محققان خبرهاي دلگرم‌کننده‌اي براي زناني دارند که حين بارداري متوجه مي‌شوند به بيماري سرطان مبتلا شده‌اند. مطالعات پيشنهاد مي‌کنند که اين زنان مي‌توانند تقريبا مانند بيماران سرطاني ديگر در دوران بارداري هم تحت درمان مربوطه قرار گيرند، درحالي که کمترين خطر را براي جنين?شان داشته باشد. در مجموع تنها حدود يک‌هزارم زنان باردار با اين وضع دشوار مواجه مي‌شوند، اما پزشکان از آن بيش از اندازه واهمه دارند، زيرا خطر سرطان با سن بالا مي‌رود و بيشتر زنان زمان بچه‌دارشدن خود را دائم عقب مي‌اندازند. پزشکان همواره نگران بوده‌اند که چگونه ميان درمان زن باردار مبتلا به سرطان و حفظ جنين وي تعادل برقرار کنند، اما حالا مشخص شده که درمان سرطان در بعضي شرايط خاص در زنان باردار ايمن است.

مطالعات مختلفي که در اين زمينه انجام شده حاکي از آن است که کموتراپي پس از تريمستر اول امکان‌پذير است، البته بايد جنين به?صورت با اولتراسوند بررسي شوند که آيا رشدشان به خوبي پيش مي‌رود. راديوتراپي نيز بهتر است در تريمستر اول و دوم انجام شود زماني که جنين به اندازه کافي کوچک است تا بتواند با يک پوشش سربي پوشانده شود. از سوي ديگر ختم بارداري شانس بقاي مادر را افزايش نمي‌دهد. البته نوع سرطان هم خود موضوع مهمي است. در يک مطالعه مشخص شد زنان مبتلا به سرطان‌هاي خون ممکن است بخواهند بارداري خود را در اوايل دوره خاتمه دهند، زيرا درمان اين نوع سرطان نمي‌تواند به تاخير افتد. البته شايد پزشکان تمايل داشته باشند بارداري را در زنان مبتلا به سرطان‌هاي سرويکس يا تخمدان حفظ کنند، البته اگر امکان داشته باشد.

نکته ديگر آنکه با توجه به مشکلات فراواني که گريبان‌ نوزادان نارس را خواهد گرفت، مانند مشکلات شناختي، بهتر است نوزادان مادران مبتلا به سرطان تا حد امکان نگاه داشته شوند و به موقع متولد شوند. محققان اميدوارند انتشار نتايج مطالعات انجام شده در اين زمينه به پزشکان کمک کند تا روند درمان بيماران باردار مبتلا به سرطان خود را تغيير داده و تا حد امکان به بقاي مادر و جنين کمک کنند. ختم بارداري هميشه ضروري نيست و مي‌توان اميد داشت که اين مادران نيز با به پايان رساندن دوران بارداري خود، فرزند خود را در آغوش بگيرند.

در اين زمينه پژوهشگران توضيح مي‌دهند که به نظر مي‌رسد جفت مانند يک فيلتر براي داروهاي شيمي‌درماني عمل و آثار آنها را روي جنين محدود مي‌کند، به اين ترتيب يک معجزه رخ مي‌دهد که يک مادر طاس در اثر شيمي‌درماني به کودکي که سري پر از مو دارد، زندگي مي‌بخشد.

وقتي در اين رابطه با مادران صحبت مي‌شود، آنها نيز بسيار خوشحالند که مي‌توانند حين درمان سرطان، کودک خود را داشته باشند تا اميدي باشد براي روزهاي بهتر. با بررسي‌هاي انجام شده، کودکان متولد شده از اين مادران نيز تفاوت چنداني با خواهر يا برادران خود نخواهند داشت و شايد تنها کمي وزن موقع تولدشان کمتر باشد، اما به نظر نمي‌رسد از نظر هوش و سلامت عمومي با ديگران تفاوت عمده‌اي داشته باشند. در هر صورت با توجه به آنکه مي‌دانيم شيمي‌درماني کاملا ايمن نيست، نبايد زنان باردار را از لذت مادرشدن محروم کرد و بهتر است براي هر يک با توجه به سلامت کلي و نوع سرطان آنها تصميم‌گيري کرد.

منبع: نشریه سپید شماره ۲۹۳