پزشکی بالینی

تحقیقات صورت گرفته توسط پژوهشگران استرالیایی نشان می‌دهد، از دست دادن موقت شنوایی درحقیقت یک مکانیسم دفاعی است که از آسیب دیدن گوش‌ها جلوگیری می‌کند. محققان دانشگاه نیو ساوت‌ولز در تحقیقات خود دریافته‌اند، از دست دادن موقت شنوایی که بعد از تماس پیوسته با صداهای بلند اتفاق می‌افتد، نشانه‌ صدمه دیدن شنوایی نیست، بلکه عملکردی دفاعی برای پیشگیری از آسیب‌های بعدی است. 
 این مکانیسم فیزیولوژیکی به حلزون امکان می‌دهد تا در زمان قرار گرفتن در معرض استرس صدا، به طور طبیعی عمل کند. این مسأله، علت چند ساعت یا چند روز ناشنوایی موقت را بدنبال گوش کردن به موسیقی با صدای بلند توجیه می‌کند. با افزایش میزان صوت، یاخته‌های موجود در حلزون، هورمون ATP آزاد می‌کنند که به یک گیرنده چسبیده و سبب کاهش موقت حساسیت شنوایی می‌شود؛ محققان نشان دادند که گیرنده دارای تاثیر محافظتی است و پژوهشگران امیدوارند بتوانند از این طریق، از گوش در برابر آلودگی صوتی در محیط‌های پر سر و صدا بهتر محافظت کنند. 
 به گفته محققان، در عین حال که حلزون گوش می‌تواند با صدای بلند مقابله کند، اما صداهای بلند دائمی با فرکانس بالا ممکن ‌است منجر به صدمه‌ی غیرقابل برگشت شود. این حالت شبیه تابش آفتاب است که در آن، تماس با نور خورشید در درازمدت مشکل‌ساز می‌شود. نتایج این پژوهش در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم (PNAS)‌ منتشر شد.  

نتایج یک پژوهش حیوانی نشان داد نابینایی موقت منجر به افزایش شنوایی شده و می‌تواند به عنوان درمان برخی افراد ناشنوا کاربرد داشته باشد. پژوهش محققان دانشگاه جان هاپکینز و دانشگاه مریلند نشان داد که قرار دادن موشها در یک محیط تاریک برای یک هفته باعث تغییر در مغز آنها و تشدید حس شنوایی‌شان شد. تاثیر گفته شده،‌ پس از بازگرداندن این موجودات به روشنایی برای چند هفته ادامه داشت. به گفته کارشناسان، این نتیجه بسیار جالب بوده اما ایجاد تغییرات مغزی دائمی‌تر است که می‌تواند برای هر نوع درمان جدید از دست دادن شنوایی مهم باشد.
محققان به مقایسه شنوایی موشهایی که برای یک هفته در تاریکی مطلق قرار داشتند، با گروه شاهد که در روشنایی عادی بودند، پرداختند. موشهایی که در تاریکی مطلق قرار گرفته بودند توانستند صداهای آرامتر را شنیده و همچنین تغییراتی در ساختار قشر شنوایی مغز آنها بوجود آمد. یکی از تصورات این است که بخش مغزی مورد استفاده برای بینایی تغییر کاربری داشته و همچنین بخش مورد استفاده برای شنوایی ارتقا یابد. البته هنوز مشخص نیست که در صورت اعمال این آزمایش بر روی انسانها، همان تغییرات در بخشهای مشابه مغز آنها نیز صورت بگیرد یا این که بتوان از آن برای معکوس کردن زوال مرتبط با پیری استفاده کرد. نتایج این پژوهش در مجله Neuron منتشر شده است.

مطالعات جدید نشان می‌دهد شنوایی گزینشی واقعا در مردان و زنان وجود دارد. محققان جفت‌های کلماتی را که تصور می‌شود از لحاظ اجتماعی مرتبط با مردان (مانند فوتبال) و زنان (شکلات و خرید) است را جمع‌آوری کرده و آن‌ها را در فهرستی منفرد ترکیب کردند. این فهرست سپس برای 40 مرد و 40 زن خوانده و مشخص شد که به طور متوسط، مردان به درستی واژگان مردانه‌تر را در مقایسه با زنان می‌شنیدند و زنان به درستی واژگان زنانه‌تر را به یاد می‌آوردند. جان فیلیپس از محققان بیمارستان دولتی و دانشگاه پزشکی نورفولک و نورویچ در این رابطه گفت: مدت‌های طولانی است که بیماران می‌گویند همسرانشان دارای شنوایی انتخابی هستند و هم‌اکنون باید گفت که ادعای آن‌ها حقیقت دارد. جزئیات این مطالعه در Hearing Journal منتشر شد.

