پزشکی بالینی

پزشکان خانواده در تشخيص آلرژي‌هاي غذايي وابسته به IgE نقش تعيين کننده‌اي دارند اما در تغيير روند ارزيابي علايمي که در بيمار به غلط به ‌آلرژي نسبت داده مي‌شوند نيز موثر هستند. اگر چه هر غذايي آلرژي‌زاي بالقوه محسوب مي شود، بيش از 90 واکنش‌هاي سيستميک حاد به غذا در کودکان ناشي از تخم‌مرغ، شير، سويا، حبوبات يا خشکبار و در بزرگسالان ناشي از ميگو و خرچنگ، خشکبار يا ماهي است. نشانگان آلرژي خوراکي شايع‌تر است تا واکنش‌هاي آنافيلاکتيک به غذا اما اين علايم گذرا و محدود به دهان و گلو هستند. آزمون‌هاي سوزني پوست(skin-prick) و راديوآلرگوسوربنت(radioallergosorbent) از نظر غذاهاي خاص حساسيت 85 و ويژگي60-30 دارند. آزمون داخل جلدي موارد مثبت کاذب و خطر عوارض جانبي بيشتري دارد، بنابراين نبايد براي ارزيابي اوليه از آنها استفاده کرد. آزمون چالش غذايي دوسوکور و با شاهد دارونما همچنان اختصاصي‌ترين آزمون براي تاييد تشخيص است. درمان پس از تشخيص کامل، با اجتناب‌ از غذاهاي ايجادکننده آلرژي ميسر مي‌شود. بيماران دچار واکنش‌هاي آنافيلاکتيک به تزريق اورژانس اپي‌نفرين نياز دارند.در اين بيماران بايد توصيه کرد و آموزش داد که خودِ فرد به دنبال تماس با آلرژي‌زا و آغاز علايم، تزريق را براي خود انجام دهد. از آنتي‌هيستامين‌ها مي‌توان در واکنش‌هاي جزيي‌تر استفاده کرد...

آلرژي غذايي 5-4 از کودکان و 3-2 از بزرگسالان را مبتلا مي‌سازد، هر چند که نسبت دادن کاذب علايم به آلرژي غذايي همچنان به عنوانِ يک مشکل باقي ‌مانده است. مطالعات جمعيتي روي کودکان و نوجوانان نشان داده است که تنها در 10 از کساني که تصور مي‌کنند دچار آلرژي غذايي هستند، اين امر به اثبات رسيده است. اختلالات مرتبط با آلرژي غذايي مانند ازوفاژيت ائوزينوفيليک بيش از پيش تشخيص داده مي‌شوند و برخي ديگر از اختلالات شناخته شده از قبل مانند بيماري ريفلاکس معده به مري در نوزادان بيش از گذشته به آلرژي‌هاي غذايي نسبت داده مي‌شوند. آلرژي غذايي علت عمده آنافيلاکسي غيردارويي است.

عليرغم اسيدي بودن شديد معده و فعاليت آنزيمي، 2 از غذاهاي خورده شده، به گونه‌اي از روده جذب مي‌شوند که از نظر ايمونولوژيک به حدي دست نخورده هستند که مي‌توانند آلرژي غذايي ايجاد کنند. با وجود اين، اغلب بيماران تحمل خوراکي دارند (عدم واکنش فعال به آنتي‌ژن‌هاي خوراکي) و هيچ‌گاه واکنش نشان نمي‌دهند. تحمل خوراکي ممکن است به دليل روش عرضه آنتي‌ژن به سلو‌ل‌هاي لنفاتيک مخاطي به وسيله سلول‌هاي اپي‌تليال روده ايجاد شود. دوزهاي پايين آنتي‌ژن‌هاي غذايي روده به طور ارجح توليد سلول‌هاي تنظيم‌کننده را در بافت لنفوييد روده افزايش مي‌دهد.

