پزشکی بالینی

در معیارهای دوک، وجود 2 معیار ماژور، یک معیار ماژور و سه معیار مینور یا پنج معیار مینور تشخیص اندوکاردیت را قطعی می کند.
معیارهای ماژور عبارتند از 1- کشت خون مثبت: الف- میکروارگانیسم های تیپیک برای اندوکارتین عفونی حاصل از دو کشت خون جداگانه. این ارگانیسم ها عبارتند از استرپتوکوک ویریدنس، استرپتوکوک بوویس، استافیلوکوک اورئوس، انتروکوک، گروه HACEK (هموفیلوس، آکتینوباسیل، کاردیوباکتریوم، ایکنلا، کینگلا) ب- کشت خون مثبت پایدار به این صورت بدست می آید: مثبت شدن کشت های خون گرفته شده در فاصله بیش از 12 ساعت، یا مثبت شدن 3 کشت یا مثبت شدن قسمت اعظم 4 کشت یا بیشتر که فاصله بین اولین و آخرین کشت حدقل یک ساعت باشد، یا کشت خون مقبت از نظر کوکسیلا بورنتی یا سطح پاسخ آنتی بادی IgG  2- شواهدی از گرفتاری اندوکارد: الف- اکوکاردیوگرام مثبت: توده داخل لبی ضربان دار بر روی دریچه یا ساختارهای نگه دارنده اش یا بر روی مواد کار گذاشته یا در مسیر جریان های رگورژیتاسیون یا آبسه یا جا شدن تازه قسمتی از دریچه مصنوعی
معیارهای مینور عبارتند از 1- مستعد بودن: شرایط قلبی مستعد کننده یا اعتیاد تزریقی 2- تب: مساوی یا بیشتر از 38 درجه 3- مشکلات عروقی: آمبولی شریانی بزرگ، انفارکت های عفونی ریوی، آنوریسم قارچی، خونریزی داخل جمجمه ای، خونریزی ملتحمه، ضایعات janeway 4- اختلالات ایمونولوژیک: گلومرولونفریت، گره های اسلر، نقاط Roth، فاکتور روماتوئید 5- شواهد میکروبیولوژی: کشت خون مثبت که مطابق با معیارهای کاژور گفته شده نیست یا شواهد سرولوژی از عفونت فعال با ارگانیسم های مرتبط با اندوکاردیت عفونی