استخوان آسیب دیده با فناوری نانو ترمیم می شود
محققان دانشگاه علوم پزشکی تهران با همکاری پژوهشگران دانشگاه صنعتی بابل موفق به ساخت نانوکامپوزیت هایی شدند که می تواند استخوان آسیب دیده را ترمیم کند. بازسازی بافت استخوان معیوب و عوارض مربوط به عمل جراحی همچون عفونت محل شکستگی، از نگرانیهای عمده در جراحی ارتوپدی است. از این رو، توسعه کامپوزیتهای ضدباکتریایی به منظور بهبود فرایند استخوانسازی اهمیت بالایی دارد.
دکتر شیما توکل، یکی از مجریان طرح «طراحی و ساخت نانو کامپوزیت های ضد باکتری برای ترمیم استخوان» گفت: در این مطالعه دو گونه نانوکامپوزیت مختلف به منظور ترمیم استخوان و کاهش عفونت در محل ضایعه طراحی شدند. مواد استفاده شده در این کامپوزیتها در مقادیر معین، کاملا غیرسمی و سازگار با بدن هستند و از طرفی قیمت تمام شده نانوکامپوزیت هم پایین و مقرون به صرفه است. وی ادامه داد: در این طرح نانوکامپوزیت هیدروکسی آپاتیت-کیتوسان حاوی نانوذرات نقره و سیلیسیوم توسط یک روش هیبریدیزاسیون مولکولی آماده شد.
به گفته وی، هدف از این کار نشان دادن اثر اندازه، زبری سطح و ساختار شیمیایی نانوکامپوزیتهای ذکر شده در سمیت سلولی و فعالیت ضدباکتری بر سلولهای استخوانساز (استئوبلاست) انسان و باکتری اشرشیاکولی بود. نتایج نشان داده که نانوکامپوزیت حاوی نانوذرات نقره نسبت به نانوکامپوزیت حاوی سیلیسیوم، درصد زنده بودن سلول و فعالیت ضدباکتری بالاتری را القا میکنند.
به گفته توکل، ادغام نانوذرات نقره با نانوکامپوزیت، مانع از انتشار سریع یونهای نقره شده و پتانسیل ایجاد سمیت در سلولها را محدود میکند. در نتیجه، توان بازسازی بالای استخوان نانوکامپوزیت نقره و زیست سازگاری خوب و همچنین فعالیت ضدباکتری مناسب، آن را به گزینه مناسبی به عنوان پرکننده در محل شکستگی استخوان آسیب دیده تبدیل می کند. با تکمیل مطالعات در استفاده از این نتایج و تولید انبوه این ماده، میتوان از طریق جلوگیری از مشکلات مربوط به عفونت استخوانی و تسریع روند ترمیم استخوان، به کاهش هزینههای وارد شده بر سیستم سلامت کشور کمک کرد.
توکل نحوه ساخت و بررسی این نانوکامپوزیتها گفت: در این مطالعه، نانوذرات نقره و یا پلی دی میتیل سیلوکسان به ترکیب بهینه کیتوسان- نانوهیدروکسی آپاتیت اضافه شد و اجازه داده شد تا ترکیب کامپوزیتی بصورت درجا ساخته شود. اندازه ذرات، زبری سطح، تولید اکسیژن واکنش پذیر و زیست فعالی نانوکامپوزیتها توسط پراش اشعه X، میکروسکوپ نیروی اتمی، روش DPPH و طیف سنجی مرئی UV-SEM، مورد مطالعه قرار گرفت. وی عنوان کرد: آزمون شمارش کلنیهای باکتریایی، آزمون MTT و آزادسازی لاکتات دهیدروژناز (LDH) نیز به عنوان آزمایش فعالیت ضد باکتری و زیست سازگاری انجام شد.
بر اساس اعلام ستاد نانو، مطالعات نشان دادهاند که درکنار خاصیت ضد باکتریایی نانونقره، نانونقره خاصیت ترمیم کنندگی استخوان را نیز دارد. همچنین این نانوکامپوزیت اگرچه خاصیت ضدباکتریایی خوبی نشان میدهد، اما بر روی سلولهای یوکاریوت(مثل سلول پستانداران و جانورانی بغیر از باکتری و ...) اثرات صدمه زنندهای ندارد. در نتیجه میتوان چنین فرض کرد که این نانوکامپوزیت میتواند منجر به ترمیم استخوان و جلوگیری از عفونت در محل ضایعه استخوانی شود. البته برای بررسی این فرضیه باید مطالعات بیشتری صورت بپذیرد.
این نانوکامپوزیت زیست سازگار و حاوی نانوذرات ضد باکتری است و در بررسیهای آزمایشگاهی قادر به جلوگیری از رشد باکتری و بخش دیگر نانوکامپوزیتی آن قادر به بازسازی استخوان در محل آسیب دیده بوده است. این مطالعات حاصل تلاشهای دکتر شیما توکل، دکتر سید مهدی رضایت، دکتر محسن جهانشاهی- عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی بابل و مهندس محمدرضا نیک پور است. نتایج این کار در مجله Journal of Nanoparticle Research (جلد ۱۶، شماره ۱، سال ۲۰۱۴، صفحات ۱-۲۶۲۲ تا ۱۳-۲۶۲۲) به چاپ رسیده است.
دانشمندان موفق به طراحی نوعی لحیم مبتنی بر طلا شدند که با آن میتوان بافتها را در نواحی مانند رودهها به صورت محکمتر و مطمئنتر جوش زد. سیستم لحیمکاری روده، از یک لیزر برای گرمادادن دقیق به بافت در لبههای زخم استفاده میکند. این امر موجب میشود ساختار ماتریس خارج سلولی بافت موردنظر، تغییر کند و دو لبه امکان جوشخوردن پیدا کنند. انجام این فرایند و همچنین التیام مهر و موم حاصل آن سریعتر است و جای بخیه کمتری را در مقایسه با بخیه معمولی بر جا میگذارد؛ با این حال، مهر و مومهای تشکیلشده محکم و قوی نیستند. این موضوع در ارگانهایی مانند روده مشکلآفرین است، زیرا بازشدن مهر و موم و تراوش محتویات رودهها به بیرون، منجر به بروز عفونت مرگبار خواهد شد. 
پژوهشگران ژاپنی و دانمارکی موفق به ساخت یک ژل نانوکامپوزیت قابل تزریق شدند كه میتواند جایگزین عدسیهای چشمی شده و به جراحیهای پیچیده آب مروارید خاتمه دهد. آب مروارید به خاطر نقایص نوری عدسیهای طبیعی ایجاد میشود و با افزایش سن توسعه پیدا کرده و میتواند منجر به تاری روزافزون دید و کوری شود. در حال حاضر، عدسیهای پلاستیکی میتوانند از طریق جراحی جایگزین عدسیهای طبیعی شوند، ولی آنها جایگزین خوبی نیستند. برای مثال، آنها تمایل به تک کانونی شدن دارند و با این کار توانایی چشم را برای کانونی شدن خارج از یک بازه تنظیم شده محدود میکنند. اندازه آنها نیز متناسب نیست و باعث مشکلاتی مانند غیرهمخطی میشود.