قرار گرفتن در معرض صدای بلند در یک کنسرت موسیقی، اغلب موجب کاهش موقت شنوایی در نوجوانان می‌شود. تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد که 72 درصد از نوجوانان پس از سه ساعت قرار گرفتن در معرض موسیقی بلند دچار کاهش شنوایی می‌شوند. این نوع کاهش شنوایی به‌طور معمول پس از 48 ساعت از بین می‌رود، اما اگر این اتفاق چندین بار رخ دهد، باعث از دست دادن شنوایی دائمی می‌شود. محققان با اشاره به تحقیق انجام شده در این زمینه اظهار کردند: اگرچه سلول‌های آسیب دیده معمولا بهبود می‌یابند، اما قرار گرفتن مکرر در معرض صدای بلند برای همیشه می‌تواند به شنوایی آسیب برساند. آن‌ها افزودند: برای تعیین حساس‌تر بودن گوش نوجوانان نسبت به گوش بزرگسالان تحقیقات بیشتری مورد نیاز است. شرکت در کنسرت‌های موسیقی راک هم می‌تواند بر کاهش شنوایی و آسیب رساندن به گوش تاثیرگذار باشد.

دانشمندان دانشگاه پرینستون در دستاوردی جالب توانسته‌اند یک گوش بیونیکی طراحی کنند که فرکانسهای رادیویی ورای طیف شنوایی انسان را می‌شنود. این محققان از یک شیوه چاپگر سه بعدی بنیادی برای ساخت این گوش با ابزار الکترونیکی یک سمعک در درون آن استفاده کردند. به گفته محققان، این یک گام بزرگ رو به جلو برای ساخت مردان سایبری مانند شخصیتهای تخیلی فیلم های ترمیناتور خواهد بود که ترکیبی از سلولهای زنده و مدارهای الکترونیکی بودند.
در کل چالشهای مکانیکی و حرارتی زیادی در ارتباط دادن مواد الکترونیکی با مواد زیستی وجود دارد. پیش از این محققان راهکارهایی را برای مناسب‌سازی ابزارهای الکترونیکی پیشنهاد کرده‌ بودند تا این ادغام شکل مناسبتری داشته باشد. برای مثال در تلاشهای قبلی از یک ورق الکترونیک دو بعدی و یک بافت سطحی استفاده شده بود. اما کار این دانشمندان نشانگر یک رویکرد جدید برای هم افزایی زیست‌شناسی با الکترونیک در قالب درهم‌تنیده سه بعدی بوده است.
اگرچه کار و آزمایشات بیشتری لازم است تا بتوان از این دستاورد در بیماران استفاده کرد اما به گفته محققان، این گوش در اصل می‌تواند برای بازیابی یا ارتقای شنوایی انسان مورد استفاده قرار بگیرد. به گفته آنها، علائم الکتریکی تولید شده توسط گوش می‌توان مشابه یک سمعک به پایانه‌های عصبی بیمار مرتبط شود. سیستم کنونی قادر به دریافت امواج رادیویی است اما این دانشمندان قصد دارند مواد دیگر مانند حسگرهای الکترونیکی حساس به فشار را در این گوش وارد کنند تا بتواند صداهای آکوستیک را نیز شناسایی کند. این پژوهش در مجله Nano Letters منتشر شده است.

