مهارکننده‌هاي اختصاصي کو-ترانسپورتر‌2 سديم/گلوکز(SGLT2)، گروه جديدي از داروهاي ضدديابت خوراکي هستند. اثربخشي و ايمني اولين مهارکننده اختصاصي کو-ترانسپورتر 2 سديم/گلوکز، يعني داپاگليفلوزين (Dapagliflozin) به عنوان درمان اضافه شونده به متفورمين در مبتلايان به ديابت نوع 2 در يک مطالعه 52 هفته‌اي دوسوکور بررسي شده است. تعداد 406 بيمار وارد مطالعه شدند. در اين مطالعه داپاگليفلوزين با سولفونيل اوره گليپيزايد مقايسه شد. هدف اوليه طرح اين مطالعه بررسي توانايي داروي جديد در کاهش HbA1c و اهداف ثانويه شامل تغيير وزن، وقوع‌ هايپوگليسمي و بروز ساير عوارض جانبي بود. در زمينه کاهش HbA1c، در بيماران تحت درمان با داپاگليفلوزين در مقايسه با گليپيزايد تفاوت چنداني مشاهده نشد. مصرف داپاگليفلوزين با کاهش وزن (به‌طور متوسط کاهش 3/2 کيلوگرم) و دريافت گليپيزايد با افزايش وزن (به‌طور متوسط 1/2 کيلوگرم) همراه بوده است. خطر وقوع ‌هايپوگليسمي به ميزان قابل توجهي در بيماران تحت درمان با داپاگليفلوزين در مقايسه با دريافت‌کنندگان گليپيزايد کمتر بود. (3/5 درصد در مقابل 40/8 درصد). در افراد تحت درمان با داپاگليفلوزين شيوع عفونت‌هاي ادراري و تناسلي بالاتر بود. براساس يافته‌هاي اوليه اين مطالعه، اضافه کردن داپاگليفلوزين به متفورمين در مقايسه با متفورمين همراه با گليپيزايد با اثربخشي بيشتري در مبتلايان به ديابت نوع 2 همراه بوده است. در مورد نتايج ثانويه مطالعه نيز داپاگليفلوزين به دليل ايجاد کاهش وزن و خطر کمتر وقوع‌ هايپوگليسمي بر گليپيزايد ارجح است. افزايش خطر وقوع عفونت‌هاي ادراري-تناسلي در مصرف‌کنندگان داپاگليفلوزين به مطالعات تکميلي نياز دارد.
براساس گزارش مرکز پيشگيري و کنترل بيماري‌هاي آمريکا، ديابت نوع 2 يک نفر از هر 11 بزرگسال آمريکايي را درگير کرده است. ديابت نوع 2، بيماري مزمن و پيشرونده‌اي است که با مقاومت انسولين و/يا اختلال عملکرد سلول‌هاي بتاي پانکراس شناخته مي‌شود. چنين وضعيتي به کاهش حساسيت به انسولين و ترشح آن و نهايتا افزايش سطح گلوکز مي‌انجامد. به مرور زمان، هايپرگليسمي پايدار باعث تشديد مقاومت به انسولين و اختلال عملکرد شديدتر سلول‌هاي بتا مي‌شود. تاکنون درمان ديابت نوع 2 بيشتر بر دستکاري مکانيسم‌هاي وابسته به انسولين متمركز بوده است. درماني که کاملا مستقل از انسولين عمل کند، مي‌تواند گزينه تکميلي مطلوبي براي بيماران دچار ديابت نوع 2 باشد. در زمينه درمان‌هاي جديد ديابت نوع 2 اين نکته مهم هم درنظر گرفته مي‌شود که اين بيماري معمولا با مشکلات مزمن ديگري نظير چاقي همراه است که کنترل قندخون بيماران را دشوارتر هم خواهد کرد.