پزشکی بالینی

سازمان غذا و داروي آمريکا اعلام کرد، استفاده از داروي خوراکي لناليدومايد (lenalidomide) را در درمان بيماران مبتلا به مالتيپل ميلوما که بيماري آنها به تازگي تشخيص داده شده، در ترکيب با دگزامتازون، تاييد کرده است. تاييد اين دارو براساس نتايج چندين فاز 3 مطالعاتي صادر شده که در آنها ترکيب دارويي لناليدومايد و دگزامتازون را در مقايسه با درمان استاندارد کنوني، يعني ملفالان، پردنيزون و تاليدومايد (MPT)، مقايسه کرده‌اند. يکي از اين مطالعات، کارآزمايي FIRST يا (MM-020/IFM 07-01) است. نتايج اين کارآزمايي در دسامبر 2013 در نشست سالانه انجمن آمريکايي هماتولوژي ارايه شد. در اين مطالعه، هزار و 623 بيمار که به تازگي مالتيپل ميلوما در آنها تشخيص گذاشته شده بود، به‌طور تصادفي به دو گروه دريافت‌کننده لناليدومايد، همراه با دگزامتازون با دوز کم که به‌طور مداوم داده مي‌شد، در 18 دوره به مدت 18 ماه يا درمان تقسيم شدند. نتايج نهايي حاکي از آن بودند که بيماران دريافت کننده درمان مداوم با لناليدومايد / دگزامتازون، با کاهش 28 درصدي خطر پيشرفت بيماري مواجه شدند. ميانه بقاي بدون پيشرفت بيماري نيز در اين دسته از بيماران، 5/25 ماه گزارش شد. در مقابل، گروه MPT، ميانه بقاي بدون پيشرفت بيماري‌اي معادل 2/21 ماه داشتند. همچنين، بيماران گروه لناليدومايد / دگزامتازون، در مقايسه با MPT، 25درصد کاهش در ميزان مرگ و مير داشتند. ميانه بقاي کلي بيماران در گروه لناليدومايد / دگزامتازون 9/58 ماه و در گروه MPT، 5/48 ماه بود.
 عوارض جانبي با درجه 3 يا 4 که مکررا در گروه درماني لناليدومايد / دگزامتازون گزارش مي‌شد، عبارت بودند از: نوتروپني (8/27 درصد)، آنمي (2/18 درصد)، ترومبوسيتوپني (3/8 درصد)، پنوموني (3/11 درصد)، آستني (7/7 درصد)، خستگي (3/7 درصد)، درد پشت (7درصد)، هيپوکالمي (6/6درصد)، راش (3/7 درصد)، کاتاراکت (8/5 درصد)، تنگي نفس (6/5 درصد)، ترومبوز وريد عمقي (6/5 درصد)، و هيپرگليسمي (3/5 درصد). لناليدومايد در حال حاضر براي استفاده در 3 وضعيت مورد تاييد قرار گرفته است. در دسامبر 2005، اين دارو براي نخستين‌بار جهت درمان بيماران مبتلا به آنمي وابسته به تزريق، به دليل خطر کم يا متوسط بروز سندرم‌هاي ميلوديسپلاستيک، مرتبط با اختلال حذف 5q سيتوژنتيک با يا بدون ديگر اختلالات سيتوژنتيک، مورد تاييد قرار گرفت. در سال 2006، لناليدومايد براي تجويز در بيماراني مورد تاييد قرار گرفت که مبتلا به مالتيپل ميلوما بوده و قبلا يک نوبت درمان گرفته بودند. در نهايت، در ژوئن 2013، سازمان غذا و داروي آمريکا آن را براي درمان لنفوم سلول منتل، در بيماراني که بيماري آنها پس از دو دوره درمان قبلي (بايد يکي از اين درمان‌ها با بورتزومبيب (bortezomib) بوده باشد)، عود کرده يا پيشرفت کرده بود. 

