..::::  کاهش پرواززدگی با کشف یک ماده شیمیایی در مغز  ::::..

محققان آمریکایی یک ماده شیمیایی را در مغز شناسایی کرده‌اند که بر ساعت بیولوژیکی بدن تاثیر داشته و می‌تواند به افراد در سازگاری سریع‌تر با تغییرات ناگهانی در برنامه‌های روزانه روشنایی/تاریکی کمک کند. محققان دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیز نشان داده‌اند که یک مولکول کوچک موسوم به VIP(پپتیو وازواکتیو روده‌ای) که به همگام‌سازی نورونهای نگهدارنده زمان در ساعت بیولوژیکی مغز مشهور بوده، از تاثیر شگفت‌انگیز ناهمگام شده آنها در دوزهای بالاتر برخوردار است. به گفته آنها، کاهش موقتی هماهنگی به دور از فاجعه بار بودن آن در برخی مواقع می‌تواند مفید باشد.
نورونهای ناهمگام شده بهتر می‌توانند مجددا خود را با تغییرات ناگهانی در چرخه نور-تاریکی همگام کنند که عامل پرواززدگی یا مشکلات همراه با شیفتهای کاری هستند.
محققان نشان دادند که نورونهایی که از دوزهای بالای VIP برخوردار شده بودند تنها به نصف زمان مورد نیاز سلولهای دست‌نخورده برای سازگاری با برنامه جدید نیاز داشتند.
شناسایی راهی برای فریب مغز به منظور آزادسازی ذخایر VIP خود می‌تواند عمدا منجر به ناهمگام‌سازی شده تا ساعت بدن با زمان جدید مجددا تنظیم شود. درحالیکه ساعت بیولوژیکی طوری تکامل یافته که با تغییرات آهسته فصلی در برنامه‌های نور-تاریکی سازگاری داشته باشد، کنار آمدن با تغییرات ناگهانی موجود در زندگی مدرن می‌تواند مشکل باشد. این پژوهش برای اولین بار نشان داده که افزایش یک ماده شیمیایی در مغز می‌تواند انطباق‌پذیری ساعت بیولوژیکی را بهبود بخشد. این پژوهش در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده است.

ادامه نوشته

..::::  درمان پرواززدگی با کشف ژن جدید  ::::..

محققان دانشگاه آکسفورد توانسته‌اند یک سازوکار ژنتیکی در موشها را شناسایی کنند که قابلیت ساعت بدن آنها را برای تنظیم با تغییرات الگوهای نور و تاریکی متوقف کرده و شاید بتواند در آینده به داروهایی برای مقابله با پرواززدگی منجر شود.این دانشمندان با همکاری محققان شرکت داروسازی سوئیسی Roche از موش برای بررسی الگوهای ژن در مناطقی از مغز موسوم به هسته سوپراکیاسماتیک استفاده کردند که در پستاندراران همه سلولهای بدن را در یک ریتم زیستی قرار می‌دهد.
محققان دریافتند که مولکولی موسوم به SIK1 در چگونگی واکنش موشها به دوره‌های نور نقش اساسی دارد. هنگامی که دانشمندان فعالیت این مولکول را متوقف می‌کردند، موشها سریعتر از اختلال چرخه نور و تاریکی روزانه خود بهبود می‌یافتند. اگر سازوکار مربوطه در انسان شناسایی و متوقف شود، ممکن است بتوان پرواززدگی را از بین برد.
به گفته دانشمندان، اگرچه هنوز سالها تا یک درمان اصلی برای پرواززدگی فاصله است اما درک سازوکار ایجاد و تنظیم کننده ساعت شبانه‌روزی بدن می‌تواند آنها را در شناسایی اهداف برای تولید دارو در آینده کمک کند. این دارو در صورت ساخت می‌تواند از ارزشهای بالقوه بیشتری برای افراد دارای بیماری‌های روانی که اختلال در خواب برای آنها رایج است، برخوردار باشد. این پژوهش در مجله Cell منتشر شده است.

ادامه نوشته