پزشکی بالینی

مطالعات نشان داده اند كه نوع خاصي از آزمايش ادرار، ساده ترين راه براي تعيين خطر پس زدن اندام پيوندي در بيماران دريافت كننده كليه خواهد بود. نتايج تازه ترين مطالعات كه در نشريه آمريكايي Organ منتشر شده است، نشان مي دهد كه سطح پروتييني به نام CXCL۹ در ادرار بيمار دريافت كننده پيوند كليه، شاخص مطمئني براي تشخيص و حتي پيش بيني رد عضو پيوندي در افراد محسوب مي شود.
پس از پيوند كليه، بيماران بايد يك رويه درماني را براي مقابله با عوارض جانبي ناشي از پيوند عضو و جلوگيري از پس زدن عضو جديد توسط سيستم ايمني بدن آغاز كنند.اما با وجود اين شيوه هاي درماني، حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از بيماران دريافت كننده كليه در نخستين سال جراحي با مشكل پس زدن عضو پيوندي روبرو مي شوند .  در روش هاي قبلي پزشكان براي تشخيص عارضه كليه از روش نمونه برداري استفاده مي كردند كه اگرچه شيوه اي ايمن و بدون خطر است اما ممكن است مشكلاتي مانند خونريزي و درد را در پي داشته باشد.
در مطالعات جديد، محققان نمونه هاي ادرار را از ۲۸۰ فرد دريافت كننده پيوند كليه از سنين مختلف به مدت ۲ سال پس از پيوند جمع آوري كردند. محققان پس از اندازه گيري سطح مولكول هايي كه بيشتر در ادرار بيماران رد عضو شده مشاهده مي شد، متوجه شدند كه پروتئين CXCL۹ به عنوان يك شاخص زيستي قابل اطمينان براي تعيين پيشرفت بيماري و تشخيص درد عضو پيوندي عمل مي كند.  اين مطالعات نشان دادند: اگر شش ماه پس از دريافت كليه پيوندي، سطح اين پروتيين در ادرار پايين باشد، خطر پس زدن كليه يا از كار افتادن آن، تا ۱۸ ماه بعد كمتر است. به گفته محققان، سطح اين پروتئين تا ۳۰ روز قبل از بروز علايم باليني آسيب كليه، شروع به افزايش مي كند و اين به پزشكان امكان مي دهد تا براي جلوگيري از پس زدن كليه به موقع دست به كار شوند. برای مشاهده متن کامل مقاله اینجا را کلیک نمایید.

محققان آمریکایی آزمایش ادراری جدیدی را توسعه داده‌اند که احتمال رد پیوند کلیه را در بیماران پیش‌بینی می‌کند. این آزمایش ادرار جدید علاوه بر تعیین احتمال رد عضو پیوندی، می‌تواند خطر رد پیوند کلیه اهدایی را چند هفته تا چند ماه قبل از آغاز نشانه‌های اصلی تشخیص دهد. دکتر «مانیکام سوتانتاریان» سرپرست تیم تحقیقاتی کالج پزشکی Weilll Cornelly تأکید می کند: در این آزمایش سه مولکول ژنتیکی در نمونه ادرار اندازه گیری می شود که امکان تشخیص دقیق رد پیوند کلیه را فراهم می‌کند.
با پیش‌بینی زودهنگام احتمال رد پیوند که می‌تواند منجر به از بین رفتن عضو اهدایی شود، پزشکان قادر به اتخاذ تدابیر درمانی جدید برای بیمار خواهند بود. آزمایش ادرار جدید همچنین می‌تواند به پزشکان برای تعیین دوز دقیق داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی که برای عدم رد عضو پیوندی تجویز می شود، کمک می کند. این آزمایش ادراری جدید، مدیریت دقیق وضعیت بیماران تحت عمل پیوند و تجویز داروهای مورد نیاز در صورت احتمال خطر رد پیوند را امکانپذیر می کند. نتایج این دستاورد تحقیقاتی در مجله The New England Journal of Medicine منتشر شده است.

