حال مي‌توان عوامل خطرزاي کاهش شنوايي خصوصا مواجهه صوتي و استفاده از داروهاي اتوتوکسيک را شناسايي نمود. در معاينه مجراي گوش و پرده صماخ مي‌توان علل کاهش شنوايي انتقالي را تشخيص داد. براي تاييد کاهش شنوايي به آزمون‌هاي اوديومتريک نياز است. بزرگسالان مبتلا به کاهش شنوايي ايديوپاتيک ناگهاني بايد براي ارزيابي فوري ارجاع شوند. درمان کاهش شنوايي بر ارزيابي علل زمينه‌اي خصوصا انسداد (از جمله سرومن گوش) و داروهاي اتوتوکسيک استوار است. شنوايي موجود بايد با استفاده از سمعک، ابزارهاي کمک شنوايي و برنامه‌هاي بازتواني، بهينه شود. ايمپلانت‌هاي جراحي براي بيماران انتخابي انديکاسيون دارند. موانع عمده براي بهبود شنوايي در افراد مسن شامل اشکال در تشخيص ابتلا به کاهش شنوايي؛ تصور اينکه کاهش شنوايي جزيي طبيعي از فرآيند پيري و غير قابل درمان است؛ و عدم پايبندي بيمار به استفاده از سمعک به دلايلي همچون ترس از انگ خوردن، هزينه، دشواري استفاده، نتايج اوليه نا‌اميد کننده و ساير عوامل هستند.

PDF متن کامل مقاله                HTML متن کامل مقاله

دانشمندان مرکز تحقیقات سرطان آلمان علت مولکولی کاهش توانایی شناختی حافظه وابسته به سن را کشف کردند. زوال شناختی و کاهش حافظه در سنین بالا با کاهش تولید نورون های جدید در ارتباط است.دانشمندان دریافتند ، مغز موش های مسن که درآنها سیگنال مولکولی Dickkopf-1 خاموش می باشد نورون های جدیدی تولید می کند .همچنین درآزمایشات جهت یابی فضایی و حافظه که بر روی موش های مسن دارای ژن خاموش Dickkopf انجام شد ، عملکرد ذهنی برابر حیوانات جوان بوده است.
دکتر Ana Martin-Villalba رئیس مرکز سرطان آلمان در این باره گفت : در سنین بالا تولید نورون ها به چشمگیری کاهش می یابد و این یکی از علل کاهش حافظه و توانایی یادگیری می باشد. سلول های عصبی بنیادی در هیپوکامپ مسئول تامین مداوم نورون های جدید هستند.مولکول های ویژه ای در اطراف این سلول های بنیادی سرنوشت آنها را تعیین می کنند، آنها ممکن است خفته باقی بمانند، خود را تجدید کنند ، یا به یک یا دونوع از سلول تخصصی مغز ، آستروسیتها و یا نورون ها تمایز پیدا کنند.یکی از این عوامل سیگنال مولکولی Wnt می باشد که تشکیل سلول های عصبی جدید را افزایش می دهد . با این حال همتای مولکولی آن که Dickkopf-1 نام دارد ، می تواند از این روند جلوگیری کند.
به گفته دانشمندان از آنجایی که میزان پروتئین Dickkopf-1 به طور قابل توجهی در مغز موش های مسن بیشتر از موش های جوان می باشد، به نظر می رسد که این سیگنال مانع تولید نورون های جدید در سن بالا می شود.تیم تحقیقاتی دکتر Martin-Villalba کشف کردند که سلول های بنیادی درهیپو کامپ موش هایی که فاقد Dickkopf هستند اغلب خود را نوسازی می کنند و به طور مشخصی نورون های جدید وجوانی را تولید می کنند.
محققان بااستفاده از آزمون های استاندارد جهت یابی در ماز متوجه شدند که : درگروه شاهد ، موش ها ی جوان 3 ماهه در جهت یابی نسبت به موش ها ی مسن 18 ماهه موفق تر عمل می کنند. در همین آزمایش موش های فاقد Dickkopf-1 هیچ گونه کاهش توانایی جهت یابی وابسته به سن را نشان ندادند.موش های مسن دارای ژن جهش یافته Dickkopf-1 نیز در تست تعیین حافظه فضایی عملکرد بهتری نسبت به حیوانات نرمال از خود نشان دادند. دکتر Martin-Villalba در این باره گفت :در این آزمایشات نتایج ما ثابت می کند که Dickkopf-1 یک فاکتور وابسته به سن و کاهش دهنده توانایی های شناختی می باشد.او اضافه کرد : اگر چه ما انتظار داشتیم با خاموشی ژن Dickkopf-1 حافظه فضایی در موش های بالغ بهتر شود اما نتایج بسیار شگفت کننده تر از تصور ما بود به طوری که دراین آزمایشات حافظه فضایی و جهت یابی در حیوانات مسن به سطح عملکردی حیوانات جوان رسید. دانشمندان اکنون به دنبال داروهای هستند تا توسط آنها Dickkopf-1 را خاموش سازند.البته آنتی بادی مسدود کننده این پروتئین در حال حاضر در مطالعات بالینی برای درمان بیماری های تست شده است.

