كاربردهاي روش الكتروفورز بر روي ژل در ابتدا محدود به موارد خاصي بود؛ زيرا دسترسي كاوشگرهاي (پروب‌هاي) ملكولي به پروتئين‌هاي جدا‌سازي شده در بستر ژل بسيار دشوار بود. سرانجام Towbin و همكاران در سال 1979، روشي را ابداع كردند كه توانايي انتقال پروتئين‌ها از ژل به غشاي جاذب را مي‌داد. اين روش به وسترن بلاتينگ يا بلاتينگ پروتئين معروف شد. اين تكنيك ابتدا در آزمايشگاه George Stark در استانفورد ابداع شد. نام وسترن بلات از جانب W.Neal Burnette به اين تكنيك اختصاص يافت و در حقيقت بيشتر يك شوخي و مزاح با اسم تكنيك ساترن بلات (Southern blot) بود كه به منظور بررسي DNA، پيشتر توسط Edwin Southern نامگذاري شده بود. تكنيك بررسي RNA را نورترن بلات (Northern blot) مي‌نامند. سـاده‌تـريـن روش پـروتـئـيـن بـلاتـيـنـگ، دات بــلاتـيـنــگ نــامـيــده مــي‌شــود. در روش مــذبـور مولكول‌هاي پروتئيني محلول در نمونه به كمك پي پت متغير يا سرنگ هاميلتون، به‌طور مستقيم بـه غـشـا مـنـتـقـل مـي‌‌شـوند. با انجام اين روش، اطلاعاتي كيفي در مورد بروز پروتئين به‌دست مي‌آيد.

ادامه مطلب