اين سلول‌هاي T تنظيم‌کننده، سيتوکين‌هاي سرکوبگري ترشح مي‌کنند که واکنش‌هاي التهابي را کاهش مي‌دهند. نوزادان و کودکان خردسال سد مخاطي روده‌اي و پاسخ ايمني نارس‌تري دارند،‌ بنابراين درصد بيشتري از غذاي خورده شده به‌طور دست نخورده جذب مي‌شود. اين امر به نظر مي‌رسد که عامل شيوع بيشتر آلرژي‌هاي غذايي در اين گروه باشد.

اگر چه هر غذايي يک آلرژن بالقوه است، غذاهاي فهرست شده در جدول1 بيش از 90 از همه آلرژي‌هاي غذايي سيستميک را ايجاد مي‌کنند. ميوه‌ها و سبزي‌ها هم مي‌توانند آلرژي ايجاد کنند اما واکنش به آنها خفيف‌تر است. دانه‌ها (مانند کنجد و آفتابگردان) مشخص شده است که واکنش‌هاي شديد ايجاد مي‌کنند. اگر چه شيوع آلرژي به ساير غذاها بسيار کمتر است اما غيرممکن نيست و تظاهرات آنها تقريبا در هر دستگاهي از بدن ديده مي‌شود. آلرژي به افزودني‌هاي غذايي نيز ممکن اما نادر است. آلرژي به افزودني‌هاي غذايي بايد هنگامي مورد ظن واقع شود که بيمار علايم آلرژيک را پس از مصرف انواع غذاها بدون پروتئين مشترک گزارش مي‌کند و هنگامي که پس از مصرف نوع خانگي‌ همان غذاها واکنشي ايجاد نمي‌شود. دستکاري ژنتيکي غذاها نيز مي‌تواند به طور بالقوه پروتئين‌هايي را ايجاد کند که با IgE يک بيمار مبتلا به آلرژي غذايي واکنش متقاطع دارند.

اغلب بيماران به 3-1 نوع غذا آلرژي دارند. اين شامل واکنش‌هاي متقاطع به پروتئين‌هاي مشابهي است که مي‌توانند در برخي گروه‌هاي غذايي مشترک باشند. براي مثال، تقريبا تمامي بيماراني که به شير گاو آلرژي دارند، به شير گوسفند يا بز هم ‌آلرژي نشان مي‌دهند. اغلب بيماراني که به ميگو آلرژي دارند، به ساير بندپايان دريايي هم واکنش نشان مي‌دهند. برخي بيماران دچار آلرژي به لاتکس به موز، کيوي يا آووکادو هم واکنش نشان خواهند داد.

ويژگي‌هاي بيماران دچار ‌آلرژي غذايي

اغلب بيماران مبتلا به آلرژي‌هاي غذايي، اختلال آتوپيک دارند، هر چند که تنها 10 از بيماران مبتلا به اختلال آتوپيک دچار آلرژي غذايي مي‌شوند. سابقه خانوادگي آلرژي غذايي يا ساير اختلالات آتوپيک، خطر ايجاد آلرژي غذايي را افزايش مي‌دهد. استعداد ژنتيکي شامل هاپلوتيپ‌هاي خاص، براي برخي آلرژي‌هاي غذاييِ شايع مشخص شده‌اند. نشانگان آلرژي خوراکي به بيماراني محدود مي‌شود که رينيت آلرژيک يا آسم دارند. جدول 2 عوامل مربوط به تاريخچه پزشکي را فهرست مي‌کند که خطر آلرژي غذايي را افزايش مي‌دهند.

اغلب کودکان با بزرگ‌تر شدن آلرژي‌هاي غذايي شايع را پشت سر مي‌گذارند؛ آنهايي که چنين نيستند آلرژي‌هاي ماندگار به همان غذاها يا غذاهاي ديگر دارند. تقريبا 70 کودکان مبتلا به آلرژي به تخم‌مرغ و 85 از کودکان مبتلا به آلرژي به شير تا 5 سالگي از آلرژي رها مي‌شوند.