با افزايش نسبت افراد بالاي 65 سال در جهان، شيوع زوال عقل (دمانس) نيز افزايش خواهد يافت. عوامل خطر زوال عقل عبارتند از: سن، سابقه خانوادگي زوال عقل، ژنوتيپ آپوليپوپروتئين E4، بيماري قلبي- عروقي همراه، مصرف طولاني‌مدت آنتي‌کولينرژيک‌ها و سطح پايين‌تر تحصيلات. در ارزيابي موارد مشکوک به زوال عقل از شرح حال، معاينه فيزيکي، ارزيابي کارکردي، آزمون‌هاي شناختي، مطالعات آزمايشگاهي و بررسي‌هاي تصويربرداري استفاده مي‌شود. در شرايط شلوغ سرپايي، استفاده از رويکرد مبتني بر دو ويزيت براي پزشکان مراقبت‌هاي اوليه اقدامي هزينه- اثربخش است. در ويزيت اول پزشک بايد از يک آزمون غربالگري مثل آزمون روان بودن گفتار⁽¹⁾، ابزار مختصر ارزيابي شناختي⁽²⁾ يا Sweet-16 استفاده کند. ميزان حساسيت و اختصاصي بودن اين آزمون‌ها براي شناسايي زوال عقل بالاست و حتي در عرض 60 ثانيه هم قابل انجام هستند. اگر نتيجه آزمون غربالگري غيرطبيعي باشد يا شک باليني به ساير بيماري‌ها وجود داشته باشد، آزمون‌هاي آزمايشگاهي و تصويربرداري مناسب بايد درخواست شوند و بيمار بايد براي انجام آزمون‌هاي شناختي بيشتر مجددا مراجعه کند. در ويزيت دوم بايد اين آزمون‌ها (در صورت عدم انجام در ويزيت اول) انجام گيرند: ارزيابي مختصر وضعيت ذهني⁽³⁾، مقياس افسردگي سالمندان⁽⁴⁾ و آزمون‌هاي روان بودن گفتار و کشيدن ساعت⁽⁵⁾.

PDF متن کامل مقاله               HTML متن کامل مقاله

انجام فعالیتهای ورزشی به صورت منظم در سنین بالا می‌تواند از آتروفی و کوچک شدن بافت مغز جلوگیری کند. محققان دانشگاه ادینبورگ در اسکاتلند با بررسی پرونده‌های پزشکی و اسکن مغز 638 نفر از افرادی که در سال 1936 در اسکاتلند متولد شده بودند، طی یک دوره 3 ساله دریافتند افرادی که در فعالیتهای فیزیکی و ورزشی بیشتری شرکت می‌کردند نسبت به سایرین کمتر دچار کوچک شدن مغز و سایر نشانه‌های پیری در مغز شده‌اند.
محققان با مشاهده اسکن مغز این افراد تحت هدایت ام. آر.آی و بررسی جزئیات عادات ورزشی این افراد از جمله حرکات مرتبط با کارهای لازم خانواده و یا انجام فعالیتهای ورزشی سنگین و شرکت در ورزش‌های رقابتی به صورت چندین بار در هفته و همچنین مشارکت آن‌ها در فعالیتهای اجتماعی و روانی تحریک کننده مغز افزودند: افراد شرکت کننده در فعالیتهای جسمانی بیشتر، نسبت به کسانی‌که به ندرت ورزش می‌کردند کمتر دچار آتروفی و کوچک شدن بافت مغز شدند. نتایج دیگر این تحقیق نشان داد: با توجه به اسکن‌های مغزی این افراد، هیچ مزیت قابل ملاحظه‌ای در اندازه مغز افراد در صورت شرکت در فعالیتهای ذهنی و اجتماعی محرک مغز در طول این چارچوب زمانی مطالعه دیده نشده است.
به گفته محققان، ورزش کردن مداوم و منظم در سنین بالا نسبت به انجام فعالیتهای روانی ذهنی و اجتماعی ‌بهتر می‌تواند به طور بالقوه از مغز در برابر تحلیل و انحطاط سلولهای مغزی محافظت کند. یافته‌های این تحقیق در نشریه پزشکی آکادمی نورولوژی آمریکا منتشر شده است.

پژوهشگران آمریکایی طرح بلندپروازانه‌ای را با هدف جوان‌سازی مغز سالمندان و پیشگیری از برخی بیماری‌های مغزی از طریق تزریق خون جوان و تازه آغاز کرده‌اند. مطالعه صورت گرفته توسط محققان دانشگاه استنفورد بر روی دو گروه از موش های جوان و پیر انجام شده و با برقراری ارتباط بین شریان و رگ ها، خون از بدن موش جوان تر وارد بدن موش پیر و خون موش پیر وارد بدن موش جوان می شود.
نتایج بررسی ها نشان می دهد، توانایی مغز موش های جوان تر پس از دریافت خون موش پیر روند نزولی در پیش گرفته است، اما خون موش های جوان باعث تقویت تعداد ارتباط بین سلول های مغز موش‌های پیر شدند که این ارتباط یک مسأله حیاتی برای تقویت حافظه محسوب می‌شود. هر دو گروه از موش‌ها در آزمون حافظه نیز شرکت کردند که این نتایج حاکی از بهبود عملکرد سلول های مغز و ارتقاء حافظه موش های پیر است؛ بر این اساس عملکرد مغز موش های پیر با سن 18 ماه پس از دریافت خون جوان‌تر با موش های جوان برابر بوده است.
دکتر «سول ویلدا» مجری این طرح تأکید کرد: به نظر می رسد که جوان سازی مغز با استفاده از تزریق خون جوان و تازه تر می‌تواند برای انسان نیز نتیجه‌بخش باشد. به گفته محققان، این روش شامل تزریق دارو یا مواد شیمیایی نیست که با عوارض جانبی همراه باشد، بلکه خون طبیعی از بدن یک فرد به بدن دیگری تزریق می‌شود. تزریق خون تازه و جوان علاوه بر اثربخشی بر سلول‌های مغزی، می تواند برای ماهیچه‌ها، کبد و سیستم ایمنی بدن نیز مؤثر باشد. این تحقیقات در مراحل اولیه قرار دارد و محققان به تازگی از این روش درمانی بر روی موش های مبتلا به بیماری شبه آلزایمر استفاده کرده اند و هنوز تحقیقات بر روی انسان آغاز نشده است.
محققان امیدوارند با شناسایی ترکیبات موثر در خون که باعث بروز این تغییر در مغز موش های پیر شده است، داروهای موثر ضد پیری تولید کرد. محققان قصد دارند در صورت ایمن و نتیجه بخش بودن این روش از آن برای بازسازی سلول‌های عصبی و مبارزه با بیماری های مرتبط با سن مانند زوال عقل و آلزایمر استفاده کنند.