محققان در جدیدترین مطالعاتشان به راز چگونگی شنود نجواها توسط انسان‌ها و دیگر پستانداران پی بردند. دانشمندان به طور کامل نمی‌دانند که انسان‌ها چگونه صداهای ضعیف را شناسایی می‌کنند زیرا این صداها باید در نویز پس‌زمینه‌ای که خود گوش تولید می‌کنند، غرق شوند. هم‌اکنون تیمی از محققان دانشگاه کالیفرنیا سرنخ‌هایی را در خصوص این فرایند بدست آورده‌اند که چگونگی امکان شنود افتادن یک سنجاق یا درک یک صحبت نجواگونه را توضیح می‌دهد. این دانشمندان با استفاده از سلول‌های موی گرفته‌شده از قورباغه‌ها و مطالعه آن‌ها در شیشه‌های آزمایشگاهی، به نتایج کنونی دست یافته‌اند.
تیم حاضر از یک میکروسکوپ نوری و یک دوربین با سرعت بالا استفاده کرد. آن‌ها از این ابزار برای درک این نکته که چگونه رابطه بین سیگنال‌های حاصل از اصوات ضعیف و خوشه‌های موی گوش قورباغه‌ها متفاوت از رابطه بین سیگنال‌های صداهای بلندتر و خوشه‌های مو است، بهره بردند. محققان این حوزه از پیش می‌دانستند که سلول‌های مو با سیگنال‌های صدای قوی همگام می‌شوند. آنها در فاز با صداهای ورودی نوسان می‌کنند و هر چه قدر صدا بلندتر باشد، درجه این همزمانی و همگامی بیشتر است. اما تیم تحقیقاتی دریافت که در حالت نرم‌ترین صداها، سلول‌ها به طور متناوبی همزمانی را در فرایندی به نام "لغزش فاز" (phase slip) از دست می‌دهند و دوباره آن را به دست می‌آورند. در واقع، این لغزش‌هاست که به سلول‌ها اجازه کشف ضعیف‌ترین صداها را از خلال سر و صدای محیط می‌دهند.
اما چرا دانشمندان از سلول‌های موی قورباغه‌ها به جای سلول‌های موی انسان یا دیگر پستانداران استفاده کردند؟ آن‌ها باید سلول‌های مو را برای انجام تحقیقات و دریافت اندازه‌گیری‌های دقیق بشکافند اما به خود سیستم آن‌ها آسیبی نرسانند. سلول‌های قورباغه ارگان‌های بسیار محکم اما سلول‌های پستانداران بسیار شکستنی‌تر هستند. در انسان‌ها و سایر پستانداران، سیستم پردازش صدا در درون حلزون گوش قرار دارد. این حفره مارپیچی شکل واقع در گوش درونی، حاوی سلول‌های موی شناور در مایع است. هزاران سلول ریز موی گوش ارتعاشات امواج صوتی ورودی را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند که مغر آن‌ها را پردازش می‌کند. ارتعاشات صوتی با دیگر ارتعاشات ناشی از دما در گوش درونی رقابت می‌کنند. قورباغه‌ها فاقد حلزون هستند و به جای آن ارگانی به نام sacculus وظایف این عضو را انجام می‌دهد، این اندام نیز دارای سلول‌های مو است. با این حال، سیستم شنوایی قورباغه‌ها به سیستم شنوایی پستانداران شباهت دارد و به همان اندازه هم به صداهای ضعیف حساس است. علی رغم قوی بودن، سلول‌های موی قورباغه‌ها را نمی‌توان در درون گوش مطالعه کرد و تکنیک‌های کنونی امکان تصویربرداری از این سلول‌ها را با دقت لازم نمی‌دهد.
بنابراین تیم تحقیقاتی از خوشه‌های سلول‌های مو در یک ظرف استفاده کردند که به یک اسلاید شیشه‌ای میکروسکوپی اصلاح شده شباهت داشت. به این دلیل که محققان موها را از قورباغه‌ها جدا کرده بودند، نتوانستند از اصوات برای تحریک آن‌ها استفاده کنند. آن‌ها با استفاده از فیبرهای شیشه‌ای ارتجاع‌پذیر که به نوک‌های خوشه‌های مو متصل بودند، محرک مکانیکی را اعمال کردند. این فیبرها به ماشینی متصل بودند که ارتعاشات لازم را خلق می‌کرد. دانشمندان از سلول‌های مو بر روی میکروسکوپ نوری تصویربرداری کردند و حرکات آن‌ها را با یک دوربین سرعت بالا ضبط کردند. این تصاویر نشان دادند که لغزش‌های فازی نزدیک ناحیه دارای بی‌ثباتی پویا موسوم به شکافگاه (bifurcation) رخ دادند. شکافگاه‌ها نقاطی هستند که در آن‌ها رفتار سیستم تغییر می‌کند. در این حالت رفتار از همزمانی بین سلول‌های مو و اصوات قوی تغییر کرد.
تیم تحقیقاتی دریافت که رخداد لغزش‌های فازی به قوی‌بودن یا بزرگی سیگنال بستگی دارد و نرخ لغزش فازی با افزایش بزرگی سیگنال کاهش می‌یابد. با این حال، این محققان هیچ سطح محرک تعریف شده‌ای را که پایین‌تر از آن همزمانی کامل بین محرک و ارتعاشات سلول‌های مو جای خود را به لغزش فازی دهند، نیافتند. میزان لغزش فازی با افزایش دامنه کاهش می‌یابد اما هیچ آستانه‌ای وجود ندارد. نتایج این تحقیق فرصت‌هایی را برای مطالعات بیشتر در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد. تیم تحقیقاتی هم اکنون در حال بررسی این نکته است که چگونه سلول‌های چندگانه متصل به یکدیگر به سیگنال‌ها واکنش نشان می دهند و این که همزمانی بین سلول ها چگونه رخ می‌دهد. جزئیات این مطالعه در Physical Review Letters انتشار یافت.