با وجود اين، تقريبا 60-40 از اين کودکان دچار آسم خواهند شد و 55-30 نيز دچار رينيت آلرژيک مي‌شوند. خطر آلرژي ماندگار به بادام زميني بسيار بيشتر است و تنها 20 از کودکان تحمل پيدا مي‌‌کنند.

نوجوانان مبتلا به آلرژي ماندگار و بزرگسالاني که به تازگي آلرژي جديدي در آنها شروع شده بيشتر در معرض خطر آلرژي‌هاي غذاييِ کشنده هستند. افزايش خطر در نوجوانان ممکن است با تمايل آنها به خوردن غذاهايي توجيه شود که مي‌توانند حاوي آلرژن باشند در حالي که با خود اپي‌نفرين به همراه ندارند (بسته به موقعيت اجتماعي آنها). بزرگسالان مبتلا به آلرژي‌هاي غذايي به طور معمول آلرژيک مي‌مانند.

شک به آلرژي غذايي با گزارش علايمي آغاز مي‌شود که به نظر مي‌رسد از نظر زماني با خوردن غذا ارتباط داشته باشند. افراد دچار آلرژي غذايي مرتبط با IgE طي چند دقيقه تا چند ساعت پس از مواجهه دچار علايم مي‌شوند و واکنش‌ها به ندرت پس از اين رخ مي‌دهند. حتي واکنش‌هاي گزارش شده در اين زمان براي آلرژي‌هاي غذايي اختصاصي نيستند. علايم حاصل از طيف بالينيِ گزارش شده در زير به احتمال زياد
مي‌توانند به طور واقعي آلرژي را نشان دهند به ويژه در صورتي که به طور مکرر به وسيله بيمار تجربه شوند و در پاسخ به غذايي ايجاد گردند که به طور معمول آلرژي ايجاد مي‌کند.

علايم مرتبط با غذا که به واسطه IgE نيستند ممکن است متعاقبا تحت عنوان بيماري‌هايي تقسيم بندي شوند که به واسطه ايمني هستند اما نه کاملا مبتني بر IgE (براي مثال واکنش‌هاي اساسا سلولي در بيماري سلياک) يا بسياري از واکنش‌هاي مضر غيرايمني به غذاها.

واکنش‌هاي غيرايمني شامل علل عفوني، واکنش‌هاي غذايي آنزيمي (عدم تحمل لاکتوز) و واکنش‌هاي غذايي فارماکولوژيک (آمين‌هاي وازواکتيو در مسموميت با اره‌ماهي) هستند. همچنين علايم ممکن است با خوردن افزايش پيدا کند (بدون توجه به غذاي خورده شده) که اين امر در بيماري‌هاي التهابي روده، نشانگان کارسينوييد و رينيت چشايي رخ مي‌دهد. ويژگي‌هاي متمايزکننده برخي از اين بيماري‌ها در جدول 3 فهرست شده‌اند.

توجه: آلرژي‌هاي غذايي به ترتيب از بالاترين شيوع به پايين‌ترين شيوع فهرست شده‌اند.

توجه: هر چند که اين ويژگي‌ها احتمال ‌آلرژي غذايي را افزايش مي‌دهند، اما فقدان آنها احتمال آلرژي غذايي را از ميان نمي‌برد.

پزشکان خانواده اغلب اولين بار مورد تماس قرار مي‌گيرند تا واکنش‌هاي آنافيلاکتيک ناشي از غذا را ارزيابي و درمان کنند. ارجاع به متخصص آلرژي بايد هنگامي مدنظر قرار گيرد که بيمار سابقه واکنش آنافيلاکتيک به غذا را داشته باشد، نياز به آزمون سوزني پوست يا آزمون مواجهه غذايي وجود داشته باشد يا هنگامي که علايم با مداخلات مراقبت‌هاي اوليه بهبود پيدا نکرده باشد.

† ممکن است خورده يا استنشاق شود.

