پزشکی بالینی

مقايسه‌هاي بسياري بين انوکساپارين و هپارين معمولي (unfractionated) در حين انجام مداخله کرونري از راه پوست (PCI) انجام شده ولي هيچ‌کدام از قدرت کافي براي تعيين تفاوت‌هاي احتمالي اين دو روش از نظر مرگ‌ومير و بي‌خطري، برخوردار نبوده‌اند. از اين رو، علي‌رغم شواهد محدود (سطح C) به نفع اثربخشي هپارين معمولي در حين PCI، اکثر راهکارها همچنان مصرف هپارين معمولي را به عنوان يک توصيه درجه I حين PCI پيشنهاد مي‌دهند.
اين پژوهشگران اقدام به تجميع داده‌هاي 23 مطالعه کردند که به مقايسه انوکساپارين با هپارين معمولي حين PCI پرداخته بودند. از ميان 30966 بيمار واردشده به اين تحليل، 10243 نفر (1/33%) تحت PCI اوليه به دليل انفارکتوس ميوکارد همراه با بالا رفتن قطعه ST 8750 نفر (2/28%) تحت PCI ثانويه پس از فيبرينوليز، و 11973 نفر (7/38%) تحت PCI برنامه‌ريزي‌شده به دليل آنژين پايدار يا سندرم‌هاي حاد کرونري بدون بالا رفتن قطعه ST، قرار گرفته بودند. براي حدود 14 هزار بيمار انوکساپارين و براي حدود 17 هزار نفر هپارين معمولي تجويز شده بود. انوکساپارين با کاهش معني‌دار ميزان مرگ، انفارکتوس ميوکارد، عوارض انفارکتوس ميوکارد، و نيز خونريزي‌هاي عمده همراهي داشت. بيشترين ميزان کاهش مرگ و خونريزي‌هاي عمده در بيماراني مشاهده شد که تحت PCI اوليه قرار گرفته بودند.
اين يافته‌ها نشان‌دهنده بي‌خطري و کارآمدي بيشتر انوکساپارين در مقايسه با هپارين معمولي هستند. هيچ کدام از اين کارآزمايي‌ها به تنهايي کاهش معني‌دار مرگ‌ومير ناشي از انوکساپارين را نشان ندادند؛ ولي اندازه و ثبات منافع انوکساپارين در اين فرابررسي بزرگ در کنار هزينه پايين اين دارو، دلايل کاملا محکمي را براي توصيه انوکساپارين به جاي هپارين معمولي در حين PCI فراهم مي‌کنند. لازم است که کميته‌هاي تدوين راهکارها در بازنگري‌ بعدي راهکارهاي خود به اين شواهد توجه کنند.

براساس نتايج يک مطالعه، ادامه مصرف وارفارين در جراحي‌هاي قلب که نياز به جايگذاري وسيله‌ دارند. بهتر از قطع وارفارين و شروع مصرف هپارين است. در يک مطالعه محققان 700 بيمار با خطر متوسط و بالاي حوادث ترومبوامبوليک که تحت درمان با وارفارين بودند و نيازي به پيس‌ميکرهاي غيراورژانس يا جراحي دفيبريلاتور کاشتني قلبي داشتند را مورد بررسي قرار دادند. نتايج مطالعه نشان داد پيامدهاي زودرس (بروز هماتوم اطراف وسيله) در بيماراني که هپارين دريافت مي‌کردند 4 بار بيشتر بود (16% در مقابل 5/3%) درحالي‌که ادامه مصرف وارفارين اين خطر را افزايش نداد. همچنين خطر خونريزي شديد متعاقب عمل جراحي در اين گروه افزايش نداشت.

براساس يک مطالعه جديد که در شماره اخير نشريه انکولوژيست به چاپ رسيده است، در فاصله سال‌هاي 2000 تا 2007 ميلادي ، تجويز يک داروي تزريقي ضدانعقاد به نام هپارين با وزن مولکولي پايين براي درمان مبتلايان به سرطان پيشرفته عارضه‌دار با مشکلات انعقادي، افزايش يافته است. البته مطالعه?هاي قبلي نشان داده بودند که هپارين با وزن مولکولي پايين درمان خط اول انتخابي براي مبتلايان به بدخيمي است که مشکلات انعقادي را نيز تجربه کرده‌اند؛ با اين وجود مصرف هپارين با وزن مولکولي پايين در مقايسه با وارفارين کمتر بوده است. ترومبوآمبولي‌هاي وريدي يا لخته‌هاي خوني عوارض جدي و شايع در بيماران سرطاني هستند. به گزارش سپید، داروهاي ضدانعقاد باعث پيشگيري از شکل‌گيري لخته‌هاي خوني مي‌شوند در حالي که بدن بخشي يا تمام لخته‌هاي از پيش تشکيل شده را حل مي‌کند. مطالعه براساس اطلاعات جمع شده از 4 مرکز تحقيقات سرطان صورت گرفته است. در مورد اين بيماران تشخيص بدخيمي پستان، کولورکتال، ريه يا پروستات گذاشته شده بود و آنها در فاصله زماني ژانويه 2000 و دسامبر 2008 ميلادي تحت درمان قرار گرفته بودند.