دوپينگ در ورزشکاران
استفاده از مواد خارجی برای افزايش کارآيی، ظاهراً قدمتی معادل عمر ورزش‌های رقابتی دارد. هنوز در مورد تعريف جامع و کامل دوپينگ در بين مخاطبين و دست‌اندرکاران اتفاق‌نظر وجود ندارد و دوپينگ به‌صور مختلف تعريف شده است. داروهايی که به‌طور شايع در کشور مصرف می‌شوند، شامل استروئيدهای آنابوليک، هورمون رشد و داروهای ادرارآور هستند که با عوارض بی‌شمار و گاه مهلکی در ورزشکاران همراه هستند. به‌دست آوردن يافته‌های قابل‌اعتماد در مورد شيوع دوپينگ در ورزش‌های حرفه‌ای کار دشواری است؛ چرا که ورزشکاران متخلف به‌طور طبيعی اقدامات غيرقانونی خود را انکار خواهند کرد. با اين وجود، شواهد نشان می‌دهند که مصرف داروهای افزاينده کارآيی در ورزش حرفه‌ای، امروزه به‌صورت گسترده‌ای انجام می‌پذيرد. در ايران نيز متأسفانه دوپينگ به‌طور روزافزونی افزايش يافته و مشکلات زيادی برای ورزش کشور به بار آورده است. مطالعاتی پيرامون فراوانی سوءمصرف دارو در ورزشکاران انجام شده که شيوع نقطه‌ای مصرف داروهای استروئيد آنابوليک را در حد 59-7/10 درصد و شيوع آن در طول عمر را در حد 100-26% برآورد کرده‌اند. دوپينگ در ايران با معضلات خاصی همراه است که از آن‌جمله می‌توان به عدم مشاوره ورزشکاران با افراد مطلع و اخذ اطلاعات غلط از افراد ناآگاه، گستره وسيع مصرف دارو در ورزشکاران غيرحرفه‌ای، استفاده از داروهای نامتناسب با نوع ورزش و داروهای پرعارضه و استاندارد نبودن مکمل‌های ورزشی در کشور اشاره کرد. سه روش مهم مقابله با دوپينگ که توسط سازمان‌های متولی اجرا می‌شوند عبارت از انجام آزمون دوپينگ در مسابقات، انجام آزمايش‌های خارج از مسابقه و آموزش، گروه‌های هدف هستند. به‌نظر می‌رسد آموزش، يکی از مؤثرترين و کم‌هزينه‌ترين روش‌های مقابله با دوپينگ باشد.
منبع: نشریه حکیم شماره ۳۶