پزشکی بالینی

تیمی از دانشمندان به رهبری «بیو لیو» و «ماریو پنزو» در آزمایشگاه Cold Spring Harbor در نیویورک و دانشمندان دانشگاه استونی بروک امریکا، به چگونگی شناسایی‌کردن خطر توسط مغز پی بردند. محققان با استفاده از موش‌های مدل، مولفه‌ای را در مغز شناسایی کرده‌اند که مسؤول تشخیص خطرات و به یادآوردنشان و همچنین فعالسازی مغز برای واکنش‌نشان‌دادن به آن‌هاست.  
 تیم علمی نخست بخشی از مغز موسوم به «هیپوتالاموس» را بررسی کرد و به ویژه بر روی «هسته‌ کناربطنی هیپوتالاموس» (PVT) متمرکز شد یعنی ناحیه‌ای که توسط هر دوی مولفه‌های استرس‌زای روانی و فیزیکی فعال می‌شود. دانشمندان به عنوان بخشی از آزمایشاتشان، از شوک‌های ملایمی برای ایجاد خطر استفاده کردند. آن‌ها همچنین موش‌های مورد بررسی را از لحاظ ژنتیکی اصلاح کردند تا نقش بخش‌های خاصی از مغز را در حفاظت از آن‌ها در مقابل خطر بررسی کنند. 
 محققان نخست دریافتند بخش PVT مغز به تهدیدات بسیار حساس بود؛ آن‌ها سپس نورون‌هایی را در «هسته کناربطنی هیپوتالاموس پشتی» (pPVT) بررسی کردند که با بخش جانبی آمیگدال مرکزی ارتباط برقرار می‌کردند. آمیگدال مرکزی، مکان خاطرات ترس در مغز است. دانشمندان از طریق تعدادی از آزمایش‌ها ارتباطات ورودی از جانب این نورون‌ها را سرکوب کردند و در نهایت دریافتند pPVT نقش مهمی را در تشخیص موقعیت‌های ترسناک و به یادآوردن آن‌ها ایفا می‌کند. این تحقیق درک دانشمندان از آناتومی مغز و عملکرد نرمال آن در یادآوری ترس را ارتقا می‌دهد و همچنین سرنخ‌هایی درباره پردازش اشتباه خطراتی ارائه می‌دهد که ممکن است به اضطراب، ترس‌های حاد و شاید اختلال استرس پس از سانحه بینجامد. جزئیات این دستاورد علمی در نشریه Nature قابل‌مشاهده است. 

دانشمندان دانشگاه تورنتو کشف کرده‌اند که گشاد شدن چشم‌ها در اثر ترس می‌تواند به افراد دیگر نیز به همان اندازه کمک کند. دانشمندان پیش از این مطمئن نبودند که چرا چشم‌ها در زمان ترس گشاد می‌شوند اما اکنون می‌گویند که این امر از دو اثر برخوردار است. این کار به انسان کمک می‌کند تهدیدات را با ارائه یک میدان دید گسترده‌تر مکان‌یابی کرده و همچنین دیگران را با نمایش واضح آنچه به آن می‌نگرد، آگاه کند. این پژوهش که در مجله Psychological Science منتشر شده، نشان داده است که حالت‌های گشاد شدن چشم از ترس، هم به فردی که این حالت را اجرا کرده و هم به بینندگان آن کمک می‌کند.
یافته‌ها نشان داده که گشاد شدن چشم، میدان دید وسیعتری را ایجاد کرده و می‌تواند به فرد در مکان‌یابی تهدیدات احتمالی در محیط اطراف کمک کند. همچنین این حالت می‌تواند به ارسال یک علامت خیرگی روشن برای اظهار «آنجا را ببین!» به دیگران کمک کند تا قابیلت آنها را نیز برای مکان‌یابی تهدید مشابه ارتقا بخشد. با بازتر شدن چشم، انسان می‌تواند بخش بیشتری از سفیدی چشم یا صلبیه را ببیند. دانشمندان بر این تصور بودند که این امر می‌تواند تضاد با عنبیه را افزایش دهد که محل مورد مشاهده فرد را واضح‌تر نشان می‌دهد. 

