آسم قلبي، عارضه‌اي ثانويه به نارسايي قلبي است که با علايمي ‌نظير تنگي‌نفس، ويزتنفسي، سرفه، خلط با رگه‌هاي خوني و رال در سمع ريه تشخيص داده مي‌شود. اين علايم معمولا در شب بروز مي‌کنند و در سالمندان شايع‌ترند. از آنجا که اين علايم با تظاهرات باليني آسم تنفسي مشابه‌اند، آسم قلبي در بسياري از موارد تشخيص داده نمي‌شود. در صورت عدم افتراق اين 2 عارضه و در پيش گرفتن درمان نادرست، آسم قلبي تشديد خواهد شد.
در سال 1833 پزشکي به نام «جيمز هوپ» اصطلاح آسم قلبي را براي وضعيت ناکافي بودن اشباع خون از اکسيژن و احساس تنگي‌نفس ناشي از آن به کار برد. هرچند از آن زمان تاکنون تعاريف کامل‌تري براي اين بيماري ارائه شده‌ است اما هنوز تشخيص سريع و صحيح آن مشکل است. آسم قلبي باعث تنگي‌نفس و ويزتنفسي شبانه به دليل احتقان ريه‌ها ثانويه به نارسايي قلبي مي‌شود. در آسم تنفسي، علايم ناشي از روندي التهابي است و ارتباطي به مشکلات قلبي ندارد. از آنجا که نارسايي قلبي در سالمندان شايع‌تر است، احتمال وقوع آسم قلبي در اين گروه سني به مراتب بيشتر است. انجمن قلب آمريکا در سال 2011 ميلادي گزارشي منتشر کرد که براساس آن شيوع نارسايي قلبي ميان افراد بالاي 65 سال 10 مورد از هر هزار نفر تخمين زده شده است بنابراين ميزان شيوع نارسايي قلبي ارتباط مستقيمي‌ با سن بيمار دارد. يک مطالعه در 2007 ميلادي ميزان شيوع آسم قلبي در سالمندان را 35 درصد (در مقايسه با شيوع 10 درصدي در جمعيت بيماران جوان) اعلام کرده است. برخلاف آسم قلبي، بيماري آسم در کودکان و جوانان شايع‌تر است. براساس نتايج به دست آمده از مطالعه‌اي در سال 2009 ميلادي، شيوع آسم در کودکان 10 درصد و در بزرگسالان 8 درصد گزارش شده است.

ادامه مطلب