کاهش شنوايي تقريبا يک سوم از بزرگسالان 70-61 سال و بيش از 80% از افراد بالاي 85 سال را درگير مي‌کند. مردان در مقايسه با زمان معمولا دچار کاهش شنوايي شديدتر و زودرس‌تري مي‌شوند. شايع‌ترين نوع، کاهش شنوايي مرتبط با سن است با اين حال مشکلات متعددي مي‌توانند در هدايت ارتعاشات صوتي به گوش داخلي و تبديل آن به ايميالس‌هاي الکتريکي منتقل شونده به مغز اختلال ايجاد کنند. غربالگري کاهش شنوايي در بزرگسالان بالاي 60-50 سال توصيه مي‌شود. آزمون‌هاي غربالگري قابل انجام در مطب شامل آزمون نجوا اوديوسکوپي (audioscopy) است. بيماران مسني را که به گفته خود دچار اختلال شنوايي هستند مي‌توان مستقيما براي انجام اوديوتري ارجاع نمود. با گرفتن شرح حال مي‌توان عوامل خطرزاي کاهش شنوايي خصوصا مواجهه صوتي و استفاده از داروهاي اتوتوکسيک را شناسايي نمود. در معاينه مجراي گوش و پرده صماخ مي‌توان علل کاهش شنوايي انتقالي را تشخيص داد. براي تاييد کاهش شنوايي به آزمون‌هاي اوديومتريک نياز است. بزرگسالان مبتلا به کاهش شنوايي ايديوپاتيک ناگهاني بايد براي ارزيابي فوري ارجاع شوند. درمان کاهش شنوايي بر ارزيابي علل زمينه‌اي خصوصا انسداد (از جمله سرومن گوش) و داروهاي اتوتوکسيک استوار است. شنوايي موجود بايد با استفاده از سمعک، ابزارهاي کمک شنوايي و برنامه‌هاي بازتواني، بهينه شود. ايمپلانت‌هاي جراحي براي بيماران انتخابي انديکاسيون دارند. موانع عمده براي بهبود شنوايي در افراد مسن شامل اشکال در تشخيص ابتلا به کاهش شنوايي؛ تصور اينکه کاهش شنوايي جزيي طبيعي از فرآيند پيري و غير قابل درمان است؛ و عدم پايبندي بيمار به استفاده از سمعک به دلايلي همچون ترس از انگ خوردن، هزينه، دشواري استفاده، نتايج اوليه نا‌اميد کننده و ساير عوامل هستند.

PDF متن کامل مقاله                HTML متن کامل مقاله

محققان دانشگاه چالمرز سوئد ایمپلنت جدیدی طراحی کرده اند که از طریق ارسال ارتعاش بداخل استخوان جمجمه، می‌تواند شنوایی را به بیماران مبتلا به مشکلات گوش میانی باز گرداند. ایمپلنت انتقال استخوانی (BCI)‌ برای مبتلایان به عفونت مزمن گوش خارجی یا میانی، بیماران دچار مشکلات استخوانی گوش، ناهنجاری مادرزادی گوش خارجی، کانال شنوایی یا گوش میانی کاربرد دارد. اندازه ایمپلنت BCI‌ کمتر از شش سانتی متر است که در پشت گوش در زیر پوست سطح جمجمه قرار داده می شود. این دستگاه مجهز به پردازنده صدای خارجی است که صدا را از محیط اطراف دریافت می کند؛ یک سیم پیچ (کویل) القایی درون ایمپلنت امکان دریافت صدای منتقل شده از طریق پوست (از داخل پردازنده) را فراهم می کند. با استفاده از یک بلندگوی مینیاتوری، ارتعاشات صدا داخل استخوان جمجمه بازپخش شده و به گوش داخلی می رسد. آزمایش بالینی ایمپلنت BCI‌ بر روی بیماران دچار مشکلات گوش میانی بزودی آغاز می شود و انتظار می رود که این محصول ظرف یک تا دو سال آینده در اختیار بیماران قرار گیرد.

