این کنفرانس در تاریخ ۳۰ آذر ۱۳۹۰ توسط دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در مجتمع پردیس دانشگاه زاهدان برگزار خواهد شد. مباحث این کنفرانس شامل ساختمان و عملکرد دستگاههای بدن در سالمندان، جنبه های روانی- اجتماعی سالخوردگی، جهت و کیفیت زندگی سالمندان، بیماریهای شایع در سالمندان، تغذیه و دارودرمانی در سالمندان می باشد.
این سمینار در تاریخ ۱۷ الی ۱۸ دی ۱۳۹۰ توسط دانشگاه علوم پزشکی تهران در ساختمان ستاد مركزي دانشگاه علوم پزشكي تهران واقع در بلوار کشاورز برگزار خواهد شد. مباحث این سمینار شامل اختلالات فشار خون در سالمندان(بدون مصرف دارو)، اختلالات فشار خون در سالمندان(با مصرف دارو)، بيماريهاي قلبي عروقي در سالمندان(بدون مصرف دارو)، بيماريهاي قلبي عروقي در سالمندان(با مصرف دارو)، ديابت در سالمندي، تغذيه در سالمندان ديابتي می باشد.
این کنفرانس در تاریخ ۷ مهر ۱۳۹۰ توسط دانشگاه علوم پزشکی شیراز در مجتمع آموزشی و فرهنگی ولایت شیراز (واقع در بلوار نیایش) برگزار خواهد شد. مباحث این کنفرانس شامل تعريف سالمندي سالم، وضعیت رفاه سالمندان در برخی کشور ها در آغاز قرن بیست و یکم، بررسي وضعيت تغذيه سالمندان ايران و جهان، آسيب پذيري سالمندان، شيوع مصرف دارو ها در سالمندان، بررسی و مقایسه ضریب سالمندی در ایران طی دو سرشماری عمومی نفوس و مسکن، بيماريهاي شايع در سالمندان و رهاكار هاي مقابله با آن، بيماري هاي روان در سالمندان می باشد.
بي‌خوابي در سالمندان شايع است و اغلب تشخيص داده نشده و مي‌تواند موجب موربيديته قابل توجه در بيماران شود. شرح‌حال و معاينه فيزيکي گام به گام و کامل واز جمله پرس‌وجو درباره همبستر بيمار و استفاده يا عدم استفاده از جدول ثبت اطلاعات خواب، اقدامات تشخيص ارزشمندي هستند.
از پلي‌سونوگرافي بايد تنها در بيماراني کمک‌گرفته شود که شرح حال آنها مطرح‌کننده يک اختلال تنفسي مشخص مرتبط با خواب يا اختلالات حرکتي مرتبط با تنفس باشد. بيماريهاي فيزيکي يا روانپزشکي مرتبط بايد همانند ساير بيماران سالمند تحت درمان قرارگيرند. بهبود سلامت خواب اغلب در موارد بي‌خوابي خفيف تا متوسط باعث بهبود علايم مي‌شود؛ در حالي که مي‌توان براي موارد مقاوم‌تر، از انواع درمان‌هاي غيردارويي کمک گرفت. بيشتر داروهاي نسخه‌اي و غيرنسخه‌اي با خطر قابل توجه عوارض جانبي و تداخلات دارويي همراه هستند و برخي ديگر با داشتن نسبت خطر به منفعت قابل قبول در بيماران سالمند ترجيح داده مي‌شوند.
به طور کلي بيماريهاي نورولوژيک در سالمندان شايع‌تر از ساير گروههاي سني است. در ميان آنها اغلب موارد تشنج در سالمندان، ثانويه به بيماري‌هايي است که با افزايش سن مرتبط هستند. اگر بيماري مسبب تشنج تشخيص داده شده و برطرف شود، درمان درازمدت با داروهاي ضدتشنج ضروري نيست. از آنجا که سالمندان به دليل ابتلا به امراض مختلف، معمولا تحت درمان با داروهاي متعددي هستند، تشنج‌هاي ناشي از مصرف دارو نيز بايد در اين گروه سني درنظر گرفته شوند.
