پزشکی بالینی

محققان مرکز تحقیقاتی دارپا معتقدند که با نصب کاشت‌های مغزی می‌توان کیفیت و قدرت حافظه انسان را افزایش داد. محققان مرکز تحقیقاتی دارپا پس از نصب چند نمونه کاشت‌های مغزی بر روی نمونه‌های انسانی و بررسی بازخورد این افراد اظهار کردند: نصب ایمپلنت‌های مغزی باعث افزایش قدرت حافظه شده و در تحقیقات انجام شده مشخص شد که این افراد در آزمایش‌های ذهنی امتیاز بیشتری کسب کرده‌اند.
محققان دارپا معتقدند که به کمک این روش می‌توان حافظه از دست رفته بیماران آسیب‌دیده‌ شدید مغزی و مشکلات حاد عصبی را دوباره بازیابی کرد. دکتر جاستین سانچز، مدیر برنامه‌ریزی مرکز دارپا گفت: با پیشرفت فناوری کاشت‌های مغزی و افزایش اطلاعات در مورد روش‌های صحیح تحریک مغزی می‌توان سهم به‌سزایی در افزایش توان ذهنی بیماران مغزی داشت.
مسئول برنامه‌ریزی مرکز مطالعاتی دارپا در مورد پیشرفت‌های انجام شده در صنعت کاشت‌های مغزی عنوان کرد: یکی از مهم‌ترین دستاورد‌های این مرکز سیستم بازیابی فعال حافظه یا RAM است. وی در ادامه افزود: سیستم بازیابی فعال به معنای درک و ترجمه فعالیت‌های مغزی به مفهوم بازیابی حافظه و پیش‌بینی زمان یاد‌آوری نادرست خاطرات در ذهن است. در سیستم RAM الکترود‌های نصب شده بر روی مغز با ارسال شوک‌های الکتریکی به سلول‌های مغزی مسئول حافظه فعالیت‌ آنها را رصد می‌کنند.
دانشمندان دارپا در جراحی‌های کاشت ایمپلنت، الکترود‌های موجود را در مناطق مغزی مسئول یادآوری اتفاقات، زمان، مکان‌ها و یا لیست اجسام نصب کردند. در بررسی‌های اولیه انجام شده بر روی بیماران مشخص شد که محققان علاوه بر توانایی ضبط و ترجمه سیگنال‌های مغزی قادر به فعال کردن حافظه در منطقه‌ای از مغز شدند که مسئول یادآوری اسم اجسام است. دانشمندان دارپا از ارائه جزئیات بیشتر اجتناب کردند چرا که معتقدند هنوز مطالعات بیشتری در مورد سیستم ایمپلنت‌های مغزی لازم است.

محققان آلمانی ایمپلنت تیتانیومی طراحی کرده‌اند که هنگام شب داخل بینی قرار داده شده و با باز کردن راه‌های هوایی، به درمان خروپف، آپنه خواب و امکان تنفس از طریق بینی کمک می‌کند. در هنگام شب، بافت‌های نرم در پشت دهان، بینی و گلو شل و تاحدودی محدود می‌شوند؛ خروپف در اثر ارتعاش این بافت‌ها در هنگام تنفس ایجاد می‌شود و تخمین زده می‌شود که یک سوم مردان و یک دهم زنان از مشکل خروپف منظم شبانه رنج می‌برند. خروپف همچنین می‌تواند نشانه‌ای از آپنه انسدادی خواب (OSA) باشد که حدود چهار درصد مردان و زنان میانسال را درگیر می‌کند؛ در این شرایط، راه‌های هوایی بطور کامل بسته شده و جریان هوا به داخل ریه هر بار به مدت 10 ثانیه تا 2 دقیقه مسدود می‌شود. 
تنفس از طریق بینی - در مقایسه با تنفس دهانی - باعث افزایش 10 تا 15 درصدی اکسیژن خون می‌شود؛ عدم درمان آپنه انسدادی خواب خطر فشار خون بالا، حمله قلبی، سکته مغزی و دیابت نوع 2 را افزایش می‌دهد. اضافه وزن، مصرف الکل، داشتن گردن کلفت، استفاده از برخی داروها از جمله قرص خواب‌آور، سیگار کشیدن، یائسگی و برخی تغییرات هورمونی از جمله عوامل موثر بر خروپف و آپنه انسدادی خواب محسوب می‌شوند. ایمپلنت تیتانیومی AlaxoStent یک نوار فلزی 160 میلی‌متری ساخته شده از نیتینول (nitinol) – آلیاژ نیکل و تیتانیوم – است. 
این وسیله شکلی شبیه گل لاله دارد که پس از قرار گرفتن درون بینی، مانند گلبرگ‌های گل باز شده و منجر به باز شدن راه‌های هوایی و در نتیجه توقف خروپف می‌شود. فرد در حالت دراز کشیده، این لوله انعطاف‌پذیر را با فشار آهسته از طریق حفره بینی وارد مجرای پشت گلو می‌کند، فشار وارده ناشی از باز شدن سر لوله منجر به گشوده شدن راه‌های هوایی می‌شود؛ در هنگام خارج کردن، سر لوله براحتی جمع شده و از صدمه به بافت اطراف بینی و گلو جلوگیری می‌شود. به گفته محققان، ایمپلنت تیتانیومی AlaxoStent برای افراد دچار آپنه انسدادی خواب – توقف تنفس در دوره‌های کوتاه مدت – بسیار مفید است. این دستگاه مجوز عرضه در اتحادیه اروپا، کانادا و هند را دریافت کرده است.

