سمعکی که به نابینایان اجازه حرکت ایمن می‌دهد

یک شرکت فناوری تازه تاسیس هندی اخیرا سمعک هوشمندی طراحی کرده که مجهز به حسگرهایی برای تامین امنیت نابینایان در زمان راه رفتن و جلوگیری از برخورد آن‌ها با اجسام سر راهشان است. دشموخ، از بنیان‌گذاران شرکت Innovation Hub Technologies اظهار کرد: سمعک «پژواک‌یابی» به نابینایان کمک خواهد کرد تا حین قدم زدن، اجسامی را که ممکن است مسیر آن‌ها را مسدود کند، از فاصله ایمن احساس کنند.
دستگاه موسوم به «Ausion» که به اندازه یک تلفن همراه است، کمتر از 100 گرم وزن داشته و به کاربر در مورد اجسام موجود در مسیر از طریق هدفون هشدار می‌دهد. از آنجایی که گفته می‌شود نابینایان از درک حسی فوق‌العاده برای خو دادن خود با محیط اطرافشان برخوردارند، این ابزار کمکی شنوایی به آن‌ها از طریق امواج صوتی یا پژواک اجسام در مسیرشان کمک خواهد کرد. به گفته دشموخ، این دستگاه می‌تواند توسط نت‌های موسیقی متفاوت به کاربران در مورد مسافت و جهتی که جسم قرار دارد، هشدار دهد.
از آنجایی که پیامها در مورد اجسام اطراف به شکل نت‌های موسیقی کدگذاری می‌شوند، شرکت به کاربران در مورد چگونگی استفاده از آن به منظور حرکت از موقعیتی به موقعیت دیگر آموزش خواهد داد. این دستگاه که روی یک عصا قرار می‌گیرد، از دو حسگر در جلو برای اشاره به سمتی که کاربر در حرکت است، برخوردار است. Ausion دارای چهار کلید است که دو کلید آن برای کنترل صدا توسط فیش گوشی و دو کلید دیگر برای قدرت و خاموش و روشن کردن دستگاه بکار می‌روند. از دکمه خاموش و روشن همچنین می‌توان برای تنظیم فاصله تا 10 متر استفاده کرد.  
معلم‌ها و دانش‌آموزان مدارس نابینایان برای بیش از یک سال در یک کارآزمایی شرکت کردند تا پیش‌ساخت دستگاه برای آزمایش در زمان واقعی آماده شود. قیمت این سمعک 3500 روپیه بوده و پس از رونمایی رسمی از آن در بازار، در سازمان‌های اجتماعی و مدارس توزیع خواهد شد.

ادامه نوشته

..::::  نخستین سمعک گرافنی ساخته شد  ::::..

پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا برای اولین بار موفق به ساخت بلندگوی صوتی گرافنی شدند. محصولی که این گروه تولید کردند، نمونه اولیه بوده و هنوز هیچ بهینه سازی روی آن انجام نشده است. این دستگاه که در واقع نوعی سمعک به حساب می‌آید، دارای خواص فیزیکی و الکترونیکی ویژه‌ای است که موجب شده این سمعک فرکانس‌های بیشتری را نسبت به دستگاه‌های رایج بازار شنود کند.
در بلندگوها، هدفون‌ها و سمعک‌ها از یک پرده دیافراگم کاغذی استفاده می‌شود. این پرده امواجی تولید می‌کند که گوش قادر به شنیدن آن است. بسته به این که امواج ارسالی چه فرکانسی داشته باشند، صداهای تولید شده متفاوت خواهد بود. گوش انسان، بسته به این که در چه سنی باشد، می‌تواند فرکانس‌هایی بین 20 هرتز تا 20 کیلوهرتز را بشنود. کیفیت بلندگوهای تولید شده به این بستگی دارد که پاسخ آن‌ها به فرکانس‌ها چگونه باشد، در واقع صرف نظر از این که فرکانس امواج صوتی رسیده به بلندگو در کجای محدوده 20 هرتز تا 20 کیلوهرتز باشد، باید پاسخ یکسانی از سوی بلندگو ارائه شود. در هدفون‌ها و بلندگوهای بی‌کیفیت تجاری، اگر فرکانس در محدوده پایین باشد، صدای تولید شده بسیار بلند است؛ اما اگر در محدوده بالای فرکانسی باشد، صدا ضعیف است.
دیافراگم سمعک تولید شده در آزمایشگاه برکلی از جنس گرافن است که ضخامتی در حد 30 نانومتر و طولی در حدود 7 میلیمتر دارد. این لایه گرافنی بین دو الکترود سیلیکونی ساندویچ شده است، بین الکترود و گرافن نیز پوششی از جنس دی‌اکسید سیلیکون قرار داده شده تا مدار کوتاه ایجاد نشود. با اعمال ولتاژ به الکترودها، نیروی الکترواستاتیکی ایجاد می‌شود؛ این نیرو موجب نوسان پرده دیافراگم شده که این به نوبه خود موجب تولید صدا می‌شود. با نوسان الکتریسیته، صداهای مختلف ایجاد می‌شود.
با توجه به ویژگی‌های منحصربفرد گرافن، می‌توان انتظار داشت محصول تولید شده از آن، دارای قابلیت‌های منحصربه فردی باشد. پاسخ سمعک گرافنی بسیار جالب توجه است. بسیاری از دیافراگم‌های رایج در برخی فرکانس‌ها، خاموش هستند اما دیافراگم گرافنی خاموشی ندارد؛ دلیل این امر نازکی بیش از حد این ماده و استحکام آن است. این که گرافن خاموشی ندارد، به این معناست که این دیافراگم از نظر انرژی بسیار کارا است؛ بنابراین در صورت استفاده در تلفن‌های همراه و تبلت‌ها، مصرف انرژی را به شدت کاهش می‌دهد.

ادامه نوشته

..::::  ساخت سمعکي که از هدايت استخواني استفاده مي‌کند  ::::..

دانشمندان سوئدي يک ايمپلنت (وسيله کاشتني) ابداع کرده‌اند كه امواج صوتي را از درون خود استخوان جمجمه مستقيم به گوش داخلي مي‌رساند و مي‌تواند شنوايي را به افراد دچار اختلال گوش مياني بازگرداند. اين وسيله براي افرادي ساخته شده است که دچار التهاب مزمن گوش مياني يا خارجي يا بيماري استخواني هستند يا بدشکلي مادرزادي گوش خارجي، مجراي شنوايي يا گوش مياني دارند.
سمعک‌هاي معمولي به اين افراد کمکي نمي‌کنند زيرا معمولا براي کمک به شنوايي افراد دچار مشکلات «گوش داخلي» طراحي شده‌اند. اين ايمپلنت كه حدود 6 سانتي‌متر طول دارد و پشت لاله گوش، زير پوست و روي سطح جمجمه قرار داده مي‌شود، با يک واحد پردازشگر صدا ارتباط برقرار مي‌کند که صداهاي بيرون را دريافت مي‌کند. اين واحد روي پوست مستقيم در مجاورت ايمپلنت قرار داده مي‌شود و با مغناطيس‌هايي که در دو وسيله وجود دارد، در جاي خود ثابت نگه‌داشته مي‌شود. يک سيم‌پيچ القايي درون ايمپلنت صداي منتقل‌شده از راه پوست را به‌وسيله واحد پردازشگر خارجي دريافت مي‌کند و به‌وسيله يک ميکروفون مينياتوري، ارتعاشات صوتي به استخوان جمجمه منتقل مي‌شود تا به گوش داخلي برسد.
در مدل‌هاي قبلي، سمعک‌هايي که صدا را از راه استخوان منتقل مي‌کردند، يک پيچ تيتانيومي به‌طور دائمي از جمجمه فرد از راه پوست بيرون مي‌زد که واحد خارجي دريافت‌کننده صدا به آن متصل مي‌شد. اين ساختار بيمار را در معرض خطر عفونت و احتمال بيرون افتادن پيچ قرار مي‌داد اما در اين سمعک جديد، پس از اينکه ايمپلنت زير پوست قرار داده و پوست ترميم شد، چيزي از بيرون ديده نمي‌شود و واحد خارجي را هم در مواردي که نيازي به استفاده از سمعک نيست، مي‌توان به راحتي از روي پوست برداشت.

