پزشکی بالینی

يافته‌هاي جديد نشان مي‌دهد كه سلول‌هاي جنين پسر قادر به مهاجرت به مغز مادر هستند. در طول دوران بارداري تبادل سلول‌هايي بين جنين و مادر انجام مي‌شود و اين سلول‌ها مي‌توانند تا چند سال در بدن زنده بمانند؛ اين پديده به نام «ميكروشيمريسم» شناخته مي‌شود. محققان پيش از اين با بررسي موش‌ها دريافته بودند كه سلول‌هاي جنين حتي قادر به مهاجرت به مغز مادران هستند و براي نخستين بار شواهدي از مهاجرت سلول‌هاي جنيني به مغز انسان مشاهده شده است. در اين مطالعه مغز 59 زن كه در سنين 32 تا 101 سال فوت كرده بودند، از لحاظ نشانه‌هاي احتمالي DNA مردان كه توسط سلول‌هاي جنيني پسر منتقل شده‌اند، مورد بررسي قرار گرفت. در حدود دو سوم زنان (37 از 59 مورد) آثاري از كروموزوم Y‌ مردان در مناطق مختلف مغزي مشاهده شد كه قديمي ترين نمونه در مغز يك زن 94 ساله وجود داشت.
سيستم دفاعي مشهور به سد خوني مغزي مانع از ورود بسياري از مواد و جرم‌هاي موجود در جريان خون بداخل مغز مي‌شود، اما محققان دريافتند كه اين سد در دوران بارداري نفوذ پذيرتر مي‌شود و مي تواند توضيحي براي ورود سلول‌هاي جنيني به مغز مادر باشد. يافته ها همچنين نشان مي‌دهد كه 26 نفر از اين زنان در طول حيات خود دچار اختلالات مغزي نشدند، درحاليكه 33 نفر ديگر در سال هاي پاياني عمر به بيماري آلزايمر مبتلا شده بودند. به گفته محققان، زنان مبتلا به آلزايمر از شانس كمتري براي دارا بودن DNA مرد در مغز خود برخوردار هستند.
به گزارش ایسنا، در مطالعه قبلي بر روي پديده «ميكروشيمريسم»، تأثير سلول هاي جنيني در پيشگيري از بروز سرطان سينه و كمك به ترميم بافت در بدن مادر مورد بررسي قرار گرفته بود، اما در كنار آن نسبت به خطر بروز سرطان روده بزرگ و بيماري هاي خودايمني هشدار داده شده است. هنوز بطور دقيق مشخص نيست كه آيا سلول هاي جنيني به ضرر يا نفع مادر است. تحقيقات آتي محققان بر روي نقش نقش سلول هاي جنيني در بروز آلزايمر متمركز خواهد شد. نتايج يافته جديد محققان بصورت آنلاين در مجله PLoS ONE منتشر شده است.

پژوهشگران دانشگاه ايالتي آريزونا با استفاده از رشته‌هاي دي‌ان‌اي نوع جديدي از مواد را سنتز کردند تا با آنها بتوان واکسن‌هاي ايمن‌تر و کاراتر توليد کرد. در مقاله‌اي که اخيرا «يونگ چانگ» و همکارانش در نشريه «Nano Letters» به چاپ رسانده‌اند، عنوان کردند که چگونه مي‌توان با استفاده از خودآرايي نانوساختارهاي دي‌ان‌اي، واکسن‌هاي پيچيده توليد کرد. «چانگ» مي‌گويد: وقتي «هاو» و همکارانش از دي‌ان‌اي، نه به‌ عنوان ماده ژنتيکي، بلکه به‌ صورت يک داربست استفاده کردند، من به اين فکر افتادم که از همين روش براي توليد واکسن استفاده کنم. با اين کار فرصت جديدي براي استفاده از دي‌ان‌اي جهت توليد واکسن سنتزي ايجاد مي‌شود. بزرگترين دغدغه ما اين است که آيا اين واکسن ايمن هست؟ ما قصد داشتيم از ماده‌اي استفاده کنيم که موجب عکس‌العملي قوي و ايمن در بدن مي‌شود. همان‌طور که «هاو» و همکارانش در طول چند سال گذشته از دي‌ان‌اي براي توليد ساختارهاي مختلف استفاده کردند، ما نيز درصدد استفاده از اين راهبرد براي به‌ کارگيري در بخش سلامت انساني برآمديم.
به گزارش ایسنا، وي مي‌افزايد: واکسن‌ها تاثير شگرفي بر حوزه سلامت داشته‌اند، پيش از اين براي توليد اين واکسن‌ها از مهندسي ژنتيک استفاده مي‌شد تا ذراتي ويروس مانند توليد شود، اين ذرات ساختاري مشابه ويروس طبيعي دارند، در نتيجه بدن را وادار به توليد پروتئيني جهت مقابله با آن مي‌کنند. دي‌ان‌اي مولکولي است که مي‌تواند ساختار دوبعدي و سه بعدي داشته باشد. اين ساختار قابل برنامه‌ريزي بوده و مي‌توان آن را به شکلي سازمان‌دهي کرد که همانند مولکول‌هاي طبيعي در بدن عمل کند. ما مي‌خواستيم اشکال مختلف دي‌ان‌اي را که به آنها مولکول‌هايي وصل شده بود را تست کنيم تا ببينيم آيا موجب عکس‌العمل سيستم ايمني بدن مي‌شوند.
در اين مسير آنها از «استراپ‌آويدين» و «سي‌پي‌جي اليگو دي‌اکسي‌نوکلئوتيد» استفاده کردند تا واکسن سنتزي توليد کنند. با اتصال مولکولي‌هاي نشر دهنده نور، محققان دريافتند که اين واکسن چندين ساعت درون سلول باقي‌ مي‌ماند، در نتيجه مي‌تواند موجب تحريک سيستم ايمني بدن شود. در قدم بعد اين واکسن روي موش تست شد؛ نتايج اين تست نشان داد که ايمني بوجود آمده با اين واکسن بيشتر از واکسن‌هاي رايج است. «چانگ» مي‌گويد: ما بسيار مشعوف هستيم که مي‌بينيم نتايج به‌ دست آمده با آنچه از قبل پيش‌بيني مي‌کرديم مطابقت دارد، اين اتفاق معمولا در زيست شناسي به‌ سختي رخ مي‌دهد. اين گروه فرصت‌هاي زيادي براي بهبود اين فناوري دارند.