محققان دانشگاه چانگ گانگ تايوان به يك روش جديد جلوگيري از عفونت مغز دست يافتند.معمولا پس از جراحي مغز، اين عضو حساس دچار عفونت مي شود و برطرف كردن اين عفونت دردسر بزرگتري به همراه دارد و براي درمان آن گاهي لازم است كه مغز دوباره باز شود. يكي ديگر از روش هاي درمان عفونت مغز، استفاده از دوزهاي بالاي داروهاي آنتي بيوتيك است كه عوارض جانبي جدي به دنبال دارد.
محققان براي حل اين مشكل يك ايمپلنت پليمري ساخته اند كه ميزان مورد نياز از دارو را در خود نگه مي دارد و به مرور زمان به ناحيه موردنظر وارد مي كند. اين ايمپلنت هنگام جراحي در مغز بيمار قرار مي گيرد و پس از اتمام عمل در مغز باقي مي ماند تا از بروز عفونت جلوگيري كند. پس از اتمام كار نيازي به عمل جراحي براي برداشتن ايمپلنت وجود ندارد و اين پليمر به مرور زمان توسط بافت هاي بدن جذب مي شود.
اين ايمپلنت درماني از پليمري ساخته شده است كه كاملا با بدن انسان سازگار است و هيچ عارضه جانبي دربرندارد. مراحل اوليه اين آزمايش روي موش انجام شده است؛ محققان پليمر فيلمي را روي قسمتي از بافت سالم مغز موش قرار داده اند و نحوه واردشدن دارو به بخش هاي مختلف را رديابي كرده اند. گزارش كامل اين تحقيقات در شماره اخير نشريه ACS Chemical Neuroscience به چاپ رسيده است.

دستگاه‌های قابل کاشت از توانایی نظارت و دستکاری جریان‌های الکتریکی مغز برخوردار بوده و می‌توانند برای درمان مشکلات مغزی از جمله پارکینسون مورد استفاده قرار بگیرند. در آزمایشات مختلف، عملکرد ایمپلنت‌های مغزی برای درمان اختلالات حرکتی در مبتلایان به پارکینسون، علائم افسردگی و بیماران مصرع مورد بررسی قرار گرفته‌اند. دکتر «جوزف نیمات» از جراحان مغز و اعصاب مرکز پزشکی دانشگاه واندربیلت و متخصص ایمپلنت‌های تحریک عمیق مغزی تأکید می‌کند: در گذشته تنها تحریک‌کننده‌های یک طرفه‌ای وجود داشتند که قادر به ضبط یا پاسخ دادن به بیمار نبودند. به گفته «نیمات»، بهترین سیستم تحریک مغزی، دستگاهی است که خواندن فعالیت مغزی بیمار و پاسخ دادن با یک محرک مناسب باشد.
محققان شرکت Medtronic موفق به توسعه نسل جدیدی از دستگاه‌های قابل کاشت شده‌اند که علاوه بر دستکاری در جریان‌های الکتریکی مغز، قادر به نظارت و ضبط فعالیت‌های مغزی بوده و می‌تواند در زمان مناسب، شوک الکتریکی مورد نیاز را برای درمان اختلالات مغزی ایجاد کند. از کاربردهای دیگر این دستگاه قابل کاشت درون مغز، شناسایی اختلالات و تعیین بروز تغییرات در فعالیت عصبی بیماران از جمله افسردگی و اضطراب عنوان شده است. آزمایش بالینی بررسی عملکرد این دستگاه برای ثبت فعالیت مغزی به تازگی آغاز شده است.