یک دانشمند ایتالیایی علوم اعصاب در ادعایی بزرگ اعلام کرده که اولین پیوند سر انسان بزودی با استفاده از فناوری‌های موجود ممکن می‌شود. دکتر سرجیو کاناورو، از اعضای گروه مدولاسیون عصبی پیشرفته تورین با انتشار مقاله‌ای مدعی شده که ما اکنون از فناوری لازم برای تکمیل پیوند سر انسان به یک انسان دیگر برخورداریم. رابرت وایت در سال 1970 با موفقیت توانسته بود سر یک بوزینه رسوس را بر روی یک رسوس دیگر پیوند بزند اما تاکنون دانشمندان قادر نبوده‌اند که نخاع را منتقل کنند و در نتیجه حیوانات از نقطه پیوند به پایین فلج مانده‌اند.
کاناورو در مقاله‌اش که در مجله Surgical Neurology International منتشر شده، با اشاره به پیشرفتهای اخیر در اتصال مجدد نخاعهای آسیب دیده گفت: بزرگترین مانع فنی برای ارتباط سفالومتری(پیوند سر) البته ارتباط مجدد نخاعهای اهداکننده و گیرنده است. بحث من این است که اکنون فناوری لازم برای چنین ارتباطی وجود دارد. بیشتر فرآیند مشابه تجربیات قدیمی است. سر پیوندی باید بین 12 تا 15 درجه سانتیگراد سرد شده و جراحان سپس یک ساعت وقت دارند هر دو سر را در یک زمان برداشته و سر اهدایی را مجددا به سیستم گردش خون بدن گیرنده متصل کنند. در طول این فرآیند باید بدن اهداکننده سرد شده و ایست قلبی کلی القا شود. پس از اتصال مجدد سر، قلب فرد می‌تواند مجددا به کار بیفتد.
اکنون به گفته کاناورو جراحان شاید بتوانند پس از فرآیند اتصال، نخاع را نیز مجدد وصل کنند. تا پیش از این اتصال ستون فقرات سر به بدن در حیوانات انجام نشده اما این دانشمند ایتالیایی به پژوهشهایی اشاره کرده که در آن دانشمندان توانسته‌اند ارتباط محدود را در نخاع آسیب‌دیده یک موش بازیابی کنند. وی در مقاله خود به بریدن نخاع با یک چاقوی جراحی بسیار تیز و اتصال مکانیکی آن به بدن دیگر اشاره کرده است.
کاناورو پیش‌بینی کرده که پلاستیکهایی مانند پلی‌اتیلن گلیکول می‌تواند برای انجام این ادغام مورد استفاده قرار بگیرد، همانطور که پیش از این برای ادغام نخاع آسیب‌دیده در سگها انجام شده بود. بیماران مبتلا به دستروفی عضلانی یا افراد فلج دارای نخاع کافی برای پیوند می‌توانند به لحاظ نظری از بدن اهداکننده نهایت استفاده را ببرند. این امر در حالی تحقق‌پذیر خواهد بود که آنها بتوانند 13 میلیون دلار هزینه برآورد شده کاناورو برای پیوند سر کامل را پرداخت کنند.

