در قرون نوزدهم، جين – مارتين شاركوت، نورولوژيست، يك صندلي لرزشي ابداع كرد تا به رفع علايم بيماري پاركينسون كمك كند. او بهبود بيمارانش را با اين روش درماني گزارش كرد اما مدت كوتاهي پس از آن فوت كرد و ارزيابي بيشتر درمان هرگز امكان‌پذير نشد. اكنون اين گروه از محققان نورولوژي كار شاركوت را دوباره بازسازي كردند تا ببينند كار شاركوت فايده‌اي دارد يا خير. نتايج اين بررسي نشان مي‌دهد اگر ارتعاش درماني به طور معني‌داري بعضي علايم بيماري پاركينسون را بهبود مي‌بخشد، اثر آن مربوط به اثر پلاسبويي آن است يا ديگر عوامل غيراختصاصي و نه ارتعاش. در واقع در اين پروژه از پروتكل شاركوت با وسايل مدرن تقليد شده تا يك مشاهده تاريخي تاييد يا رد شود. محققان در اين كار تحقيقاتي دريافتند هم گروه درمان‌شده و هم گروه كنترل به طور مشابه بهبود پيدا کرده و اين موضوع پيشنهاد مي‌كند عوامل ديگري هم روي عملكرد موتور بيماري پاركينسون اثر دارد. بيماران شاركوت به وي گفته بودند به نظر مي‌رسد هنگام سفر با قطار يا حمل‌ونقل طولاني علايم دردناك يا ناراحت پاركينسون برطرف مي‌شود و اين حس مدتي پس از مسافرت نيز باقي مي‌ماند. پس او صندلي‌اي را طراحي كرد تا از تكان‌هاي قطار تقليد كند و به اين ترتيب نتيجه گرفته بود که ارتعاش درماني علايم بيماري را بهبود مي‌بخشد.

منبع: سپید۳۰۰