کشف دانشمندان انگلیسی در مورد حشرات می‌تواند به یک راه‌حل کلیدی برای ایجاد شنوایی به سبک سوپرمن منجر شود. محققان دانشگاه بریستول و لینکولن اخیرا توانسته‌اند یک اندام شنوایی را در گوش جیرجیرکها شناسایی کنند که می‌تواند الهام‌بخش تولید فناوری‌های جدید در پژوهش‌های حسگرهای صوتی مانند تصویربرداری پزشکی و سمعک باشد. این محققان توانسته‌اند بخش گمشده اره را در درک فرآیند انتقال انرژی در گوشهای غیر متعارف جیرجیرک‌ها شناسایی کنند.
جیرجیرک‌ها از چهار پرده صماخ به‌صورت دوتایی روی هر پای جلویی برخوردارند. با اینحال تاکنون چگونگی ارتباط اندام مختلف برای ارائه حس شنوایی به حشره شناخته نشده بود. از آنجاییکه پرده صماخ بطور مستقیم با گیرنده‌های حسی «Mechanoreceptor» مرتبط نیست، تاکنون چگونگی انتقال صوت از طریق هوا به این سلولها ناشناخته باقی مانده بود. این پژوهش بر روی جیرجیرک Copiphora gorgonensis تمرکز داشته و نشان داده که گوشهای این حشره مشابه پستانداران عمل می‌کند.
این محققان قصد دارند تا پژوهش‌های بیشتری را در مورد گوش گونه‌های دیگر Arachnoscelis انجام دهند که از فراصوت شدید برای بررسی توانایی جیرجیرک‌ها جهت شنیدن صدای زیر یکدیگر از فواصل طولانی استفاده می‌کنند. نتایج این پژوهش در مجله ساینس منتشر شده است.

محققان کلينيک بيمارستان اوهايو با استفاده از ايمپلنت کوکلئار گوش يک روش مناسب براي بازگشت شنوايي به بيماران مبتلا به اتواسکلروز پيشرفته ابداع کرده‌اند. اين اولين روش براي شناسايي ايمپلنت کوکلئار است که مشکلات عمده شنوايي را براي مدت طولاني در بيماران حذف مي‌کند و اولين درمان براي اين گروه از بيماران است. FoA باعث افزايش رشد استخوان گوش در گوش مياني و داخلي مي‌شود که درنهايت شنوايي کاهش مي‌يابد. محققان توانسته‌اند با کمک قرص‌هاي فلوئريد از کاهش شنوايي جلوگيري کنند، اما نمي‌توانند كاهش شنوايي ايجاد شده از قبل را جبران كنند و معمولا سمعك براي اين بيماران ارائه مي‌شود. در اين روش جراحان از سمعكي استفاده مي‌كنند كه باعث مي‌شود صدا به گوش مياني برسد، ولي در حالت بسيار جدي فرد به طور كامل ناشنوا مي‌شود. در تحقيق مذكور 30 بيمار مورد مطالعه قرار گرفتند كه همگي از ناشنوايي رنج مي‌بردند. دانشمندان دريافتند تكنيك‌هاي جديد استفاده از كاشت كوكلئار مصنوعي نگراني‌هاي قبلي را دربرندارد.