دانشمندان آمریکایی موفق به ساخت کاشت‌های ابریشمی شده‌اند که در زمان قرار گرفتن در مغز با انتشار ماده شیمیایی آدنوزین به توقف پیشرفت بیماری صرع کمک می‌کند. بیماری صرع به گروهی از اختلالات عصبی همراه با تشنج‌های دوره‌یی گفته می‌شود که در طول زمان شدت و تکرار آن افزایش می‌یابد. ماده آدنوزین قابلیت تحریک‌پذیری عصبی را کاهش داده و به توقف تشنج ها کمک می‌کند. پژوهش های پیشین نشان داده که سطوح غیرعادی پائین این ماده ممکن است با صرع در ارتباط باشد. محققان موسسه پژوهش میراث و دانشگاه بهداشت و علوم در پورتلند اورگان و دانشگاه تافتز در این پژوهش به بررسی تاثیرات طولانی مدت درمان کاشت ابریشمی منتشر کننده ماده آدنوزین پرداختند. آنها نقش این ماده را در ایجاد تغییرات اپی‌ژنتیک که احتمالا با ایجاد صرع مرتبط بوده، بررسی کردند.
محققان دریافتند که تاثیرات مثبت آدنوزین به علت اصلاحات اپی‌ژنتیک(واکنش های شیمیایی که شیوه روشن و خاموش شدن ژنها را بدون تغییر کد دی‌ان‌ای تغییر می‌دهند) هستند. این تغییرات به ویژه در زمانی رخ می‌دهد که مولکول «گروه متیل» بخشی از دی‌ان‌ای را مسدود کرده و بر دسترس بودن ژن ها و قابلیت روشن شدن آنها تاثیر می‌گذارد. اگر این مولکول حذف شود، ژن ها با احتمال بیشتری روشن می‌شوند.
محققان موفق به کشف شواهدی شدند که بر اساس آنها سطوح متغیر آدنوزین بر متیله شدن دی‌ان‌ای در مغز تاثیر می‌گذارد. به طور خاص، میزان بیشتر ماده آدنوزین با سطوح پائینتر متیله شدن دی‌ان‌ای مرتبط بودند. آنها همچنین نشان دادند که موش‌های مبتلا به صرع از سطوح بالاتر دی‌ان‌ای متیله شده برخوردار بودند.
مغز موش‌های مبتلا به صرع که کاشت‌های ابریشم منتشر کننده آدنوزین دریافت کرده بودند، سطوح دی‌ان‌ای متیله شده نزدیک به مغز موشهای عادی را نشان دادند که به طور چشمگیری باعث کاهش بدتر شدن صرع در طول زمان شد. یکی از سازوکارهای مرتبط در نوع خاصی از غش، افزایش رشد فیبر خزه مانند بوده که شامل شکل‌گیری مدارهای جدید تحریک کننده در بخشی از مغز است که معمولا تشنج از آنجا سرچشمه می‌گیرد.
در پایان این پژوهش، موجوداتی که با کاشت ابریشمی درمان شده بودند، رشد فیبر کمتری نسبت به گونه‌های درمان نشده نشان دادند. بر اساس این پژوهش، ابریشم منتشر کننده آدنوزین به طور کامل تشنجها را در مدلهای حیوانی مبتلا به صرع از بین نبرده اما تعداد آنها را تا چهار برابر کاهش می‌دهد. همچنین محققان نشان دادند که این کاشتها برای استفاده در موشها ایمن بوده و ممکن است در آینده بتوان از آنها در درمانگاهها استفاده کرد. این پژوهش در مجله Clinical Investigation منتشر شده است.

