پژوهشگران آلماني در دانشگاه بن با دادن داروي وياگرا به موش‌ها کشف کردند اين دارو باعث تبديل سلول‌هاي چربي سفيد (يعني همان چربي ناخواسته‌اي که در شکم و جاهاي ديگر بدن جمع مي‌شود) به سلول‌هاي چربي قهوه‌اي مي‌شود. سلول‌هاي تازه کشف‌شده چربي قهوه‌اي به جاي ذخيره انرژي اضافي، انرژي دريافت‌شده از غذا را مي‌سوزانند و آن را به گرما تبديل مي‌کنند.
به نظر مي‌رسد وياگرا (حداقل در موش‌ها) خطر عوارض ديگر ناشي از چاقي را نيز کاهش مي‌دهد. وياگرا (که سيلدنافيل هم ناميده مي‌شود)، براي درمان اختلال کارکرد نعوظي، پرفشاري خون شريان ريوي به کار مي‌رود. اين دارو باعث شل شدن عضلات صاف مي‌شود و به اين ترتيب جريان خون لازم براي ايجاد نعوظ را فراهم مي‌کند. اثر وياگرا روي بافت چربي در سال 2007 مورد توجه قرارگرفت. تحقيقي در آن زمان نشان داد موش‌هايي که براي 12هفته وياگرا دريافت کرده بودند، هنگامي که با رژيم غذايي پرچربي تغذيه مي‌شدند، چاق نمي‌شدند. آنها پس از 7 روز دادن وياگرا به موش‌ها، با حداکثر دوز مجاز براي استفاده انساني، کشف کردند شمار زيادي از سلول‌هاي چربي سفيد در اين موش‌ها به سلول‌هاي چربي سالم‌تر قهوه‌اي تبديل شده‌اند. هنگامي که سلول‌هاي چربي سفيد انرژي بيشتري ذخيره کنند به جاي تقسيم به سلول‌هاي بيشتر، چربي بيشتري در سلول‌هاي موجود ذخيره مي‌شود. اين روند حداقل تا هنگامي که اندازه آنها به 4 برابر اندازه طبيعي برسد، ادامه پيدا مي‌کند و پس از اين مرحله نهايتا تقسيم مي‌شوند.
پيش از اينکه سلول‌هاي چربي به مرحله تقسيم برسند، بزرگ‌شدن سلول‌هاي چربي باعث آزاد شدن موادي به نام سايتوکاين‌ها مي‌شود که بر دستگاه ايمني اثر مي‌گذارند. در اين مورد سايتوکاين‌هاي آزادشده از سلول‌هاي چربي باعث تشديد واکنش ايمني و ايجاد التهاب مزمن مي‌شوند که در دچار شدن به بيماري‌هاي مزمن مانند بيماري‌هاي قلبي- عروقي، ديابت، آرتريت و حتي سرطان نقش دارد. سايتوکاين‌هاي چربي سفيد، به‌خصوص به بافت‌هاي قلبي آسيب مي‌زنند. نتيجه کلي اين است که وياگرا مي‌تواند چربي سفيد را به چربي قهوه‌اي سوزاننده کالري تبديل کند، مانع از بزرگ شدن سلول‌هاي چربي شود و ميزان توليد سايتوکاين‌هاي التهاب‌زا را کاهش دهد. البته معلوم نيست که اين نتايج که در آزمايش روي موش‌ها به دست آمده است، لزوما در مورد انسان‌ها هم صادق باشد. از طرف ديگر، در اين آزمايش از دوزهاي بسيار بالاي وياگرا استفاده شده بود تا بر دستگاه ايمني تاثير بگذارد که معلوم نيست بتوان از اين مقادير در انسان‌ها استفاده کرد.