اسهال مزمن
اسهال مزمن که به صورت کاهش قوام مدفوع براي بيش از 4 هفته تعريف مي‌شود، يک سناريوي باليني شايع ولي چالش‌برانگيز است. اين وضعيت را مي‌توان به سه دسته اصلي طبقه‌بندي کرد: آبکي، چرب (سوء جذب)، و التهابي. اسهال آبکي را مي‌توان باز هم به انواع اسموتيک، ترشحي و کارکردي تقسيم‌بندي کرد. اسهال آبکي، سندرم روده تحريک پذير را نيز که شايع‌ترين علت اسهال کارکردي است، شامل مي‌شود. مثال ديگري از اسهال آبکي، کوليت ميکروسکوپي است که يک اسهال ترشحي است که افراد مسن‌تر را درگير مي‌کند. اسهال ناشي از مصرف مسهل‌ها غالبا اسموتيک است. اسهال ناشي از سوء جذب با گاز فراوان، استئاتوره يا کاهش وزن مشخص مي‌شود؛ ژيارديوز يک مثال کلاسيک عفوني است. بيماري سلياک (انتروپاتي حساس به گلوتن) نيز ناشي از سوء جذب است و معمولا باعث کاهش وزن و آنمي فقر آهن مي‌شود. اسهال‌هاي التهابي همچون کوليت اولسرو يا بيماري کرون با وجود خون و چرک در مدفوع و افزايش سطح کالپروتکتين مدفوع مشخص مي‌شوند. انگل‌ها و باکتري‌هاي مهاجم نيز باعث التهاب مي‌شوند. عفونت‌هاي ناشي از کلستريديوم ديفيسيل متعاقب مصرف آنتي‌بيوتيک‌ها به شکل فزاينده‌اي بيماري‌زا و شايع شده‌اند. همه اسهال‌هاي مزمن دقيقا آبکي، سوء جذبي يا التهابي نيستند زيرا برخي از اين دسته‌ها هم‌پوشاني دارند- هنوز هم عملي‌ترين رويکرد تشخيصي، تلاش در جهت طبقه‌بندي اسهال براساس نوع آن، قبل از انجام آزمايش و درمان است. اين کار فهرست احتمالات تشخيصي را محدودتر مي‌کند و آزمايش‌هاي غير ضروري را کاهش مي‌دهد. درمان تجربي هنگامي قابل توجيه است که يک تشخيص خاص قويا مورد شک باشد و امکان پيگيري وجود داشته باشد.