شرکت داروسازي تيتان در هفته اخير پاسخ FDA به درخواست ثبت داروي جديد خود پروبوفين (Probuphine) را دريافت کرد. پروبوفين ايمپلنت زيرجلدي و درمان نگهدارنده اعتياد است. اثربخشي و ايمني پروبوفين توسط کميته مشورتي داروهاي روان‌پزشکي FDA مورد تاييد قرار گرفته است. در پاسخ نهايي FDA ارائه اطلاعات ديگري براي اثبات اثربخشي اين دارو ضروري دانسته شده است.
طبق آمارهاي موجود، بيش از 2/1 ميليون نفر در آمريکا در سال 2011 ميلادي تحت درمان اعتياد قرار گرفته‌اند. ايمپلنت زيرجلدي پروبوفين با هدف انتقال مستمر و پايدار دارو براي مدت 6 ماه طراحي شده است. اين دارو هم‌اکنون به صورت قرص‌هاي پوششدار زيرزباني با الگوي مصرف روزانه در بازار موجود است و در سال 2011 ميلادي فقط در کشور آمريکا فروشي حدود 3/1 بيليون دلار داشته است. در مطالعات باليني انجام شده براي بررسي اثربخشي و ايمني اين دارو، 163 بيمار طي 24 هفته به‌طور تصادفي تحت درمان با پروبوفين يا دارونما قرار گرفتند.

تیمی از دانشمندان نوعی ایمپلنت ژله‌ای خلق کرده‌اند که به ترمیم عصب‌های آسیب‌دیده مغز تا حد زیادی کمک می‌کند. هنگامی که یک عصب در سیستم عصبی پاره یا دچار آسیب جدی می‌شود، احیای آن زمان طولانی می‌برد. بر اساس مکان آسیب‌دیدگی، این عارضه می‌تواند موجب بی‌حسی یا فلج‌شدن برای چند سال یا حتی مابقی عمر شود.
ایمپلنت ابداعی در واقع، یک تیوپ انعطاف‌پذیر زیست‌تخریب‌پذیر است که در اطراف دو انتهای بریدگی عصب قرار داده می‌شود. این تیوب که سطح درونی‌اش با ژل پوشیده شده، برای هم‌خط سازی و پیونددادن دو انتهای عصب عمل می‌کند. ماده مزبور که «ژل احیای هدایت‌کننده» (GRG) نام گرفته، رشد فیبرهای عصبی جدید را با سه جزء کلیدی خود یعنی آنتی‌اکسیدان‌ها، پپتید‌های لامینین مصنوعی (ترکیبات آمینو اسید) و اسید هیالورونیک پشتیبانی می‌کند. آنتی‌اکسیدان‌ها به جلوگیری از التهاب کمک می‌کنند، پپتید‌ها نوعی مسیر هدایت‌کننده را برای رشد فیبرهای عصبی در راستای گسست بین دو انتهای بریده شده، ارائه می‌دهند؛ اسید هیالورونیک نیز که نوعا در جنین انسان یافت می‌شود، مانع از خشک‌ شدن آیتم‌های حاضر در این فرایند می‌شود.
مطابق گزارشات منتشره، با استفاده از این ایمپلنت، عصب‌ها سریع‌تر و آسان‌تر التیام می‌یابند. سیستم ایمپلنت/ژل بر روی حیوانات آزمایشگاهی موفق عمل کرده و گفته می‌شود ظرف چند سال‌ آینده آزمایشات بالینی آن بر روی انسان آغاز خواهد شد. می‌توان از این ایمپلنت در حوزه سلول‌درمانی به عنوان ابزاری برای حفظ سلول‌ها در پیوند نیز استفاده کرد.