ادامه نوشته

..::::  شنوایی از راه دهان با سمعک جدید محققان ممکن شد  ::::..

یک سمعک جدید با قابلیت نصب در پشت دندان‌ها می‌تواند به افرادی که از ناحیه یک گوش دچار ناشنوایی شده‌اند، کمک کند. سیستم «SoundBite» که در حال حاضر در انگلیس مورد آزمایش قرار گرفته، از طریق مسیریابی مجدد صداها از گوش غیر سالم به سالم کار می‌کند. حدود یک دهم از بزرگسالان از درجه‌ای از کم‌شنوایی در یک گوش رنج برده و سالانه حدود 10 هزار مورد از ناشنوایی کامل در یک گوش تشخیص داده می‌شود. با این حال، کارشناسان بر این باورند که تعداد واقعی مبتلایان بسیار بیشتر بوده چرا که تعداد زیادی از آنها به دنبال درمان نمی‌روند. این شرایط ممکن است در اثر آسیب فیزیکی یا عفونت بوجود بیاید و در برخی موارد نیز علت آن نامعلوم است.
هنگامی که امواج صوتی وارد گوش می‌شوند، به سمت پرده گوش حرکت کرده و آنرا می‌لرزانند. این لرزشها سپس به گوش داخلی که حاوی حدود 20 هزار سلول موی ریز است، منتقل می‌شود. این سلولها در واکنش یه لرزش حرکت کرده و این حرکت به پالسهای الکتریکی تبدیل می‌شود که در آخر توسط عصبها به مغز ارسال شده و در آن به شکل صدا ترجمه می‌شوند. در ابزارهای کمکی شنوایی استاندارد، یک بلندگوی خارجی این صداها را گرفته، آنها را تقویت کرده و به گوش می‌فرستد. متاسفانه این دستگاه‌ها در افراد دچار ناشنوایی در یک گوش عمل نکرده؛ چرا که گوش داخلی یا عصبهای آنها به شدت آسیب دیده است. این سمعک جدید از استخوانهای سر برای هدایت صدا به گوش در حال کار استفاده می‌کند. در حقیقت انسان در تمام اوقات صداها را از طریق رسانایی استخوان می‌شنود.

SoundBite از یک بلندگوی ریز تشکیل شده که درست در داخل کانال گوش آسیب دیده قرار گرفته تا صداهای منتشر شده در آن را بگیرد. این صداها سپس به یک گیرنده کوچک در پشت گوش ارسال شده که این علائم را به دستگاه درون دهان منتقل می‌کند. این دستگاه کوچکتر از یک چوب کبریت بوده و در سمت راست یا چپ عقب دندانهای بیمار حلقه می‌شود. با دریافت صدای منتقل شده، این دستگاه علائم را به لرزشهای کوچک تبدیل کرده که برای کاربر نامحسوس هستند.
این لرزشها از طریق دندان و استخوان به گوش سالم هدایت شده که در آن به شکل پالسهای عصبی درآمده و به مغز فرستاده می‌شوند.
برخی از دستگاههای کمک شنیداری در حال حاضر از رسانایی استخوان استفاده می‌کنند که به سمعکهای متصل به استخوان معرف هستند. در این دستگاه‌ها یک صفحه کوچک تیتانیومی در پشت جمجمه در کنار گوش قرار می‌گیرد که لرزش‌های صوتی را شناسایی کرده و آنها را به درون جمجمه می‌فرستد. هر چند این دستگاهها به عمل جراحی نیاز داشته و از بیرون سر نیز قابل مشاهده هستند.

ادامه نوشته