یک سمعک جدید با قابلیت نصب در پشت دندان‌ها می‌تواند به افرادی که از ناحیه یک گوش دچار ناشنوایی شده‌اند، کمک کند. سیستم «SoundBite» که در حال حاضر در انگلیس مورد آزمایش قرار گرفته، از طریق مسیریابی مجدد صداها از گوش غیر سالم به سالم کار می‌کند. حدود یک دهم از بزرگسالان از درجه‌ای از کم‌شنوایی در یک گوش رنج برده و سالانه حدود 10 هزار مورد از ناشنوایی کامل در یک گوش تشخیص داده می‌شود. با این حال، کارشناسان بر این باورند که تعداد واقعی مبتلایان بسیار بیشتر بوده چرا که تعداد زیادی از آنها به دنبال درمان نمی‌روند. این شرایط ممکن است در اثر آسیب فیزیکی یا عفونت بوجود بیاید و در برخی موارد نیز علت آن نامعلوم است.
هنگامی که امواج صوتی وارد گوش می‌شوند، به سمت پرده گوش حرکت کرده و آنرا می‌لرزانند. این لرزشها سپس به گوش داخلی که حاوی حدود 20 هزار سلول موی ریز است، منتقل می‌شود. این سلولها در واکنش یه لرزش حرکت کرده و این حرکت به پالسهای الکتریکی تبدیل می‌شود که در آخر توسط عصبها به مغز ارسال شده و در آن به شکل صدا ترجمه می‌شوند. در ابزارهای کمکی شنوایی استاندارد، یک بلندگوی خارجی این صداها را گرفته، آنها را تقویت کرده و به گوش می‌فرستد. متاسفانه این دستگاه‌ها در افراد دچار ناشنوایی در یک گوش عمل نکرده؛ چرا که گوش داخلی یا عصبهای آنها به شدت آسیب دیده است. این سمعک جدید از استخوانهای سر برای هدایت صدا به گوش در حال کار استفاده می‌کند. در حقیقت انسان در تمام اوقات صداها را از طریق رسانایی استخوان می‌شنود.
SoundBite از یک بلندگوی ریز تشکیل شده که درست در داخل کانال گوش آسیب دیده قرار گرفته تا صداهای منتشر شده در آن را بگیرد. این صداها سپس به یک گیرنده کوچک در پشت گوش ارسال شده که این علائم را به دستگاه درون دهان منتقل می‌کند. این دستگاه کوچکتر از یک چوب کبریت بوده و در سمت راست یا چپ عقب دندانهای بیمار حلقه می‌شود. با دریافت صدای منتقل شده، این دستگاه علائم را به لرزشهای کوچک تبدیل کرده که برای کاربر نامحسوس هستند. این لرزشها از طریق دندان و استخوان به گوش سالم هدایت شده که در آن به شکل پالسهای عصبی درآمده و به مغز فرستاده می‌شوند.
برخی از دستگاههای کمک شنیداری در حال حاضر از رسانایی استخوان استفاده می‌کنند که به سمعکهای متصل به استخوان معرف هستند. در این دستگاه‌ها یک صفحه کوچک تیتانیومی در پشت جمجمه در کنار گوش قرار می‌گیرد که لرزش‌های صوتی را شناسایی کرده و آنها را به درون جمجمه می‌فرستد. هر چند این دستگاهها به عمل جراحی نیاز داشته و از بیرون سر نیز قابل مشاهده هستند.

دانشمندان براي نخستين بار با استفاده از سلول‌هاي بنيادي جنيني انسان موفق به بهبود شنوايي در حيوانات دچار اختلالات شنوايي شدند. اين آزمايش شامل يك شكل غيرمعمول از ناشنوايي است كه كمتر از يك درصد از 15 درصد اختلالات افت شنوايي را به خود اختصاص مي‌دهد و براي تمام اختلالات شنوايي كارايي ندارد. محققان دانشگاه «شفيلد» انگليس به سرپرستي دكتر «مارسلو ريولتا» براي ناشنوا كردن يك گوش موش صحرايي، سلول‌هاي عصبي انتقال دهنده اطلاعات از گوش به مغز را از بين بردند و سپس سلول‌هاي بنيادي جنيني جايگزين اين سلول‌ها شدند.
سلول بنيادي جنيني قابليت دستكاري شدن براي توليد انواع مختلف سلول را دارد، اما استفاده از آنها بدليل از بين رفتن جنين همواره مورد بحث بوده است. سلول‌هاي بنيادي پس از استخراج، در آزمايشگاه رشد داده شده و براي توليد سلول‌هاي عصبي نابالغ مورد استفاده قرار گرفتند و به گوش 18 موش صحرايي ناشنوا پيوند شدند. محققان براي ارزيابي شنوايي موش‌ها از ثبت پاسخ ساقه مغز به صدا استفاده كردند و دريافتند كه ده هفته بعد از پيوند، توانايي شنوايي موش 46 درصد بهبود يافته است. براي جلوگيري از رد كردن سلول‌هاي بنيادي جنيني انسان در بدن موش‌هاي صحرايي، مانند روش‌هاي متداول پس از عمل پيوند عضو، داروهايي به حيوانات داده شد. محققان دانشگاه «شفيلد» همچنين موفق به توليد نسخه‌های نابالغ از نوع دوم سلول‌های گوش داخلی شده‌اند كه پيوند اين سلول‌ها مي‌تواند در آينده براي درمان موارد بيشتري از اختلالات شنوايي مورد استفاده قرار بگيرد. نتايج اين مطالعه در مجله «Nature»‌ منتشر شده است.