محققان دانشگاه ایلینویز موفق به توسعه و آزمایش یک ایمپلنت الکترونیک بسیار ظریف با قابلیت تزریق به درون مغز موش شده اند. بدن انسان بویژه مغز در اغلب موارد نسبت به قطعات الکترونیک کاشتنی که برای درمان مشکلات سیستم عصبی از جمله پارکینسون بکار می رود، واکنش منفی نشان می دهد. هرچه اندازه این قطعات الکترونیک بزرگتر باشد، میزان صدمه به مغز و مایع اطراف آن بیشتر شده و باعث ایجاد تورم مغزی می شود.
محققان دانشگاه ایلینویز به سرپرستی پروفسور «جان راجرز» در نخستین آزمایش در نوع خود، اقدام به ساخت و تزریق یک دستگاه الکترونیک بسیار ظریف در «دال» مغز موش کرده اند؛ ضخامت دستگاه الکترونیک میکروسکوپی تنها 25 میکرون یا یک چهارم پهنای موی انسان است. ایمپلنت قابل کاشت آرایه ای از لامپ های LED است که قادر به تحریک بخش های خاص و دستکاری شده مغز موش است؛ تغییرات ایجاد شده در مغز موش بازخورد قابل مشاهده ای از عملکرد محل تابش نور LED‌ در اختیار محققان قرار می دهد. تزریق دستگاه الکترونیکی میکروسکوپی با قابلیت تابش نور، هدف نهایی طرح نیست و محققان بدنبال توسعه آرایه قطعات الکترونیک ظریف برای درمان مشکلات در سایر اندام ها از جمله قلب و ریه‌ها هستند.

دانشمندان سوئدي يک ايمپلنت (وسيله کاشتني) ابداع کرده‌اند كه امواج صوتي را از درون خود استخوان جمجمه مستقيم به گوش داخلي مي‌رساند و مي‌تواند شنوايي را به افراد دچار اختلال گوش مياني بازگرداند. اين وسيله براي افرادي ساخته شده است که دچار التهاب مزمن گوش مياني يا خارجي يا بيماري استخواني هستند يا بدشکلي مادرزادي گوش خارجي، مجراي شنوايي يا گوش مياني دارند.
سمعک‌هاي معمولي به اين افراد کمکي نمي‌کنند زيرا معمولا براي کمک به شنوايي افراد دچار مشکلات «گوش داخلي» طراحي شده‌اند. اين ايمپلنت كه حدود 6 سانتي‌متر طول دارد و پشت لاله گوش، زير پوست و روي سطح جمجمه قرار داده مي‌شود، با يک واحد پردازشگر صدا ارتباط برقرار مي‌کند که صداهاي بيرون را دريافت مي‌کند. اين واحد روي پوست مستقيم در مجاورت ايمپلنت قرار داده مي‌شود و با مغناطيس‌هايي که در دو وسيله وجود دارد، در جاي خود ثابت نگه‌داشته مي‌شود. يک سيم‌پيچ القايي درون ايمپلنت صداي منتقل‌شده از راه پوست را به‌وسيله واحد پردازشگر خارجي دريافت مي‌کند و به‌وسيله يک ميکروفون مينياتوري، ارتعاشات صوتي به استخوان جمجمه منتقل مي‌شود تا به گوش داخلي برسد.
در مدل‌هاي قبلي، سمعک‌هايي که صدا را از راه استخوان منتقل مي‌کردند، يک پيچ تيتانيومي به‌طور دائمي از جمجمه فرد از راه پوست بيرون مي‌زد که واحد خارجي دريافت‌کننده صدا به آن متصل مي‌شد. اين ساختار بيمار را در معرض خطر عفونت و احتمال بيرون افتادن پيچ قرار مي‌داد اما در اين سمعک جديد، پس از اينکه ايمپلنت زير پوست قرار داده و پوست ترميم شد، چيزي از بيرون ديده نمي‌شود و واحد خارجي را هم در مواردي که نيازي به استفاده از سمعک نيست، مي‌توان به راحتي از روي پوست برداشت.

محققان دانشگاه چالمرز سوئد ایمپلنت جدیدی طراحی کرده اند که از طریق ارسال ارتعاش بداخل استخوان جمجمه، می‌تواند شنوایی را به بیماران مبتلا به مشکلات گوش میانی باز گرداند. ایمپلنت انتقال استخوانی (BCI)‌ برای مبتلایان به عفونت مزمن گوش خارجی یا میانی، بیماران دچار مشکلات استخوانی گوش، ناهنجاری مادرزادی گوش خارجی، کانال شنوایی یا گوش میانی کاربرد دارد. اندازه ایمپلنت BCI‌ کمتر از شش سانتی متر است که در پشت گوش در زیر پوست سطح جمجمه قرار داده می شود. این دستگاه مجهز به پردازنده صدای خارجی است که صدا را از محیط اطراف دریافت می کند؛ یک سیم پیچ (کویل) القایی درون ایمپلنت امکان دریافت صدای منتقل شده از طریق پوست (از داخل پردازنده) را فراهم می کند. با استفاده از یک بلندگوی مینیاتوری، ارتعاشات صدا داخل استخوان جمجمه بازپخش شده و به گوش داخلی می رسد. آزمایش بالینی ایمپلنت BCI‌ بر روی بیماران دچار مشکلات گوش میانی بزودی آغاز می شود و انتظار می رود که این محصول ظرف یک تا دو سال آینده در اختیار بیماران قرار گیرد.