برگزار کننده: دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه
زمان برگزاری: ۱ الی ۳ اسفند ۱۳۹۱
ارسال خلاصه مقالات: ۳۰/۹/۱۳۹۱
مکان برگزاری: کرمانشاه، سالن همایش های دانشکده پرستاری و مامایی

سایت همایش

تشخيص افسردگي در سالمندان به دليل وجود بيماري‌هاي همراه از قبيل بيماري‌هاي عروقي مغز و زوال عقل، غالبا دشوار است. ابزارهاي اختصاصي براي اين گروه سني از قبيل مقياس افسردگي سالمندان⁽¹⁾ يا مقياس کورنل براي افسردگي در زوال عقل⁽²⁾ مي‌توانند در رسيدن به تشخيص مفيد باشند. در اتخاذ تصميم‌هاي درماني بايد به خطرات مصرف داروها از قبيل سندرم سروتونين، هيپوناترمي، زمين خوردن، شکستگي و خونريزي گوارشي توجه کرد. سالمندان سفيدپوست مبتلا به افسردگي در معرض خطر بالايي از نظر خودکشي هستند. افسردگي پس از سکته مغزي يا انفارکتوس ميوکارد شايع است و پاسخ به درمان ضد افسردگي در اين بيماران با پيامدهاي عروقي ارتباط دارد. در کنار استفاده از داروهاي ضد افسردگي، مراقبت مديريت‌شده افسردگي⁽³⁾ نيز حايز اهميت است. روان‌درماني ساختاريافته و برنامه‌هاي ورزشي، درماني مفيد براي بيماران منتخب محسوب مي‌شوند.

PDF متن کامل مقاله               HTML متن کامل مقاله

بر اساس يافته‌هاي جديد، مصرف روزانه آسپيرين مي‌تواند سرعت کم شدن فعاليت مغزي را در زنان سالمندي که در معرض خطر ابتلا به امراض قلبي-عروقي قرار دارند، کاهش دهد. طي يک تحقيق حدود ۵۰۰ زن که سن آنها بين ۷۰ تا ۹۲ سال بود، به مدت 5 سال تحت نظر قرار گرفتند. از لحظه شروع تا پايان تحقيق، تست سنجش ظرفيت ذهني و رواني روي آنان انجام شد. براي آن دسته که در کل طول دوره آسپيرين مصرف کرده بودند نتايج تست، کاهش بسيار کمتري را نسبت به آنهايي که مصرف نکرده بودند نشان داد. گزارش اين تحقيق که توسط محققان سوئدي انجام شده، در نشريه BMJ Open منتشر شده است.
دکتر سيلکه کِرن، يکي از نويسندگان اين گزارش گفت: «برخلاف کشورهاي ديگر، سوئد وضعيت منحصر بفردي دارد. چون در آن کشور روال مرسوم اين نيست که براي زناني که در معرض ابتلا به بيماري‌هاي قلبي و سکته قرار دارند، آسپيرين تجويز شود. معنايش اين است که ما در تحقيق‌مان يک گروه خوب را براي مقايسه کردن در اختيار داشتيم.» زنان مورد اشاره در آن تحقيق، تحت يک آزمون ويژه سنجش وضعيت رواني (به اختصارMMSE ) قرار داشتند. اين تست‌ها، ظرفيت عقلاني و فکري هر فرد را مورد بررسي قرار مي‌دهند و شامل سوالاتي درباره تشخيص موقعيت زماني و مکاني او مي‌شوند. مثلا از او پرسيده مي‌شود: «امروز چندم است؟» يا «امروز ما کجا هستيم؟». همچنين براي تست ميزان تجسم هندسي فرد، از او خواسته مي‌شود که به عنوان مثال دو پنج ضلعي تو در تو را ترسيم کند. اما همان گزارش نشان مي‌دهد با آنکه آسپيرين باعث کندي روند کاهش قابليت ادراک در زناني مي‌شود که ريسک حمله قلبي يا سکته در آنان بالاست، تاثيري در جلوگيري از پيشرفت دمانس (زوال عقل) در زنان ـ بطور عام ـ ندارد.
دکتر سايمون ريدلي، رييس مرکز تحقيقات آلزايمر در بريتانيا گفت: «نتايج آن گزارش اطلاعات جالبي را در زمينه اهميت سلامتي قلب و عروق بر ادراک انسان در اختيار مي‌گذارد. ولي ما با اصرار از مردم مي‌خواهيم که به هيچ وجه به منظور جلوگيري از دمانس، دست به خود درماني با آسپيرين نزنند.» دکتر کرن گفت: «به طور کلي اين گزارش، برتري خاصي را از بابت تاثير آسپيرين بر درصد ابتلا به دمانس در گروه زنان مورد تحقيق نشان نمي‌دهد و نتيجه تحقيقات قبلي نيز از بابت تاثيرگذاري بالقوه داروهايي مانند آسپيرين بر دمانس منفي بوده‌اند.» او اضافه کرد: «ما چيزي را درباره خطرات ناشي از مصرف روزانه آسپيرين در بلندمدت نمي‌دانيم. مثلا ممکن است خطر ايجاد زخم و خونريزي‌هاي جدي بر فايده‌هاي آن بچربد. بايد در اين زمينه بيشتر کار شود. ما زنان مورد اشاره در اين تحقيق را به مدت پنج سال ديگر تحت نظر قرار خواهيم داد.»