محققان دریافتند کمبود ویتامین D در افراد دریافت‌کننده کلیه، موجب کاهش عملکرد کلیه پیوند زده شده می‌شود. براساس تحقیقات جدید منتشرشده در مجله آمریکایی "نفرولوژی "مکمل‌های ویتامین D به بهبود سلامت گیرندگان کلیه پیوندی کمک می‌کند. کمبود ویتامین Dدربیماران مبتلا به نارسایی کلیوی شایع است و چگونگی این تاثیردر گیرندگان کلیه مشخص نیست. "فرانس بنیامین"و همکاران وی در دانشگاه پاریس این تحقیق را بر روی 634 فرد دریافت کننده کلیه انجام دادند. آنها دریافتند میزان پایین ویتامین Dدرسه ماه اول بعد از پیوند با عملکرد پایین کلیه و افزایش زخم‌ها در12ماه بعد از پیوند مرتبط است. بقیه هورمون‌های مرتبط با متابولیسم مواد معدنی در عملکرد کلیه یا زخم‌ها بعد از یک سال پیش بینی نشده است. نتایج این تحقیق بیان می‌کند حفظ میزان طبیعی ویتامین Dاز وخیم شدن عملکرد کلیه بعد از پیوند جلوگیری می‌کند. وی افزود: مکمل‌های ویتامین Dدرمانی ساده است و نتیجه پیوند را بهبود می‌بخشد.

دانشمندان موفق به طراحی رباتی شدند که قادر است مسؤولیت دشوار برداشتن صدها هزار فولیکول موی منفرد از نواحی پرپشت پوست سر انسان را انجام دهد. این سیستم که Artas لقب گرفته، اولین ربات پیوند مویی است که مورد تایید سازمان غذا و داروی امریکا قرار گرفته است. جراحان زیبایی می‌توانند فولیکول‌های برداشته شده را دوباره در نواحی کم پشت موی انسان بکارند.
آرتاس نخست با گرفتن تصاویر سه‌بعدی دقیق از پوست سر دارای مو و اندازه‌گیری زاویه و عمق هر فولیکول، کار خود را آغاز می‌کند. این ربات سپس فولیکول‌های منفرد مو را از نواحی پرپشت بیرون می‌کشد و مقادیر کافی مو در این نواحی را برای پرهیز از زشت شدن آن‌ها به جا می‌گذارد. سیستم جدید مجهز به دو سوزن است که اولین سوزن برش‌های ریز ایجاد می‌کند و سپس سوزن‌های توخالی وارد ناحیه برش می‌شوند و فولیکول را بیرون می‌کشند. در حال حاضر 20 جراح در امریکا و کانادا از این ربات استفاده می‌کنند. به گفته سخنگوی Restoration Robotics، کمپانی ارائه‌دهنده این ابداع، ربات جدید به زودی در کره جنوبی و انگلیس نیز در دسترس قرار خواهد گرفت.

میزان امید به زندگی بیماران پیوند ریه که ازسیگاری های قهار ریه دریافت می کنند، به اندازه بیمارانی است که از افراد غیر سیگاری ریه می گیرند. دانشمندان می گویند، پیوند ریه از اهدا کننده ای که روزی 20 نخ سیگار می کشد، خطری ندارد.نتیجه این مطالعه می تواند به کاهش کمبود اعضای اهدایی کمک کند.
گروهی از محققان بیمارستان دانشگاهی تمپل در فیلادلفیا، اطلاعات حدود 6هزار بیمار را که در فاصله زمانی سال های 2005 و 2010 دو پیوند ریه دریافت کرده بودند تجزیه و تحلیل کردند. از هر هشت عضو اهدایی یک عضو از اهدا کننده ای بود که بیش از 20 سال روزی یک پاکت سیگار می کشید اما در زمان اهدای عضو علائمی از بیماری نداشتند. در این مطالعه محققان متوجه شدند که امید به زندگی بیمارانی که از سیگاری های قهار ریه دریافت کرده بودند به اندازه بیمارانی بود که از افراد غیر سیگاری ریه گرفته بودند. هر دو گروه این بیماران پس از پیوند ریه طول زندگی کوتاه و متوسط داشتند.
به گفته محققان، عملکرد ریه پیوندی زمانی که از سیگاری های قهار اهدا می شود بد نیست و خطر مرگ دریافت کننده را بر اثر ابتلا به سرطان افزایش نمی دهد. دکتر ˈشارون تاگاویˈ از بیمارستان دانشگاهی فیلادلفیا گفت: یافته های ما نشان می دهند که بالقوه می توان در معیارهای فعلی پیوند ریه تجدید نظر کرد و دریافت ریه از اهدا کننده هایی که سابقه سیگار کشیدن زیاد دارند را نیز به آن اضافه کرد. این موضوع می تواند کمبود ریه های اهدایی را برطرف سازد و مرگ و میر ناشی از قرار گرفتن در فهرست انتظار برای پیوند ریه را کاهش داد. پیوند ریه بر روی افرادی انجام می شود که احتمال دارد در عرض دو سال بر اثر بیماری ریوی جان خود را از دست بدهند. این مطالعه در نشست سالانه انجمن جراحان توراکس در لس آنجلس ارائه شد.