علايم آنافيلاکسي در دستگاه‌هاي متعدد بدن رخ مي‌دهند که شامل تورم حلق، ويزينگ، ترشح از بيني، کهير، افت فشارخون و کرامپ شکمي است (جدول 4). عوامل خطرزاي مرگ ناشي از آنافيلاکسي شامل بيماران نوجوان يا جوان، آسم زمينه‌اي، آلرژي به بندپايان دريايي، خشکبار، بادام زميني يا ماهي و تاخير در تجويز اپي‌نفرين يا عدم تجويز آن است.

آنافيلاکسي غذايي القا شده در اثر ورزش، اختلالي نادر است که در آن بيماران تنها هنگامي دچار آنافيلاکسي مي‌شوند که غذاهايي را بخورند که به آنها آلرژي دارند و سپس ورزش کنند. اين بيماران در صورتي که اين دو جزء با يکديگر ترکيب نشوند، کاملا بدون علامت هستند. بيماران بايد از غذاهاي محرک به مدت 6 ساعت پيش از ورزش پرهيز کنند. گندم شايع‌ترين غذاي مرتبط با آنافيلاکسي غذايي القا شده در اثر ورزش است.

آلرژي غذايي 30 از موارد کهير حاد را تشکيل مي‌دهد. بيماران چند دقيقه تا چند ساعت پس از خوردن غذاهاي محرک علامت‌دار مي‌شوند. از آن جا که کهير حاد مي‌تواند يکي از تظاهرات آنافيلاکسي باشد، احتياط در تشخيص، و توجه به وجود علايم در ساير دستگاه‌هاي بدن که تشخيص اين وضعيت اورژانس‌تر را برمي‌انگيزد ضروري است. کهير مزمن کمتر به وسيله آلرژي غذايي ايجاد مي‌شود ‌(3-4 موارد).

نشانگان آلرژي خوراکي شايع‌ترين آلرژي غذايي است که در حداکثر 10 از بيماراني از نظر باليني رينيت آلرژيک يا ‌آسم ناشي از يونجه، جو يا گرده درختان در آنها تشخيص داده شده به چشم مي‌خورد. با وجود اين تصور مي‌شود که شيوع آ‌ن در بيماران مبتلا به آلرژي ناشي از گرده درختان غان بسيار بيشتر باشد.

تظاهرات نشانگان آلرژي خوراکي از نظر مدت زمان کوتاه، محمدود به دهان و گلو و گاهي اوقات آن قدر خفيف هستند که بيمار به دنبال ارزيابي آن نمي‌رود. پروتئين‌هاي شبيه به آئروآنتي‌ژن‌ها که بيمار به آنها حساس است در سيب، هويج و آلبالو (گرده‌هاي درختي)، کيوي و گوجه‌فرنگي (گرده‌هاي علفي) و هندوانه (گرده‌هاي بوته‌اي) وجود دارد. هنگامي که اين مواد غذايي با اروفارنکس تماس پيدا مي‌کنند، يک واکنش موضعي رخ مي‌دهد. جدول 5 واکنش‌هاي متقاطع معمول غذايي و آئروآنتي‌ژن‌ها را فهرست مي‌کند. بيماران ممکن است به تورم لب‌ها و زبان و خارش توجه کنند که مي‌تواند حلق و کام را هم درگير کند. پيشرفت به سمت تظاهرات سيستميک نادر است. دناتوره شدن پروتئين‌ها به دنبال پخت يا برداشتن غذا از اوروفارنکس يا بلع يا برگرداندن آن مي‌توانند واکنش را متوقف ‌سازند.