انجام ورزش منظم، امید به زندگی را در افراد مسن افزایش می‌دهد. محققان دانشگاه موناش استرالیا با همکاری پژوهشگران تایوانی به منظور بررسی اهمیت وزن و عملکرد جسمانی بدن بر مرگ و میر افراد سالمند، هزار و 435 زن و مرد 65 تا 97 ساله تایوانی را به مدت هشت سال مورد بررسی قرار دادند. دکتر "مارک والک ویست" سرپرست این پژوهش از دانشگاه موناش می‌گوید به‌طور کلی ضعیف بودن و از دست دادن وزن به عنوان خطر بزرگی برای کاهش بقا در افراد مسن تلقی می‌شود. به گفته وی، محققان طی این پژوهش متوجه شدند که سالمندان مبتلا به کم ماهیچگی ( از دست دادن قدرت و بافت ماهیچه‌ای در اثر پیری) و حجم اسکلتی کمتر، در خطر بالایی از مرگ قرار دارند، به ویژه هنگامی که فعالیت‌های جسمانی‌شان نیز محدود باشد. علاوه بر این سالمندانی که وزن طبیعی یا حتی بیشتر دارند و فعالیت‌های بدنی مانند پیاده روی، کوهنوردی، انجام کارهای روزمره و مراقبت‌های شخصی را به‌طور منظم انجام می‌دهند، سالم‌تر و امید به زندگی‌شان بیشتر است.
طی این مطالعه عواملی نظیر سن، جنس، وضعیت اجتماعی ـ اقتصادی و رفتارهای شخصی نیز برای دستیابی به نتایج دقیق‌تر در نظر گرفته شد. دکتر "والک ویست" در خاتمه عنوان داشته است که اگر عملکرد جسمانی در بین افراد سالمند افزایش یابد، می‌توان میزان مرگ و میر را به‌طور قابل توجهی کاهش داد و این امر حتی می‌تواند با انجام ورزش‌های کششی و هوازی ملایم و اندک در روزهای مختلف هفته محقق شود. این مطالعه در مجله Nutrition, Health and Aging منتشر شده است.

برگزار کننده: دانشگاه علوم پزشکی مازندران
زمان برگزاری: ۱۵ الی ۱۷ آذر ۱۳۹۱
مکان برگزاری: ساری، جاده خزر آباد، مجتمع دانشگاهی پیامبر اعظم سالن مصباح

سایت همایش 
سایت دانشگاه 

موضوع: سالمندی و سلامت
برگزار کننده: وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی
زمان برگزاری: ۲۲ الی ۲۲ فروردین ۱۳۹۱
مکان برگزاری: تهران، سالن همایش های رازی

سایت همایش

تحقيقات اخير نشان داده‌اند زنان سالمندي که از داروهاي متداول براي کنترل سوءهاضمه و سوزش سردل استفاده مي‌کنند، در معرض خطر شکستگي‌هاي استخواني هستند. مصرف طولاني‌مدت مهارکنندگان پمپ پروتون باعث افزايش 35 تا 50 درصدي خطر شکستگي مي‌شود. مطالعه‌اي با شرکت 80 هزار زن يائسه در فاصله سال‌هاي 2000 تا 2008 ميلادي انجام شد. طي اين 8 سال، 900 مورد شکستگي لگن ثبت شد. (افزايش 35 درصدي خطر در زنان تحت درمان با مهارکننده‌هاي پمپ پروتون در مقايسه با ساير زنان). به گزارش سپید، اين افزايش خطر شکستگي در زنان سيگاري دريافت‌کننده مهارکننده پمپ پروتون حتي بيشتر هم بود و شيوع شکستگي به دو برابر زنان غيرسيگاري بدون سابقه مصرف مهارکننده‌هاي پمپ پروتوني رسيد. دو سال پس از قطع مصرف مهارکننده‌هاي پمپ پروتوني، خطر شکستگي لگن در زنان تحت‌بررسي به ميزان طبيعي بازگشت.

