نقص روتاتورکاف
روتاتورکاف از به‌هم‌پيوستن کپسول مفصل گلنوهومورال با تاندون‌هاي ساب اسکاپولاريس، سوپرااسپيناتوس، اينفرااسپيناتوس و عضلات تِرِس مينور تشکيل مي‌شود(شکل 1). روتاتورکاف سر هومروس را با فشردن آن درون حفره گلنوييد به دقت در مرکز اين حفره قرار مي‌دهد.
هر يک از عضلات روتاتورکاف به ايجاد استحکام در حرکت بازو کمک مي‌کنند: عضله ساب‌اسکاپولاريس در چرخش داخلي، عضله سوپرااسپيناتوس در بالابردن و عضلات اينفرااسپيناتوس و ترس مينور در چرخش خارجي. نقص تاندون‌هاي روتاتورکاف به دليل پارگي يا ساييدگي شايع‌ترين مشکل باليني شانه است و در ايالات متحده سالانه منجر به بيش از 5/4 ميليون ويزيت پزشکي ميگردد. نقص تاندون‌هاي روتاتورکاف ممکن است از آسيبي عمده ناشي شود، ولي علت شايع‌تر، فرسودگي ناشي از سن تاندون‌ها است که به طور معمول از سطح تحتاني قسمت قدامي سوپرااسپيناتوس آغاز ميگردد (شکل2و3). نقص روتاتورکاف ممکن است پيشرفت کند و تمام ضخامت اتصالات تاندوني سوپرااسپيناتوس را درگير سازد و سپس مي‌تواند به اينفرااسپيناتوس و ساب‌اسکاپولاريس گسترش يابد. سير طبيعي اختلال دژنراتيو تاندون‌هاي روتاتورکاف پيشرفت با افزايش سن است. مطالعات تصويربرداري نشان مي‌دهد که 30 افراد بي‌علامت بالاي 60 سال و 65 افراد بي‌علامت بالاي 70 سال نقايص روتاتورکاف دارند. سرعت پيشرفت ممکن است آهسته باشد. بيماراني وجود دارند که با علايم متوسط و پارگي شديد روتاتورکاف کارکرد رضايت‌بخش شانه را تا حداقل 4 سال حفظ کرده‌اند.
نقايص روتاتورکاف در افراد چاق تا حدي شايع‌تر است. هرچند تزريق‌هاي کورتيکواستروييد با افزايش خطر نقص روتاتورکاف همراه نبوده است، شواهدي وجود دارد مبني بر اينکه تزريق کورتيکو استروييد در تاندون‌ها، ليگامان‌ها و اطراف آن مي‌تواند ترکيب کلاژن و استحکام و توانايي التيام آن را تغيير دهد. نيکوتين نيز توانايي تاندون براي التيام و اتصال به استخوان را مختل مي‌کند.