پزشکی بالینی

آنها دريافتند که مدت و ميزان استرس رواني در بيماران هيسپانيک و سياه‌پوستان نسبت به سفيدپوستان بيشتر بود. همچنين در اين مطالعه مشخص شد افرادي که سطح بالاتري از استرس را تجربه مي‌كردند، به داشتن تومورهاي تهاجمي‌تر تمايل بيشتري داشتند. آنچه ما نمي‌دانيم آن است كه اگر همين سوالات را در فاصله يك يا 5 سال قبل از ابتلا به بيماري از بيماران مي‌پرسيديم، چه پاسخي مي‌دادند و آيا آن زمان هم رابطه ميان استرس و ابتلا به تومورهاي تهاجمي‌تر سرطان پستان ديده مي‌شد يا خير.

هنوز مشخص نيست كه چند عامل در اين ارتباط مهم است و باعث تحريک آن مي‌شود. شايد هم واقعا سطح استرس آنهاست كه بر تهاجمي شدن تومور تاثير مي‌گذارد. از سوي ديگر اين مساله هم شايان توجه است كه شايد وقتي به آنها گفته شود تومور مهاجم دارند، بيشتر نگران تشخيص و درمان‌هاي پراسترس مي‌شوند و همين امر بر ميزان استرس آنها تاثير مي‌گذارد، بنابراين به نظر مي‌رسد هر دوي اين عوامل دوسويه نقشي در اين ارتباط پيدا كنند. ما واقعا جواب دقيق اين سوال را نمي‌دانيم و شايد به مطالعه‌هاي بيشتري نياز باشد تا ما را در اين راه همياري كند و پاسخي براي سوال‌هاي بي‌شمار فراهم آورد.

در هر صورت آنچه مهم است آنكه اين دسته از بيماران از همان ابتدا تحت درمان‌ها و مشاوره‌هاي روان‌پزشكي قرار گيرند تا از سطح استرس آنها كاسته شود و بتوانند هم دوره درمان خود را با راحتي بيشتري سپري و هم از تهاجمي‌تر شدن تومور خود پيشگيري كنند.

منبع: نشریه سپید شماره ۲۷۱