تحقیقات اخیر پزشکان بیمارستانˈبی دبیلو اچˈ(BWH )نشان می دهد که مصرف بی رویه داروهای مسکن باعث کاهش شنوایی می شود. به گزارش مجله ˈاپیدمیولوژیˈ ، افرادی که به محض احساس درد در ناحیه سر، گردن و سایر نقاط بدن به داروهای مسکن روی می آورند در معرض خطر کاهش شنوایی قرار دارند. این خبر بیشتر خطاب به زنانی است که در هفته بیش از دو روز از داروهای ˈایبوپروفنˈ و ˈاستامینوفنˈ استفاده می کنند.
جالب است بدانید که خطر کاهش شنوایی پس از مصرف بی رویه داروهای مسکن، زنان پایین تر از پنجاه سال را بیشتر تهدید می کند. پزشکان بر این باورند که علت اصلی کاهش شنوایی در این مورد، کاهش جریان خون در بخش حلزونی گوش و مختل شدن عملکرد آن است. پزشکان به افراد توصیه می کنند که به محض احساس درد، سراغ داروهای مسکن نروند و کمی صبر کنند و درصورتی که درد آنها شدیدتر شد از دم کرده گیاهان دارویی آرام بخش برای کاهش درد استفاده کنند. تاکنون ارتباطی بین کاهش شنوایی و مصرف آسپرین دیده نشده است.

تحقیقات جدید نشان می دهد دیابت موجب می شود كاهش شنوایی در زنان با بالا رفتن سن افزایش یابد به ویژه اگر دیابت به خوبی با دارو كنترل نشود. بر اساس یافته های محققان بیمارستان هنری فورد در دتروید، زنان بین 60 تا 75 ساله مبتلا به دیابت كه بیماری خود را تحت كنترل دارند از شنوایی بهتری نسبت به زنانی قرار دارند كه دیابت خود را به خوبی كنترل نمی كنند. این بررسی نشان دهنده بدتر شدن شنوایی در تمامی زنان كمتر از 60 سال مبتلا به دیابت است حتی اگر بیماری خود را به خوبی كنترل كنند. براساس نتایج این بررسی، كاهش شنوایی مردان دیابتی با افزایش سن در مقایسه با زنان بسیار كمتر است. این كه میزان خاصی از شنوایی همزمان با افزایش سن و بروز پیری كاهش یابد، طبیعی است اما این كاهش شنوایی در بیماران مبتلا به دیابت تسهیل می شود به ویژه اگر میزان گلوكز خون با دارو یا رژیم غذایی كنترل نشود.

افراد ناشنوايي که از کوکله‌آي مصنوعي استفاده مي‌کنند در واقع از طريق الکترودهاي موجود در اين وسيله مي‌توانند صداهاي تقويت‌شده محيط را بهتر بشنوند. در حال حاضر با توجه به طراحي دستگاه‌هاي موجود، تعداد الکترودهاي کارگذاري شده در اين دستگاه‌ها محدود است. به تازگي پژوهشگران دانشگاه جيورجيا موفق به ساخت نوعي کوکله آ شدند که داراي اجزاي بسيار ظريفي بوده و به پزشکان اجازه مي‌دهد از الکترودهاي بيشتري هنگام کاشت اين دستگاه استفاده کنند. تعداد الکترودهاي بيشتر باعث تقويت بهتر صداها شده و شنوايي را بهبود مي‌بخشد. اين دستگاه در همايش بين‌المللي کارگذاري کوکله آ و ساير دستگاه‌هاي شنوايي که در استکهلم برگزار شد ارايه گرديد.