یک جعبه بسیار کوچک که در نشیمنگاه بدن کاشته می‌شود، می‌تواند بعنوان روش جدید درمان نارسایی قلبی مورد استفاده قرار گیرد. حدود 30 درصد از نارسایی های قلبی در اثر آسیب عضله قلب در زمان بروز حمله قلبی ایجاد می‌شود که باعث تضعیف عملکرد عضلات بطن چپ شده و فشار زیادی برای پمپاژ خون به قلب وارد کرده و در نتیجه قلب بزرگ تر و ضعیف تر می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد، تحریکات متناوب و 24 ساعته ستون فقرات و نخاع می‌تواند عملکرد بطن چپ به عنوان مسؤول اصلی پمپاژ خون در قلب را بطور چشمگیری بهبود داده و از بروز نارسایی قلبی پیشگیری کند.
دستگاه کاشتنی نشیمنگاه بخشی از نخاع را که سیستم عصبی متصل به قلب را تحت کنترل دارد، تحریک می کند. جعبه در زیر پوست بخش بالایی نشیمنگاه کاشته شده و به بخشی از اعصاب در بخش بالایی نخاع در پشت قلب و ریه متصل می شود. دستگاه هر چند ساعت یکبار پالس های الکتریکی را ایجاد می کند که با عبور از اعصاب، باعث تقویت عملکرد ماهیچه‌های کنترل کننده پمپاژ خون در قلب می‌شود. در این روش، با تحریک اعصاب و تقویت عملکرد ماهیچه های پمپاژ خون، کیفیت زندگی بیمار بهبود یافته و نیاز به انجام عمل جراحی مرتفع می‌شود.
روش تحریک سیستم عصبی نخاع طی چند دهه اخیر برای درمان دردهای مزمن که به دارو پاسخ نمی‌دهند، مورد استفاده قرار گرفته است؛ اخیرا نیز از این روش برای کمک به مبتلایان به آنژین صدری با دردهای شدید قفسه سینه استفاده می شود. نتایج مطالعه صورت گرفته توسط محققان دانشگاه هنگ کنگ برای بررسی کارایی روش تحریک نخاع با سطوح ضعیف امواج الکتریکی در کنگره جامعه قلب و عروق اروپا در مونیخ ارائه شده است.

محققان کلينيک بيمارستان اوهايو با استفاده از ايمپلنت کوکلئار گوش يک روش مناسب براي بازگشت شنوايي به بيماران مبتلا به اتواسکلروز پيشرفته ابداع کرده‌اند. اين اولين روش براي شناسايي ايمپلنت کوکلئار است که مشکلات عمده شنوايي را براي مدت طولاني در بيماران حذف مي‌کند و اولين درمان براي اين گروه از بيماران است. FoA باعث افزايش رشد استخوان گوش در گوش مياني و داخلي مي‌شود که درنهايت شنوايي کاهش مي‌يابد. محققان توانسته‌اند با کمک قرص‌هاي فلوئريد از کاهش شنوايي جلوگيري کنند، اما نمي‌توانند كاهش شنوايي ايجاد شده از قبل را جبران كنند و معمولا سمعك براي اين بيماران ارائه مي‌شود. در اين روش جراحان از سمعكي استفاده مي‌كنند كه باعث مي‌شود صدا به گوش مياني برسد، ولي در حالت بسيار جدي فرد به طور كامل ناشنوا مي‌شود. در تحقيق مذكور 30 بيمار مورد مطالعه قرار گرفتند كه همگي از ناشنوايي رنج مي‌بردند. دانشمندان دريافتند تكنيك‌هاي جديد استفاده از كاشت كوكلئار مصنوعي نگراني‌هاي قبلي را دربرندارد.

