پزشکی بالینی

PDF متن کامل گزارش (فارسی)
PDF متن کامل گزارش (انگلیسی)

مردي 25 ساله با سابقه حملات صرعي پارسيل کمپلکس از دوران کودکي مراجعه کرد. تشنجها که داراي الگوي اتوماتيسم و وضعيت ديس‌تونيک بودند از سن 4 سالگي و به دنبال يک بيماري تب‏دار با يک تشنج طول کشيده شروع شده بودند. کنترل ناموفق تشنج با استفاده از درمان چند دارويي ضد صرع که منجر به تشنج‏هاي هفتگي شد، توانايي رانندگي را از او گرفت. تصويربرداري عصبي، گليوز و آتروفي هيپوکامپ سمت راست را نشان داد، که مشخصه اسکلروز مياني لوب تمپورال در نظر گرفته مي‏شود (شکل 1). نزديک به 6/0 درصد از مردم کانادا مبتلا به يک اختلال تشنجي هستند و بيش از 21 درصد از بيماران مبتلا به صرع، تشنج‏هاي پارسيل‌کمپلکس را تجربه مي‌کنند، که نيمي از آنها به درمان‌هاي ضد تشنج مقاومند. تشنج‌هاي پارسيل کمپلکس مقاوم به درمان‌ در صرع لوب تمپورال شايع هستند و اغلب با اسکلروز ساختارهاي مياني لوب‌ تمپورال، به خصوص هيپوکامپ ارتباط دارند. اين ناهنجاري، يکي از شايع‏ترين کانون‌هاي تشنج‌زا در صرعهاي مرتبط با يک محل خاص است. اتيولوژي اسکلروز مياني لوب تمپورال نامعين است. مطالعات حاکي از افزايش بروز اين اختلال در ميان اعضاي يک خانواده و وجود همراهي با حوادث ايجادگر در 5-4 سال ابتداي زندگي هستند. براي مثال احتمال ايجاد اسکلروز مياني لوب تمپورال به دنبال نوع کمپلکس تشنج‏هاي ناشي از تب در دوران کودکي معادل 3 است. حادثه برانگيزاننده، به طور معمول پيش از يک دوره نهفتگي قبل از مراجعه روي داده است. تشنج‌ها ممکن است تا انتهاي بلوغ بيمار، بهبود پيدا کنند.