پزشکی بالینی

دانشمندان درحال بررسی درمان درد مفاصل با تزریق خون به زانوی بیمار هستند. در این درمان سعی بر این است که سطوح یک ترکیب طبیعی موسوم به گیرنده آنتاگونیست اینترلوکین1 افزایش یابد. تصور می‌شود که این ترکیب نقش مهمی در کاهش التهاب داشته باشد. دانشمندان بر این باورند که مقدار کاهش یافته این آنتاگونیست با فروپاشی غضروف در مفاصل مرتبط است. در این درمان جدید، خون از دست بیمار گرفته شده و در یک انکوباتور که با دانه‌های شیشه‌ای ویژه طراحی شده است، قرار داده می‌شود. این دانه‌ها به تولید واکنشی که سطوح ترکیب اینترلوکین1 را در یک دوره 9 ساعته افزایش داده، کمک می‌کند. این خون سپس از دستگاه خارج شده و دوباره طی شش تزریق به بیمار برگردانده می‌شود. پژوهش‌های ابتدایی بر روی گروه کوچکی از بیماران نشان داد که این تزریق‌ها می‌توانند پس از یک دوره سه ماهه درد را تسکین داده و حرکت فرد را ارتقا بخشند.

براساس گزارشي كه به تازگي منتشر شده، افراد بالاي 60 سال كه تحت جراحي تعويض مفصل هيپ يا زانو قرار مي‌گيرند، به طور قابل‌توجهي در معرض خطر بيشتر حمله قلبي پس از جراحي قرار دارند. محققان در اين مطالعه مدارك پزشكي بيش از 95 هزار فرد دانماركي را بازنگري كردند كه بين سال‌هاي 1998 تا 2008 تحت جراحي تعويض مفصل هيپ يا زانو قرار گرفته بودند. آنها دريافتند يك نفر از هر 200 نفري كه تعويض مفصل هيپ انجام داده بودند، طي 6 هفته پس از جراحي با حمله قلبي مواجه شده و همچنين يك نفر از هر 500 نفري كه تعويض مفصل زانو داشته حمله قلبي را در عرض 6 هفته پس از جراحي تجربه كرده. در مقايسه با افراد همان سن و جنس كه تعويض مفصل نداشته‌اند، اين افراد كه تعويض مفصل هيپ داشته‌اند 25مرتبه بيشتر با احتمال حمله قلبي طي 2 هفته پس از جراحي مواجه هستند. اين احتمال در جراحي مفصل زانو به 30 برابر بيشتر مي‌رسد. عوامل خطر افزايش خطر حمله‌هاي قلبي عبارتند از: سن، جنس، وضعيت اقتصادي، اجتماعي و استفاده از داروهايي كه احتمال حمله‌هاي قلبي را بيشتر مي‌كنند، مانندNSAIDs.

پژوهشگران موفق به کشف يک وسيله تصويربرداري شدند که مي‌تواند در مراحل اوليه شل‌شدگي، پروتز‌هاي مفاصل را شناسايي کند. در صورت شل‌شدگي اين پروتزها، ابتدا سلول‌هاي التهابي در اطراف مفاصل تجمع پيدا مي‌کنند. اين سلول‌ها باعث خوردگي استخوان اطراف مفصل و شل‌شدگي پروتز کارگذاري‌شده مي‌شوند. متاسفانه زماني مي‌توان بروز شل‌شدگي را با سيستم‌هاي تصويربرداري معمول تشخيص داد که خوردگي استخوان رخ داده است، بنابراين درمان با مشکل مواجه مي‌شود. پژوهشگران موفق شدند يک وسيله تصويربرداري حساس بسازند که در همان مراحل ابتدايي تجمع سلولي مي‌تواند روند شروع شل‌شدگي را شناسايي و با شروع درمان زودرس، از ناکارآمد شدن پروتز کارگذاري شده جلوگيري کند.

اختلالات مفصل فکي- گيجگاهي در افراد بزرگسال شايع است؛ به گونه‌اي که يک سوم آنها وجود يک يا چند علامت شامل درد فک يا گردن، سردرد، صداي کوتاه يا خشن در مفصل را بيان مي‌کنند. بيشتر علايم بدون درمان بهبود مي‌يابند ولي درمان‌هاي غيرتهاجمي مختلفي ممکن است درد را در بيماراني که بهبودي با درمان‌هاي مراقبت شخصي را تجربه نمي‌کنند، کاهش دهند. انواعي از روش‌هاي درمان فيزيکي (مانند يونتوفورز [iontophoresis]، فونوفورز [phonophoresis]، درمان‌هاي روان‌شناختي (مانند شناخت-‌رفتاردرماني )، روش‌هاي آسوده‌سازي (ralaxation) و درمان‌هاي مکمل (مانند طب سوزني، خواب مصنوعي) همگي براي درمان اختلالات مفصل فکي- گيجگاهي به کار مي‌روند؛ با اين حال برتري واضح هيچ‌کدام از اين درمان‌ها در بهبود درد يا اختلال کارکرد دهان نشان داده نشده است. درمان‌هاي غيرتهاجمي بايد قبل از به کار بردن درمان‌هاي تهاجمي دايمي يا نيمه دايمي که خطر آسيب غيرقابل اصلاح را دارند به کار روند. روش درماني روي هم قرار دادن مناسب دندان‌ها (مانند اسپلينت دهاني) يک روش درماني رايج در اختلالات مفصل فکي- گيجگاهي است ولي در يک بررسي نظام‌مند که به تازگي صورت گرفته است شواهد کافي به نفع يا عليه آن پيدا نشده است. برخي از بيماران که دچار اختلالات ناتوان‌کننده مفصل فکي- گيجگاهي هستند دچار نشانگان درد مزمن مي‌شوند و ممکن است از درمان‌هايي مانند داروهاي ضد افسردگي يا شناخت رفتار درماني سود ببرند.

PDF مقاله            HTML مقاله