پزشکی بالینی

هرچند امروزه تعريف و درک بهتري از پاتوفيزيولوژي درد در مقايسه با گذشته وجود دارد و گزينه‌هاي درماني مطرح در مديريت درد اندک نيستند، هنوز هم متخصصان از کنترل موثر درد حاد ناتوانند. به خصوص در مورد دردهاي پس از جراحي، کنترل ناموفق اين دردها عوارض متعددي نظير سندرم‌هاي درد مزمن به دنبال خواهد داشت. اغلب براي اين منظور ضددردهاي اپيوييدي به‌کار مي‌روند که مصرفشان با خطر بالاي بروز عوارض جانبي نظير تهوع، استفراغ، يبوست، خواب آلودگي و تضعيف تنفسي همراه است. بنابراين راه‌هاي ديگري براي کنترل درد مورد نياز است تا خطر مواجهه بيماران با عوارض جانبي مرتبط با مصرف اپيوييدها به حداقل برسد. قرص‌هاي کتورولاک، براي کنترل دردهاي خفيف تا متوسط، به‌خصوص دردهاي پس از جراحي کاربرد دارد.
کتورولاک ترومتامين ترکيب راسميک انانتيومرهاي اس و آر است که انانتيومر اس فعاليت ضددردي دارد. اين ترکيب تا 99 درصد به پروتئين متصل مي‌شود و حدود 5 درصد از جايگاه‌هاي آلبومين را در صورت تجويز در غلظت‌هاي بالا اشغال مي‌کند. کتورولاک‌ در شير ترشح مي‌شود؛ بنابراين مصرف آن در زنان شيرده ممنوع است. به دنبال تجويز تک‌دوز دارو، حدود 92 درصد آن در ادرار ، 40 درصد به شکل متابوليت‌ها و 60 درصد به شکل کتورولاک تغيير نيافته يافت خواهد شد.

نتايج يک بررسي که در نشريه پزشکي آمريکا به چاپ رسيده، حاکي از آن است که افراد پير مبتلا به پرفشاري خون و بيماري کرونر که از NSAID ها به‌طور مزمن استفاده مي‌کنند، به‌طور قابل‌توجهي در معرض خطر حوادث قلبي-‌عروقي قرار دارند و مورتاليتي آنها بيش از 2 برابر خواهد شد. به هر حال بيماران نبايد سرخود مصرف دارو را قطع کنند بلکه بايد با پزشک خود مشورت کرده، سپس نسبت به تعديل مصرف آنها که ايبوپروفن، ناپروکسن، و سلکوکسيب، بيشترين ميزان مصرفي را نشان داده‌اند، اقدام کنند. پزشکان بايد حتما به بيماران خود در مورد مضرات اين دارو‌ها توصيه‌هاي لازم را بدهند و سعي کنند آنها را به سوي مصرف استامينوفن سوق دهند.

استفاده از داروهاي ضد التهاب غير استروييدي (NSAID) غير انتخابي يا مهارکننده‌هاي سيکلواکسيژناز- 2 (2-COX) در يک مطالعه قبلي با افزايش خطر فيبريلاسيون دهليزي (AF) مزمن همراه بوده است. اکنون محققان دانمارکي در اين مطالعه جمعيتي مورد- شاهدي به بررسي خطر فلاتر يا AF همراه با مصرف اين داروها پرداخته‌اند. براي انجام اين مطالعه، نزديک به 33 هزار بيمار (با ميانه سني 75 سال) با تشخيص اوليه AF از نظر سن و جنس با 326 هزار فرد شاهد جور شدند. پس از تعديل از نظر عوامل متعدد از جمله عوامل خطر AF، مصرف NSAIDها يا مهارکننده‌هاي 2-COX با افزايش معني‌دار خطر AF همراهي داشت (نسبت ميزان بروز براي مصرف فعلي NSAIDها و مهارکننده‌هاي 2-COX به ترتيب 2/1 و 3/1 و براي مصرف اخير آن‌ها به ترتيب 5/1 و 7/1). اين نتايج در مورد هر کدام از NSAIDها و مهارکننده‌هاي 2-COX به تنهايي، مشابه بود.
در اين مطالعه مصرف NSAIDها و مهارکننده‌هاي 2-COX، به خصوص در مصرف‌کنندگان اخير آن‌ها، با افزايش خطر AF همراهي داشت. از نظر يک ويراستار مجلات پزشکي، اين يافته‌ها مي‌تواند کاربردهاي مهمي از منظر سلامت عمومي داشته باشد زيرا اين داروها به صورت گسترده‌اي در حال مصرف هستند و شيوع AF نيز با افزايش سن افزايش مي‌يابد. اين يافته‌ها با وجود احتمال تاثيرپذيري از عوامل مخدوش‌کننده (مثلا محققان داده‌اي در مورد BMI شرکت‌کنندگان ارايه نداده‌اند؛ در حالي که چاقي با آرتريت به عنوان يک انديکاسيون شايع مصرف اين داروها همراهي دارد و خودش هم يک عامل خطر AF است)، باورپذير هستند: اين داروها ممکن است پرفشاري خون و نارسايي قلب را بدتر کنند و در نتيجه فرد را مستعد فلاتر يا AF نمايند.

زنان يائسه‌اي كه براي مدت حداقل 10 سال از داروهاي ضدالتهابي غيراستروييدي (NSAID) استفاده مي‌كنند، در مقايسه با زناني كه از اين گروه دارويي استفاده نمي‌كنند، با خطر كمتر مرگ ناشي ازسرطان كولوركتال مواجهند. محققان اين مطالعه ارتباط ميان استفاده از آسپيرين و NSAIDهاي غيرآسپيريني را با مرگ ناشي از سرطان كولوركتال در بيش از 160 هزار زن يائسه سنجيدند كه از ابتدا هيچ سابقه‌اي از سرطان كولوركتال را ذكر نمي‌كردند. در نهايت مشخص شد افرادي كه اظهار مي‌داشتند از NSAID استفاده كرده‌اند، تقريبا 30 درصد كمتر با ميزان مرگ ناشي از سرطان كولوركتال روبرو بودند. همچنين كاهش قابل‌توجهي در مرگ‌ومير ناشي از اين نوع سرطان ميان زناني كه حداقل 10 سال از NSAID، مانند آسپيرين و ايبوپروفن استفاده كرده‌اند، ديده مي‌شد. نتايج اين مطالعه به روشن شدن بيشتر اهميت دوره‌هاي مختلف مصرف NSAID در طول زمان براي كاهش خطر مرگ ناشي از سرطان كولوركتال كمك شاياني كرده است.