پزشکی بالینی

استفاده از داروهاي ضد التهاب غير استروييدي (NSAID) غير انتخابي يا مهارکننده‌هاي سيکلواکسيژناز- 2 (2-COX) در يک مطالعه قبلي با افزايش خطر فيبريلاسيون دهليزي (AF) مزمن همراه بوده است. اکنون محققان دانمارکي در اين مطالعه جمعيتي مورد- شاهدي به بررسي خطر فلاتر يا AF همراه با مصرف اين داروها پرداخته‌اند. براي انجام اين مطالعه، نزديک به 33 هزار بيمار (با ميانه سني 75 سال) با تشخيص اوليه AF از نظر سن و جنس با 326 هزار فرد شاهد جور شدند. پس از تعديل از نظر عوامل متعدد از جمله عوامل خطر AF، مصرف NSAIDها يا مهارکننده‌هاي 2-COX با افزايش معني‌دار خطر AF همراهي داشت (نسبت ميزان بروز براي مصرف فعلي NSAIDها و مهارکننده‌هاي 2-COX به ترتيب 2/1 و 3/1 و براي مصرف اخير آن‌ها به ترتيب 5/1 و 7/1). اين نتايج در مورد هر کدام از NSAIDها و مهارکننده‌هاي 2-COX به تنهايي، مشابه بود.

در اين مطالعه مصرف NSAIDها و مهارکننده‌هاي 2-COX، به خصوص در مصرف‌کنندگان اخير آن‌ها، با افزايش خطر AF همراهي داشت. از نظر يک ويراستار مجلات پزشکي، اين يافته‌ها مي‌تواند کاربردهاي مهمي از منظر سلامت عمومي داشته باشد زيرا اين داروها به صورت گسترده‌اي در حال مصرف هستند و شيوع AF نيز با افزايش سن افزايش مي‌يابد. اين يافته‌ها با وجود احتمال تاثيرپذيري از عوامل مخدوش‌کننده (مثلا محققان داده‌اي در مورد BMI شرکت‌کنندگان ارايه نداده‌اند؛ در حالي که چاقي با آرتريت به عنوان يک انديکاسيون شايع مصرف اين داروها همراهي دارد و خودش هم يک عامل خطر AF است)، باورپذير هستند: اين داروها ممکن است پرفشاري خون و نارسايي قلب را بدتر کنند و در نتيجه فرد را مستعد فلاتر يا AF نمايند.