درمان مرحله حاد سکته مغزي ايسکميک
سکته مغزي ايسکميک سومين علت مرگ و يکي از علل شايع بستري در بيمارستان در ايالات متحده آمريکا مي‌باشد. مرحله تحت حاد پس از سکته مغزي به زماني که تصميم به عدم استفاده از ترومبوليتيک‌ها گرفته مي‌شود تا دو هفته پس از بروز سکته مغزي، اطلاق مي‌شود. پزشکان خانواده اغلب در مديريت مرحله تحت‌حاد سکته مغزي ايسکميک نقش دارند. تمامي بيماران مبتلا به سکته مغزي ايسکميک بايد در مرحله تحت حاد پس از سکته مغزي در بيمارستان، براي پايش قلبي و عصبي پذيرش شوند. انجام مطالعات تصويربرداري، شامل آنژيوگرافي با تشديد مغناطيسي (MRA)، سونوگرافي شريان کاروتيد، و اکوکارديوگرافي، براي تشخيص علت بروز سکته مغزي لازم است. بايد ارزيابي خطر آسپيراسيون شامل ارزيابي بلع، انجام شود و همچنين تغذيه‌درماني، فيزيوتراپي، کاردرماني و گفتاردرماني آغاز شوند. علل عمده موربيديته و مرگ و مير پس از سکته مغزي ايسکميک، شامل ترومبوآمبولي وريدي، زخم‌هاي فشاري، عفونت و دليريوم هستند که بايد بررسي‌هاي لازم براي پيشگيري از بروز آن‌ها صورت گيرد. براي پيشگيري ثانويه از بروز سکته مجدد در آينده، در 24 ساعت اول از سکته ايسکميک مغزي در تمام بيماراني که درمان ضدپلاکتي با آسپيرين در آن‌ها کنترانديکاسيون ندارد بايد آغاز گردد، همچنين بايد يکي از رژيم‌هاي درماني ضدپلاکت براي مدت زمان طولاني ادامه يابد. درمان با استاتين‌ها نيز دراغلب موارد بايد انجام گيرد. هرچند پرفشاري خون در ابتداي بيماري بلامانع است، درمان ضدپرفشاري خون بايد ظرف 24 ساعت آغاز گردد. ديابت شيرين بايد کنترل شود. همچنين، توصيه‌هاي لازم اصلاح شيوه زندگي براي کاهش خطر بروز سکته در آينده بايد به بيماران، ارايه شود. توان‌بخشي پس از ترخيص بيماران از بيمارستان سبب بهبود نتيجه‌هاي درماني شده و بايد مد نظر قرار گيرد.