یک پژوهش جدید نشان می‌دهد: کمبود ویتامین D در میان زنان ساكن خانه‌های سالمندان شایع است و اين پديده با افزایش خطر مرگ همراه است. یافته‌های این پژوهش که به رهبری دکتر «استفان پیلز» از دانشگاه علوم پزشکی «گراتس» در اتریش و همکارانش انجام شد، نیاز به پیشگیری و درمان کمبود ویتامین D را مورد توجه قرار می‌دهد. محققان در اتریش، بر روی حدود یک هزار زن، در خانه سالمندان که متوسط سن آنها تقریبا 84 سال بود، مطالعه کردند. پس از 27 ماه پیگیری و بررسی، 284 نفر (30 درصد) از بیماران فوت كرده بودند. پژوهشگران با بررسي‌هاي پس از مرگ بيماران دریافتند که تقریبا 93 درصد از آنها دارای سطح پایین‌تری از ویتامین D پیشنهاد شده بودند.
به گزارش ایسنا، کمبود ویتامین D عاملی خطرناک برای مشکلات استخوانی است. درمان این بیماران شامل مصرف 800 واحد بین‌المللی ویتامین D در روز است. «پیلز» مي‌گويد: این بیماران می‌توانند با مصرف مکمل ویتامین D از مزایای مهمی که در نتایج بالینی مربوطه مانند شکستگی دیده شد، برخوردار شوند. وي مي‌افزايد: با توجه به یافته‌های این پژوهش و مراجع موجودی که در مورد عوارض کمبود ویتامین D وجود دارد، در حال حاضر نیاز فوری برای به کار بردن استراتژی موثر جهت بهبود وضعیت ویتامین D در بیماران سالمند نهادینه شده وجود دارد. بر اساس يافته‌هاي حاصل از اين پژوهش پیشگیری بهتر و درمان کمبود ویتامین D برای بیماران مسن در خانه سالمندان مورد نیاز است.

برگزار کننده: دانشگاه علوم پزشکی شیراز
زمان برگزاری: ۲۱ الی ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۱
ارسال خلاصه مقالات: ۲۸/۱/۱۳۹۱
مکان برگزاری: شیراز، سالن ۲۲ بهمن ساختمان مرکزی دانشگاه علوم پزشکی شیراز

سایت همایش

تحقيقات جديد نشان داده‌ا‌ند که برچسب‌هاي نيکوتين مورد استفاده براي ترک سيگار، مي‌توانند براي مقاصد ديگري هم تجويز شوند. اين برچسب‌ها با زوال خفيف حافظه در سالمندان مقابله مي‌کنند. دکتر پل نيوهاس، سرپرست دانشکده پزشکي واندربيلت معتقد است که درمان با نيکوتين مي‌تواند راهي براي بهبود علايم مشکلات حافظه باشد. اين نخستين‌بار نيست که پزشکان در تلاش يافتن ارتباط ميان مغز و نيکوتين هستند. در سال 1980 ميلادي، دکتر نيوهاس و همکارانش دريافتند که مغز بيماران آلزايمري دچار فقدان گيرنده‌هايي است که به عملکرد صحيح شيميايي مغز کمک مي‌کند. به گزارش سپید، هر چند کار اين گيرنده‌ها سروکار داشتن با نيکوتين نيست، اما اين گيرنده‌ها به نيکوتين پاسخ مي‌دهند. تجارب سيگاري‌ها ارتباط ميان نيکوتين و عملکرد مغز را تاييد مي‌کند. البته نيکوتين به افراد با عملکرد طبيعي و بدون مشکلات تمرکز کمک چنداني نخواهد کرد.

نتايج يک بررسي که در نشريه پزشکي آمريکا به چاپ رسيده، حاکي از آن است که افراد پير مبتلا به پرفشاري خون و بيماري کرونر که از NSAID ها به‌طور مزمن استفاده مي‌کنند، به‌طور قابل‌توجهي در معرض خطر حوادث قلبي-‌عروقي قرار دارند و مورتاليتي آنها بيش از 2 برابر خواهد شد. به هر حال بيماران نبايد سرخود مصرف دارو را قطع کنند بلکه بايد با پزشک خود مشورت کرده، سپس نسبت به تعديل مصرف آنها که ايبوپروفن، ناپروکسن، و سلکوکسيب، بيشترين ميزان مصرفي را نشان داده‌اند، اقدام کنند. پزشکان بايد حتما به بيماران خود در مورد مضرات اين دارو‌ها توصيه‌هاي لازم را بدهند و سعي کنند آنها را به سوي مصرف استامينوفن سوق دهند.

سازمان غذا و داروي آمريكا، واكسن ذات الريه باكتريايي "prevnar13" را براي بيماران 50 ساله و سالخورده‌تر تاييد كرده است. به گزارش ايسنا، اين واكسن ذات‌الريه و ساير بيماري‌هايي را كه بر اثر باكتري استرپتوكك پنومونيا بروز مي‌كنند، مورد حمله قرار مي‌دهد. واكسن مزبور كه مي‌تواند به 13 زير مجموعه از اين باكتري حمله كند تاكنون براي كودكان 6 ماهه تا 5 ساله تاييد شده بود اما در آزمايش‌هاي جديد مشخص شده است كه واكسن فوق براي افراد 50 سال به بالا نيز قابل استفاده شده است. به گزارش خبرگزاري فرانسه، در كودكان اين واكسن براي پيشگيري از بيماري‌هاي تهاجمي عفوني و عفونت‌هاي خاص گوش استفاده مي‌شود. اين سازمان اعلام كرده است كه آزمايشات بيشتر روي 85 هزار فرد 65 ساله به بالا در اين زمينه در حال انجام است.

