مطالعه هاي اخير نشان داده‌اند که درمان‌هاي موجود براي زنان مبتلا به بي‌اختياري ادرار، ممکن است بيشتر از آن که به حل مشکل کمک کنند، آنچنان براي بيمار ناخوشايند باشند که به قطع دارو اقدام کند. عوارض جانبي ناخواسته‌اي نظير خشکي دهان و يبوست از جمله آزاردهنده‌ترين اين عوارض هستند. درمان‌هاي استاندارد براي بي‌اختياري ادرار عبارتند از تغيير در عادات زندگي، ورزش‌هاي تقويت‌کننده عضلات ناحيه لگن و دارودرماني. داروهايي که براي اين منظور تجويز مي‌شوند، انقباضات مثانه را آرام کرده و عملکرد آن را بهبود مي‌بخشند. در يک مطالعه مشخص شد که تعداد زناني که به دليل نارضايتي از عوارض جانبي اقدام به قطع مصرف دارو مي‌کنند در دريافت‌کنندگان اکسي‌بوتينين بيشتر از بيماران تحت‌درمان با دترول (تولترودين) است. به گزارش سپید، کمترين ميزان توقف درمان به دنبال مصرف 5 ميلي‌گرم وزيکر (سوليفناسين) مشاهده شد. به اعتقاد محققان، از آنجا که بيشتر داروهاي متداول در درمان بي‌اختياري ادرار اثربخشي مشابهي دارند، تصميم‌گيري در مورد انتخاب دارو بايد براساس عوارض هر دارو براي هر بيمار صورت گيرد. در برخي از بيماران گاه آزمودن 2 تا 3 دارو براي يافتن بهترين انتخاب اجتناب‌ناپذير است.