پزشکی بالینی

در حال حاضر و شواهد متناقضي در مورد مصرف مهارکننده‌هاي فاکتور نکروز دهنده تومور (TNF) و افزايش خطر بروز سرطان، خصوصا در بيماران مبتلا به آرتريت روماتوئيد وجوددارد. اطلاعات کمي در مورد اين ارتباط در بيماران مبتلا به بيماري‌هاي ديگر که مهارکننده TNF مصرف مي‌کنند، وجود دارد. در اين رابطه،خطر سرطان با مصرف مهارکننده‌هاي TNF در بيماران مبتلا به بيماري التهابي روده در مطالعه‌اي در دانمارک مورد بررسي قرار گرفت. در اين مطالعه، بيش از 56 هزار بيمار مبتلا به IBD که 4600 نفر از آنها با مهارکننده TNF تحت درمان بودند با ميانگين مدت 7/3 سال پيگيري شدند. پس از تطابق متغيرهاي مخدوش کننده، شواهدي مبني بر افزايش بروز خطر سرطان در افراد مصرف کننده مهارکننده‌هاي TNF نسبت به گروه مقابل يافت نشد. همچنين اين خطر با افزايش دوز تجمعي دارو نيز افزايش نداشت. البته نمي‌توان افزايش خطر را در مدت زمان طولاني‌تر از مدت اين مطالعه رد کرد. 

مطالعات اخير نشان داده‌اند اروهاي مورد استفاده در تسکين علايم آرتريت روماتوييد، مي‌توانند در درمان مشکلات قلبي مورد استفاده قرار گيرند. محققان سوئدي دريافته‌اند داروهاي بيولوژيک، مشهور به مهارکننده‌هاي فاکتور نکروزکننده تومور، به‌طور نسبي خطر سندرم کرونري حاد را کاهش مي‌دهند. در سندرم کرونري حاد، به دنبال مسدود شدن ناگهاني مسير خونرساني به عضله قلب، دردقفسه سينه و حمله قلبي رخ مي‌دهد. در مطالعه‌اي ديگر، محققان انگليسي دريافتند داروهاي مذکور موجب کاهش خطر وقوع حمله قلبي در مبتلايان به آرتريت روماتوييد مي‌شوند.
هم‌اکنون بيش از3/1 ميليون نفر از مردم آمريکا به آرتريت روماتوييد مبتلا هستند. دکتر کنت اونگ، سرپرست بخش قلب بيمارستان بروکلين شهر نيويورک، با اشاره به شيوع بيشتر بيماري‌هاي قلبي در مبتلايان به آرتريت روماتوييد، خطر ابتلا به سندرم کرونري حاد و نيز نارسايي قلبي را در اين گروه بيشتر دانسته است.
در مطالعه اول، محققان سوئدي ميزان شيوع بيماري‌هاي قلبي را در مبتلايان به آرتريت روماتوييد تحت درمان با داروهاي ضد TNF، با بيماراني که سابقه دريافت اين دارو را نداشته‌اند و نيز افراد سالم جامعه مقايسه کردند. در مطالعه مذکور، بيش از 7هزار و 700 بيمار مبتلا به آرتريت روماتوييد که سابقه هيچ‌گونه بيماري قلبي‌اي نداشتند، شرکت کردند. براي اين بيماران بين سال‌هاي 2001 تا 2010 داروهاي ضد TNF تجويز شده بود. 76درصد آنها زن بودند و ميانگين سني‌شان 57 سال بود. گروه مذکور با 23 بيمار مبتلا به آرتريت روماتوييدي که هرگز داروهاي ضد TNF دريافت نکرده بودند و نيز 38هزار و 500 نفر سالم از جامعه سوئد مقايسه شدند. محققان بر اساس ميزان مواجهه بيماران با دارو آنها را در 3 دسته قرار دادند؛بيماراني که به طور فعال روي دارو هستند، بيماراني که مواجهه کوتاه‌مدت داشته‌اند (يعني دارو را براي مدت کمتر از 2 سال مصرف کرده‌اند) و بيماراني که گهگاه براي کوتاه‌مدت از دارو استفاده کرده‌اند. نتايج نشان دادند شيوع مشکلات قلبي-عروقي در آن گروه از مبتلايان به آرتريت روماتوييد که به طور فعال از داروهاي ضد TNF استفاده کرده‌اند در مقايسه با بيماراني که هيچ‌گونه سابقه مصرف اين گروه داروها را ندارند به ميزان قابل‌توجهي کمتر است. در مصرف‌کنندگان فعال داروهاي اين گروه، خطر ابتلا به آنژين صدري و حملات قلبي-عروقي 27درصد کمتر از بيماراني است که هرگز از چنين داروهايي استفاده نکرده‌اند.