سالمندان مبتلا به هيپوتيروييدي نسبت به جوانان به دوزهاي کمتر لووتيروکسين به عنوان درمان جايگزين نياز دارند. با اين حال، بسياري از سالمندان تحت درمان بيش از حد قرار مي‌گيرند و در نتيجه، هيپرتيروييدي اياتروژنيک پيدا مي‌کنند که يک عامل خطر شکستگي است. در یک مطالعه مورد- شاهدي، محققان به ارزيابي اثرات دوز لووتيروکسين بر خطر شکستگي در 214 هزار فرد کانادايي (بيشتر يا مساوي 70 ساله با ميانگين سني 82 سال) تحت درمان لووتيروکسين بين سال‌هاي 7-2002 پرداختند.
پس از ميانگين پيگيري 8/3 سال، 22 هزار شرکت‌کننده (88 زن) دچار شکستگي شدند. پس از تعديل از نظر عوامل مخدوش‌کننده متعدد و در مقايسه با مصرف قبلي لووتيروکسين در گذشته دور (بر حسب تعريف يعني قطع‌شده بيش از 180 روز قبل از بروز شکستگي)، مصرف لووتيروکسين در حال حاضر و در گذشته نزديک (قطع‌شده بين 180-15 روز قبل از بروز شکستگي) با افزايش معني‌دار خطر شکستگي همراه بود (نسبت شانس به ترتيب 9/1 و 3/1). دوز روزانه در مصرف‌کنندگان فعلي لووتيروکسين هم بر خطر شکستگي تاثير داشت؛ به اين صورت که در مقايسه با دوزهاي کم لووتيروکسين (بر حسب تعريف کمتر از 04/0 ميلي‌گرم)، دوزهاي بالا (بيشتر از 09/0 ميلي‌گرم) و متوسط (بين 09/0-04/0 ميلي‌گرم) به صورت معني‌داري با خطر بيشتر هر گونه شکستگي همراه بودند (نسبت شانس به ترتيب 5/3 و 6/2). نتايج در مورد شکستگي هيپ به تنهايي و نيز براي هر دو جنس، مشابه گزارش شد .
اين مطالعه مصرف فعلي و اخير لووتيروکسين را با افزايش خطر شکستگي در سالمندان نشان داد. به علاوه، يک ارتباط دوز- پاسخ مشاهده شد. يک محدوديت عمده اين مطالعه اين است که داده‌هايي در مورد استفاده از سطح هورمون محرک تيروييد (TSH) براي هدايت دوز لووتيروکسين به دست نداده است. با وجود اين، يافته‌هاي اين مطالعه به ما يادآوري مي‌کنند که بيماران تحت درمان با لووتيروکسين را پايش نماييم و از سرکوب سطح TSH که نشانگر هيپرتيروييدي اياتروژنيک است، جلوگيري کنيم.

ناتواني و مشکلات حرکتي با افزايش سن افزايش مي‌يابند. ابزارهاي کمک حرکتي چون عصاها (canes)، چوب‌هاي زيربغل (crutches) و واکرها براي افزايش حمايت از بيمار، بهبود تعادل و همچنين افزايش فعاليت و استقلال به کار مي‌روند؛ ولي اين ابزارها اثرات بارز عضلاني- اسکلتي و متابوليک نيز دارند. بيشتر بيماراني که از وسايل کمک حرکتي استفاده مي‌کنند، هيچ‌گاه در مورد استفاده درست از آن‌ها آموزش نديده‌اند و اغلب وسايلي دارند که نامناسب، آسيب‌ديده، يا داراي ارتفاع نادرست هستند. انتخاب وسيله مناسب، به قدرت، تحمل، تعادل، عملکرد شناختي و اقتضاي محيطي بيمار بستگي دارد. عصاها به توزيع مناسب وزن در شرايطي که اندام تحتاني ضعيف يا دردناک است کمک مي‌کنند، با افزايش سطح اتکاي بدن، پايداري را بهبود مي‌بخشند و براي بهبود تعادل، اطلاعاتي در مورد ويژگي‌هاي لمسي سطح زمين در اختيار بيمار قرار مي‌دهند. چوب‌هاي زيربغل براي افرادي مناسب هستند که نه تنها براي تعادل که براي تحمل وزن خود و افزايش نيروي محرکه نياز به استفاده از بازوهاي خود دارند. واکرها در افرادي که ضعف اندام تحتاني يا تعادل ضعيف دارند، پايداري را بهبود مي‌بخشند و با افزايش سطح اتکاي بيمار و حمايت از وزن وي، حرکت بهتر بيمار را تسهيل مي‌کنند. واکرها در مقايسه با عصاها نياز به توجه بيشتري دارند و استفاده از پله‌ با آن‌ها دشوار است. ارتفاع دسته عصا يا واکر بايد هنگامي که بيمار ايستاده و بازوهايش به راحتي در کنار بدن قرار گرفته‌اند، تا چين مچ دست باشد. عصا بايد در سمت مقابل اندام تحتاني ضعيف يا دردناک گرفته شود و همزمان با پاي مقابل حرکت کند. پزشکان بايد به طور منظم وسايل کمک حرکتي بيمار را ارزيابي کنند تا از ارتفاع، تناسب و نگهداري صحيح آن اطمينان حاصل کنند و به بيمار در مورد نحوه درست استفاده از وسيله مشاوره ارايه دهند.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