اختلالات گوارشي آئوزينوفيلي آلرژيک به ويژه در کودکان شايع هستند و به نظر مي‌رسد که در اثر واکنش ايجاد شده با واسطه IgE و واکنش سلولي به غذاهايي خاص رخ مي‌دهند. بيماران مبتلا به اين اختلالات، ائوزينوفيل‌هاي زيادي در لايه‌هاي مخاطي و سروزي آن بخش از مجراي گوارشي دارند که موجب علايم مي‌شود. تنها حدود 50 از کودکان مبتلا به اختلالات گوارشي ائوزينوفيلي از نظر آلرژي‌هاي غذايي اختصاصي در آ‌زمون IgE مثبت هستند اما تقريبا تمام اين کودکان هنگامي که رژيم غذايي از شير يا سويا به شير خشک شديدا هيدروليزه ‌(که به نحوي فرآوري شده‌اند که پپتيدهاي کمتر از 300 دالتون دارند) يا به يک رژيم المنتال (بدون پروتئين و تنها با اسيدهاي آ‌مينه) تغيير داده مي‌شود، بهبود پيدا مي‌کنند (جدول6).

تمامي آزمون‌هاي IgE براي آلرژي‌هاي غذايي بايد در زمينه پاسخ‌هاي باليني بيمار تفسير شوند. بسياري از بيماران آزمون IgE مثبت به غذا دارند علي‌رغم اين که هيچ‌گاه واکنش باليني نداشته‌اند. در صورتي که فرد پيش از اين آلرژي غذايي داشته اما پس از ‌آن تحمل پيدا کرده است، همچنان IgE مثبت باقي مي‌ماند. رايج‌ترين روش مورد استفاده براي ارزيابي IgE اختصاصي غذا، آزمون سوزني پوست است. در آ‌زمون سوزني پوست، بخشي از عصاره تجاري غذاي مورد شک، با يک سوزن يا پروب به داخل اپيدرم تزريق مي‌شود و ناحيه از نظر واکنش کهير و ادم پس از 20-15 دقيقه مورد مشاهده قرار مي‌گيرد. برخي از متخصصان آلرژي عقيده دارند که عصاره ميوه‌ها و سبزي‌هاي تازه حساسيت و ويژگي‌ بالاتري دارند و از ‌آنها در آزمون‌هاي سوزني پوست استفاده مي‌کنند. هر چند که واکنش‌هاي منتشر به ندرت رخ مي‌دهند (ميزان کلي حدود 05/0)، گزارشي از مرگ پس از آزمون پوست وجود نداشته است.

گزارش‌هاي جديد، حساسيت و ويژگي‌هاي آزمون راديوآلرگوسوربنت (RAST) را در مقايسه با آزمون سوزني پوست مشابه نشان داده‌اند، هر چند که بسياري از متخصصان آلرژي عقيده دارند که حساسيت RAST کمتر است، به ويژه در کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان. RAST دربرگيرنده تشخيص آنتي‌بادي‌هاي شکل گرفته در سرم بيمار است و بدين ترتيب پتانسيل ايجاد واکنش آلرژيک را به همراه ندارد. در اين مقاله، RAST به هر ‌آزمون ‌آنتي‌بادي IgE اختصاصي غذا و خارج از بدن اطلاق مي‌شود. آزمايش IgE با آزمون سوزني پوست يا RAST مناسب است، در صورتي که ظن باليني به آلرژي غذايي بالا باشد. شکل 1 نحوه ارزيابي آلرژي غذايي مورد ظن را مشخص مي‌کند.

آزمون داخل جلدي ويژگي‌ کمتري براي آلرژي غذايي دارد و خطر عوارض جانبي آن نسبت به آزمون سوزني پوست و RAST بيشتر است؛ بنابراين، براي ارزيابي اوليه مناسب نيست. برخي متخصصان آلرژي همچنان درباره استفاده از آن در ارزيابي‌هاي بعدي در صورتي که ظن باليني بالا باشد و آزمون‌هاي سوزني پوست يا RAST منفي گزارش شوند، بحث مي‌کنند. آزمون patch اميدواري‌هايي را به بار آورده است، به ويژه در کودکان مبتلا به درماتيت آتوپيک و در ارزيابي واکنش‌هاي تاخيري اما به ارزياب‌هاي بسيار باتجربه نياز دارد تا به درستي واکنش‌ها را بسنجند. جدول 7 روش‌هايي را براي آزمايش IgE معرفي مي‌کند و جدول 8 انواع آ‌زمون‌هاي مواجهه غذايي و کاربرد آنها را فهرست مي‌نمايد.