محققان دانشگاه ˈنورث وسترنˈ موفق به ساخت ایمپلنت جدید لگن شده‌اند که هرگز در معرض سایش و پارگی مفصل قرار نمی‌گیرد. کلید موفقیت این ایمپلنت جدید یک لایه کربن گرافیتی است که روی مفصل ران قرار می‌گیرد و از اصطکاک بین مفاصل جلوگیری می‌کند. این شیوه دقیقاً شبیه به عملکرد مفاصل طبیعی است.
ایمپلنت جدید از فلز، یک پلیمر خاص و سرامیک تشکیل شده است و طول عمر آن از ده سال تجاوز می‌کند.پزشکان در تلاشند که عمر طبیعی این ایمپلنت لگنی را تا 50 سال افزایش دهند. ایمپلنت جدید با سلول‌های بدن کاملاً سازگار بوده و هیچ‌گونه عفونتی پس از عمل دربرندارد. در حال حاضر هزینه تولید این ایمپلنت بسیار بالاست ولی به محض تولید انبوه استفاده از آن از نظر اقتصادی نیز کاملاً مقرون به‌صرفه است.

محققان آمریکایی ایمپلنتی طراحی کرده‌اند که با کمک پالس‌های ضعیف الکتریکی، باعث تحریک اعصاب گردن و تسکین سردردهای مزمن میگرن می شود. تیم تحقیقاتی دانشگاه توماس جفرسون در فیلادلفیا به سرپرستی «استفان سیلبراشتاین» این وسیله را بر روی 157 بیمار مبتلا به میگرن مورد آزمایش قرار دادند؛ این دستگاه بمدت سه ماه برای 105 داوطلب فعال بوده و برای بقیه افراد خاموش بودند. نتایج بدست آمده نشان می دهد که میزان حملات میگرن در افراد دارای ایمپلنت فعال در هر ماه از 22 به 16 حمله کاهش یافت.
ایمپلنت گردن در فواصل زمانی معین از طریق ایجاد پالس های ضعیف الکتریکی، عصب اکسیپیتال تغذیه کننده گردن به عقب مغز را تحریک می کند. بررسی عملکرد ایمپلنت بر روی حیوانات نشان می دهد، کاهش غلظت یک انتقال دهنده عصبی درد در ناحیه گردن باعث تسکین سردردهای مزمن میگرن می‌شود. «سیلبراشتاین» گفت: به نظر می‌رسد که ایمپلنت گردنی می تواند در کاهش حملات میگرنی و بهبود کیفیت زندگی بیماران موثر باشد. این دستگاه سال گذشته مجوز تولید در اروپا را دریافت کرد، اما مراحل دریافت مجوز در آمریکا همچنان ادامه دارد.

محققان مركز پزشكی' UH' موفق به ساخت ایمپلنت حلزونی گوش شدند كه قادر به درمان اختلالات نادر شنوایی است. ایمپلنت ساخته شده درمان قطعی بیمارانی است كه ازاتواسكلروز ( FAO ) شدید رنج می‌برند. بیماری اتواسكلروز یك بیماری ارثی مربوط به گوش میانی است كه به ناشنوایی فرد منجر می‌شود. علت اصلی این بیماری رشد غیرطبیعی سه استخوانی است كه عملكرد آنان هدایت و تقویت امواج صوتی است. پزشكانی كه از این ایمپلنت استفاده كرده‌اند می‌گویند این اولین باری است كه كاشت حلزون گوش در درمان FAO موثر بوده و شنوایی بیمار به طور كامل ترمیم شده است. درمانی كه پیش از این برای بیماران مبتلا به FAO تجویز می‌شده قرص فلوراید بوده است. این قرص شنوایی بیمار را ترمیم نمی كرده بلكه فقط از توسعه بیماری جلوگیری می‌كرده است. یك روش دیگر برای درمان این بیماری كه پیش از این انجام می‌گرفته است جراحی stapedectomy بوده كه در موارد حاد FAO جوابگو نبوده و نهایتاً بیمار ناشنوا می‌شده است. به گزارش ایرنا، در روش نوین كاشت حلزون به هیچ عمل جراحی اضافی نیازی نیست و شنوایی بیمار به‌طور كامل قابل ترمیم است. علاوه بر این كاشت حلزون به این شیوه هیچ عوارضی را برای بیمار دربرندارد.