همان‌طور كه مشخص است خطر سرطان با افزايش سن به‌طور قابل‌توجهي بيشتر مي‌شود. در واقع سرطان يك بيماري مربوط به سن است، يعني هديه ما از طولاني شدن عمر! بنابراين اين فكر در ذهن متبادر مي‌شود كه آيا افراد مسن به‌طور روتين از نظر تومورهاي جديد هم غربالگري شوند يا نيازي به انجام اين كار نيست؟ يك مطالعه جديد نشان مي‌دهد كه بيشتر افراد بالاي 75 سال جمعيت آمريكا هر ساله از نظر سرطان‌هاي پستان، پروستات و كولون غربالگري مي‌شوند. البته ميزان غربالگري پس از سن 80 افت پيدا مي‌كند، اما همچنان بالاست. در حالي كه اين چنين رديابي سرطان در جمعيت عمومي نشانه هوشياري است، محققان به‌طور فزاينده‌اي با اين سوال مواجه‌‌اند كه آيا واقعا اين تست‌ها براي افراد مسن لازم هستند يا خير.
براساس وضعيت سلامت يك فرد و آنچه از طول عمر يك فرد 75 ساله باقي‌مانده، غربالگري براي يافتن سرطان‌هاي جديد كه دهه‌ها طول مي‌كشد تا رشد كنند، شايد آنقدرها هم مفيد نباشد. يكي از پژوهشگران اين مطالعه به شبكه خبري ABC مي‌گويد: «براي سرطان‌هايي مانند پستان، كولوركتال و سرويكس كه ثابت‌شده غربالگري براي آنها موثر است، اگر فردي احتمال دارد كمتر از 5 سال عمر کند، غربالگري مفيد نخواهد بود اما اگر اميد به زندگي بيشتري در فردي انتظار مي‌رود و بيمار مي‌تواند درمان ضدسرطان را تحمل كند، نبايد انجام غربالگري را انكار كرد.» با توجه به آنكه درصد افراد مسن تا سال 2025، نزديك به دو برابر خواهد شد مهم است كه مزاياي غربالگري در برابر خطرات و هزينه‌هاي تست‌هاي روتين سنجيده شوند. از سوي ديگر كارگروه خدمت پيشگيرانه ايالات متحده غربالگري روتين را براي سرطان‌هاي پستان، پروستات و كولون پس از سن 74 سال پيشنهاد نمي‌كنند. همچنين براي زنان 65 سال و بالاتر نيز غربالگري را از نظر سرطان سرويكس توصيه نمي‌كنند. 
در بسياري از موارد، غربالگري مي‌تواند منجر به انجام بيوپسي‌هاي اضافي و جراحي براي برداشت سرطان شود كه خود عوارض جانبي نيز دارد، در حالي كه خود اين نوع سرطان‌ها ممكن است رشد آهسته‌اي داشته باشند و فرد مسن را در معرض خطرات جدي سلامت قرار ندهد. البته جاي هيچ‌گونه شكي نيست كه افراد بالاي 75ساله‌اي نيز هستند كه مبتلا به سرطان‌هايي هستند كه با غربالگري روتين تشخيص داده شده و با درمان سال‌هاي عمر بيشتري را سپري خواهند كرد. از سويي افراد بالاي 75 سال كه عوامل خطر ديگري براي سرطان دارند، مانند سابقه خانوادگي يا تجربه قبلي بيماري، بايد همچنان برنامه‌هاي غربالگري را ادامه دهند اما به عنوان يادآوري، خطر سرطان كه در سال‌هاي انتهايي عمر افزايش مي‌يابد، بايد با ديگر عوامل، همچون سال‌هاي باقي‌مانده از عمر بالانس شود. محققان اين پژوهش اظهار اميدواري مي‌كنند كه از اين پس پزشكان با دقت بيشتري كارآمدي غربالگري را مورد سنجش قرار دهند، به‌خصوص با توجه به اينكه در آينده نزديك انفجار بزرگي در جمعيت مسن رخ خواهد داد و مزايا و معايب انجام غربالگري بيش از پيش خودنمايي خواهد كرد. آنها پيشنهاد مي‌كنند به جاي اين فكر كه هميشه غربالگري براي هر فردي مفيد است، پزشكان در ابتدا ارزيابي كنند كه وضعيت سلامت بيمار در چه سطحي قرار دارد و آيا در 5 سال آينده وي زنده خواهد ماند با خير. اگر اين‌گونه است برنامه‌هاي غربالگري، تشخيص و درمان سرطان توجيه‌كننده خواهد بود. البته ما بايد در مورد استفاده منطقي از مراقبت‌هاي بهداشتي بيشتر فكر كنيم و كمتر به سهميه‌بندي اين نوع مراقبت‌ها در بيماران بپردازيم.

شيوع ديابت نوع دو به طور مداوم در حال افزايش است و همزمان با آن جمعيت سالمندان نيز در حال رشد مي‌باشد. پيش‌بيني مي‌شود که جمعيت بزرگسالان بالاي 65 سال در ايالات متحده از 35 ميليون نفر در سال 2000 به 70 ميليون نفر در سال 2030 برسد. جمعيت سالمندان، در معرض خطر ديابت قرار دارد و اين مطلب دغدغه‌هاي خاصي را براي پزشکان در جهت ارائه خدمات به سالمندان مبتلا به ديابت ايجاد مي‌کند. براساس آمار سال 2007 مرکز کنترل بيماري‌هاي ايالات متحده، شيوع ديابت تشخيص داده شده در سن بالاي 60 سال، 2/12 ميليون نفر است که 1/23 از جمعيت اين گروه سني را تشکيل مي‌دهد. براساس مطالعه تغذيه و سلامت ملي، شيوع ديابت با افزايش سن بيشتر مي‌شود و در سنين 74-60 سالگي به اوج خود يعني 6/17 مي‌رسد و پس از آن در سن بالاي 75 سال تا حدي کمتر مي‌شود و به 9/14 مي‌رسد. يک مطالعه جديد مشخص کرد که شيوع ديابت در ساکنين خانه‌هاي سالمندان طي دوره‌اي از سال 1995 تا سال 2004 از 3/16 به 4/23 افزايش پيدا کرده است.

