پزشکی بالینی

پژوهش تیم بین‌المللی از محققان دانشگاه دوک آمریکا و دانشکده پزشکی دوک در سنگاپور نشان می‌دهد که افزایش مصرف کافئین می‌تواند کبد چرب را در افراد مبتلا به بیماری کبد چرب غیر الکلی (NAFLD) کاهش دهد. به طور کلی 70 درصد از بیماران مبتلا به دیابت و چاقی مفرط، دچار (NAFLD) نیز هستند. هنوز درمان موثری برای این بیماری وجو ندارد اما انجام ورزش و رژیم غذایی مثمر ثمر خواهد بود. محققان با بررسی بر بافت سلولی و نمونه‌های موش مشاهده کردند که کافئین، سوخت و ساز چربی‌های ذخیره شده در سلول‌های کبد را تحریک کرده و کبد چرب را در موش‌هایی که رژیم غذایی پرچرب داشتند کاهش می‌دهد.
نتایج به دست آمده نشان می‌دهد مصرف چهار فنجان قهوه یا چای در روز می‌تواند در جلوگیری و محافظت در برابر پیشرفت (NAFLD) موثر واقع شود. به گفته پروفسور "پاول ین" سرپرست این پژوهش این تحقیق از اولین مطالعات دقیقی است که مکانیزم تاثیر کافئین بر چربی درون کبد را نشان می‌دهد که نتایج به دست آمده هم بسیار جالب بوده است.  بنا بر این گزارش، یافته‌های به دست آمده می‌تواند باعث تولید داروهای کافئین مانندی شود که اثرات جانبی مرتبط با مصرف کافئین را نداشته باشد اما تاثیرات درمانی خود را بر کبد بر جای بگذارد. این پژوهش در مجله "Hepatology" منتشر شده است.

تحقيقات تازه نشان مي‌دهد استفاده از داروي اورليستات همراه با برنامه‌هاي کاهش وزن، در مقايسه با برنامه کاهش وزن به تنهايي، به طور قابل‌توجهي بيماري کبد چرب غيرالکلي را کاهش مي‌دهد. هيچ درمان دارويي خاصي براي بيماران با بيماري کبد چرب غير الکي (NAFLD)، توصيه نمي‌شود، و تنها تعداد اندکي از رژيم‌هاي درماني طي کارآزمائي‌هاي باليني مورد بررسي قرار گرفته‌اند. اورليستات يک مهارکننده آنزيم ليپاز روده است که جريان ورود اسيدچرب آزاد به کبد را کاهش مي‌دهد و ‌سبب کاهش‌وزن شده و حساسيت به انسولين را بهبود مي‌بخشد.
محققان در يک کارآزمايي تصادفي دوسوکور عملکرد اورليستات را در 52 بيمار مبتلا به NAFLD (با متوسط سني 47 سال؛ و متوسط شاخص توده بدني ‌kg/m²‌33) که در برنامه کاهش وزن شرکت داشتند، با دارونما مورد مقايسه قرار دادند. تشخيص NAFLD بر اساس انجام بيوپسي پايه کبدي در 40 بيمار و انجام سونوگرافي در ديگران بود. بيماران به طور تصادفي براي دريافت اورليستات (120 ميلي‌گرم سه بار در روز) يا دريافت دارونما به مدت 6 ماه در دو گروه تقسيم شدند. در گروهي که اورليستات دريافت مي‌کردند، قندخون و ميزان انسولين به طور قابل‌توجهي (03/0>P) بالاتر و ميزان فيبروز کبدي در مرحله پيشرفته‌تري بود. بيماران هرماه تحت ارزيابي‌هاي بيومديکال و سونوگرافي قرار مي‌گرفتند و در 22 نفر از آنها در پايان مطالعه تحت بيوپسي مجدد کبدي قرار گرفتند. 44 بيمار مطالعه را کامل کردند (23 نفر آنها در گروه دارونما بودند). پيامدهاي مطالعه شامل تغييرات بيوشيميايي، تصويربرداري، بافت شناختي و تغييرات وزني بود.
شاخص توده بدني و ميزان آنزيم‌هاي کبدي از مقدار اوليه، در هر دو گروه به طور قابل‌توجهي کاهش پيدا کرده بود اما کاهش آنزيم‌هاي کبدي در گروهي که اورليستات دريافت کرده ‌بود در مقايسه با گروهي که دارونما مصرف کرده بودند، تقريبا دوبرابر بود (48% در مقابل 26%). در گروهي که اورليستات مصرف کرده‌بودند، تنها يک مورد عود قابل‌توجه NAFLD براساس تشخيص سونوگرافي ديده شد (05/0>P). در ميان افرادي که تحت بيوپسي مجدد قرار گرفته بودند، وجود درجات متوسطي از استئاتوز که به معني بهبودي قابل‌توجه نسبت به ميزان اوليه بود، هيچ تفاوتي در دو گروه وجود نداشت. اگرچه اين مطالعه کوچک بود، اما مشخص کرد که در مقايسه با کاهش وزن به تنهايي، اورليستات به همراه برنامه‌ کاهش‌وزن، مي‌تواند به طور قابل‌توجهي NAFLD را کاهش دهد. براي اينکه مشخص شود که آيا آيا اورليستات مزاياي بافت‌شناختي ديگري هم دارد يا نه مطالعات بزرگ‌تري لازم است.