درماتيت آتوپيک که با عنوان اگزماي آتوپيک نيز شناخته مي‌شود يک بيماري پوستي خارش‌دار مزمن است که تقريبا 8/17 ميليون آمريکايي را مبتلا مي‌سازد. اين بيماري مي‌تواند موربيديته قابل توجهي را سبب شود. يک نسخه ساده شده معيارهاي تشخيصي کار گروه انگليسي(1) مي‌تواند در تشخيص کمک‌کننده باشد. پرس‌وجو درباره وجود و ميزان علايم مي‌تواند امکان تعيين شدت بيماري و پاسخ به درمان را فراهم مي‌آورد. درمان مشتمل بر تخفيف علايم و طولاني کردن فواصل بين حمله‌هاي عود بيماري است. استفاده منظم و آزادانه از داروهاي نرم کننده توصيه مي‌شود. درمان دارويي اصلي استفاده از کورتيکواسترويدهاي موضعي است. استفاده دو بار در روز يا بيشتر، در مقايسه با استفاده روزي يک بار موثرتر نبوده است. رژيم نگهدارنده کورتيکواستروييدهاي موضعي مي‌تواند ميزان عود را در بيماران مبتلا به درماتيت آتوپيک متوسط تا شديد عود‌کننده کاهش دهد. پيمکروليموس و تاکروليموس مهارکننده‌هاي کلسي‌نورين هستند که به عنوان درمان خط دوم در بيماران مبتلا به درماتيت آتوپيک متوسط تا شديد که در معرض خطر آتروفي ناشي از کورتيکواستروييدهاي موضعي هستند، توصيه شده‌اند. اگر چه اداره نظارت بر غذا و داروي ايالات متحده (FDA) درج هشدار درباره ارتباط احتمالي بين اين داروها با بدخيمي‌هاي پوستي و لنفوم را اجباري کرده است، مطالعات وجود يک ارتباط واضح را نشان نداده‌اند. ممکن است از آنتي‌بيوتيک‌هاي موضعي و خوراکي براي درمان عفونت‌هاي باکتري ثانويه استفاده شود اما اين داروها در پيشگيري از عود درماتيت آتوپيک موثر نيستند. اثر بخشي درمانهاي جايگزين مثل داروهاي گياهي چيني، هومئوپاتي، هيپنوتيزم و بيوفيدبک و ماساژ درماني به اثبات نرسيده است.
ادامه مطلب