این کارگاه در تاریخ ۱۲ آبان ۱۳۹۱ توسط دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در حاشیه دومین همایش سراسری پیشگیری از پیری و جوانسازی پوست در مرکز لیزر اسپادانا اصفهان ویژه متخصصین پوست برگزار خواهد شد. مباحث این کارگاه شامل آموزش تئوری، انجام بي حسي وعمل برداشت دو نور وشروع كاشت گرافتها و نظارت بروضعيت عمومي بيمار ونتيجه گيري می باشد.

اطلاعات بیشتر 
سایت همایش 

در نوامبر سال 2003 يک دختر 10 ساله مبتلا به بيماري هموزيگوت شديد سلول داسي، با درخواست نگهداري بافت تخمدان به صورت منجمد به مرکز بيولوژي توليدمثل ما ارجاع شد. بيمار قرار بود تحت يک رژيم سرکوب مغز استخوان و پس از آن پيوند آلوژنيک سلول‌هاي بنيادي خون‌ساز قرار بگيرد و نارسايي تخمدان يکي از عوارض شايع چنين درماني به شمار مي‌آيد. قد بيمار 142 سانتي‌متر و وزن وي 31 کيلوگرم بود و نشانه‌اي از بلوغ نداشت. اووفورکتومي سمت راست به وسيله لاپاروسکوپي تحت بيهوشي عمومي انجام شد. بافت تخمدان به آزمايشگاه توليدمثل منتقل گرديد که در آن‌جا کورتکس آن جدا و سپس به 23 قطعه تخمداني تفکيک شد. اين بافت‌ها با استفاده از پروتکل خنک کردن آرام، منجمد و نگهداري شدند. بررسي ميکروسکوپي يکي از قطعات تخمداني تراکم 6/8 فوليکول اوليه (primordial) در هر ميلي‌متر مربع را نشان داد.

 ادامه مطلب

در يكي ديگر از جهش‌هاي رو به جلوي پزشكي پيوند، يك تيم بين‌المللي از جراحان كه در روسيه كار مي‌كردند، براي نخستين بار به‌طور كامل قطعات مصنوعي حنجره را به 2 بيمار پيوند زدند كه قدمي مهم به سوي خلق و پيوند يك حنجره كامل از ابتداست. اين گرافت بسيار متفاوت از جراحي قبلي است كه يك تراشه كامل رشديافته در آزمايشگاه به يك بيمار پيوند زده شد. در جراحي پيشين ارگان از بدن اهداكننده گرفته شد، اما سلول‌هاي آن شسته و با سلول‌هاي خود بيمار پوشانده شد. به اين ترتيب ديگر پيوند رد نمي‌شد. در حال حاضر تمام تلاش‌ها بر اين است كه همه ارگان‌هاي پيوندي با سلول‌هاي مغز استخوان خود بيمار و داربست مصنوعي ساخته شوند. به اين ترتيب خطر رد پيوند نيز به حداقل مي‌رسد و ارگان‌هاي بيشتري مي‌توان توليد كرد.

