مقاله201- رويکرد های درمانی در هپاتيت مزمن B
هپاتيت مزمن B از شايع ترين بيماری های مزمن کبدی می باشد که عدم تشخيص و درمان به موقع آن منجر به ايجاد عوارض غير قابل برگشت و تحميل هزينه های گزاف درمانی می شود. هدف اين مقاله آشنايی بيشتر خوانندگان با زمان شروع و روش درمان، انواع داروهای موجود و نيز برخورد مناسب در مواجهه با موارد عدم تحمل دارو، مقاومت دارويی و شکست درمان اوليه در درمان هپاتيت مزمن B می باشد.
مواد و روش ها: آنچه در پيش رو داريد خلاصه ای از همه گير شناسی، سير بالينی و درمان هپاتيت مزمن B مي باشد که برگرفته از آخرين نقطه نظرات محققين مطرح در اين زمينه است. سير مزمن هپاتيت مزمن B بر اساس ميزان سرمی HBV DNA، آلانين آمينو ترانسفراز، HBe Ag و نيز بافت شناسی کبد که نشانه فعاليت سيستم ايمنی مبتلايان در مقابل ويروس و ميزان آسيب کبدی هستند به چهار مرحله «تحمل ايمني»، «پاک سازی ايمني»، «ناقلين غير فعال» و «عود» تقسيم می شود.
نتايج: شروع درمان بر اساس شواهد مبتنی بر وجود آسيب کبدی است. مبتلايان در مرحله ی «تحمل ايمني» و «ناقلين غير فعال» نياز به درمان نداشته و فقط بايد پيگيری شوند. اين در حالی است که بيماران در مرحله «پاک سازی ايمني» و «عود» نياز به درمان دارند. انتخاب PEG اينترفرون يا داروهای خوراکی ضد ويروس بر اساس وجود سيروز، ميزان مقاومت دارويی و روش استفاده صورت می گيرد. عدم تحمل و عوارض دارويی، مقاومت دارويی و شکست درمان اوليه با عود همراه هستند که بايد شناسايی شده و درمان ضد ويروس قطع شده و يا تغيير يابد.
منبع: نشریه فیض شماره ۵۲