اختلالات مفصل فکي-گيجگاهي
اختلالات مفصل فکي- گيجگاهي در افراد بزرگسال شايع است؛ به گونه‌اي که يک سوم آنها وجود يک يا چند علامت شامل درد فک يا گردن، سردرد، صداي کوتاه يا خشن در مفصل را بيان مي‌کنند. بيشتر علايم بدون درمان بهبود مي‌يابند ولي درمان‌هاي غيرتهاجمي مختلفي ممکن است درد را در بيماراني که بهبودي با درمان‌هاي مراقبت شخصي را تجربه نمي‌کنند، کاهش دهند. انواعي از روش‌هاي درمان فيزيکي (مانند يونتوفورز [iontophoresis]، فونوفورز [phonophoresis]، درمان‌هاي روان‌شناختي (مانند شناخت-رفتاردرماني )، روش‌هاي آسوده‌سازي (ralaxation) و درمان‌هاي مکمل (مانند طب سوزني، خواب مصنوعي) همگي براي درمان اختلالات مفصل فکي- گيجگاهي به کار مي‌روند؛ با اين حال برتري واضح هيچ‌کدام از اين درمان‌ها در بهبود درد يا اختلال کارکرد دهان نشان داده نشده است. درمان‌هاي غيرتهاجمي بايد قبل از به کار بردن درمان‌هاي تهاجمي دايمي يا نيمه دايمي که خطر آسيب غيرقابل اصلاح را دارند به کار روند. روش درماني روي هم قرار دادن مناسب دندان‌ها (مانند اسپلينت دهاني) يک روش درماني رايج در اختلالات مفصل فکي- گيجگاهي است ولي در يک بررسي نظام‌مند که به تازگي صورت گرفته است شواهد کافي به نفع يا عليه آن پيدا نشده است. برخي از بيماران که دچار اختلالات ناتوان‌کننده مفصل فکي- گيجگاهي هستند دچار نشانگان درد مزمن مي‌شوند و ممکن است از درمان‌هايي مانند داروهاي ضد افسردگي يا شناخت رفتار درماني سود ببرند.