پزشکی بالینی

در حال حاضر اطلاعات بسيار اندكي در مورد درمان بيماران جوان مبتلا به ديابت نوع 2 وجود دارد. حتي با توجه به اينكه ميزان بروز آن در اين گروه سني رو به افزايش است. در اين مطالعه محققان كارايي 3 رژيم درماني را با هم مقايسه كردند و روي كنترل پايدار قندخون در بيماران نوجوان مبتلا به ديابت نوع 2 تمركز داشتند. درمان 699 بيمار 10 تا 17 ساله، با هزار ميلي‌گرم متفورمين 2 بار در روز شروع شد تا به سطح هموگلوبين A1C كمتر از 8 درصد برسند. سپس به صورت تصادفي به 3 گروه تقسيم شدند؛ 1. گروه درمان تكي با متفورمين، 2. گروه درمان تركيبي متفورمين با روزيگلتازون (4 ميلي‌گرم، 2 بار در روز)، 3. گروه متفورمين همراه با برنامه‌هاي مداخله‌اي جهت تغيير شيوه زندگي. بيماران در اين گروه از رژيم غذايي و ورزش براي رسيدن به وزن ايده‌آل استفاده كردند. پيامد اوليه اين برنامه مطالعاتي، رسيدن به كنترل پايدار قند پس از 6 ماه درمان گذاشته شد. در نهايت مشخص شد بيماران گروه دوم به‌طور قابل توجهي نسبت به گروه اول در رسيدن به كنترل بهتر قندخون موفق بودند، حتي اگر استفاده از روزيگلتازون در بعضي نقاط جهان كاهش يافته كه علت اصلي آن هم عمدتا به دليل حوادث نامطلوب قلبي – عروقي در رابطه با استفاده از آن در تركيب با TZD در بيماران بزرگسال است. محققان دريافتند مونوتراپي با متفورمين به تنهايي درمان ناكامل و غيررضايت‌بخشي را براي بسياري از بيماران كودك به ارمغان مي‌آورد. همچنين مداخلات سبك زندگي نيز به اندازه کافي براي ايجاد تغييرات قابل توجه موثر و كارا نيستند.

در طول حدود 5/3 سال پيگيري، شكست درماني پس از 6 ماه درمان در گروه‌هاي فوق به ترتيب زير رخ داد: 39 درصد در گروه درمان تركيبي، 52 درصد در گروه مونوتراپي با متفورمين و 47 درصد در گروه متفورمين همراه با تغيير روش زندگي.