ضربه مغزی
ضربه مغزي عبارت است از اختلالي در کارکرد مغز که در اثر نيروي مستقيم يا غيرمستقيم به سر ايجاد ميشود. ضربه مغزي نوعي آسيب کارکردي (و نه ساختماني) است که در اثر استرس برشي وارد شده به بافت مغز به دنبال نيروهاي چرخشي يا زاويهدار ايجاد ميگردد (هميشه ضربه مستقيم به سر براي ايجاد اين آسيب مورد نياز نيست). سردرد شايعترين علامت ضربه مغزي است هرچند ممکن است حوزههاي مختلفي از کارکرد باليني مغز (مانند کارکردهاي سوماتيک، شناختي، عاطفي) تحت تاثير قرار گيرند.
علايم و نشانههاي ضربه مغزي اختصاصي نيستند؛ با اين حال بايد ارتباط زماني مشخصي بين مکانيسمي مناسب براي ايجاد آسيب و علايم حاصل از آن وجود داشته باشد. ابزارهاي ارزيابي مختلفي براي کمک به تشخيص وجود دارند که از آن جمله ميتوان به فهرست سياهه علايم، آزمونهاي عصبي ـ روانشناختي، آزمونهاي ثبات وضعيتي و ابزارهاي ارزيابي خارج از زمين بازي اشاره کرد. اساس درمان ابتدايي مبتني بر استراحت فيزيکي و شناختي است. هيچ درمان اختصاصي براي ضربه مغزي وجود ندارد؛ بنابراين، تکيه بر درمان علامتي و بازگشت به فعاليت ورزشي است. از آنجا که ميزان بهبود ضربه مغزي متغير است، نظامهاي طبقهبندي سختگيرانه عمدتاً کنار گذاشته شدهاند تا امکان استفاده از رويکردهاي متناسب با شرايط هر بيمار فراهم آيد. زماني که تمام حوزههاي باليني گرفتار در يک بيمار بهبود پيدا ميکنند، ميتوان يک دستورالعمل بازگشت تدريجي به فعاليت ورزشي را اجرا کرد. ممکن است دوران نقاهت در کودکان، نوجوانان و بيماراني که سابقه قبلي از ضربه مغزي دارند، قدري طولانيتر باشد. تحقيقات محدودي در مورد درمان ضربه مغزي در کودکان و نوجوانان انجام شده اما با توجه به نگرانيهايي که در مورد عواقب بالقوه آسيب به مغز در حال رشد در اين گروه سني وجود دارد، به نظر ميرسد به کارگيري رويکردي محتاطانهتر براي درمان ضربه مغزي در اين گروه از بيماران مناسبتر باشد.