PDF متن کامل مقاله            HTML متن کامل مقاله

محققان ژاپني براساس نياز خود و مردم کشورشان، اولين سيستم روباتي را در دنيا ابداع کرده‌اند که مي‌تواند به افراد سالمند و ناتوان جسمي در پوشيدن لباس‌هايشان کمک کند. اين روبات جامه‌دار که توسط دانشمندان انستيتو علوم و تکنولوژي نارا معرفي شده، با بهره‌گيري از تکنولوژي «تقويت يادگيري» در عرض چند ثانيه شکل و جثه افراد را تحليل و حرکات خود را مناسب آن فرد تنظيم مي‌کند تا امر لباس پوشيدن راحت‌تر و بدون دردسر انجام شود. با به‌کارگيري اين بازوهاي خدمتکار در مراکز نگهداري بيماران و سالمندان که براي پوشيدن لباس با مشکلات عديده‌اي مواجه هستند، مي‌توان با دادن حس استقلال‌ نسبي، حريم خصوصي اين افراد را نيز به‌طور مناسبي حفظ کرد.

این کنفرانس در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۹۰ توسط دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در مجتمع پردیس دانشگاه، ویژه پرستاران برگزار خواهد شد. مباحث این کنفرانس شامل ساختمان و عملکرد دستگاههای بدن در سالمندان، جنبه های روانی- اجتماعی سالخوردگی، جهت و کیفیت زندگی سالمندان، بیماریهای شایع در سالمندان، تغذیه و دارودرمانی در سالمندان می باشد.

اطلاعات بیشتر

به‌تازگي پژوهشگران موفق شدند سلول‌‌هايي را از بدن بيماران سالمند نزديک به 100 سال سن، با موفقيت به سلول‌هاي پايه که شبيه سلول‌هايي است که در جنين يافت مي‌شود، منتقل کنند. به اين ترتيب اميد مي‌رود عصر تازه‌اي براي درمان به روش بازيافت در بيماران سالمند آغاز شده باشد. اگر بتوان از اين سلول‌ها پس از انتقال براي رشد بافت‌هايي از بدن بيماران سالمند و پير استفاده کرد، مي‌توان گفت دروازه‌هاي تازه‌اي روي درمان سالمندان گشوده شده است. درواقع اين يک روش جديد براي بازجواني سلول‌هاست و عمر سلول براي اين کار مانعي محسوب نمي‌شود.

تحقیقات نشان می دهد افرادی که در سن ۶۰ سالگی و بالاتر هستند اغلب توان تشخیص بین بوهای مختلف را از دست می دهند و در نتیجه بیشتر در معرض خطر تماس با مواد شیمیایی خطرناک و همچنین تغذیه نامطلوب قرار دارند. پروفسور دیگو رسترپو، رییس مرکز علوم اعصاب در دانشکده پزشکی دانشگاه کلورادو که سرپرستی این گروه از متخصصان را برعهده داشته خاطرنشان کرد: مطالعه روی چگونگی تغییر در حس بویایی با افزایش سن مشخص کرد که نورون های حسی در منطقه بویایی مغز از سن ۶۰ سالگی به بعد واکنش های غیرمنتظره ای نشان می دهند و همین امر امکان تمایز بین بوهای خاص را برای افراد سالمند دشوارتر می سازد. پروفسور رسترپو تصریح کرد: ما متوجه تغییرات فاحشی در واکنش های اعصاب حس بویایی در افراد بالای ۶۰ سال شدیم. این تغییرات هم در بینی و هم در مغز سالمندان رخ می دهند. جزئیات این مطالعه در نشریه «نوروبیولوژی پیری» به چاپ رسیده است.
در مقایسه با بسیاری از حیوانات، انسان در بویایی توانمندی رضایت‌بخشی ندارد. در مغز انسان، جایی که مخصوص دریافت و درک بو است، حدود یک‌دوازدهم مغز است؛ در حالی که یک‌سوم مغز سگ به حس بویاییش اختصاص یافته است. البته بشر حواس، اعضا و نیروهای دیگر خود را تکامل بخشیده است تا ناتوانی خود را در حس بویایی جبران کند. عصب بویایی در هر طرف نیمکره مغز از قاعده مغز خارج شده و از طریق سوراخهای ریز کف جمجمه وارد بینی شده و در سقف بینی پخش میشود. ذرات بودار معلق در هوا به هنگام تنفس وارد بینی شده و به این رشته های عصبی میرسند و باعث تحریک این رشته ها میشوند. این رشته ها جریان عصبی ایجاد شده را به مغز منتقل میکنند و مغز ” بوی ” مربوطه را درک میکند. بدیهی است چنانچه به هر دلیل مسیر تنفس از بینی دچار انسداد یا تنگی شود ذرات بودار نمیتوانند به میزان کافی وارد بینی شوند و خود را به رشته های عصبی بویائی برسانند