بيماراني که واکنش‌هاي آنافيلاکتيک به غذايي را شرح مي‌دهند که به طور معمول به عنوان عامل آنافيلاکسي شناخته مي‌شود، در صورتي که آزمايش IgE تاييد کننده باشد، نياز به آزمون مواجهه غذايي ندارند. آزمون‌هاي مواجهه غذايي هنگامي مناسب هستند که براي يک غذا آزمايش IgE منفي گزارش شود در حالي که از نظر باليني مظنون به ايجاد آلرژي غذايي است.

بيماران مبتلا به آلرژي غذايي و والدين کودکاني که آلرژي غذايي دارند بايد عادت کنند که اطلاعات موجود روي برچسب يا بسته بنديِ هر غذاي جديدي را بخوانند تا فقدان هرگونه آلرژن شناخته شده‌ را تاييد کنند. هنگامي که ديگران غذا را پخته‌اند براي مثال در يک رستوران يا خانه فردي ديگر، اجزاي غذا و روش پخت ‌آن بايد مشخص باشد. دسرها، سس‌ها و غذاهاي سرخ‌شده به طور معمول خطر بيشتري دارند. پخت و پز با کره يا مارگارين حاوي شير مي‌تواند در فردي که آلرژي به شير دارد موجب واکنش شود.

در صورت شک به آنافيلاکسي، اپي‌نفرين بايد به سرعت تجويز شود. ديفن‌هيدرامين عضلاني، کورتيکواستروييدهاي سيستميک و آنتي‌هيستامين‌هاي H2 را مي‌توان در صورتي اضافه کرد که علايم بيمار به طور کامل با اپي‌نفرين به تنهايي از ميان نروند. جدول 9 را براي دوز و پيگيري ملاحظه کنيد. اکسيژن مکمل بايد در صورتي تجويز شود که بيمار برونکواسپاسم يا ادم حنجره داشته باشد.

بيماراني که حتي يک واکنش منفرد آنافيلاکسي به غذا داشته‌اند بايد دو قلم اپي‌نفرين متناسب با سن با خود داشته باشند و آموزش اوليه براي تکنيک استفاده و ويزيت‌هاي پيگيري هم براي ارزيابي تکنيک انجام پذيرد. قلم دوم توصيه مي‌شود چرا که دوز اول مي‌تواند پس از 20 دقيقه بي‌اثر شود (احتمالا پيش از رسيدن بيمار به يک مرکز پزشکي). اين بيماران بايد يک دستبند تشخيص طبي هم داشته باشند که اطلاعات مربوط به آلرژي آنها را در اختيار بگذارد. مطلع کردن ساير مراقبان و همراهان جوانان و کودکان درباره بيماري و نحوه استفاده مناسب از اپي‌نفرين توصيه مي‌شود. اغلب بيماراني که دچار مرحله دوم آنافيلاکسي مي‌شوند بايد در بيمارستان بستري شوند و تحت نظر باشند. آنتي‌هيستامين‌هاي خوراکي يا تزريقي را مي‌توان براي واکنش‌هاي جزيي‌تر مانند خارش منفرد يا کهير تجويز کرد. کودکان مي‌توانند شربت ديفن‌هيدرامين مصرف کنند.