بي‌قراري و سايکوز، از جمله شايع‌ترين علايم در سالمندان مبتلا به دمانس است که موجب مشکلات باليني جدي در اين گروه از بيماران مي‌شوند. پس از به بازار آمدن داروهاي آنتي‌سايکوتيک آتيپيک، اين دسته از داروها به طور گسترده‌اي در درمان علايم بي‌قراري و سايکوز ناشي از دمانس در سالمندان به کار گرفته شدند...
در سال 1991 ميلادي، «مارک بيرز» براي نخستين بار «معيارهاي بيرز» يا «فهرست بيرز» را تعيين کرد. تجويز داروهايي که در اين فهرست قرار دارند، در بيماران سالمند با خطراتي بيشتر از فوايد احتمالي همراه است. بنابراين تجويز آنها در سالمندان، نابجا تلقي مي‌شود. اين داروها به دليل تغييرات فيزيولوژيکي که در روند پيري در بدن رخ مي‌دهد، مشکلاتي را در سالمندان ايجاد خواهند کرد. اين فهرست يک‌بار در سال 1997 و بار ديگر در سال 2003 ميلادي به‌روزرساني شد. در نسخ به‌روزرساني شده در سال‌هاي 1997 و 2003 ، داروهاي جديدي که تجويز آنان براي سالمندان نابجاست، به فهرست افزوده شدند. فهرست آخر مورد توافق قريب به اتفاق محققان و متخصصان قرار دارد، زيرا امروزه مي‌دانيم که شواهد اندکي به نفع اثربخشي مطلوب آنها وجود دارد و نيز داروهاي جديد جايگزيني براي آنان وارد بازار شده‌اند که مصرف آنان در سالمندان به مراتب کم‌خطرتر است.
آنجا که سخن از سوخت‌وساز بدن به ميان مي‌آيد، شکي باقي نمي‌ماند که غده تيروييد و هورمون‌هاي آن بر عملکرد تمامي سلول‌هاي بدن اثر‌گذاري انکارناپذيري دارند. کم‌کاري غده تيروييد با علايم باليني غيراختصاصي مانند خشکي پوست و در نهايت با پايين بودن سطح سرمي هورمون‌هاي تيروييدي تشخيص داده مي‌شود و درمان آن شامل برطرف کردن علت کم‌کاري و تجويز تيروکسين است. هرچند که تشخيص آن در بيماران جوان کار دشواري نيست، در سالمندان نياز به دقت بيشتري دارد؛ چرا که با علايم غيرمعمول تظاهر مي‌کند...
با وجود انبوهي از شواهد که نشان مي‌دهند که سطح پايين هموگلوبين در سالمندان نشانگر مهمي براي افت فيزيولوژيک است، کم‌خوني در اين گروه سني معمولا مورد غفلت قرار مي‌گيرد. بر اساس تعريف سازمان جهاني بهداشت از کم‌خوني (سطح هموگلوبين کمتر ازg /dL 13 در مردان و کمتر ازg /dL 12 در زنان)، بيش از 10 افراد بالاي 65 سال کم‌خون هستند. اين شيوع با افزايش سن بيشتر شده، به 50 در بيماران دچار ناخوشي مزمن در خانه‌هاي سالمندان مي‌رسد. شواهد فزاينده‌اي مبني بر اين وجود دارد که حتي کم‌خوني خفيف نيز با افزايش موربيديته و مرگ‌ومير همراه است. تمام سالمندان دچار کم‌خوني، جز افرادي که در انتهاي عمر هستند يا انجام مداخلات را رد مي‌کنند، بايد مورد ارزيابي قرار بگيرند. حدود يک‌سوم اين افراد دچار کم‌خوني ثانويه به کمبود تغذيه‌اي، يک‌سوم دچار کم‌خوني ناشي از التهاب مزمن يا بيماري مزمن کليه و يک‌سوم دچار کم‌خوني توجيه‌نشده هستند. کم‌خوني تغذيه‌اي با جايگزيني ويتامين يا آهن به طرز موثري درمان مي‌شود. کم‌خوني فقر آهن غالبا ناشي از خونريزي گوارشي و در بيشتر بيماران مستلزم بررسي بيشتر است. کم‌خوني ناشي از التهاب مزمن يا بيماري مزمن کليه ممکن است به درمان بيماري زمينه‌اي و استفاده گزينشي از داروهاي محرک خون‌سازي پاسخ دهد. درمان کم‌خوني توجيه‌نشده دشوار است و شواهد کمي مبني بر اين وجود دارد که درمان موربيديته و مرگ‌ومير را کاهش دهد يا کيفيت زندگي را بهبود بخشد. گاه ممکن است کم‌خوني ناشي از بيماريهاي نادرتر ولي بالقوه قابل درمان، مثل کم‌خوني هموليتيک خودايمن، بدخيمي يا سندرم ميلوديسپلاستيک (MDS) باشد.
