اخيرا سازمان غذا و داروي آمريکا اطلاعات مربوط به ثبت داروي جديد ويزمودژيب(Vismodegib) را براي درمان بزرگسالان مبتلا به کارسينوم سلول بازال پيشرفته که جراحي برايشان نامناسب تشخيص داده شده پذيرفته است. ويزمودژيب يک داروي تحقيقاتي خوراکي است که براي مهار انتخابي انتقال پيام‌ها در مسيري که در بيش از 90 درصد از موارد کارسينوم‌هاي سلول بازال درگير است، طراحي شده است. کارسينوم سلول بازال شايع‌ترين نوع بدخيمي پوست است که مبتلايان معمولا با روش جراحي تحت‌درمان قرار مي‌گيرند اما زماني که اين نوع بدخيمي پيشرفت کند، مشکلات ناتوان‌کننده و درنهايت مرگ‌آفرين را باعث خواهد شد. هم اکنون گزينه‌هاي درماني موثري براي غلبه بر کارسينوم سلول بازال وجود ندارند. هال بارون،کارشناس دارويي و سرپرست بخش جهاني توسعه محصول شرکت توليد‌کننده ويزمودژيب اميدوار است که هر چه سريع‌تر اولين داروي مورد تاييد FDA براي درمان کارسينوم سلول بازال در اختيار بيماران قرار گيرد. اطلاعات مربوط به ويزمودژيب از دو مطالعه باليني به‌دست آمده است. اين دو مطالعه نشان دادند که ويزمودژيب به ميزان قابل توجهي تومورها را کوچک مي‌كند و ضايعات قابل‌مشاهده را بهبود مي‌بخشد. در 43 درصد از بيماران با کارسينوم سلول بازال پيشرفته ولي محدود به موضع و در 30درصد از بيماران با کارسينوم سلول بازال متاستاتيک، چنين وضعيتي مشاهده شد.

شايع‌ترين عوارض جانبي مرتبط با مصرف اين دارو عبارت بودند از اسپاسم‌هاي عضلاني،ريزش مو،تغيير در حس چشايي، کاهش وزن، ضعف، تهوع، کاهش اشتها و اسهال. عوارض شديدتر در 26 بيمار(25درصد)مشاهده شد.

طبق آمار انجمن سرطان آمريکا، کارسينوم سلول بازال 80 درصد از تمام موارد تشخيص داده شده بدخيمي‌هاي پوست را شامل مي‌شود. در صورتي که در زمان تشخيص ضايعه محدود به بخش کوچکي از پوست باشد. بدخيمي قابل?درمان است اما در گروه کوچکي از بيماران اگر بدخيمي درمان نشده رها شود يا پس از جراحي مجدد عود کند ؛ در محل پيشرفت مي‌كند و حتي ممکن است بافت‌هاي اطراف (مانند گوش، چشم و بيني)، استخوان يا ساير بافت‌ها را گرفتار کند. در بخش بسيار کوچک‌تر بيماران (حدود يک درصد و حتي کمتر از يک درصد) کارسينوم سلول بازال به ساير اندام‌ها و قسمت‌هاي بدن متاستاز مي‌دهد و گسترش مي‌يابد.

در مطالعه باليني انجام شده روي ويزمودژيب 104 بيمار شرکت داشتند. جراحي براي درمان ضايعات اين بيماران مناسب تشخيص داده نشده بود و راديوتراپي هم در مورد آنان ممنوع يا ناموفق بود. بيماران شرکت‌کننده در مطالعه مذکور روزانه يک عدد ويزمودژيب 150 ميلي‌گر‌مي دريافت کردند.

منبع: نشریه سپید شماره ۲۷۹