کالج آلرژي، آسم و ايمونولوژي آمريکا مصرف انحصاري شيرمادر را در 6 ماه اول عمر در نوزادان داراي سابقه خانوادگي بيماري آتوپيک در دو نفر از بستگان درجه اول و ادامه شيرمادر را طي حداقل يک سال اول همراه با شروع غذاهاي جامدتنها پس از 6 ‌ماهگي توصيه مي‌کند. از آ‌ن جا که تقريبا نيمي از تمام زنان ترشح‌کننده هستند (يعني آنچه را که مي‌خورند در شير خود ظاهر مي‌کنند)، مادران شيرده بايد از تخم‌مرغ، شير، خشکبار درختي، بادام زميني و غذاهاي دريايي اجتناب کنند. در رژيم غذايي يک کودک، بادام زميني، صدف و ماهي تا 4-3 سالگي به تاخير مي‌افتند. هر چند که برخي شواهد مبتني بر کاهش ‌آلرژي غذايي و درماتيت آتوپيک در
2 سال اول عمر با اين رويکرد وجود دارد، برخي مطالعات جديد نشان داده‌اند که هيچ کاهش دايمي در پارامترهاي آتوپيک پس از ساليان اوليه عمر وجود ندارد. به نظر نمي‌رسد که استفاده از شيرخشک سويا به جاي شيرخشک مبتني بر شيرگاو آلرژي را کمتر کند.

با وجود اين، برخي شواهد وجود دارند که نوزادان مصرف‌کننده شيرخشک هيدروليزه در مقايسه با شيرخشک‌هاي معمول حاصل از شيرگاو به آلرژي کمتري (از جمله آلرژي غذايي) مبتلا مي‌شوند. هر چند شواهدي وجود ندارد که نشان دهد شيرخشک‌هاي کاملا هيدروليزه در مقايسه با شير مادر، ايجاد آلرژي را در نوزادان کاهش مي‌دهند، مصرف شيرهاي خشک هيدروليزه گزينه‌اي براي نوزادان پرخطري است که مادران آنها نمي‌توانند با پرهيز از غذاهاي حاوي آلرژن احتمالي طي دوران شيردهي تطابق پيدا کنند. ثابت نشده است که ايمونوتراپي در پيشگيري از آلرژي غذايي موثر باشد.

برچسب‌هاي غذايي بايد بيان کنند که غذاي حاوي هر يک از اجزاي شايع‌تر ايجادکننده واکنش‌هاي سيستميک است يا خير. شبکه آلرژي غذايي و آنافيلاکسي (http://www.foodallergy.org) اطلاعاتي را براي بيماران و خانواده‌هاي آنها درباره فرآورده‌هاي غذايي، خوردن در رستوران، پاسخ‌دهي به واکنش‌هاي آلرژيک و تطابق با موقعيت‌هاي اجتماعي خاص دربردارد.

عصاره‌هاي غذايي تجاري استفاده شده در آزمون‌هاي IgE حاوي ساير اجزاي غيرآلرژيک هستند که موجب مي‌شود استاندارد کردن آزمون دشوار باشد. استفاده از آنتي‌ژن‌هاي نوترکيب که براساس ارتباط آنها با آلرژي غذايي به جاي عصاره‌هاي غذايي تجاري انتخاب شده‌اند، ممکن است موجب بهبود ويژگي آزمون‌ها شود.

القاي تحمل خوراکي اختصاصي به اين صورت انجام مي‌شود که بيماران مقادير کم روزانه غذاهاي مسبب آلرژي را مصرف کنند و سپس مقدار آ‌ن را زياد کنند تا به ميزان موجود در غذا برسد. اين روش برخي اميدواري‌ها را به همراه داشته است اما تنها در کارآزمايي‌هاي کوچک بدون شاهد دارونما به کار رفته است.

تزريق IgG مونوکلونال که به IgE متصل مي‌شود و ناحيه مسوول اتصال به گيرنده را در ماست‌سلها و بازوفيل‌ها مي‌پوشاند، تا حدي بيماران مبتلا به آلرژي به بادام زميني را محافظت مي‌کند و براي استفاده در آلرژي‌هاي غذايي ديگر نيز اميدوار کننده بوده است.

نشان داده شده است که يک فرآورده حاصل از دم کردن نوعي گياه خاص چيني در پيشگيري از آلرژي به بادام زميني در حيوانات بسيار موثر بوده است. کارآزمايي‌هايي در انسان به زودي انجام خواهد شد.