بي اختياري ادرار توسط جامعه بين‌المللي کنترل ادرار به صورت نشت غيرارادي ادرار تعريف شده است. اين وضعيت در ميان افراد سالمند شايع است. بر طبق يک مطالعه همگروهي اخير، اين اختلال بيش از يک پنجم افراد بالاي 85 سال را گرفتار مي‌سازد، اگر چه ممکن است اين رقم کمتر از برآورد حقيقي ميزان شيوع اين مشکل باشد. بي‌اختياري ادراري هم عواقب فيزيکي و هم عواقب روان‌شناختي در پي دارد که از آن جمله مي‌توان آسيب پوستي، عفونت‌هاي مجاري ادراري و افزايش خطر زمين خوردن و اجتناب از دور شدن از خانه و احساس بيگانگي را نام برد. درمان بي‌اختياري ادرار مي‌تواند براي مراقبين هم دشوار باشد و در يک مطالعه همگروهي که روي حدود 6000 بيمار انجام گرفت مشخص شد بي‌اختياري ادرار بعد از دمانس، دومين عاملي است که سبب پذيرش بيماران در مراکز مراقبت‌هاي طولاني مدت مي‌شود. در بريتانيا، گزارش سال 2001 چارچوب خدمات ملي براي افراد سالمند، به لزوم تلفيق خدمات مربوط به کنترل ادرار در مراقبت‌هاي تخصصي، حاد و اوليه تاکيد کرده است. در يک گزارش ملي اخير در مورد مراقبت‌هاي کنترل ادرار براي افراد سالمند مشخص شده است که بي‌اختياري ادرار چه در بيرون از بيمارستان و چه در مراقبت‌هاي ثانويه (بيمارستاني) به خوبي تحت درمان قرار نمي‌گيرد. ارزيابي‌هاي پايه‌اي نظير معاينه رکتوم و اندازه‌گيري حجم باقي مانده پس از ادرار کردن (حجم ادرار باقيمانده در مثانه بعد از ادرار کردن) به ندرت انجام مي‌شوند و طرح‌هاي درماني به جاي آن که به درمان علت زمينه‌اي بپردازند صرفا به محدودسازي مشکل بسنده مي‌کنند.
افراد سالمند در معرض خطر بيماريهاي مزمن دهان از جمله عفونت‌هاي دندان (مانند پوسيدگي دندان، پريودونتيت)، افتادگي دندان، ضايعات مخاطي خوش‌خيم و سرطان دهان هستند. ساير اختلالات شايع دهان در اين جمعيت، شامل گزروستومي (خشکي دهان) و کانديدياز دهان که ممکن است به کانديدياز حاد با غشاي کاذب (برفک) منجر شود، ضايعات اريتماتو (استوماتيت دندان مصنوعي) يا شيليت آنگولار هستند. خشکي دهان ناشي از بيماري زمينه‌اي يا مصرف دارو ممکن است با استفاده از داروهاي جايگزين بزاق درمان گردند. پزشکان مراقبت اوليه مي‌توانند با ارزيابي خطر، شناسايي تغييرات طبيعي ناشي از پيري در برابر تغييرات غيرطبيعي، انجام معاينه متمرکز بر دهان و ارجاع بيماران به دندان‌پزشک در صورت لزوم، به بيماران سالمند در حفظ مناسب سلامت دهان کمک نمايند. بيماران مبتلا به اختلالات طبي ناتوان کننده مزمن (مانند آرتريت، ناتواني عصبي) ممکن است از ابزارهاي کمکي سلامت دهان مانند مسواک‌هاي الکتريکي، مسواک‌هاي دستي با دسته‌هاي پهن و ابزارهاي نگهدارنده نخ دندان بهره ببرند...