حققان می گویند اگر همراه با پیوند کلیه، به بیمار پیوندی سلول های بنیادی هم تزریق شود، نیاز او برای مصرف همیشگی دارو و دستکاری در سیستم ایمنی از بین خواهد رفت. آزمایش های اولیه با این شیوه در بیمارستان های آمریکا بر تعدادی از بیماران با موفقیت انجام شده است. نشریه علمی "ساینس ترنسلیشنال مدیسن"در مقاله ای توضیح داده چگونه این روش می تواند نیاز به مصرف داروی مادام العمر را برای جلوگیری از پس زدن کلیه پیوندی از بین ببرد. محققان می گویند این شیوه می تواند "تاثیر جدی" بر علم پیوند در پزشکی داشته باشد.
یکی از مشکلات اصلی در پیوند اعضا این است که بدن بیمار عضو پیوندی جدید را یک جسم خارجی تشخیص می دهد و به آن حمله می کند. برای مقابله با این مشکل بیماران مجبورند مادام العمر داروهایی قوی برای تضعیف سیستم ایمنی بدنشان مصرف کنند. مصرف این داروها نیز مخاطرات خود را دارد؛ فشار خون را بالا می برد و باعث بیماری قند و عفونت های جدی می شود.
این تحقیق در دانشگاه لویسول و بیمارستان "نورثوسترن مموریال" در شهر شیکاگو و روی هشت بیمار انجام شده است. عضو پیوندی متعلق به اهدا کننده های در قید حیات بوده که در عین حال از آنها سلول های بنیادی هم گرفته شده بود. سیستم ایمنی بدن بیمار پیوندی نیز پیش از عمل با استفاده از شیمی درمانی و رادیوتراپی تضعیف شده بود. پیوند انجام شد و چند روز بعد از آن سلولهای بنیادی به بیماران تزریق شد. ایده اصلی این است که با این کار سیستم ایمنی تازه ای ایجاد شود که دیگر عضو پیوندی را به عنوان جسم خارجی شناسایی نکند. اگر چه بیماران در ابتدا برای تضعیف سیستم ایمنی خود دارو دریافت کردند اما هدف محققان این بود که تدریجا این دارو را کم و نهایتا حذف کنند. ۵ نفر از ۸ بیماری که این شیوه پیوند را انجام داده بودند ظرف یکسال از مصرف دارو بی نیاز شده اند.
به گزارش بی بی سی، یکی از این بیماران لیندسی پورتر ۴۷ ساله از شیکاگوست که می گوید: " من درباره مشکلات جدی بیماران پیوندی شنیده ام و این که من اینقدر احساس سلامتی می کنم برایم فرای واقعیت است." دکتر ژوزف لونتال، دستیار جراحی در دانشگاه نورث وسترن می گوید" نتایج اولیه از این تحقیق که هنوز ادامه دارد خیلی هیجان انگیز است و می تواند تاثیری جدی بر آینده علم پیوند عضو داشته باشد." به گفته وی این تکنیک می تواند زندگی تمام کسانی را که عضو پیوندی دارند بهبود ببخشد. اگرچه سلول های بنیادی اهدا کنندگان پیش از این هم مورد استفاده قرار گرفته بودند اما این اولین بار است که این سلول ها برای پیوند هایی غیر تطبیقی به کار رفته اند. در پیوندهای غیر تطبیقی اهدا کننده و بیمار خویشاوند نیستند و سیستم ایمنی مشابهی ندارند.