مطالعات صورت گرفته توسط محققان آمریکایی نشان می‌دهد، حس بویایی در هنگام ترس بشدت فعال می‌شود و به همین علت انسان می‌تواند خاطرات بد را با حس کردن بوی هر حادثه مجددا به خاطر بیاورد. محققان دانشگاه راتگرز در نیوجرسی نظریه جدیدی در خصوص حس بویایی ارائه کرده‌اند که می‌تواند بینش متخصصان اعصاب در خصوص بو را تغییر دهد. زمانی که انسان حادثه ناخوشایند و ترسناکی را تجربه می‌کند، اغلب بویی را در هوا احساس می‌کند و مطالعه اخیر صحت این مسئله را تأیید می‌کند.
تحقیقات نشان می‌دهد، حس بویایی در هنگام ترس فعال‌تر می‌شود، بنابراین زمانی که فرد بویی مشابه بوی تجربه شده در هنگام ترس را حس می‌کند، همان حالت ترس در او زنده می‌شود. محققان دانشگاه راتگرز با انجام آزمایش شوک الکتریکی و بررسی فعالیت مغزی موش‌ها موفق به توسعه نظریه جدید در خصوص بو شده‌اند.
در این آزمایش با استفاده از شوک الکتریکی و پخش یک رایحه خاص، خاطره ترسناکی در ذهن موش‌ها ثبت شدند؛ زمانیکه موش‌ها در معرض همان رایحه قرار گرفتند، گیرنده‌های بویایی آنها چهار برابر فعال‌تر شدند. عصب شامه، پیام‌هایی را از بینی به مغز ارسال می‌کند؛ این اعصاب بسیار نزدیک به آمیگدال و هیپوکامپ – مناطق مرتبط با حافظه احساسی – هستند. دکتر «جان مک گلان» نویسنده این مطالعه تأکید می‌کند: نتایج این تحقیق بینش موجود در خصوص حس بویایی را تغییر می‌دهد؛ در مدل قدیمی اندام حسی شامل چشم، بینی و گوش تنها گیرنده‌های بسیار ساده‌ای هستند و مغز وظیفه اصلی درک معنای هر پیام را برعهده دارد؛ در این صورت چشم یک دوربین، گوش یک میکروفن و بینی یک ‌ازمایشگاه شیمیایی است که اطلاعات را جمع‌آوری کرده و برای آنالیز در اختیار مغز قرار می‌دهند. اما مطالعه جدید نشان می‌دهد، حسگرهای بویایی مستقل از مغز هستند و فعالیت آنها با تشخیص بوهای ترس بشدت افزایش پیدا می کند.
بر این اساس، حس بویایی مانند سیگنال هشدار برای موقعیت خطرناک عمل می‌کند، پیش از اینکه این سیگنال به مغز برسد. یافته‌های این تحقیق می‌تواند برای درمان اختلالات اضطراب مانند اختلال استرس پس از سانحه مورد استفاده قرار بگیرد. نتایج این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.

محققان آمریکایی موفق به کشف ارتباط بین دو آنزیم مغز و سطوح غیر طبیعی ترس و اضطراب در موش‌ها شده‌اند که می‌تواند بینش جدید در خصوص اختلالات رشدی مرتبط با طیف اوتیسم ارائه کند. مطالعه قبلی ارتباط بین کمبود این آنزیم در انسان و ناتوانی رشد در طیف اوتیسم را نشان داده بود. عصب‌شناسان و متخصصان زیست مولکولی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در تحقیقات اخیر خود موش‌های فاقد آنزیم‌های مونوآمینو اکسیداز B و A که در کدهای ژنتیکی انسان و موش در کنار یکدیگر هستند را مورد بررسی قرار دادند.
این تحقیق نشان می‌دهد، فقدان این پروتئین‌های خاص مغزی رابطه مستقیمی با سطوح غیرطبیعی ترس دارد. دکتر «ژان شیه» از محققان مدرسه پزشکی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی تأکید می‌کند: موش‌های فاقد آنزیم MAO A/B‌ مدل مناسبی برای توسعه مداخلات پزشکی برای درمان اختلالات عصبی محسوب می‌شوند. شدت تغییرات در موش‌های فاقد MAO A/B در مقایسه با موش‌های فاقد MAO A از این ایده پشتیبانی می‌کند که ویژگی‌های شبه اوتیسمی احتمالا با مقدار سطوح مونو آمین به خصوص در مراحل اولیه رشد و نمو در ارتباط است. نتایج این یافته در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.

دانشمندان دانشگاه تورنتو کشف کرده‌اند که گشاد شدن چشم‌ها در اثر ترس می‌تواند به افراد دیگر نیز به همان اندازه کمک کند. دانشمندان پیش از این مطمئن نبودند که چرا چشم‌ها در زمان ترس گشاد می‌شوند اما اکنون می‌گویند که این امر از دو اثر برخوردار است. این امر به انسان کمک می‌کند تهدیدات را با ارائه یک میدان دید گسترده‌تر مکان‌یابی کرده و همچنین دیگران را با نمایش واضح آنچه به آن می‌نگرد، آگاه سازد. این پژوهش که در مجله Psychological Science منتشر شده، نشان داده است که حالت‌های گشاد شدن چشم از ترس، هم به فردی که این حالت را اجرا کرده و هم به بینندگان آن کمک می‌کند.
یافته‌ها نشان داده که گشاد شدن چشم یک میدان دید وسیعتر را ایجاد کرده و می‌تواند به فرد در مکان‌یابی تهدیدات احتمالی در محیط اطراف کمک کند. همچنین این حالت می‌تواند به ارسال یک علامت خیرگی روشن برای اظهار «آنجا را ببین!» به دیگران کمک کند تا قابیت آنها را نیز برای مکان‌یابی تهدید مشابه ارتقا بخشد. با بازتر شدن چشم، انسان می‌تواند بخش بیشتری از سفیدی چشم یا صلبیه را ببیند. دانشمندان بر این تصور بودند که این امر می‌تواند تضاد با عنبیه را افزایش دهد که محل مورد مشاهده فرد را واضح‌تر نشان می‌دهد. برای مشاهده مقاله اینجا را کلیک نمایید.