تصميم‌ها و توصيه‌هاي مراقبت سلامت پيشگيرانه با افزايش سن جمعيت، پيچيده‌تر مي‌شود. علل بارز مرگ در ميان افراد سالمند (يعني بيماريهاي قلبي، سرطان‌هاي بدخيم، بيماريهاي عروقي مغز و بيماريهاي مزمن دستگاه تنفسي تحتاني) بازتابي از علل ريشه‌اي مرگ در ميان افراد در تمام سنين (يعني مصرف سيگار، رژيم غذايي نامناسب و عدم فعاليت فيزيکي) است. بسياري از جنبه‌هاي مرگ در سالمندان با تغيير رفتار، قابل تعديل است. بيماران 65 سال به بالا بايد از نظر قطع مصرف سيگار، رژيم غذايي غني از چربي‌هاي سالم، ورزش‌هاي هوازي و تمرين‌هاي کششي مورد مشاوره قرار گيرند. ساير انواع مراقبت‌هاي پيشگيري شامل آسپيرين درماني، تنظيم چربي و تجويز واکسن‌هاي کزاز و ديفتري، پنوموکوک و آنفلوآنزا هستند. اگر چه سرطان، دومين علت شايع مرگ در بيماران 65 سال به بالا است، غربالگري سرطان نقش سودمندي در ميزان بقاي آنها ندارد مگر آنکه اميد به زندگي مورد انتظار براي بيمار بيش از 5 سال باشد. بنابراين هنگام غربالگري سرطان در بيماران سالمند بهتر است که اميد به زندگي، ميزان داشتن کارکرد و ناتواني‌هاي همراه آن بازبيني شوند. غربالگري‌هاي توصيه شده ديگر عبارتند از: آنوريسم آئورت شکمي در مردان 75-65 سال، سرطان پستان در زنان 40 سال به بالا که اميد به زندگي بيش از 5 سال دارند و سرطان کولورکتال در مردان و زنان 50 سال به بالا که اميد به زندگي بيش از 5 سال دارند....
عوارض ناخواسته دارويي در سالمندان، به ويژه در آنهايي که 5 دارو يا بيشتر مصرف مي‌کنند، شايع است، اما اين حوادث قابل پيش‌بيني و اغلب قابل پيشگيري هستند. در يک رويکرد منطقي به تجويز دارو براي سالمندان، تغييرات فيزيولوژيک پيري و شناخت ما از فارماکولوژي داروها با هم ادغام مي‌شوند. تمرکز روي پيامدهاي مشخص، از قبيل تشخيص فوري عوارض ناخواسته دارويي، به پزشک خانواده کمک مي‌کند تا داروها را با احتياط و اطمينان تجويز نمايد. پزشکان بايد راه‌هايي پيدا کنند که از طريق آنها رژيم‌هاي دارويي را کارآمدتر نمايند. از جمله اين راه‌ها مرور دوره‌اي داروها و مقايسه آنها با معيارهاي بيرز (Beers) و پرهيز از تجويزهاي جديد به منظور خنثي کردن عوارض ناخواسته دارويي است. استفاده از هشدارهاي رايانه‌اي و اتخاذ يک رويکرد چند جانبه مي‌تواند اين حوادث را کاهش دهد.
سهم بيماران سالمند از عوارض ناخواسته و غيرمنتظره ناشي از داروها به طور نامتناسبي بالاتر از ساير گروههاي سني است. سقوط، شکستگي‌هاي لگن، هذيان و کهير در رأس فهرست حوادث سوء دارويي قابل‌پيشگيري قرار دارند. تقريبا از هر 3 فرد سالمندي که 5 دارو يا بيشتر مصرف مي‌کنند 1 نفر دچار يک عارضه ناخواسته دارويي در سال مي‌شود و حدود دوسوم اين بيماران به مراقبت پزشکي نياز پيدا مي‌کنند. حدود 95 از اين حوادث قابل پيش‌بيني و حدود 28 آنها قابل پيشگيري هستند.