یادمان باشد افزایش خفیف سطح آنزیم های کبدی آلانین ترانس آمیناز (ALT) و آسپارتات ترانس آمیناز (AST) به طور شایعی در بیماران بدون علامت دیده می شود. شایعترین علت، بیماری کبد چرب غیر الکلی است که می تواند تا 30 درصد افراد را مبتلا کند. سایر علل شایع عبارتند از بیماری کبد الکلی، آسیب دارویی کبد، هپاتیت ویروسی (هپاتیت B و C) و هموکروماتوز. علل نادرتر عبارتند از کمبود آلفا یک- آنتی تریپسین، هپاتیت خودایمن و بیماری ویلسون. بیماری های خارج کبدی (مثل اختلالات تیرویید، بیماری سلیاک، همولیز یا اختلالات عضلانی) نیز می توانند سطح ترانس آمینازهای کبد را افزایش دهند. آزمونهای ابتدایی باید شامل وضعیت لیپیدها و گلوکز در حالت ناشتا، آهن سرم، فریتین، ظرفیت تام اتصال آهن (TIBC)، آنتی ژن سطحی هپاتیت B و آنتی بادی ویروس هپاتیت C باشند. اگر نتایج این آزمونها طبیعی باشد، اصلاح سبک زندگی همراه با تحت نظر گرفتن یا آزمونهای بیشتر برای علل نادر مناسب است. آزمونهای بیشتر می توانند شامل سونوگرافی، اندازه گیری آلفا یک- آنتی تریپسین و سرولوپلاسمین، الکتروفورز پروتئین های سرم و سنجش آنتی بادی ضد هسته (ANA)، آنتی بادی ضد عضلات صاف (Anti sm) و آنتی بادی میکروزومی کبد/ کلیه (Anti LKM) نوع یک باشند. اگر سطح ترانس آمینازها 6 ماه یا بیشتر بالا باقی بماند، ارجاع برای ارزیابی بیشتر و احتمالا بیوپسی کبد توصیه می شود.