 نتايج مطالعه فاز3 به تازگي منتشر شده‌اي نشان مي‌دهد که در مبتلايان به مولتيپل ميلوماي راجعه يا عودکننده، ترکيب درماني مولکول تحقيقاتي پانوبينوستات (Panobinostat) در کنار رژيم بورتزوماب (Bortezomib) و دگزامتازون در مقايسه با درمان با همين رژيم همراه دارونما، با بهبود قابل توجهي در بقاي بدون پيشرفت بيماري همراه بوده است.نتايج مطالعه پانوراماي 1(مخفف انگليسي جمله پانوبينوستات خوراکي در درمان مولتيپل ميلوما) طي يک سخنراني در پنجاهمين نشست سالانه انجمن انکولوژي باليني آمريکا مطرح شد. تقريبا در تمام مبتلايان به مولتيبل ميلوما، عود و مقاومت به درمان رخ مي‌دهد بنابراين دستيابي به درمان‌هاي تازه براي کنترل اين بيماري ضروري است. نتايج اخير، اولين يافته‌هاي به دست آمده از يک مطالعه فاز3 است که از اضافه کردن پانوبينوستات به رژيم با پايه بورتزوماب در مبتلايان به مولتيپل ميلوماي راجعه حمايت مي‌کند و به نفع تجويز مهارکننده‌هاي هيستون داستيلاز به‌عنوان بخشي از اين درمان است. 
در مطالعات مذکور، در گروه دريافت‌کننده پانوبينوستات به طور متوسط 4 ماه مدت بقاي بدون پيشرفت بيماري بيماران تحت‌مطالعه افزايش يافت. (12 ماه در برابر 8 ماه). همچنين يافته‌ها حاکي از آن هستند که اضافه کردن پانوبينوستات-يک مهارکننده پن داستيلاز-به بورتزوماب و دگزامتازون باعث پاسخ‌دهي بهتر درماني در مقايسه با گروه تحت‌درمان استاندارد خواهدشد (28 درصد در گروه دريافت‌کننده پانوبينوستات همراه با درمان استاندارد و 16درصد در گروه دريافت‌کننده درمان استاندارد و دارونما). عوارض جانبي گزارش شده در هر 2گروه تقريبا يکسان بود. شايع‌ترين عوارض در گروه تحت‌درمان با ترکيب درماني پانوبينوستات و درمان استاندارد، عبارت بودند از ترومبوسايتوپني (67 درصد در برابر 31 درصد)، لنفوپني (53درصد در برابر 40درصد)، نوتروپني (35درصد در برابر 11درصد) و اسهال (26 درصد در برابر 8درصد). تمام عوارض گزارش‌شده، با کاهش دوز دارو و درمان‌هاي حمايتي کنترل شدند.
مولتيپل ميلوما، بدخيمي گلبول‌هاي سفيد است و مغزاستخوان را درگير مي‌کند. اين بيماري سالانه 1 تا 5نفر از هر 100 هزار نفر را گرفتار مي‌کند. شانس بقاي 5 ساله اين بيماران، 44 درصد است.پانوبينوستات با بلوک يک گروه کليدي از آنزيم‌هاي سلول سرطاني، باعث مرگ آنها مي‌شود. يافته‌هاي به دست آمده بيشتري از مطالعه پانوراماي1، طي نوزدهمين کنگره انجمن هماتولوژي اروپا منتشر خواهدشد. مطالعه فاز3 پانوراماي1، روي 768 بيمار در 215 مرکز در سراسر جهان انجام شده است.

سازمان غذا و داروي آمريکا کارفيلزوماب (carfilzomib) با نام تجاري کيپروليس (Kyprolis) را براي درمان مبتلايان به مولتيپل‌ميلوما که قبلا حداقل دو دوره درمان شامل بورتزوماب (bortezomib) با نام تجاري ولکيد (Velcade) و يک داروي ايميونومدولاتور دريافت کرده‌اند، مورد تاييد قرار داده است.

براساس اعلام شرکت داروسازي تاکدا انکولوژي (Takeda)، سازمان غذا و داروي آمريکا درخواست تکميلي ثبت داروي جديد مربوط به بورتزوماب (Bortezomib) با نام تجاري ولکيد (Velcade) را پذيرفته است. در اين برگه روش تجويز زيرجلدي براي تمام موارد استفاده قبلي اين دارو از جمله مولتيپل ميلوما و لنفوم سلول منتل (پس از دريافت حداقل يک دوره درمان قبلي) ذکر شده است. اين تقاضا براساس نتايج يک مطالعه فاز 3 روي 222 بيمار با مولتيپل ميلوماي راجعه انجام شد.

این کنفرانس در تاریخ ۱۱ اسفند ۱۳۹۰ توسط دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در هتل کوثر اصفهان برگزار خواهد شد. مباحث این کنفرانس شامل نقش جراحی درتومورهای نسج نرم، نارسای کلیه در مولتیپل میلوما، پرتودرمانی در مولتیپل میلوما، داروهای جدید شیمی درمانی در مولتیپل میلوما می باشد.

اطلاعات بیشتر 

سازمان غذا و داروي آمريکا درخواست ثبت داروي جديد کارفيلزوماب (Carfilzomib) را که نسل جديد مهارکننده پروتئاز محسوب مي‌شود، براي درمان مبتلايان به مولتيپل‌ميلوماي راجعه و عودکننده پذيرفته است. به اعتقاد توليدکنندگان اين دارو، چنين شرايطي کارفيلزوماب را به گزينه دارويي جديدي براي مبتلايان نزديک‌تر مي‌کند. مولتيپل‌ميلوما دومين بدخيمي خوني شايع و حاصل ناهنجاري سلول‌هاي پلاسما، به‌خصوص در مغزاستخوان است. در سراسر جهان بيش از 180 هزار بيمار از مولتيپل ميلوما رنج مي‌برند و سالانه حدود 86 هزار مورد جديد بيماري تشخيص داده مي‌شود.