پزشکی بالینی

پژوهش محققان کالج دانشگاهی لندن نشان می‌دهد، یک خنده خوب می‌تواند در ایجاد و آغاز روابط دوستانه موثر با افراد یاری‌رسان باشد. به منظور بررسی نقش و تاثیر خنده در ایجاد رابطه جدید، 112 دانشجوی دانشگاه آکسفورد به چهار گروه تقسیم شدند؛ هیچ یک از دانشجویان یکدیگر را نمی‌شناختند. تمامی این افراد بدون اینکه با یکدیگر حرفی بزنند، چند فیلم 10 دقیقه‌ای را که بر حسب میزان خنده‌دار بودن متفاوت بودند، تماشا کردند؛ سپس حالات عاطفی تمامی شرکت کنندگان اندازه‌گیری شد و از آنها خواسته شد تا برای آشنایی با سایر افرادی که با یکدیگر فیلم تماشا کرده بودند، یادداشتی بنویسند. 
 نتایج به طور جالبی نشان می‌داد، افرادی که با یکدیگر فیلم خنده‌دار دیده بودند، نوشته‌های صمیمانه‌تری و شخصی‌تری برای هم نوشته بودند. توجیه این مشاهده را نمی‌توان تنها به یک تجریه خوب نسبت داد، بلکه در پس آن یک رخداد روانشناسی و همچنین پدیده زیستی یعنی ترشح هورمون خوشحالی موسوم به آندروفین اتفاق افتاده است. پژوهشگران می‌گویند، یافته‌های به دست آمده از دیگر شواهدی مبنی بر تاثیر خنده بر توسعه رفتارهایی است که باعث آغاز رابطه دوستانه و ادامه آن می‌شوند. این پژوهش در مجله Human Nature منتشر شده است.  

مغز در قبال هر خنده‌اي که مي‌شنود مسووليت پيچيده‌اي دارد و بايد به تشخيص اين بپردازد که آيا آن خنده‌محبت‌آميز است يا تمسخرآميز. حال پژوهشگران آلماني دريافته‌اند که اين فرايند ادارکي در کدام بخش مغز رخ مي‌دهد. «ديرک ويلدگروبر»، پژوهشگر آلماني از دانشگاه توبينگن توانسته به همراه ديگر همکارانش ثابت کند خنده‌اي که از روي شادماني سر داده مي‌شود و خنده‌اي که از روي نيش و کنايه است و همينطور خنده‌ کسي که قلقلکش گرفته، در مغز انسان به طور متفاوت مورد پردازش قرار مي‌گيرند. در جريان اين بررسي ويلدگروبر و تيم پژوهشي او براي داوطلبان انواع مختلف خنده را پخش کردند و همزمان فعاليت مغز را هنگام پردازش اين صداها اندازه‌گيري کردند. آن‌ها متوجه شدند که هنگام شنيدن خنده کسي که قلقلکش گرفته، بخش‌هايي از مغز فعال مي‌شوند که مسوول پردازش پيام‌هاي صوتي پيچيده هستند. اما هنگام شنيدن خنده‌ي محبت‌آميز و تمسخرآميز بخش‌هايي در مغز فعال مي‌شوند که مسوول تحليل رفتار انسان‌هاي ديگر هستند. ويلدگروبر مي‌گويد: «پي بردن به اين موضوع براي بيماران ما در روانپزشکي از اهميت بالائي برخوردار است.» در مورد بسياري از اختلالات رواني مانند اختلالات ترس، افسردگي و اسکيزوفرني، بيماران در تشخيص و دريافت پيام‌هاي ارتباطي بدون کلام دچار مشکل مي‌شوند.