تازه های درمان پيچ‌خوردگي مچ پا
پيچ‌خوردگي مچ پا از شايع‌ترين شکاياتي است که پزشکان مراقبت اوليه، به ويژه در ميان نوجوانان با آن برخورد مي‌کنند. اکثر اين آسيب‌ها شامل کشيدگي در ليگامان‌هاي طرفي مچ پا در سمت مقابل هستند، گرچه مواجهه با پيچ‌خوردگي در سطوح بالاتر و آسيب مفصل تيبيوفيبولار نيز رو به افرايش است. پزشکان مي‌بايست با توجه به معيارهاي مچ پاي اُتاوا مشخص کنند که در کدام موارد نياز به راديوگرافي وجود دارد. بر اساس معيارهاي اُتاوا، راديوگرافي در اين موارد ضروري است: وجود درد در قوزک‌ها يا ناحيه مياني پا، وجود حساسيت استخواني در نواحي با احتمال شکستگي (مثلا قوزک خارجي، قوزک داخلي، قاعده متاتارس پنجم يا استخوان ناويکولار) يا عدم توانايي تحمل وزن براي برداشتن چهار گام بلافاصله پس از آسيب و در بخش اورژانس يا مطب پزشک. بيماران با پيچ‌خوردگي مچ پا بايد در 7-3 روز اول به منظور کاهش درد و کوتاه نمودن دوره بهبودي از درمان با سرما (کرايوتراپي) استفاده نمايند. همچنين بيماران بايد با پوشيدن مچ‌بندهاي بنددار يا آتل‌هاي رکابي داراي بالشتک هوا و نوار کشي فشاري، به کاهش تورم و درد، سرعت بخشيدن به بهبودي و حفاظت از ليگامان‌هاي آسيب ديده (زيرا اين ليگامان‌ها تحرک بيشتري مي‌يابند) کمک کنند. شروع سريع حرکت در مقايسه با استراحت طولاني، در تسريع بهبودي و کاهش درد موثرتر است. گزينه‌هاي موجود براي کنترل درد در بيماران با پيچ‌خوردگي مچ پا شامل استفاده از داروهاي ضدالتهاب غيراستروييدي، استامينوفن و مخدرهاي ملايم است. از آن‌جا که سابقه قبلي مشابه، مهم‌ترين عامل خطرزا براي پيچ‌خوردگي مجدد مچ پا محسوب مي‌شود، به کارگيري راهکارهاي پيشگيرانه در روند بهبود بيماران از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. آتل‌ها و مچ‌بندها، نواربندي مچ پا، استفاده از برنامه‌هاي متمرکز تقويت عصبي - عضلاني و تمرينات کششي ورزشي خاص و منظم مي‌تواند از آسيب مجدد جلوگيري نمايد و بايد براي بيماراني که پس از بهبود به عرصه ورزش يا ساير فعاليت‌هاي پرخطر باز مي‌گردند، در نظر گرفته شود.