یک مطالعه جدید نشان می دهد کمبود ویتامین با نرخ بالاتر از رد پیوند عضو، عفونت و مرگ مرتبط است. یک مطالعه جدید نشان می دهد ویتامین D برای سلامت بیماران پیوند ریه، مهم است. محققان از سیستم بهداشتی دانشگاه لویولا در شیکاگو نشان دادند که کمبود ویتامین D با افزایش در رد پیوند ریه و عفونت همراه است. دکتر ارین لووری، نویسنده اول این پژوهش و دستیار پروفسور در بخش طب و مراقبت های ریوی و بحرانی در لویولا در دانشکده پزشکی استریچ گفت: بیمارانی که تحت پیوند ریه هستند در معرض خطر ابتلا به رد عضو هستند و دو سوم از این بیماران، کمبود ویتامین D دارند.
برای این مطالعه، محققان 102 بیمار پیوند ریه را بررسی کردند و شرکت کنندگان که ویتامین D در طول 100 روز از عمل جراحی اولیه خود و یا 100 روز بعد از عمل استفاده می کردند تحت بررسی قرار گرفت. در 21 مورد میزان طبیعی ویتامین D دیده شد، اما 81 بیمار پیوندی دچار کمبود این ویتامین بودند. یافته ها حاکی از آن است که نرخ رد در گروه مبتلا به کمبود بیش از دو برابر از گروهی که مقادیر کافی از ویتامین D داشت، بود و گروه دچار کمبود نیز تا به حال بیش از دو برابر بسیاری از عفونت ها را داشتند و میزان مرگ و میر آنها یک سال پس از پیوند نزدیک به پنج برابر بالاتر از گروه دیگر بود.
به گزارش ایسنا، نویسندگان این بررسی گفت: 52 درصد از بیماران پیوند مکمل ویتامین D را قبل از عمل جراحی خود دریافت کردند. یک سال بعد، 75 نفر از بیماران سطوح طبیعی از مواد مغذی را داشتند و 27 نفر نداشتند. دکتر لورری گفت: با توجه به شیوع بالای کمبود ویتامین D در بیماران پیوند ریه و شواهد رو به رشد دال بر اینکه این مکمل به سیستم ایمنی بدن کمک می کند تا ارگان را تحمل کند، سطح مطلوب ویتامین D برای به دست آوردن نتایج مثبت در این بیماران بسیار مهم هستند. نتایج این پژوهش اخیرا در مجله Journal of Heart and Lung Transplantation منتشر شد.

محققان اعلام کردند تزريق سلول‌هاي بنيادي که در کنار پيوند کليه انجام مي‌شود، مي‌توانند نياز به يک عمر گرفتن دارو را که براي مهار کردن سيستم ايمني تجويز مي‌شوند، حذف کند. آزمايش‌هاي اوليه که در اين زمينه در بيمارستان‌هاي آمريکا انجام شده، حاکي از موفقيت‌آميز بودن اين روش درماني است. در واقع به عقيده دانشمندان سلو‌ل‌هاي بنيادي مي‌توانند تاثير شگرفي بر علم پيوند بگذارند. در اين مطالعه 8 بيمار تحت بررسي قرار گرفتند که کليه پيوندي آنها از اهدا‌کننده زنده دريافت شده و همچنين تحت عمل دريافت سلول‌هاي بنيادي قرار گرفتند. بدن فرد گيرنده پيوند تحت راديوتراپي و کموتراپي براي مهار کردن سيستم ايمني‌شان قرار گرفت. سپس پيوند انجام شده و همزمان سلول‌هاي بنيادي نيز 2 روز بعد به بدنشان تزريق شد. به نظر مي‌رسد اين سلو‌ل‌ها بتوانند به توليد يک سيستم ايمني تعديل شده کمک کنند تا عليه عضو پيوند زده عمل نکند. به گزارش سپید، هرچند اين بيماران داروهاي ضد پيوند نيز استفاده کردند، هدف اصلي آن بود که بتوان به آهستگي آنها را در طول‌ زمان قطع کرد. 5 بيمار از 8 بيمار توانستند در عرض يک سال داروهاي خود را کاملا قطع کنند. به اين ترتيب همه بيماران از بهتر شدن کيفيت زندگي خود اظهار خوشحالي مي‌کردند. محققان اظهار مي‌دارند نتايج اوليه اين تحقيق بسيار جالب هستند و مي‌تواند تاثير عظيمي بر رشته پيوند اعضا در آينده داشته باشد.