پزشکی بالینی

سالمندان مبتلا به هيپوتيروييدي نسبت به جوانان به دوزهاي کمتر لووتيروکسين به عنوان درمان جايگزين نياز دارند. با اين حال، بسياري از سالمندان تحت درمان بيش از حد قرار مي‌گيرند و در نتيجه، هيپرتيروييدي اياتروژنيک پيدا مي‌کنند که يک عامل خطر شکستگي است. در یک مطالعه مورد- شاهدي، محققان به ارزيابي اثرات دوز لووتيروکسين بر خطر شکستگي در 214 هزار فرد کانادايي (بيشتر يا مساوي 70 ساله با ميانگين سني 82 سال) تحت درمان لووتيروکسين بين سال‌هاي 7-2002 پرداختند.
پس از ميانگين پيگيري 8/3 سال، 22 هزار شرکت‌کننده (88 زن) دچار شکستگي شدند. پس از تعديل از نظر عوامل مخدوش‌کننده متعدد و در مقايسه با مصرف قبلي لووتيروکسين در گذشته دور (بر حسب تعريف يعني قطع‌شده بيش از 180 روز قبل از بروز شکستگي)، مصرف لووتيروکسين در حال حاضر و در گذشته نزديک (قطع‌شده بين 180-15 روز قبل از بروز شکستگي) با افزايش معني‌دار خطر شکستگي همراه بود (نسبت شانس به ترتيب 9/1 و 3/1). دوز روزانه در مصرف‌کنندگان فعلي لووتيروکسين هم بر خطر شکستگي تاثير داشت؛ به اين صورت که در مقايسه با دوزهاي کم لووتيروکسين (بر حسب تعريف کمتر از 04/0 ميلي‌گرم)، دوزهاي بالا (بيشتر از 09/0 ميلي‌گرم) و متوسط (بين 09/0-04/0 ميلي‌گرم) به صورت معني‌داري با خطر بيشتر هر گونه شکستگي همراه بودند (نسبت شانس به ترتيب 5/3 و 6/2). نتايج در مورد شکستگي هيپ به تنهايي و نيز براي هر دو جنس، مشابه گزارش شد .
اين مطالعه مصرف فعلي و اخير لووتيروکسين را با افزايش خطر شکستگي در سالمندان نشان داد. به علاوه، يک ارتباط دوز- پاسخ مشاهده شد. يک محدوديت عمده اين مطالعه اين است که داده‌هايي در مورد استفاده از سطح هورمون محرک تيروييد (TSH) براي هدايت دوز لووتيروکسين به دست نداده است. با وجود اين، يافته‌هاي اين مطالعه به ما يادآوري مي‌کنند که بيماران تحت درمان با لووتيروکسين را پايش نماييم و از سرکوب سطح TSH که نشانگر هيپرتيروييدي اياتروژنيک است، جلوگيري کنيم.